23. நம்மாழ்வார் - திருவாய் மொழி (2791 - 3892)
24. திருவரங்கத்து அமுதனார் - இராமாநுச நூற்றந்தாதி (3893 - 4000)
------------------

23.   நம்மாழ்வார்   திருவாய் மொழி  (2791 – 3892)


   ஆத்ம உபதேசம்  



2791  உயர்வு அற உயர் நலம் உடையவன் எவன்? அவன் 

மயர்வு அற மதி நலம் அருளினன் எவன்? அவன் 

அயர்வு அறும் அமரர்கள் அதிபதி எவன்? அவன் 

துயர் அறு சுடர் அடி தொழுது எழு என் மனனே  	(1)

 	 	

2792  மனன் அகம் மலம் அற மலர்மிசை எழுதரும் 

மனன் உணர்வு அளவு இலன் பொறி உணர்வு அவை இலன் 

இனன் உணர் முழு நலம் எதிர் நிகழ் கழிவினும் 

இனன் இலன் எனன் உயிர் மிகுநரை இலனே    	(2)

 	 	

2793  இலன் அது உடையன் இது என நினைவு அரியவன் 

நிலனிடை விசும்பிடை உருவினன் அருவினன் 

புலனொடு புலன் அலன் ஒழிவு இலன் பரந்த அந் 

நலன் உடை ஒருவனை நணுகினம் நாமே    	(3)

 	 	

2794  நாம் அவன் இவன் உவன் அவள் இவள் உவள் எவள் 

தாம் அவர் இவர் உவர் அது இது உது எது 

வீம் அவை இவை உவை அவை நலம் தீங்கு அவை 

ஆம் அவை ஆயவை ஆய்நின்ற அவரே    	(4)

 	 	

2795  அவரவர் தமதமது அறிவு அறி வகைவகை 

அவரவர் இறையவர் என அடி அடைவர்கள் 

அவரவர் இறையவர் குறைவு இலர் இறையவர் 

அவரவர் விதிவழி அடைய நின்றனரே    	(5)

 	 	

2796  நின்றனர் இருந்தனர் கிடந்தனர் திரிந்தனர் 

நின்றிலர் இருந்திலர் கிடந்திலர் திரிந்திலர் 

என்றும் ஓர் இயல்வினர் என நினைவு அரியவர் 

என்றும் ஓர் இயல்வொடு நின்ற எம் திடரே    	(6)

 	 	

2788  திட விசும்பு எரி வளி நீர் நிலம் இவைமிசைப் 

படர் பொருள் முழுவதும் ஆய் அவைஅவைதொறும் 

உடல்மிசை உயிர் எனக் கரந்து எங்கும் பரந்துளன் 

சுடர் மிகு சுருதியுள் இவை உண்ட சுரனே    	(7)

 	 	

2789  சுரர் அறிவு அரு நிலை விண் முதல் முழுவதும் 

வரன் முதலாய் அவை முழுது உண்ட பரபரன் 

புரம் ஒரு மூன்று எரித்து அமரர்க்கும் அறிவியந்து 

அரன் அயன் என உலகு அழித்து அமைத்து உளனே  	(8)

 	 	

2790  உளன் எனில் உளன் அவன் உருவம் இவ் உருவுகள் 

உளன் அலன் எனில் அவன் அருவம் இவ் அருவுகள் 

உளன் என இலன் என இவை குணம் உடைமையில் 

உளன் இரு தகைமையொடு ஒழிவு இலன் பரந்தே    	(9)

 	 	

2791  பரந்த தண் பரவையுள் நீர்தொறும் பரந்துளன் 

பரந்த அண்டம் இது என நிலம் விசும்பு ஒழிவு அறக் 

கரந்த சில் இடந்தொறும் இடம் திகழ் பொருள்தொறும் 

கரந்து எங்கும் பரந்துளன் இவை உண்ட கரனே    	(10)

 	 	

2792  கர விசும்பு எரி வளி நீர் நிலம் இவைமிசை 

வரன் நவில் திறல் வலி அளி பொறை ஆய்நின்ற 

பரன் அடிமேல் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

நிரல் நிறை ஆயிரத்து இவை பத்தும் வீடே  	(11)

----------



  உலகிற்கு உபதேசம்    



2793  வீடுமின் முற்றவும் 

வீடு செய்து உம் உயிர் 

வீடு உடையானிடை 

வீடு செய்ம்மினே  	(1)

 	 	

2794  மின்னின் நிலை இல 

மன் உயிர் ஆக்கைகள் 

என்னும் இடத்து இறை 

உன்னுமின் நீரே            	(2)

 	 	

2795  நீர் நுமது என்று இவை 

வேர்முதல் மாய்த்து இறை 

சேர்மின் உயிர்க்கு அதன் 

நேர் நிறை இல்லே  	(3)

 	 	

2796  இல்லதும் உள்ளதும் 

அல்லது அவன் உரு 

எல்லை இல் அந் நலம் 

புல்கு பற்று அற்றே    	(4)

 	 	

2797  அற்றது பற்று எனில் 

உற்றது வீடு உயிர் 

செற்ற அது மன் உறில் 

அற்று இறை பற்றே  	(5)

 	 	

2798  பற்று இலன் ஈசனும் 

முற்றவும் நின்றனன் 

பற்று இலையாய் அவன் 

முற்றில் அடங்கே    	(6)

 	 	

2799  அடங்கு எழில் சம்பத்து 

அடங்கக் கண்டு ஈசன் 

அடங்கு எழில் அஃது என்று 

அடங்குக உள்ளே      	(7)

 	 	

2800  உள்ளம் உரை செயல் 

உள்ள இம் மூன்றையும் 

உள்ளிக் கெடுத்து இறை 

உள்ளில் ஒடுங்கே  	(8)

 	 	

2801  ஒடுங்க அவன்கண் 

ஒடுங்கலும் எல்லாம் 

விடும் பின்னும் ஆக்கை 

விடும்பொழுது எண்ணே    	(9)

 	 	

2802  எண் பெருக்கு அந் நலத்து 

ஒண் பொருள் ஈறு இல 

வண் புகழ் நாரணன் 

திண் கழல் சேரே    	(10)

 	 	

2803  சேர்த்தடத் தென் குரு 

கூர்ச் சடகோபன் சொல் 

சீர்த் தொடை ஆயிரத்து 

ஓர்த்த இப் பத்தே    	(11)

 ----------

 


  அடியவர்க்கு எளியவன்  



2804  பத்து உடை அடியவர்க்கு எளியவன் 

பிறர்களுக்கு அரிய 

வித்தகன் மலர்மகள் விரும்பும் நம் 

அரும்பெறல் அடிகள் 

மத்து உறு கடை வெண்ணெய் களவினில் 

உரவிடை யாப்புண்டு 

எத்திறம் உரலினோடு இணைந்திருந்து 

ஏங்கிய எளியவே  	(1)

 	 	

2805  எளிவரும் இயல்வினன் நிலை வரம்பு 

இல பல பிறப்பாய் 

ஒளிவரும் முழு நலம் முதல் இல 

கேடு இல வீடு ஆம் 

தெளிதரும் நிலைமையது ஒழிவு இலன் 

முழுவதும் இறையோன் 

அளிவரும் அருளினோடு அகத்தனன் 

புறத்தனன் அமைந்தே  	(2)

 	 	

2806  அமைவு உடை அறநெறி முழுவதும் 

உயர்வு அற உயர்ந்து 

அமைவு உடை முதல் கெடல் ஒடிவு இடை 

அற நிலம் அது ஆம் 

அமைவு உடை அமரரும் யாவையும் 

யாவரும் தான் ஆம் 

அமைவு உடை நாரணன் மாயையை 

அறிபவர் யாரே?      	(3)

 	 	

2807  யாரும் ஓர் நிலைமையன் என அறிவு 

      அரிய எம் பெருமான் 

யாரும் ஓர் நிலைமையன் என அறிவு 

      எளிய எம் பெருமான் 

பேரும் ஓர் ஆயிரம் பிற பல 

      உடைய எம் பெருமான் 

பேரும் ஓர் உருவமும் உளது இல்லை 

      இலது இல்லை பிணக்கே  	(4)

 	 	

2808  பிணக்கு அற அறு வகைச் சமயமும் 

      நெறி உள்ளி உரைத்த 

கணக்கு அறு நலத்தனன் அந்தம் இல் 

      ஆதி அம் பகவன் 

வணக்கு உடைத் தவநெறி வழிநின்று 

      புறநெறி களைகட்டு 

உணக்குமின் பசை அற அவனுடை 

      உணர்வுகொண்டு உணர்ந்தே    	(5)

 	 	

2809  உணர்ந்து உணர்ந்து இழிந்து அகன்று உயர்ந்து உரு 

      வியந்த இந் நிலைமை 

உணர்ந்து உணர்ந்து உணரிலும் இறைநிலை 

      உணர்வு அரிது உயிர்காள் 

உணர்ந்து உணர்ந்து உரைத்து உரைத்து அரி அயன் 

      அரன் என்னும் இவரை 

உணர்ந்து உணர்ந்து உரைத்து உரைத்து இறைஞ்சுமின் 

      மனப்பட்டது ஒன்றே  	(6)

 	 	

2810  ஒன்று எனப் பல என அறிவு அரும் 

      வடிவினுள் நின்ற 

நன்று எழில் நாரணன் நான்முகன் 

      அரன் என்னும் இவரை 

ஒன்ற நும் மனத்து வைத்து உள்ளி நும் 

      இரு பசை அறுத்து 

நன்று என நலம் செய்வது அவனிடை 

      நம்முடை நாளே  	(7)

 	 	

2811  நாளும் நின்று அடு நம பழமை அம் 

      கொடுவினை உடனே 

மாளும் ஓர் குறைவு இல்லை மனன் அகம் 

      மலம் அறக் கழுவி 

நாளும் நம் திரு உடை அடிகள் தம் 

      நலம் கழல் வணங்கி 

மாளும் ஓர் இடத்திலும் வணக்கொடு 

      மாள்வது வலமே  	(8)

 	 	

2812  வலத்தனன் திரிபுரம் எரித்தவன் 

      இடம்பெறத் துந்தித் 

தலத்து எழு திசைமுகன் படைத்த நல் 

      உலகமும் தானும் 

புலப்பட பின்னும் தன் உலகத்தில் 

      அகத்தனன் தானே 

சொலப் புகில் இவை பின்னும் வயிற்று உள 

      இவை அவன் துயக்கே  	(9)

 	 	

2813  துயக்கு அறு மதியில் நல் ஞானத்துள் 

      அமரரைத் துயக்கும் 

மயக்கு உடை மாயைகள் வானிலும் 

      பெரியன வல்லன் 

புயல் கரு நிறத்தனன் பெரு நிலங் 

      கடந்த நல் அடிப் போது 

அயர்ப்பிலன் அலற்றுவன் தழுவுவன் 

      வணங்குவன் அமர்ந்தே  	(10)

 	 	

2814  அமரர்கள் தொழுது எழ அலை கடல் 

      கடைந்தவன் தன்னை 

அமர் பொழில் வளங் குருகூர்ச் 

      சடகோபன் குற்றேவல்கள் 

அமர் சுவை ஆயிரத்து அவற்றினுள் 

      இவை பத்தும் வல்லார் 

அமரரோடு உயர்வில் சென்று அறுவர் தம் 

      பிறவி அம் சிறையே  	(11)

----------



  தலைமகள் தூதுவிடல்    



2815  அம் சிறைய மட நாராய் அளியத்தாய் நீயும் நின் 

அம் சிறைய சேவலுமாய் ஆஆ என்று எனக்கு அருளி 

வெம் சிறைப் புள் உயர்த்தார்க்கு என் விடு தூதாய்ச் சென்றக்கால் 

வன் சிறையில் அவன் வைக்கில் வைப்புண்டால் என் செயுமோ?  	(1)

 	 	

2816  என் செய்ய தாமரைக்கண் பெருமானார்க்கு என் தூதாய் 

என் செய்யும் உரைத்தக்கால்? இனக் குயில்காள் நீர் அலிரே? 

முன் செய்த முழுவினையால் திருவடிக்கீழ்க் குற்றேவல் 

முன் செய்ய முயலாதேன் அகல்வதுவோ? விதியினமே    	(2)

 	 	

2817  விதியினால் பெடை மணக்கும் மென்நடைய அன்னங்காள் 

மதியினால் குறள் மாணாய் உலகு இரந்த கள்வர்க்கு 

மதியிலேன் வல் வினையே மாளாதோ? என்று ஒருத்தி 

மதி எல்லாம் உள் கலங்கி மயங்குமால் என்னீரே    	(3)

 	 	

2818  என் நீர்மை கண்டு இரங்கி இது தகாது என்னாத 

என் நீல முகில் வண்ணற்கு என் சொல்லி யான் சொல்லுகேனோ? 

நன் நீர்மை இனி அவர்கண் தங்காது என்று ஒரு வாய்ச்சொல் 

நன் நீல மகன்றில்காள் நல்குதிரோ? நல்கீரோ?  	(4)

 	 	

2819  நல்கித் தான் காத்து அளிக்கும் பொழில் ஏழும் வினையேற்கே 

நல்கத் தான் ஆகாதோ? நாரணனைக் கண்டக்கால் 

மல்கு நீர்ப் புனல் படப்பை இரை தேர் வண் சிறு குருகே 

மல்கு நீர்க் கண்ணேற்கு ஓர் வாசகம் கொண்டு அருளாயே  	(5)

 	 	

2820  அருளாத நீர் அருளி அவர் ஆவி துவராமுன் 

அருள் ஆழிப் புட்கடவீர் அவர் வீதி ஒருநாள் என்று 

அருள் ஆழி அம்மானைக் கண்டக்கால் இது சொல்லி 

அருள் ஆழி வரி வண்டே யாமும் என் பிழைத்தோமே?    	(6)

 	 	

2821  என்பு இழை கோப்பது போலப் பனி வாடை ஈர்கின்றது 

என் பிழையே நினைந்தருளி அருளாத திருமாலார்க்கு 

என் பிழைத்தாள் திருவடியின் தகவினுக்கு என்று ஒரு வாய்ச்சொல் 

என்பிழைக்கும்? இளங் கிளியே யான் வளர்த்த நீ அலையே?  	(7)

 	 	

2822  நீ அலையே? சிறு பூவாய் நெடுமாலார்க்கு என் தூதாய் 

நோய் எனது நுவல் என்ன நுவலாதே இருந்தொழிந்தாய் 

சாயலொடு மணி மாமை தளர்ந்தேன் நான் இனி உனது 

வாய் அலகில் இன் அடிசில் வைப்பாரை நாடாயே  	(8)

 	 	

2823  நாடாத மலர் நாடி நாள்தோறும் நாரணன் தன் 

வாடாத மலர் அடிக்கீழ் வைக்கவே வகுக்கின்று 

வீடாடி வீற்றிருத்தல் வினை அற்றது என் செய்வதோ? 

ஊடாடு பனி வாடாய் உரைத்து ஈராய் எனது உடலே  	(9)

 	 	

2824  உடல் ஆழிப் பிறப்பு வீடு உயிர் முதலா முற்றுமாய்க் 

கடல் ஆழி நீர் தோற்றி அதனுள்ளே கண்வளரும் 

அடல் ஆழி அம்மானைக் கண்டக்கால் இது சொல்லி 

விடல் ஆழி மட நெஞ்சே வினையோம் ஒன்றாம் அளவே  	(10)

 	 	

2825  அளவு இயன்ற ஏழ் உலகத்தவர் பெருமான் கண்ணனை 

வள வயல் சூழ் வண் குருகூர்ச் சடகோபன் வாய்ந்து உரைத்த 

அளவு இயன்ற அந்தாதி ஆயிரத்துள் இப் பத்தின் 

வள உரையால் பெறலாகும் வான் ஓங்கு பெரு வளமே    	(11)

------------



  மாறனை மால் சீலகுணத்தால் சேர்த்தல்    



2826  வள ஏழ் உலகின் முதலாய 

      வானோர் இறையை அருவினையேன் 

களவேழ் வெண்ணெய் தொடு உண்ட 

      கள்வா என்பன் பின்னையும் 

தளவு ஏழ் முறுவல் பின்னைக்கு ஆய் 

      வல் ஆன் ஆயர் தலைவனாய் 

இள ஏறு ஏழும் தழுவிய 

      எந்தாய் என்பன் நினைந்து நைந்தே    	(1)

 	 	

2827  நினைந்து நைந்து உள் கரைந்து உருகி 

      இமையோர் பலரும் முனிவரும் 

புனைந்த கண்ணி நீர் சாந்தம் 

      புகையோடு ஏந்தி வணங்கினால் 

நினைந்த எல்லாப் பொருள்கட்கும் 

      வித்துஆய் முதலில் சிதையாமே 

மனம் செய் ஞானத்து உன் பெருமை 

      மாசூணாதோ? மாயோனே  	(2)

 	 	

2828  மா யோனிகளாய் நடை கற்ற 

      வானோர் பலரும் முனிவரும் 

நீ யோனிகளைப் படை என்று 

      நிறை நான்முகனைப் படைத்தவன் 

சேயோன் எல்லா அறிவுக்கும் 

      திசைகள் எல்லாம் திருவடியால் 

தாயோன் எல்லா எவ் உயிர்க்கும் 

      தாயோன் தான் ஓர் உருவனே           	(3)

 	 	

2829  தான் ஓர் உருவே தனி வித்து ஆய் 

      தன்னின் மூவர் முதலாய 

வானோர் பலரும் முனிவரும் 

      மற்றும் மற்றும் முற்றும் ஆய் 

தான் ஓர் பெருநீர் தன்னுள்ளே 

      தோற்றி அதனுள் கண்வளரும் 

வானோர் பெருமான் மா மாயன் 

      வைகுந்தன் எம் பெருமானே  	(4)

 	 	

2830  மான் ஏய் நோக்கி மடவாளை 

      மார்பில் கொண்டாய் மாதவா 

கூனே சிதைய உண்டை வில் 

      நிறத்தில் தெறித்தாய் கோவிந்தா 

வான் ஆர் சோதி மணிவண்ணா 

      மதுசூதா நீ அருளாய் உன் 

தேனே மலரும் திருப்பாதம் 

      சேருமாறு வினையேனே  	(5)

 	 	

2831  வினையேன் வினை தீர் மருந்து ஆனாய் 

      விண்ணோர் தலைவா கேசவா 

மனை சேர் ஆயர் குல முதலே 

      மா மாயனே மாதவா 

சினை ஏய் தழைய மராமரங்கள் 

      ஏழும் எய்தாய் சிரீதரா 

இனையாய் இனைய பெயரினாய் 

      என்று நைவன் அடியேனே    	(6)

 	 	

2832  அடியேன் சிறிய ஞானத்தன் 

      அறிதல் ஆர்க்கும் அரியானை 

கடி சேர் தண் அம் துழாய்க் கண்ணி 

      புனைந்தான் தன்னை கண்ணனை 

செடி ஆர் ஆக்கை அடியாரைச் 

      சேர்தல் தீர்க்கும் திருமாலை 

அடியேன் காண்பான் அலற்றுவன் 

      இதனின் மிக்கு ஓர் அயர்வு உண்டே?  	(7)

 	 	

2833  உண்டாய் உலகு ஏழ் முன்னமே 

      உமிழ்ந்து மாயையால் புக்கு 

உண்டாய் வெண்ணெய் சிறு மனிசர் 

      உவலை ஆக்கை நிலை எய்தி 

மண் தான் சோர்ந்தது உண்டேலும் 

      மனிசர்க்கு ஆகும் பீர் சிறிதும் 

அண்டாவண்ணம் மண் கரைய 

      நெய் ஊண் மருந்தோ? மாயோனே  	(8)

 	 	

2834  மாயோம் தீய அலவலைப் 

      பெரு மா வஞ்சப் பேய் வீயத் 

தூய குழவியாய் விடப் பால் 

      அமுதா அமுது செய்திட்ட 

மாயன் வானோர் தனித் தலைவன் 

      மலராள் மைந்தன் எவ் உயிர்க்கும் 

தாயோன் தம்மான் என் அம்மான் 

      அம்மா மூர்த்தியைச் சார்ந்தே    	(9)

 	 	

2835  சார்ந்த இரு வல் வினைகளும் 

      சரித்து மாயப் பற்று அறுத்து 

தீர்ந்து தன்பால் மனம் வைக்கத் 

      திருத்தி வீடு திருத்துவான் 

ஆர்ந்த ஞானச் சுடர் ஆகி 

      அகலம் கீழ் மேல் அளவு இறந்து 

நேர்ந்த உருவாய் அருவாகும் 

      இவற்றின் உயிராம் நெடுமாலே  	(10)

 	 	

2836  மாலே மாயப் பெருமானே 

      மா மாயவனே என்று என்று 

மாலே ஏறி மால் அருளால் 

      மன்னு குருகூர்ச் சடகோபன் 

பால் ஏய் தமிழர் இசைகாரர் 

      பத்தர் பரவும் ஆயிரத்தின் 

பாலே பட்ட இவை பத்தும் 

      வல்லார்க்கு இல்லை பரிவதே  	(11)

-------



  ஆராதனைக்கு எளியவன்    



2837  பரிவது இல் ஈசனைப் பாடி 

விரிவது மேவல் உறுவீர் 

பிரிவகை இன்றி நல் நீர் தூய் 

புரிவதுவும் புகை பூவே      	(1)

 	 	

2838  மதுவார் தண் அம் துழாயான் 

முது வேத முதலவனுக்கு 

எது ஏது என் பணி என்னாது 

அதுவே ஆள் செய்யும் ஈடே      	(2)

 	 	

2839  ஈடும் எடுப்பும் இல் ஈசன் 

மாடு விடாது என் மனனே 

பாடும் என் நா அவன் பாடல் 

ஆடும் என் அங்கம் அணங்கே    	(3)

 	 	

2840  அணங்கு என ஆடும் என் அங்கம் 

வணங்கி வழிபடும் ஈசன் 

பிணங்கி அமரர் பிதற்றும் 

குணங்கெழு கொள்கையினானே    	(4)

 	 	

2841  கொள்கை கொளாமை இலாதான் 

எள்கல் இராகம் இலாதான் 

விள்கை விள்ளாமை விரும்பி 

உள் கலந்தார்க்கு ஓர் அமுதே  	(5)

 	 	

2842  அமுதம் அமரர்கட்கு ஈந்த 

நிமிர் சுடர் ஆழி நெடுமால் 

அமுதிலும் ஆற்ற இனியன் 

நிமிர் திரை நீள் கடலானே  	(6)

 	 	

2843  நீள் கடல் சூழ் இலங்கைக் கோன் 

தோள்கள் தலை துணிசெய்தான் 

தாள்கள் தலையில் வணங்கி 

நாள்கள் தலைக்கழிமின்னே    	(7)

 	 	

2844  கழிமின் தொண்டீர்கள் கழித்துத் 

தொழுமின் அவனை தொழுதால் 

வழி நின்ற வல்வினை மாள்வித்து 

அழிவின்றி ஆக்கம் தருமே    	(8)

 	 	

2845  தரும அரும் பயன் ஆய 

திருமகளார் தனிக் கேள்வன் 

பெருமை உடைய பிரானார் 

இருமை வினை கடிவாரே  	(9)

 	 	

2846  கடிவார் தீய வினைகள் 

நொடியாரும் அளவைக்கண் 

கொடியா அடு புள் உயர்த்த 

வடிவு ஆர் மாதவனாரே    	(10)

 	 	

2847  மாதவன்பால் சடகோபன் 

தீது அவம் இன்றி உரைத்த 

ஏதம் இல் ஆயிரத்து இப் பத்து 

ஓத வல்லார் பிறவாரே    	(11)

------------



  ஆராதிப்பார்க்கு மிக இனியன்   



2848  பிறவித்துயர் அற ஞானத்துள் நின்று 

துறவிச் சுடர் விளக்கம் தலைப்பெய்வார் 

அறவனை ஆழிப்படை அந்தணனை 

மறவியை இன்றி மனத்து வைப்பாரே  	(1)

 	 	

2849  வைப்பு ஆம் மருந்து ஆம் அடியரை வல்வினைத் 

துப்பு ஆம் புலன் ஐந்தும் துஞ்சக்கொடான் அவன் 

எப்பால் எவர்க்கும் நலத்தால் உயர்ந்து உயர்ந்து 

அப்பாலவன் எங்கள் ஆயர் கொழுந்தே  	(2)

 	 	

2850  ஆயர் கொழுந்தாய் அவரால் புடையுண்ணும் 

மாயப் பிரானை என் மாணிக்கச் சோதியை 

தூய அமுதைப் பருகிப் பருகி என் 

மாயப் பிறவி மயர்வு அறுத்தேனே    	(3)

 	 	

2851  மயர்வு அற என் மனத்தே மன்னினான் தன்னை 

உயர்வினையே தரும் ஒண் சுடர்க் கற்றையை 

அயர்வு இல் அமரர்கள் ஆதிக் கொழுந்தை என் 

இசைவினை என் சொல்லி யான் விடுவேனோ?  	(4)

 	 	

2852  விடுவேனோ என் விளக்கை என் ஆவியை 

நடுவே வந்து உய்யக் கொள்கின்ற நாதனை 

தொடுவே செய்து இள ஆய்ச்சியர் கண்ணினுள் 

விடவே செய்து விழிக்கும் பிரானையே?    	(5)

 	 	

2853  பிரா அன் பெரு நிலம் கீண்டவன் பின்னும் 

விரா அய் மலர்த் துழாய் வேய்ந்த முடியன் 

மராமரம் எய்த மாயவன் என்னுள் 

இரான் எனில் பின்னை யான் ஒட்டுவேனோ?  	(6)

 	 	

2854  யான் ஒட்டி என்னுள் இருத்துவன் என்றிலன் 

தான் ஒட்டி வந்து என் தனி நெஞ்சை வஞ்சித்து 

ஊன் ஒட்டி நின்று என் உயிரில் கலந்து இயல் 

வான் ஒட்டுமோ இனி என்னை நெகிழ்க்கவே?  	(7)

 	 	

2855  என்னை நெகிழ்க்கிலும் என்னுடை நன் நெஞ்சம் 

தன்னை அகல்விக்கத் தானும் கில்லான் இனி 

பின்னை நெடும் பணைத் தோள் மகிழ் பீடு உடை 

முன்னை அமரர் முழுமுதல் தானே      	(8)

 	 	

2856  அமரர் முழுமுதல் ஆகிய ஆதியை 

அமரர்க்கு அமுது ஈந்த ஆயர் கொழுந்தை 

அமர அழும்பத் துழாவி என் ஆவி 

அமரத் தழுவிற்று இனி அகலும்மோ?    	(9)

 	 	

2857  அகலில் அகலும் அணுகில் அணுகும் 

புகலும் அரியன் பொரு அல்லன் எம்மான் 

நிகர் இல் அவன் புகழ் பாடி இளைப்பு இலம் 

பகலும் இரவும் படிந்து குடைந்தே    	(10)

 	 	

2858  குடைந்து வண்டு உண்ணும் துழாய் முடியானை 

அடைந்த தென் குருகூர்ச் சடகோபன் 

மிடைந்த சொல் தொடை ஆயிரத்து இப் பத்து 

உடைந்து நோய்களை ஓடுவிக்குமே    	(11)

-------------



  ஈஸ்வரன் ஆர்ஜவ குணமுடையவன்  



2859  ஓடும் புள் ஏறி 

சூடும் தண் துழாய் 

நீடு நின்றவை 

ஆடும் அம்மானே      	(1)

 	 	

2860  அம்மானாய்ப் பின்னும் 

எம் மாண்பும் ஆனான் 

வெம் மா வாய் கீண்ட 

செம் மா கண்ணனே  	(2)

 	 	

2861  கண் ஆவான் என்றும் 

மண்ணோர் விண்ணோர்க்கு 

தண் ஆர் வேங்கட 

விண்ணோர் வெற்பனே  	(3)

 	 	

2862  வெற்பை ஒன்று எடுத்து 

ஒற்கம் இன்றியே 

நிற்கும் அம்மான் சீர் 

கற்பன் வைகலே  	(4)

 	 	

2863  வைகலும் வெண்ணெய் 

கைகலந்து உண்டான் 

பொய் கலவாது என் 

மெய் கலந்தானே      	(5)

 	 	

2864  கலந்து என் ஆவி 

நலம் கொள் நாதன் 

புலன் கொள் மாணாய் 

நிலம் கொண்டானே    	(6)

 	 	

2865  கொண்டான் ஏழ் விடை 

உண்டான் ஏழ் வையம் 

தண் தாமம் செய்து என் 

எண் தான் ஆனானே    	(7)

 	 	

2866  ஆனான் ஆன் ஆயன் 

மீனோடு ஏனமும் 

தான் ஆனான் என்னில் 

தான் ஆய சங்கே    	(8)

 	 	

2867  சங்கு சக்கரம் 

அங்கையில் கொண்டான் 

எங்கும் தானாய 

நங்கள் நாதனே    	(9)

 	 	

2868  நாதன் ஞாலம் கொள் 

பாதன் என் அம்மான் 

ஓதம் போல் கிளர் 

வேத நீரனே      	(10)

 	 	

2869  நீர்புரை வண்ணன் 

சீர் சடகோபன் 

நேர்தல் ஆயிரத்து 

ஓர்தல் இவையே      	(11)

---------------



  ஆழ்வாரோடு எம்பெருமான் கலந்த வகை  



2870  இவையும் அவையும் உவையும் 

      இவரும் அவரும் உவரும் 

எவையும் எவரும் தன்னுளே 

      ஆகியும் ஆக்கியும் காக்கும் 

அவையுள் தனிமுதல் எம்மான் 

      கண்ண பிரான் என் அமுதம் 

சுவையன் திருவின் மணாளன் 

      என்னுடைச் சூழல் உளானே  	(1)

 	 	

2871  சூழல் பலபல வல்லான் 

      தொல்லை அம் காலத்து உலகைக் 

கேழல் ஒன்று ஆகி இடந்த 

      கேசவன் என்னுடை அம்மான் 

வேழ மருப்பை ஒசித்தான் 

      விண்ணவர்க்கு எண்ணல் அரியான் 

ஆழ நெடுங் கடல் சேர்ந்தான் 

      அவன் என் அருகவிலானே  	(2)

 	 	

2872  அருகல் இலாய பெரும் சீர் 

      அமரர்கள் ஆதி முதல்வன் 

கருகிய நீல நன் மேனி 

      வண்ணன் செந்தாமரைக் கண்ணன் 

பொரு சிறைப் புள் உவந்து ஏறும் 

      பூமகளார் தனிக் கேள்வன் 

ஒருகதியின் சுவை தந்திட்டு 

      ஒழிவு இலன் என்னோடு உடனே  	(3)

 	 	

2873  உடன் அமர் காதல் மகளிர் 

      திருமகள் மண்மகள் ஆயர் 

மட மகள் என்று இவர் மூவர் 

      ஆளும் உலகமும் மூன்றே 

உடன் அவை ஒக்க விழுங்கி 

      ஆல் இலைச் சேர்ந்தவன் எம்மான் 

கடல் மலி மாயப் பெருமான் 

      கண்ணன் என் ஒக்கலையானே  	(4)

 	 	

2874  ஒக்கலை வைத்து முலைப் பால் 

      உண் என்று தந்திட வாங்கிச் 

செக்கம் செக அன்று அவள்பால் 

      உயிர் செக உண்ட பெருமான் 

நக்க பிரானோடு அயனும் 

      இந்திரனும் முதலாக 

ஒக்கவும் தோற்றிய ஈசன் 

      மாயன் என் நெஞ்சின் உளானே  	(5)

 	 	

2875  மாயன் என் நெஞ்சின் உள்ளான் 

      மற்றும் எவர்க்கும் அதுவே 

காயமும் சீவனும் தானே 

      காலும் எரியும் அவனே 

சேயன் அணியன் எவர்க்கும் 

      சிந்தைக்கும் கோசரம் அல்லன் 

தூயன் துயக்கன் மயக்கன் 

      என்னுடைத் தோளிணையானே    	(6)

 	 	

2876  தோள் இணை மேலும் நன் மார்பின் 

      மேலும் சுடர் முடி மேலும் 

தாள் இணை மேலும் புனைந்த 

      தண் அம் துழாய் உடை அம்மான் 

கேள் இணை ஒன்றும் இலாதான் 

      கிளரும் சுடர் ஒளி மூர்த்தி 

நாள் அணைந்து ஒன்றும் அகலான் 

      என்னுடை நாவின் உளானே  	(7)

 	 	

2877  நாவினுள் நின்று மலரும் 

      ஞானக் கலைகளுக்கு எல்லாம் 

ஆவியும் ஆக்கையும் தானே 

      அழிப்போடு அளிப்பவன் தானே 

பூ இயல் நால் தடம் தோளன் 

      பொரு படை ஆழி சங்கு ஏந்தும் 

காவி நன் மேனிக் கமலக் 

      கண்ணன் என் கண்ணின் உளானே  	(8)

 	 	

2878  கமலக் கண்ணன் என் கண்ணின் உள்ளான் 

      காண்பன் அவன் கண்களாலே 

அமலங்கள் ஆக விழிக்கும் 

      ஐம்புலனும் அவன் மூர்த்தி 

கமலத்து அயன் நம்பி தன்னைக் 

      கண்ணுதலானொடும் தோற்றி 

அமலத் தெய்வத்தொடு உலகம் 

      ஆக்கி என் நெற்றி உளானே  	(9)

 	 	

2879  நெற்றியுள் நின்று என்னை ஆளும் 

      நிரை மலர்ப் பாதங்கள் சூடிக் 

கற்றைத் துழாய் முடிக் கோலக் 

      கண்ண பிரானைத் தொழுவார் 

ஒற்றைப் பிறை அணிந்தானும் 

      நான்முகனும் இந்திரனும் 

மற்றை அமரரும் எல்லாம் 

      வந்து எனது உச்சியுளானே  	(10)

 	 	

2880  உச்சியுள்ளே நிற்கும் தேவ 

      தேவற்குக் கண்ண பிரானுக்கு 

இச்சையுள் செல்ல உணர்த்தி 

      வண் குருகூர்ச் சடகோபன் 

இச் சொன்ன ஆயிரத்துள்ளே 

      இவையும் ஓர் பத்து எம்பிராற்கு 

நிச்சலும் விண்ணப்பம் செய்ய 

      நீள் கழல் சென்னி பொருமே  	(11)

-------------



  ஈஸ்வரன் காரணமின்றிச் செய்யும் உபகாரம்  



2881  பொரு மா நீள் படை ஆழி சங்கத்தொடு 

திரு மா நீள் கழல் ஏழ் உலகும் தொழ 

ஒரு மாணிக் குறள் ஆகி நிமிர்ந்த அக் 

கரு மாணிக்கம் என் கண்ணுளது ஆகுமே  	(1)

 	 	

2882  கண்ணுள்ளே நிற்கும் காதன்மையால் தொழில் 

எண்ணிலும் வரும் என் இனி வேண்டுவம் 

மண்ணும் நீரும் எரியும் நல் வாயுவும் 

விண்ணும் ஆய் விரியும் எம் பிரானையே?  	(2)

 	 	

2883  எம்பிரானை எந்தை தந்தை தந்தைக்கும் 

தம்பிரானை தண் தாமரைக் கண்ணனை 

கொம்பு அராவு நுண் நேர் இடை மார்பனை 

எம்பிரானைத் தொழாய் மட நெஞ்சமே  	(3)

 	 	

2884  நெஞ்சமே நல்லை நல்லை உன்னைப் பெற்றால் 

என் செய்யோம்? இனி என்ன குறைவினம்? 

மைந்தனை மலராள் மணவாளனைத் 

துஞ்சும்போதும் விடாது தொடர்கண்டாய்  	(4)

 	 	

2885  கண்டாயே நெஞ்சே கருமங்கள் வாய்க்கின்று ஓர் 

எண் தானும் இன்றியே வந்து இயலுமாறு 

உண்டானை உலகு ஏழும் ஓர் மூவடி 

கொண்டானைக் கண்டுகொண்டனை நீயுமே  	(5)

 	 	

2886  நீயும் நானும் இந் நேர்நிற்கில் மேல் மற்றோர் 

நோயும் சார்கொடான் நெஞ்சமே சொன்னேன் 

தாயும் தந்தையும் ஆய் இவ் உலகினில் 

வாயும் ஈசன் மணிவண்ணன் எந்தையே    	(6)

 	 	

2887  எந்தையே என்றும் எம் பெருமான் என்றும் 

சிந்தையுள் வைப்பன் சொல்லுவன் பாவியேன் 

எந்தை எம் பெருமான் என்று வானவர் 

சிந்தையுள் வைத்துச் சொல்லும் செல்வனையே    	(7)

 	 	

2888  செல்வ நாரணன் என்ற சொல் கேட்டலும் 

மல்கும் கண் பனி நாடுவன் மாயமே 

அல்லும் நன் பகலும் இடைவீடு இன்றி 

நல்கி என்னை விடான் நம்பி நம்பியே    	(8)

 	 	

2889  நம்பியை தென் குறுங்குடி நின்ற அச் 

செம்பொனே திகழும் திரு மூர்த்தியை 

உம்பர் வானவர் ஆதி அம் சோதியை 

எம் பிரானை என் சொல்லி மறப்பனோ?    	(9)

 	 	

2890  மறப்பும் ஞானமும் நான் ஒன்று உணர்ந்திலன் 

மறக்கும் என்று செந்தாமரைக் கண்ணொடு 

மறப்பு அற என் உள்ளே மன்னினான் தன்னை 

மறப்பனோ இனி யான் என் மணியையே?    	(10)

 	 	

2891  மணியை வானவர் கண்ணனை தன்னது ஓர் 

அணியை தென் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

பணிசெய் ஆயிரத்துள் இவை பத்துடன் 

தணிவிலர் கற்பரேல் கல்வி வாயுமே    	(11)

---------



  பிரிவாற்றாமைக்கு வருந்தல்  



2892  வாயும் திரை உகளும் கானல் மட நாராய் 

ஆயும் அமர் உலகும் துஞ்சிலும் நீ துஞ்சாயால் 

நோயும் பயலைமையும் மீது ஊர எம்மேபோல் 

நீயும் திருமாலால் நெஞ்சம் கோள் பட்டாயே?  	(1)

 	 	

2893  கோள் பட்ட சிந்தையையாய்க் கூர்வாய அன்றிலே 

சேண் பட்ட யாமங்கள் சேராது இரங்குதியால் 

ஆள் பட்ட எம்மேபோல் நீயும் அரவு அணையான் 

தாள் பட்ட தண் துழாய்த் தாமம் காமுற்றாயே?  	(2)

 	 	

2894  காமுற்ற கையறவோடு எல்லே இராப்பகல் 

நீ முற்றக் கண்துயிலாய் நெஞ்சு உருகி ஏங்குதியால் 

தீ முற்றத் தென் இலங்கை ஊட்டினான் தாள் நயந்த 

யாம் உற்றது உற்றாயோ? வாழி கனை கடலே  	(3)

 	 	

2895  கடலும் மலையும் விசும்பும் துழாய் எம்போல் 

சுடர் கொள் இராப்பகல் துஞ்சாயால் தண் வாடாய் 

அடல் கொள் படை ஆழி அம்மானைக் காண்பான் நீ 

உடலம் நோய் உற்றாயோ ஊழிதோறு ஊழியே?    	(4)

 	 	

2896  ஊழிதோறு ஊழி உலகுக்கு நீர்கொண்டு 

தோழியரும் யாமும் போல் நீராய் நெகிழ்கின்ற 

வாழிய வானமே நீயும் மதுசூதன் 

பாழிமையில் பட்டு அவன்கண் பாசத்தால் நைவாயே?	(5)

 	 	

2897  நைவாய எம்மேபோல் நாள் மதியே நீ இந் நாள் 

மை வான் இருள் அகற்றாய் மாழாந்து தேம்புதியால் 

ஐ வாய் அரவு அணைமேல் ஆழிப் பெருமானார் 

மெய் வாசகம் கேட்டு உன் மெய்ந்நீர்மை தோற்றாயே?  	(6)

 	 	

2898  தோற்றோம் மட நெஞ்சம் எம் பெருமான் நாரணற்கு எம் 

ஆற்றாமை சொல்லி அழுவோமை நீ நடுவே 

வேற்றோர் வகையில் கொடிதாய் எனை ஊழி 

மாற்றாண்மை நிற்றியோ? வாழி கனை இருளே  	(7)

 	 	

2899  இருளின் திணி வண்ணம் மா நீர்க் கழியே போய் 

மருளுற்று இராப்பகல் துஞ்சிலும் நீ துஞ்சாயால் 

உருளும் சகடம் உதைத்த பெருமானார் 

அருளின் பெரு நசையால் ஆழாந்து நொந்தாயே?  	(8)

 	 	

2900  நொந்து ஆராக் காதல் நோய் மெல் ஆவி உள் உலர்த்த 

நந்தா விளக்கமே நீயும் அளியத்தாய் 

செந்தாமரைத் தடங்கண் செங்கனி வாய் எம் பெருமான் 

அம் தாமம் தண் துழாய் ஆசையால் வேவாயே?    	(9)

 	 	

2901  வேவு ஆரா வேட்கை நோய் மெல் ஆவி உள் உலர்த்த 

ஓவாது இராப்பகல் உன்பாலே வீழ்த்து ஒழிந்தாய் 

மா வாய் பிளந்து மருதிடை போய் மண் அளந்த 

மூவா முதல்வா இனி எம்மைச் சோரேலே    	(10)

 	 	

2902  சோராத எப் பொருட்கும் ஆதியாம் சோதிக்கே 

ஆராத காதல் குருகூர்ச் சடகோபன் 

ஓராயிரம் சொன்ன அவற்றுள் இவை பத்தும் 

சோரார் விடார் கண்டீர் வைகுந்தம் திண்ணனவே  	(11)

------------



  திருமால் பரத்துவத்தை அவதாரத்திலே எடுத்துக்காட்டல்  



2903  திண்ணன் வீடு முதல் முழுதும் ஆய் 

எண்ணின் மீதியன் எம் பெருமான் 

மண்ணும் விண்ணும் எல்லாம் உடன் உண்ட நம் 

கண்ணன் கண் அல்லது இல்லை ஓர் கண்ணே  	(1)

 	 	

2904  ஏ பாவம் பரமே ஏழ் உலகும் 

ஈ பாவம் செய்து அருளால் அளிப்பார் ஆர் 

மா பாவம் விட அரற்குப் பிச்சை பெய் 

கோபால கோளரிஏறு அன்றியே?    	(2)

 	 	

2905  ஏறனை பூவனை பூமகள் தன்னை 

வேறுஇன்றி விண் தொழத் தன்னுள் வைத்து 

மேல் தன்னை மீதிட நிமிர்ந்து மண் கொண்ட 

மால் தனின் மிக்கும் ஓர் தேவும் உளதே?    	(3)

 	 	

2906  தேவும் எப் பொருளும் படைக்கப் 

பூவில் நான்முகனைப் படைத்த 

தேவன் எம் பெருமானுக்கு அல்லால் 

பூவும் பூசனையும் தகுமே?  	(4)

 	 	

2907  தகும் சீர்த் தன் தனி முதலினுள்ளே 

மிகும் தேவும் எப் பொருளும் படைக்கத் 

தகும் கோலத் தாமரைக் கண்ணன் எம்மான் 

மிகும் சோதி மேல் அறிவார் எவரே?  	(5)

 	 	

2908  எவரும் யாவையும் எல்லாப் பொருளும் 

கவர்வு இன்றித் தன்னுள் ஒடுங்க நின்ற 

பவர் கொள் ஞான வெள்ளச் சுடர் மூர்த்தி 

அவர் எம் ஆழி அம் பள்ளியாரே    	(6)

 	 	

2909  பள்ளி ஆல் இலை ஏழ் உலகும் கொள்ளும் 

வள்ளல் வல் வயிற்றுப் பெருமான் 

உள் உள் ஆர் அறிவார் அவன் தன் 

கள்ள மாய மனக்கருத்தே?      	(7)

 	 	

2910  கருத்தில் தேவும் எல்லாப் பொருளும் 

வருத்தித்த மாயப் பிரான் அன்றி யாரே 

திருத்தித் திண் நிலை மூவுலகும் தம்முள் 

இருத்திக் காக்கும் இயல்வினரே?    	(8)

 	 	

2911  காக்கும் இயல்வினன் கண்ண பெருமான் 

சேர்க்கை செய்து தன் உந்தியுள்ளே 

வாய்த்த திசைமுகன் இந்திரன் வானவர் 

ஆக்கினான் தெய்வ உலகுகளே      	(9)

 	 	

2912  கள்வா எம்மையும் ஏழ் உலகும் நின் 

உள்ளே தோற்றிய இறைவ என்று 
 
வெள் ஏறன் நான்முகன் இந்திரன் வானவர் 

புள் ஊர்தி கழல் பணிந்து ஏத்துவரே    	(10)

 	 	

2913  ஏத்த ஏழ் உலகும் கொண்ட கோலக் 

கூத்தனைக் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

வாய்த்த ஆயிரத்துள் இவை பத்துடன் 

ஏத்த வல்லவர்க்கு இல்லை ஓர் ஊனமே  	(11)

--------



  அடியார் குழாத்தைக் கூடும் ஆசையுற்று உரைத்தல்  



2914  ஊனில் வாழ் உயிரே நல்லை போ உன்னைப் பெற்று 

வான் உளார் பெருமான் மதுசூதன் என் அம்மான் 

தானும் யானும் எல்லாம் தன்னுள்ளே கலந்தொழிந்தோம் 

தேனும் பாலும் நெய்யும் கன்னலும் அமுதும் ஒத்தே  	(1)

 	 	

2915  ஒத்தார் மிக்காரை இலையாய மா மாய 

ஒத்தாய் எப் பொருட்கும் உயிர் ஆய் என்னைப் பெற்ற 

அத் தாய் ஆய் தந்தை ஆய் அறியாதன அறிவித்து 

அத்தா நீ செய்தன அடியேன் அறியேனே      	(2)

 	 	

2916  அறியாக் காலத்துள்ளே அடிமைக்கண் அன்பு செய்வித்து 

அறியா மா மாயத்து அடியேனை வைத்தாயால் 

அறியாமைக் குறள் ஆய் நிலம் மாவலி மூவடி என்று 

அறியாமை வஞ்சித்தாய் எனது ஆவியுள் கலந்தே    	(3)

 	 	

2917  எனது ஆவியுள் கலந்த பெரு நல் உதவிக் கைம்மாறு 

எனது ஆவி தந்தொழிந்தேன் இனி மீள்வது என்பது உண்டே? 

எனது ஆவி ஆவியும் நீ பொழில் ஏழும் உண்ட எந்தாய் 

எனது ஆவி யார்? யான் ஆர்? தந்த நீ கொண்டாக்கினையே  	(4)

 	 	

2918  இனி யார் ஞானங்களால் எடுக்கல் எழாத எந்தாய் 

கனிவார் வீட்டு இன்பமே என் கடல் படா அமுதே 

தனியேன் வாழ் முதலே பொழில் ஏழும் ஏனம் ஒன்றாய் 

நுனி ஆர் கோட்டில் வைத்தாய் நுன பாதம் சேர்ந்தேனே  	(5)

 	 	

2919  சேர்ந்தார் தீவினைகட்கு அரு நஞ்சை திண் மதியை 

தீர்ந்தார் தம் மனத்துப் பிரியாது அவர் உயிரைச் 

சோர்ந்தே புகல் கொடாச் சுடரை அரக்கியை மூக்கு 

ஈர்ந்தாயை அடியேன் அடைந்தேன் முதல் முன்னமே  	(6)

 	 	

2920  முன் நல் யாழ் பயில் நூல் நரம்பின் முதிர் சுவையே 

பல் நலார் பயிலும் பரனே பவித்திரனே 

கன்னலே அமுதே கார் முகிலே என் கண்ணா 

நின் அலால் இலேன்காண் என்னை நீ குறிக்கொள்ளே  	(7)

 	 	

2921  குறிக்கொள் ஞானங்களால் எனை ஊழி செய் தவமும் 

கிறிக்கொண்டு இப் பிறப்பே சில நாளில் எய்தினன் யான் 

உறிக்கொண்ட வெண்ணெய் பால் ஒளித்து உண்ணும் அம்மான் பின் 

நெறிக்கொண்ட நெஞ்சனாய்ப் பிறவித் துயர் கடிந்தே            	(8)

 	 	

2922  கடி வார் தண் அம் துழாய்க் கண்ணன் விண்ணவர் பெருமான் 

படி வானம் இறந்த பரமன் பவித்திரன் சீர் 

செடி ஆர் நோய்கள் கெட படிந்து குடைந்து ஆடி 

அடியேன் வாய்மடுத்துப் பருகிக் களித்தேனே            	(9)

 	 	

2923  களிப்பும் கவர்வும் அற்று பிறப்புப் பிணி மூப்பு இறப்பு அற்று 

ஒளிக்கொண்ட சோதியுமாய் உடன்கூடுவது என்று கொலோ 

துளிக்கின்ற வான் இந் நிலம் சுடர் ஆழி சங்கு ஏந்தி 

அளிக்கின்ற மாயப் பிரான் அடியார்கள் குழாங்களையே?            	(10)

 	 	

2924  குழாம் கொள் பேர் அரக்கன் குலம் வீய முனிந்தவனை 

குழாம் கொள் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் தெரிந்து உரைத்த 

குழாம் கொள் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் உடன் பாடி 

குழாங்களாய் அடியீர் உடன்கூடிநின்று ஆடுமினே            	(11)

-----------  



  தலைவியின் ஆற்றாமை கண்ட தாய் தலைவனை நோக்கிக் கூறுதல்

  

2925  ஆடி ஆடி அகம் கரைந்து இசை 

பாடிப் பாடிக் கண்ணீர் மல்கி எங்கும் 

நாடி நாடி நரசிங்கா என்று 

வாடி வாடும் இவ் வாள் நுதலே            	(1)

 	 	

2926  வாள் நுதல் இம் மடவரல் உம்மைக் 

காணும் ஆசையுள் நைகின்றாள் விறல் 

வாணன் ஆயிரம் தோள் துணித்தீர் உம்மைக் 

காண நீர் இரக்கம் இலீரே            	(2)

 	 	

2927  இரக்க மனத்தோடு எரி அணை 

அரக்கும் மெழுகும் ஒக்கும் இவள் 

இரக்கம் எழீர் இதற்கு என் செய்கேன் 

அரக்கன் இலங்கை செற்றீருக்கே?            	(3)

 	 	

2928  இலங்கை செற்றவனே என்னும் பின்னும் 

வலம் கொள் புள் உயர்த்தாய் என்னும் உள்ளம் 

மலங்க வெவ் உயிர்க்கும் கண்ணீர் மிகக் 

கலங்கிக் கைதொழும் நின்று இவளே            	(4)

 	 	

2929  இவள் இராப்பகல் வாய்வெரீ இத் தன 

குவளை ஒண் கண்ண நீர் கொண்டாள் வண்டு 

திவளும் தண் அம் துழாய் கொடீர் என 

தவள வண்ணர் தகவுகளே?            	(5)

 	 	

2930  தகவு உடையவனே என்னும் பின்னும் 

மிக விரும்பும் பிரான் என்னும் எனது 

அக உயிர்க்கு அமுதே என்னும் உள்ளம் 

உக உருகிநின்று உள் உளே            	(6)

 	 	

2931  உள் உள் ஆவி உலர்ந்து உலர்ந்து என 

வள்ளலே கண்ணனே என்னும் பின்னும் 

வெள்ள நீர்க் கிடந்தாய் என்னும் என 

கள்வி தான் பட்ட வஞ்சனையே            	(7)

 	 	

2932  வஞ்சனே என்னும் கைதொழும் தன 

நெஞ்சம் வேவ நெடிது உயிர்க்கும் விறல் 

கஞ்சனை வஞ்சனை செய்தீர் உம்மைத் 

தஞ்சம் என்று இவள் பட்டனவே            	(8)

 	 	

2933  பட்ட போது எழு போது அறியாள் விரை 

மட்டு அலர் தண் துழாய் என்னும் சுடர் 

வட்ட வாய் நுதி நேமியீர் நுமது 

இட்டம் என்கொல் இவ் ஏழைக்கே?            	(9)

 	 	

2934  ஏழை பேதை இராப்பகல் தன 

கேழ் இல் ஒண் கண்ண நீர் கொண்டாள் கிளர் 

வாழ்வை வேவ இலங்கை செற்றீர் இவள் 

மாழை நோக்கு ஒன்றும் வாட்டேன்மினே            	(10)

 	 	

2935  வாட்டம் இல் புகழ் வாமனனை இசை 

கூட்டி வண் சடகோபன் சொல் அமை 

பாட்டு ஓர் ஆயிரத்து இப் பத்தால் அடி 

சூட்டலாகும் அம் தாமமே            	(11)

------------



  இறைவன் ஆபரணாதிகளுடன் வந்து கலக்க ஆழ்வார் மகிழ்தல்

  

2936  அம் தாமத்து அன்பு செய்து என் ஆவி சேர் அம்மானுக்கு 

அம் தாமம் வாழ் முடி சங்கு ஆழி நூல் ஆரம் உள 

செந்தாமரைத்தடம் கண் செங்கனி வாய் செங்கமலம் 

செந்தாமரை அடிகள் செம்பொன் திரு உடம்பே            	(1)

 	 	

2937  திரு உடம்பு வான் சுடர் செந்தாமரை கண் கை கமலம் 

திரு இடமே மார்வம் அயன் இடமே கொப்பூழ் 

ஒருவு இடமும் எந்தை பெருமாற்கு அரனே ஓ 

ஒருவு இடம் ஒன்று இன்றி என்னுள் கலந்தானுக்கே            	(2)

 	 	

2938  என்னுள் கலந்தவன் செங்கனி வாய் செங்கமலம் 

மின்னும் சுடர் மலைக்குக் கண் பாதம் கை கமலம் 

மன்னும் முழு ஏழ் உலகும் வயிற்றின் உள 

தன்னுள் கலவாதது எப் பொருளும் தான் இலையே            	(3)

 	 	

2939  எப் பொருளும் தான் ஆய் மரகதக் குன்றம் ஒக்கும் 

அப்பொழுதைத் தாமரைப்பூக் கண் பாதம் கை கமலம் 

எப்பொழுதும் நாள் திங்கள் ஆண்டு ஊழி ஊழிதொறும் 

அப்பொழுதைக்கு அப்பொழுது என் ஆரா அமுதமே            	(4)

 	 	

2940  ஆரா அமுதமாய் அல் ஆவியுள் கலந்த 

கார் ஆர் கருமுகில் போல் என் அம்மான் கண்ணனுக்கு 

நேரா வாய் செம்பவளம் கண் பாதம் கை கமலம் 

பேர் ஆரம் நீள் முடி நாண் பின்னும் இழை பலவே            	(5)

 	 	

2941  பலபலவே ஆபரணம் பேரும் பலபலவே 

பலபலவே சோதி வடிவு பண்பு எண்ணில் 

பலபல கண்டு உண்டு கேட்டு உற்று மோந்து இன்பம் 

பலபலவே ஞானமும் பாம்பு அணை மேலாற்கேயோ            	(6)

 	 	

2942  பாம்பு அணைமேல் பாற்கடலுள் பள்ளி அமர்ந்ததுவும் 

காம்பு அணை தோள் பின்னைக்கு ஆய் ஏறு உடன் ஏழ் செற்றதுவும் 

தேம் பணைய சோலை மராமரம் ஏழ் எய்ததுவும் 

பூம் பிணைய தண் துழாய்ப் பொன் முடி அம் போர் ஏறே            	(7)

 	 	

2943  பொன் முடி அம் போர் ஏற்றை எம்மானை நால் தடம் தோள் 

தன் முடிவு ஒன்று இல்லாத தண் துழாய் மாலையனை 

என் முடிவு காணாதே என்னுள் கலந்தானை 

சொல்முடிவு காணேன் நான் சொல்லுவது என்? சொல்லீரே            	(8)

 	 	

2944  சொல்லீர் என் அம்மானை என் ஆவி ஆவிதனை 

எல்லை இல் சீர் என் கருமாணிக்கச் சுடரை 

நல்ல அமுதம் பெறற்கு அரிய வீடும் ஆய் 

அல்லி மலர் விரை ஒத்து ஆண் அல்லன் பெண் அலனே            	(9)

 	 	

2945  ஆண் அல்லன் பெண் அல்லன் அல்லா அலியும் அல்லன் 

காணலும் ஆகான் உளன் அல்லன் இல்லை அல்லன் 

பேணுங்கால் பேணும் உரு ஆகும் அல்லனும் ஆம் 

கோணை பெரிது உடைத்து எம் பெம்மானைக் கூறுதலே            	(10)

 	 	

2946  கூறுதல் ஒன்று ஆராக் குடக் கூத்த அம்மானைக் 

கூறுதலே மேவிக் குருகூர்ச் சடகோபன் 

கூறின அந்தாதி ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

கூறுதல் வல்லார் உளரேல் கூடுவர் வைகுந்தமே            	(11)

-----------



  ஆழ்வார் இறைவனைச் சிக்கெனப் பிடித்தல்

  

2947  வைகுந்தா மணிவண்ணனே என் பொல்லாத் 

      திருக்குறளா என்னுள் மன்னி 

வைகும் வைகல் தோறும் அமுது ஆய வான் ஏறே 

      செய் குந்தா அரும் தீமை உன் அடியார்க்குத் தீர்த்து 

அசுரர்க்குத் தீமைகள் 

      செய் குந்தா உன்னை நான் பிடித்தேன் கொள் சிக்கெனவே.            	(1)

 	 	

2948  சிக்கெனச் சிறிது ஓர் இடமும் புறப்படாத் 

      தன்னுள்ளே உலகுகள் 

ஒக்கவே விழுங்கிப் புகுந்தான் புகுந்ததற்பின் 

      மிக்க ஞான வெள்ளச் சுடர் விளக்குஆய் துளக்கு 

அற்று அமுதம் ஆய் எங்கும் 

      பக்கம் நோக்கு அறியான் என் பைந்தாமரைக் கண்ணனே            	(2)

 	 	

2949  தாமரைக் கண்ணனை விண்ணோர் பரவும் தலைமகனை 

      துழாய் விரைப் 

பூ மருவு கண்ணி எம் பிரானை பொன்மலையை 

      நாம் மருவி நன்கு ஏத்தி உள்ளி வணங்கி நாம் 

மகிழ்ந்து ஆட நாவு அலர் 

      பா மருவி நிற்கத் தந்த பான்மையே வள்ளலே            	(3)

 	 	

2950  வள்ளலே மதுசூதனா என் மரகத மலையே 

      உனை நினைந்து 

எள்கல் தந்த எந்தாய் உன்னை எங்ஙனம் விடுகேன் 

      வெள்ளமே புரை நின் புகழ் குடைந்து ஆடிப் 

பாடிக் களித்து உகந்து உகந்து 

      உள்ள நோய்கள் எல்லாம் துரந்து உய்ந்து போந்திருந்தே?            	(4)

 	 	

2951  உய்ந்து போந்து என் உலப்பு இலாத வெம் தீவினைகளை 

      நாசம் செய்து உனது 

அந்தம் இல் அடிமை அடைந்தேன் விடுவேனோ 

      ஐந்து பைந்தலை ஆடு அரவு அணை மேவிப் பாற்கடல் 

யோக நித்திரை 

      சிந்தை செய்த எந்தாய் உன்னைச் சிந்தை செய்து செய்தே?            	(5)

 	 	

2952  உன்னைச் சிந்தை செய்து செய்து உன் நெடு மா மொழி இசை 

      பாடி ஆடி என் 

முன்னைத் தீவினைகள் முழு வேர் அரிந்தனன் யான் 

      உன்னைச் சிந்தையினால் இகழ்ந்த இரணியன் அகல் 

மார்வம் கீண்ட என் 

      முன்னைக் கோளரியே முடியாதது என் எனக்கே?            	(6)

 	 	

2953  முடியாதது என் எனக்கேல் இனி? முழு ஏழ் உலகும் 

      உண்டான் உகந்து வந்து 

அடியேன் உட்புகுந்தான் அகல்வானும் அல்லன் இனி 

      செடி ஆர் நோய்கள் எல்லாம் துரந்து எமர் கீழ் 

மேல் எழு பிறப்பும் 

      விடியா வெம் நரகத்து என்றும் சேர்தல் மாறினரே            	(7)

 	 	

2954  மாறி மாறிப் பல பிறப்பும் பிறந்து அடியை அடைந்து 

      உள்ளம் தேறி 

ஈறு இல் இன்பத்து இரு வெள்ளம் யான் மூழ்கினன் 

      பாறிப் பாறி அசுரர் தம் பல் குழாங்கள் நீறு எழ 

பாய் பறவை ஒன்று 

      ஏறி வீற்றிருந்தாய் உன்னை என்னுள் நீக்கேல் எந்தாய்            	(8)

 	 	

2955  எந்தாய் தண் திருவேங்கடத்துள் நின்றாய் இலங்கை 

      செற்றாய் மராமரம்

பைந்தாள் ஏழ் உருவ ஒரு வாளி கோத்த வில்லா < 

      கொந்து ஆர் தண் அம் துழாயினாய் அமுதே உன்னை 

என்னுள்ளே குழைத்த எம் 

      மைந்தா வான் ஏறே இனி எங்குப் போகின்றதே?            	(9)

 	 	

2956  போகின்ற காலங்கள் போய காலங்கள் போகு காலங்கள் 

      தாய் தந்தை உயிர் 

ஆகின்றாய் உன்னை நான் அடைந்தேன் விடுவேனோ? 

      பாகின்ற தொல் புகழ் மூவுலகுக்கும் நாதனே 

பரமா தண் வேங்கடம் 

      மேகின்றாய் தண் துழாய் விரை நாறு கண்ணியனே            	(10)

 	 	

2957  கண்ணித் தண் அம் துழாய் முடிக் கமலத் தடம் பெருங் 

      கண்ணனைப் புகழ் 

நண்ணி தென் குருகூர்ச் சடகோபன் மாறன் சொன்ன 

      எண்ணில் சோர்வு இல் அந்தாதி ஆயிரத்துள் இவையும் 

ஓர் பத்து இசையொடும் 

      பண்ணில் பாட வல்லார் அவர் கேசவன் தமரே            	(11)

--------------



  பன்னிரு நாமப் பாட்டு

  

2958  கேசவன் தமர் கீழ் மேல் எமர் ஏழ் எழு பிறப்பும் 

மா சதிர் இது பெற்று நம்முடை வாழ்வு வாய்க்கின்றவா! 

ஈசன் என் கருமாணிக்கம் என் செங்கோலக் கண்ணன் விண்ணோர் 

நாயகன் எம் பிரான் எம்மான் நாராயணனாலே            	(1)

 	 	

2959  நாரணன் முழு ஏழ் உலகுக்கும் நாதன் வேத மயன் 

காரணம் கிரிசை கருமம் இவை முதல்வன் எந்தை 

சீர் அணங்கு அமரர் பிறர் பலரும் தொழுது ஏத்த நின்று 

வாரணத்தை மருப்பு ஒசித்த பிரான் என் மாதவனே            	(2)

 	 	

2960  மாதவன் என்றதே கொண்டு என்னை இனி இப்பால் பட்டது 

யாது அவங்களும் சேர்கொடேன் என்று என்னுள் புகுந்து இருந்து 

தீது அவம் கெடுக்கும் அமுதம் செந்தாமரைக் கண் குன்றம் 

கோது அவம் இல் என் கன்னல் கட்டி எம்மான் என் கோவிந்தனே            	(3)

 	 	

2961  கோவிந்தன் குடக் கூத்தன் கோவலன் என்று என்றே குனித்துத் 

தேவும் தன்னையும் பாடி ஆடத் திருத்தி என்னைக் கொண்டு என் 

பாவம் தன்னையும் பாறக் கைத்து எமர் ஏழ் எழு பிறப்பும் 

மேவும் தன்மையம் ஆக்கினான் வல்லன் எம்பிரான் விட்டுவே            	(4)

 	 	

2962  விட்டு இலங்கு செஞ்சோதித் தாமரை பாதம் கைகள் கண்கள 

் விட்டு இலங்கு கருஞ்சுடர் மலையே திரு உடம்பு 

விட்டு இலங்கு மதியம் சீர் சங்கு சக்கரம் பரிதி 

விட்டு இலங்கு முடி அம்மான் மதுசூதனன் தனக்கே            	(5)

 	 	

2963  மதுசூதனை அன்றி மற்று இலேன் என்று எத்தாலும் கருமம் இன்றி 

துதி சூழ்ந்த பாடல்கள் பாடி ஆட நின்று ஊழி ஊழிதொறும் 

எதிர் சூழல் புக்கு எனைத்தோர் பிறப்பும் எனக்கே அருள்கள் செய்ய 

விதி சூழ்ந்ததால் எனக்கேல் அம்மான் திரிவிக்கிரமனையே            	(6)

 	 	

2964  திரிவிக்கிரமன் செந்தாமரைக் கண் எம்மான் என் செங்கனி வாய் 

உருவில் பொலிந்த வெள்ளைப் பளிங்கு நிறத்தனன் என்று என்று உள்ளி 

பரவிப் பணிந்து பல் ஊழி ஊழி நின் பாத பங்கயமே 

மருவித் தொழும் மனமே தந்தாய் வல்லைகாண் என் வாமனனே            	(7)

 	 	

2965  வாமனன் என் மரகத வண்ணன் தாமரைக் கண்ணினன் 

காமனைப் பயந்தாய் என்று என்று உன் கழல் பாடியே பணிந்து 

தூ மனத்தனனாய்ப் பிறவித் துழதி நீங்க என்னைத் 

தீ மனம் கெடுத்தாய் உனக்கு என் செய்கேன்? என் சிரீதரனே            	(8)

 	 	

2966  சிரீதரன் செய்ய தாமரைக் கண்ணன் என்று என்று இராப்பகல் வாய் 

வெரீஇ அலமந்து கண்கள் நீர் மல்கி வெவ்வுயிர்த்து உயிர்த்து 

மரீஇய தீவினை மாள இன்பம் வளர வைகல் வைகல் 

இரீஇ உன்னை என்னுள் வைத்தனை என் இருடீகேசனே            	(9)

 	 	

2967  இருடீகேசன் எம் பிரான் இலங்கை அரக்கர் குலம் 

முருடு தீர்த்த பிரான் எம்மான் அமரர் பெம்மான் என்று என்று 

தெருடியாகில் நெஞ்சே வணங்கு திண்ணம் அறி அறிந்து 

மருடியேலும் விடேல் கண்டாய் நம்பி பற்பநாபனையே            	(10)

 	 	

2968  பற்பநாபன் உயர்வு அற உயரும் பெரும் திறலோன் 

எற்பரன் என்னை ஆக்கிக் கொண்டு எனக்கே தன்னைத் தந்த 

கற்பகம் என் அமுதம் கார் முகில் போலும் வேங்கட நல் 

வெற்பன் விசும்போர் பிரான் எந்தை தாமோதரனே            	(11)

 	 	

2969  தாமோதரனை தனி முதல்வனை ஞாலம் உண்டவனை 

ஆமோ தரம் அறிய ஒருவர்க்கு? என்றே தொழும் அவர்கள் 

தாமோதரன் உரு ஆகிய சிவற்கும் திசைமுகற்கும் 

ஆமோ தரம் அறிய எம்மானை என் ஆழி வண்ணனையே?            	(12)

 	 	

2970  வண்ண மா மணிச் சோதியை அமரர் தலைமகனை 

கண்ணனை நெடுமாலைத் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் 

பண்ணிய தமிழ் மாலை ஆயிரத்துள் இவை பன்னிரண்டும் 

பண்ணில் பன்னிரு நாமப் பாட்டு அண்ணல் தாள் அணைவிக்குமே            	(13)

-------



  எம்பெருமானது மோக்ஷம் அளிக்கும் தன்மை

  

2971  அணைவது அரவு அணைமேல் பூம்பாவை ஆகம் 

புணர்வது இருவர் அவர் முதலும் தானே 

இணைவன் ஆம் எப் பொருட்கும் வீடு முதல் ஆம் 

புணைவன் பிறவிக்கடல் நீந்துவார்க்கே            	(1)

 	 	

2972  நீந்தும் துயர்ப் பிறவி உட்பட மற்று எவ் எவையும் 

நீந்தும் துயர் இல்லா வீடு முதல் ஆம் 

பூந் தண் புனல் பொய்கை யானை இடர் கடிந்த 

பூந் தண் துழாய் என் தனி நாயகன் புணர்ப்பே            	(2)

 	 	

2973  புணர்க்கும் அயன் ஆம் அழிக்கும் அரன் ஆம் 

புணர்த்த தன் உந்தியொடு ஆகத்து மன்னி 

புணர்த்த திருஆகித் தன் மார்வில் தான் சேர் 

புணர்ப்பன் பெரும் புணர்ப்பு எங்கும் புலனே            	(3)

 	 	

2974  புலன் ஐந்து மேயும் பொறி ஐந்தும் நீங்கி 

நலம் அந்தம் இல்லது ஓர் நாடு புகுவீர் 

அலமந்து வீய அசுரரைச் செற்றான் 

பலம் முந்து சீரில் படிமின் ஒவாதே            	(4)

 	 	

2975  ஓவாத் துயர்ப் பிறவி உட்பட மற்று எவ் எவையும் 

மூவாத் தனி முதலாய் மூவுலகும் காவலோன் 

மா ஆகி ஆமை ஆய் மீன் ஆகி மானிடம் ஆம் 

தேவாதி தேவ பெருமான் என் தீர்த்தனே            	(5)

 	 	

2976  தீர்த்தன் உலகு அளந்த சேவடிமேல் பூந்தாமம் 

சேர்த்தி அவையே சிவன் முடிமேல் தான் கண்டு 

பார்த்தன் தெளிந்தொழிந்த பைந்துழாயான் பெருமை 

பேர்த்தும் ஒருவரால் பேசக் கிடந்ததே?            	(6)

 	 	

2977  கிடந்து இருந்து நின்று அளந்து கேழல் ஆய் கீழ்ப் புக்கு 

இடந்திடும் தன்னுள் கரக்கும் உமிழும் 

தடம் பெருந் தோள் ஆரத் தழுவும் பார் என்னும் 

மடந்தையை மால் செய்கின்ற மால் ஆர் காண்பாரே?            	(7)

 	 	

2978  காண்பார் ஆர் எம் ஈசன் கண்ணனை? என் காணுமாறு? 

ஊண் பேசில் எல்லா உலகும் ஓர் துற்று ஆற்றா 

சேண் பால வீடோ உயிரோ மற்று எப் பொருட்கும் 

ஏண் பாலும் சோரான் பரந்து உளன் ஆம் எங்குமே            	(8)

 	 	

2979  எங்கும் உளன் கண்ணன் என்ற மகனைக் காய்ந்து 

இங்கு இல்லையால் என்று இரணியன் தூண் புடைப்ப 

அங்கு அப்பொழுதே அவன் வீயத் தோன்றிய என் 

சிங்கப் பிரான் பெருமை ஆராயும் சீர்மைத்தே?            	(9)

 	 	

2980  சீர்மை கொள் வீடு சுவர்க்கம் நரகு ஈறா 

ஈர்மை கொள் தேவர் நடுவா மற்று எப் பொருட்கும் 

வேர் முதல் ஆய் வித்து ஆய் பரந்து தனி நின்ற 

கார் முகில் போல் வண்ணன் என் கண்ணனை நான் கண்டேனே            	(10)

 	 	

2981  கண் தலங்கள் செய்ய கரு மேனி அம்மானை 

வண்டு அலம்பும் சோலை வழுதி வள நாடன் 

பண் தலையில் சொன்ன தமிழ் ஆயிரத்து இப் பத்தும் வலார் 

விண் தலையில் வீற்றிருந்து ஆள்வர் எம் மா வீடே            	(11)

------------



  புருஷார்த்த நிர்ணயம்

  

2982  எம் மா வீட்டுத் திறமும் செப்பம் நின் 

செம் மா பாட பற்புத் தலை சேர்த்து ஒல்லை 

கைம்மா துன்பம் கடிந்த பிரானே 

அம்மா அடியேன் வேண்டுவது ஈதே            	(1)

 	 	

2983  ஈதே யான் உன்னைக் கொள்வது எஞ்ஞான்றும் என் 

மை தோய் சோதி மணிவண்ண எந்தாய் 

எய்தா நின் கழல் யான் எய்த ஞானக் 

கை தா காலக் கழிவு செய்யேலே            	(2)

 	 	

2984  செய்யேல் தீவினை என்று அருள் செய்யும் என் 

கை ஆர் சக்கரக் கண்ண பிரானே 

ஐ ஆர் கண்டம் அடைக்கிலும் நின் கழல் 

எய்யாது ஏத்த அருள்செய் எனக்கே            	(3)

 	 	

2985  எனக்கே ஆட்செய் எக் காலத்தும் என்று என் 

மனக்கே வந்து இடைவீடு இன்றி மன்னி 

தனக்கே ஆக எனைக் கொள்ளும் ஈதே 

எனக்கே கண்ணனை யான் கொள் சிறப்பே            	(4)

 	 	

2986  சிறப்பில் வீடு சுவர்க்கம் நரகம் 

இறப்பில் எய்துக எய்தற்க யானும் 

பிறப்பு இல் பல் பிறவிப் பெருமானை 

மறப்பு ஒன்று இன்றி என்றும் மகிழ்வனே            	(5)

 	 	

2987  மகிழ் கொள் தெய்வம் உலோகம் அலோகம் 

மகிழ் கொள் சோதி மலர்ந்த அம்மானே 

மகிழ் கொள் சிந்தை சொல் செய்கை கொண்டு என்றும் 

மகிழ்வுற்று உன்னை வணங்க வாராயே            	(6)

 	 	

2988  வாராய் உன் திருப் பாத மலர்க்கீழ்ப் 

பேராதே யான் வந்து அடையும்படி 

தாராதாய் உன்னை என்னுள் வைப்பில் என்றும் 

ஆராதாய் எனக்கு என்றும் எக்காலே            	(7)

 	 	

2989  எக்காலத்து எந்தையாய் என்னுள் மன்னில் மற்று 

எக் காலத்திலும் யாதொன்றும் வேண்டேன் 

மிக்கார் வேத விமலர் விழுங்கும் என் 

அக்காரக் கனியே உன்னை யானே            	(8)

 	 	

2990  யானே என்னை அறியகிலாதே 

யானே என் தனதே என்று இருந்தேன் 

யானே நீ என் உடைமையும் நீயே 

வானே ஏத்தும் எம் வானவர் ஏறே            	(9)

 	 	

2991  ஏறேல் ஏழும் வென்று ஏர் கொள் இலங்கையை 

நீறே செய்த நெடுஞ் சுடர்ச் சோதி 

தேறேல் என்னை உன் பொன் அடி சேர்த்து ஒல்லை 

வேறே போக எஞ்ஞான்றும் விடலே            	(10)

 	 	

2992  விடல் இல் சக்கரத்து அண்ணலை மேவல் 

விடல் இல் வண் குருகூர்ச் சடகோபன் 

கெடல் இல் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் 

கெடல் இல் வீடு செய்யும் கிளர்வார்க்கே            	(11)

-------------  



  திருமாலிருஞ்சோலை மலையை வணங்குக

  

2993  கிளர் ஒளி இளமை கெடுவதன் முன்னம் 

வளர் ஒளி மாயோன் மருவிய கோயில் 

வளர் இளம் பொழில் சூழ் மாலிருஞ்சோலை 

தளர்வு இலர் ஆகிச் சார்வது சதிரே            	(1)

 	 	

2994  சதிர் இள மடவார் தாழ்ச்சியை மதியாது 

அதிர் குரல் சங்கத்து அழகர் தம் கோயில் 

மதி தவழ் குடுமி மாலிருஞ்சோலைப் 

பதியது ஏத்தி எழுவது பயனே            	(2)

 	 	

2995  பயன் அல்ல செய்து பயன் இல்லை நெஞ்சே 

புயல் மழை வண்ணர் புரிந்து உறை கோயில் 

மயல் மிகு பொழில் சூழ் மாலிருஞ்சோலை 

அயல்மலை அடைவது அது கருமமே            	(3)

 	 	

2996  கரும வன் பாசம் கழித்து உழன்று உய்யவே 

பெருமலை எடுத்தான் பீடு உறை கோயில் 

வரு மழை தவழும் மாலிருஞ்சோலைத் 

திருமலை அதுவே அடைவது திறமே            	(4)

 	 	

2997  திறம் உடை வலத்தால் தீவினை பெருக்காது 

அறம் முயல் ஆழிப் படையவன் கோயில் 

மறு இல் வண் சுனை சூழ் மாலிருஞ்சோலைப் 

புறமலை சாரப் போவது கிறியே            	(5)

 	 	

2998  கிறி என நினைமின் கீழ்மை செய்யாதே 

உறி அமர் வெண்ணெய் உண்டவன் கோயில் 

மறியொடு பிணை சேர் மாலிருஞ்சோலை 

நெறி பட அதுவே நினைவது நலமே            	(6)

 	 	

2999  நலம் என நினைமின் நரகு அழுந்தாதே 

நிலம் முனம் இடந்தான் நீடு உறை கோயில் 

மலம் அறு மதி சேர் மாலிருஞ்சோலை 

வலம் முறை எய்தி மருவுதல் வலமே            	(7)

 	 	

3000  வலஞ்செய்து வைகல் வலம் கழியாதே 

வலஞ்செய்யும் ஆய மாயவன் கோயில் 

வலஞ்செய்யும் வானோர் மாலிருஞ்சோலை 

வலஞ்செய்து நாளும் மருவுதல் வழக்கே            	(8)

 	 	

3001  வழக்கு என நினைமின் வல்வினை மூழ்காது 

அழக்கொடி அட்டான் அமர் பெருங்கோயில் 

மழக் களிற்று இனம் சேர் மாலிருஞ்சோலை 

தொழக் கருதுவதே துணிவது சூதே            	(9)

 	 	

3002  சூது என்று களவும் சூதும் செய்யாதே 

வேதம் முன் விரித்தான் விரும்பிய கோயில் 

மாது உறு மயில் சேர் மாலிருஞ்சோலைப் 

போது அவிழ் மலையே புகுவது பொருளே            	(10)

 	 	

3003  பொருள் என்று இவ் உலகம் படைத்தவன் புகழ்மேல் 

மருள் இல் வண் குருகூர் வண் சடகோபன் 

தெருள் கொள்ளச் சொன்ன ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்து 

அருளுடையவன் தாள் அணைவிக்கும் முடித்தே            	(11)

----------



  திருமாலிருஞ்சோலை அழகரது வடிவழகில் ஈடுபடல்

  

3004  முடிச் சோதியாய் உனது முகச் சோதி மலர்ந்ததுவோ? 

அடிச் சோதி நீ நின்ற தாமரையாய் அலர்ந்ததுவோ? 

படிச் சோதி ஆடையொடும் பல் கலனாய் நின் பைம் பொன் 

கடிச் சோதி கலந்ததுவோ? திருமாலே கட்டுரையே            	(1)

 	 	

3005  கட்டுரைக்கில் தாமரை நின் கண் பாதம் கை ஒவ்வா 

சுட்டு உரைத்த நன் பொன் உன் திருமேனி ஒளி ஒவ்வாது 

ஒட்டு உரைத்து இவ் உலகு உன்னைப் புகழ்வு எல்லாம் பெரும்பாலும் 

பட்டுரையாய் புற்கு என்றே காட்டுமால் பரஞ்சோதீ            	(2)

 	 	

3006  பரஞ்சோதி நீ பரமாய் நின் இகழ்ந்து பின் மற்று ஓர் 

பரம் சோதி இன்மையின் படி ஓவி நிகழ்கின்ற 

பரஞ்சோதி நின்னுள்ளே படர் உலகம் படைத்த எம் 

பரஞ்சோதி கோவிந்தா பண்பு உரைக்கமாட்டேனே            	(3)

 	 	

3007  மாட்டாதே ஆகிலும் இம் மலர் தலை மா ஞாலம் நின் 

மாட்டு ஆய மலர் புரையும் திருவுருவம் மனம் வைக்க 

மாட்டாத பல சமய மதி கொடுத்தாய் மலர்த் துழாய் 

மாட்டே நீ மனம் வைத்தாய் மா ஞாலம் வருந்தாதே?            	(4)

 	 	

3008  வருந்தாத அரும் தவத்த மலர் கதிரின் சுடர் உடம்பு ஆய் 

வருந்தாத ஞானம் ஆய் வரம்பு இன்றி முழுது இயன்றாய் 

வரும் காலம் நிகழ் காலம் கழி காலம் ஆய் உலகை 

ஒருங்காக அளிப்பாய் சீர் எங்கு உலக்க ஓதுவனே?            	(5)

 	 	

3009  ஓதுவார் ஓத்து எல்லாம் எவ் உலகத்து எவ் எவையும் 

சாதுவாய் நின் புகழின் தகை அல்லால் பிறிது இல்லை 

போது வாழ் புனம் துழாய் முடியினாய் பூவின்மேல் 

மாது வாழ் மார்பினாய் என் சொல்லி யான் வாழ்த்துவனே?            	(6)

 	 	

3010  வாழ்த்துவார் பலர் ஆக நின்னுள்ளே நான்முகனை 

மூழ்த்த நீர் உலகு எல்லாம் படை என்று முதல் படைத்தாய் 

கேழ்த்த சீர் அரன் முதலாக் கிளர் தெய்வமாய்க் கிளர்ந்து 

சூழ்த்து அமரர் துதித்தால் உன் தொல் புகழ் மாசூணாதே?            	(7)

 	 	

3011  மாசூணாச் சுடர் உடம்புஆய் மலராது குவியாது 

மாசூணா ஞானம் ஆய் முழுதும் ஆய் முழுது இயன்றாய் 

மாசூணா வான் கோலத்து அமரர் கோன் வழிப்பட்டால் 

மாசூணா உன பாதமலர்ச் சோதி மழுங்காதே?            	(8)

 	 	

3012  மழுங்காத வைந் நுதிய சக்கர நல் வலத்தையாய் 

தொழும் காதல் களிறு அளிப்பான் புள் ஊர்ந்து தோன்றினையே 

மழுங்காத ஞானமே படை ஆக மலர் உலகில் 

தொழும்பாயார்க்கு அளித்தால் உன் சுடர்ச் சோதி மறையாதே?            	(9)

 	 	

3013  மறை ஆய நால் வேதத்துள் நின்ற மலர்ச் சுடரே 

முறையால் இவ் உலகு எல்லாம் படைத்து இடந்து உண்டு உமிழ்ந்து அளந்தாய் 

பிறை ஏறு சடையானும் நான்முகனும் இந்திரனும் 

இறை ஆதல் அறிந்து ஏத்த வீற்றிருத்தல் இது வியப்பே?            	(10)

 	 	

3014  வியப்பு ஆய வியப்பு இல்லா மெய்ஞ் ஞான வேதியனைச் 

சயப் புகழார் பலர் வாழும் தடம் குருகூர்ச் சடகோபன் 

துயக்கு இன்றித் தொழுது உரைத்த ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

உயக்கொண்டு பிறப்பு அறுக்கும் ஒலி முந்நீர் ஞாலத்தே            	(11)

---------------



  அழகரை முற்றும் அனுபவிக்க ஏலாது ஆழ்வார் கலங்க எம்பெருமான் அவரது கலக்கத்தைத்  தீர்த்தல்

  

3015  முந்நீர் ஞாலம் படைத்த எம் முகில் வண்ணனே 

அந் நாள் நீ தந்த ஆக்கையின்வழி உழல்வேன் 

வெம் நாள் நோய் வீய வினைகளை வேர் அறப் பாய்ந்து 

எந் நாள் யான் உன்னை இனி வந்து கூடுவனே?            	(1)

 	 	

3016  வன் மா வையம் அளந்த எம் வாமனா நின் 

பல் மா மாயப் பல் பிறவியில் படிகின்ற யான் 

தொல் மா வல்வினைத் தொடர்களை முதல் அரிந்து 

நின் மா தாள் சேர்ந்து நிற்பது எஞ்ஞான்றுகொலோ?            	(2)

 	 	

3017  கொல்லா மாக்கோல் கொலைசெய்து பாரதப் போர் 

எல்லாச் சேனையும் இரு நிலத்து அவித்த எந்தாய் 

பொல்லா ஆக்கையின் புணர்வினை அறுக்கல் அறா 

சொல்லாய் யான் உன்னைச் சார்வது ஓர் சூழ்ச்சியே            	(3)

 	 	

3018  சூழ்ச்சி ஞானச் சுடர் ஒளி ஆகி என்றும் 

ஏழ்ச்சி கேடு இன்றி எங்கணும் நிறைந்த எந்தாய் 

தாழ்ச்சி மற்று எங்கும் தவிர்ந்து நின் தாள் இணைக்கீழ் 

வாழ்ச்சி யான் சேரும் வகை அருளாய் வந்தே            	(4)

 	 	

3019  வந்தாய் போலே வந்தும் என் மனத்தினை நீ 

சிந்தாமல் செய்யாய் இதுவே இது ஆகில் 

கொந்து ஆர் காயாவின் கொழு மலர்த் திரு நிறத்த 

எந்தாய் யான் உன்னை எங்கு வந்து அணுகிற்பனே?            	(5)

 	 	

3020  கிற்பன் கில்லேன் என்று இலன் முனம் நாளால் 

அற்ப சாரங்கள் அவை சுவைத்து அகன்றொழிந்தேன் 

பற்பல் ஆயிரம் உயிர் செய்த பரமா நின் 

நற் பொன் சோதித்தாள் நணுகுவது எஞ்ஞான்றே?            	(6)

 	 	

3021  எஞ்ஞான்றும் நாம் இருந்து இருந்து இரங்கி நெஞ்சே 

மெய்ஞ்ஞானம் இன்றி வினை இயல் பிறப்பு அழுந்தி 

எஞ்ஞான்றும் எங்கும் ஒழிவு அற நிறைந்து நின்ற 

மெய்ஞ் ஞானச் சோதிக் கண்ணனை மேவுதுமே            	(7)

 	 	

3022  மேவு துன்ப வினைகளை விடுத்துமிலேன் 

ஓவுதல் இன்றி உன் கழல் வணங்கிற்றிலேன் 

பாவு தொல் சீர்க் கண்ணா என் பரஞ்சுடரே 

கூவுகின்றேன் காண்பான் எங்கு எய்தக் கூவுவனே?            	(8)

 	 	

3023  கூவிக் கூவிக் கொடுவினைத் தூற்றுள் நின்று 

பாவியேன் பல காலம் வழி திகைத்து அலமர்கின்றேன் 

மேவி அன்று ஆ நிரை காத்தவன் உலகம் எல்லாம் 

தாவிய அம்மானை எங்கு இனித் தலைப்பெய்வனே?            	(9)

 	 	

3024  தலைப்பெய் காலம் நமன்தமர் பாசம் விட்டால் 

அலைப்பூண் உண்ணும் அவ் அல்லல் எல்லாம் அகல 

கலைப் பல் ஞானத்து என் கண்ணனைக் கண்டுகொண்டு 

நிலைப் பெற்று என் நெஞ்சம் பெற்றது நீடு உயிரே            	(10)

 	 	

3025  உயிர்கள் எல்லா உலகமும் உடையவனைக் 

குயில் கொள் சோலைத் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் 

செயிர் இல் சொல் இசை மாலை ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

உயிரின்மேல் ஆக்கை ஊனிடை ஒழிவிக்குமே            	(11)

 ----------------



 
  திருவேங்கடமுடையானுக்கு அடிமை செய்யவேண்டும்

  

3026  ஒழிவு இல் காலம் எல்லாம் உடனாய் மன்னி 

வழு இலா அடிமை செய்யவேண்டும் நாம் 

தெழி குரல் அருவித் திருவேங்கடத்து 

எழில் கொள் சோதி எந்தை தந்தை தந்தைக்கே            	(1)

 	 	

3027  எந்தை தந்தை தந்தை தந்தை தந்தைக்கும் 

முந்தை வானவர் வானவர் கோனொடும் 

சிந்து பூ மகிழும் திருவேங்கடத்து 

அந்தம் இல் புகழ்க் கார் எழில் அண்ணலே            	(2)

 	 	

3028  அண்ணல் மாயன் அணி கொள் செந்தாமரைக் 

கண்ணன் செங்கனி வாய்க் கருமாணிக்கம் 

தெள் நிறை சுனை நீர்த் திருவேங்கடத்து 

எண் இல் தொல் புகழ் வானவர் ஈசனே            	(3)

 	 	

3029  ஈசன் வானவர்க்கு என்பன் என்றால் அது 

தேசமோ திருவேங்கடத்தானுக்கு? 

நீசனேன் நிறைவு ஒன்றும் இலேன் என்கண் 

பாசம் வைத்த பரம் சுடர்ச் சோதிக்கே            	(4)

 	 	

3030  சோதி ஆகி எல்லா உலகும் தொழும் 

ஆதிமூர்த்தி என்றால் அளவு ஆகுமோ 

வேதியர் முழு வேதத்து அமுதத்தை 

தீது இல் சீர்த் திருவேங்கடத்தானையே?            	(5)

 	 	

3031  வேம் கடங்கள் மெய்மேல் வினை முற்றவும் 

தாங்கள் தங்கட்கு நல்லனவே செய்வார் 

வேங்கடத்து உறைவார்க்கு நம என்னல் 

ஆம் கடமைஅது சுமந்தார்கட்கே            	(6)

 	 	

3032  சுமந்து மா மலர் நீர் சுடர் தூபம் கொண்டு 

அமர்ந்து வானவர் வானவர் கோனொடும் 

நமன்று எழும் திருவேங்கடம் நங்கட்குச் 

சமன் கொள் வீடு தரும் தடங் குன்றமே            	(7)

 	 	

3033  குன்றம் ஏந்திக் குளிர் மழை காத்தவன் 

அன்று ஞாலம் அளந்த பிரான் பரன் 

சென்று சேர் திருவேங்கட மா மலை 

ஒன்றுமே தொழ நம் வினை ஓயுமே            	(8)

 	 	

3034  ஓயும் மூப்புப் பிறப்பு இறப்பு:பிணி 

வீயுமாறு செய்வான் திருவேங்கடத்து 

ஆயன் நாள் மலர் ஆம் அடித்தாமரை 

வாயுள்ளும் மனத்துள்ளும் வைப்பார்கட்கே            	(9)

 	 	

3035  வைத்த நாள் வரை எல்லை குறுகிச் சென்று 

எய்த்து இளைப்பதன் முன்னம் அடைமினோ 

பைத்த பாம்பு அணையான் திருவேங்கடம் 

மொய்த்த சோலை மொய் பூந் தடந் தாழ்வரே            	(10)

 	 	

3036  தாள் பரப்பி மண் தாவிய ஈசனை 

நீள் பொழில் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

கேழ் இல் ஆயிரத்து இப் பத்தும் வல்லவர் 

வாழ்வர் வாழ்வு எய்தி ஞாலம் புகழவே            	(11)

------------



  ஆத்மாக்கள் அனைத்தும் அவனே

  

3037  புகழும் நல் ஒருவன் என்கோ? 

      பொரு இல் சீர்ப் பூமி என்கோ? 

திகழும் தண் பரவை என்கோ?

      தீ என்கோ? வாயு என்கோ? 

நிகழும் ஆகாசம் என்கோ? 

      நீள் சுடர் இரண்டும் என்கோ? 

இகழ்வு இல் இவ் அனைத்தும் என்கோ? 

      கண்ணனைக் கூவும் ஆறே            	(1)

 	 	

3038  கூவும் ஆறு அறியமாட்டேன் 

      குன்றங்கள் அனைத்தும் என்கோ? 

மேவு சீர் மாரி என்கோ? 

      விளங்கு தாரகைகள் என்கோ? 

நா இயல் கலைகள் என்கோ?

      ஞான நல் ஆவி என்கோ? 

பாவு சீர்க் கண்ணன் எம்மான்

      பங்கயக் கண்ணனையே            	(2)

 	 	

3039  பங்கயக் கண்ணன் என்கோ? 

      பவளச் செவ்வாயன் என்கோ? 

அம் கதிர் அடியன் என்கோ? 

      அஞ்சன வண்ணன் என்கோ? 

செங்கதிர் முடியன் என்கோ? 

      திரு மறு மார்பன் என்கோ? 

சங்கு சக்கரத்தன் என்கோ? 

      சாதி மாணிக்கத்தையே            	(3)

 	 	

3040  சாதி மாணிக்கம் என்கோ? 

      சவி கொள் பொன் முத்தம் என்கோ? 

சாதி நல் வயிரம் என்கோ? 

      தவிவு இல் சீர் விளக்கம் என்கோ? 

ஆதி அம் சோதி என்கோ? 

      ஆதி அம் புருடன் என்கோ? 

ஆதும் இல் காலத்து எந்தை 

      அச்சுதன் அமலனையே            	(4)

 	 	

3041  அச்சுதன் அமலன் என்கோ? 

      அடியவர் வினை கெடுக்கும் 

நச்சும் மா மருந்தம் என்கோ? 

      நலங் கடல் அமுதம் என்கோ? 

அச் சுவைக் கட்டி என்கோ? 

      அறுசுவை அடிசில் என்கோ? 

நெய்ச் சுவைத் தேறல் என்கோ? 

      கனி என்கோ? பால் என்கேனோ?            	(5)

 	 	

3042  பால் என்கோ? நான்கு வேதப் 

      பயன் என்கோ? சமய நீதி 

நூல் என்கோ? நுடங்கு கேள்வி 

      இசை என்கோ? இவற்றுள் நல்ல 

மேல் என்கோ? வினையின் மிக்க 

      பயன் என்கோ? கண்ணன் என்கோ? 

மால் என்கோ? மாயன் என்கோ? 

      வானவர் ஆதியையே            	(6)

 	 	

3043  வானவர் ஆதி என்கோ? 

      வானவர் தெய்வம் என்கோ? 

வானவர் போகம் என்கோ? 

      வானவர் முற்றும் என்கோ? 

ஊனம் இல் செல்வம் என்கோ? 

      ஊனம் இல் சுவர்க்கம் என்கோ? 

ஊனம் இல் மோக்கம் என்கோ? 

      ஒளி மணி வண்ணனையே            	(7)

 	 	

3044  ஒளி மணி வண்ணன் என்கோ? 

      ஒருவன் என்று ஏத்த நின்ற 

நளிர் மதிச் சடையன் என்கோ? 

      நான்முகக் கடவுள் என்கோ? 

அளி மகிழ்ந்து உலகம் எல்லாம் 

      படைத்து அவை ஏத்த நின்ற 

களி மலர்த் துளவன் எம்மான் 

      கண்ணனை மாயனையே            	(8)

 	 	

3045  கண்ணனை மாயன் தன்னை 

      கடல் கடைந்து அமுதம் கொண்ட 

அண்ணலை அச்சுதனை 

      அனந்தனை அனந்தன் தன்மேல் 

நண்ணி நன்கு உறைகின்றானை 

      ஞாலம் உண்டு உமிழ்ந்த மாலை 

எண்ணும் ஆறு அறியமாட்டேன் 

      யாவையும் எவரும் தானே            	(9)

 	 	

3046  யாவையும் எவரும் தானாய் 

      அவரவர் சமயம் தோறும் 

தோய்வு இலன் புலன் ஐந்துக்கும் 

      சொலப்படான் உணர்வின் மூர்த்தி 

ஆவி சேர் உயிரின் உள்ளால் 

      ஆதும் ஓர் பற்று இலாத 

பாவனை அதனைக் கூடில் 

      அவனையும் கூடலாமே            	(10)

 	 	

3047  கூடி வண்டு அறையும் தண் தார்க் 

      கொண்டல் போல் வண்ணன் தன்னை 

மாடு அலர் பொழில் குருகூர் 

      வண் சடகோபன் சொன்ன 

பாடல் ஓர் ஆயிரத்துள் 

      இவையும் ஓர் பத்தும் வல்லார் 

வீடு இல போகம் எய்தி 

      விரும்புவர் அமரர் மொய்த்தே            	(11)

-----------------



  திருமாலுக்கு அன்பு செய்பவரை ஆதரித்தலும் அன்பிலாரை நிந்தித்தலும்

  

3048  மொய்ம் மாம் பூம் பொழில் பொய்கை 

      முதலைச் சிறைப்பட்டு நின்ற 

கைம்மாவுக்கு அருள் செய்த 

      கார் முகில் போல் வண்ணன் கண்ணன் 

எம்மானைச் சொல்லிப் பாடி 

      எழுந்தும் பறந்தும் துள்ளாதார் 

தம்மாம் கருமம் என்? சொல்லீர் 

      தண் கடல் வட்டத்து உள்ளீரே            	(1)

 	 	

3049  தண் கடல் வட்டத்து உள்ளாரைத் 

      தமக்கு இரையாத் தடிந்து உண்ணும் 

திண் கழல் கால் அசுரர்க்குத் 

      தீங்கு இழைக்கும் திருமாலைப் 

பண்கள் தலைக்கொள்ளப் பாடி 

      பறந்தும் குனித்தும் உழலாதார் 

மண் கொள் உலகில் பிறப்பார் 

      வல்வினை மோத மலைந்தே            	(2)

 	 	

3050  மலையை எடுத்து கல் மாரி 

      காத்து பசுநிரை தன்னைத் 

தொலைவு தவிர்த்த பிரானைச் 

      சொல்லிச் சொல்லி நின்று எப்போதும் 

தலையினோடு ஆதனம் தட்டத் 

      தடுகுட்டமாய்ப் பறவாதார் 

அலை கொள் நரகத்து அழுந்திக் 

      கிடந்து உழைக்கின்ற வம்பரே            	(3)

 	 	

3051  வம்பு அவிழ் கோதைபொருட்டா 

      மால் விடை ஏழும் அடர்த்த 

செம்பவளத் திரள் வாயன் 

      சிரீதரன் தொல் புகழ் பாடி 

கும்பிடு நட்டம் இட்டு ஆடி 

      கோகு உகட்டுண்டு உழலாதார் 

தம் பிறப்பால் பயன் என்னே 

      சாது சனங்களிடையே?            	(4)

 	 	

3052  சாது சனத்தை நலியும் 

      கஞ்சனைச் சாதிப்பதற்கு 

ஆதி அம் சோதி உருவை 

      அங்கு வைத்து இங்குப் பிறந்த 

வேத முதல்வனைப் பாடி 

      வீதிகள் தோறும் துள்ளாதார் 

ஓதி உணர்ந்தவர் முன்னா 

      என் சவிப்பார் மனிசரே?            	(5)

 	 	

3053  மனிசரும் மற்றும் முற்றும் ஆய் 

      மாயப் பிறவி பிறந்த 

தனியன் பிறப்பிலி தன்னை 

      தடங் கடல் சேர்ந்த பிரானை 

கனியை கரும்பின் இன் சாற்றை 

      கட்டியை தேனை அமுதை 

முனிவு இன்றி ஏத்திக் குனிப்பார் 

      முழுது உணர் நீர்மையினாரே            	(6)

 	 	

3054  நீர்மை இல் நூற்றுவர் வீய 

      ஐவர்க்கு அருள்செய்து நின்று 

பார் மல்கு சேனை அவித்த 

      பரஞ்சுடரை நினைந்து ஆடி 

நீர் மல்கு கண்ணினர் ஆகி 

      நெஞ்சம் குழைந்து நையாதே 

ஊன் மல்கி மோடு பருப்பார் 

      உத்தமர்கட்கு என் செய்வாரே?            	(7)

 	 	

3055  வார் புனல் அம் தண் அருவி 

      வட திருவேங்கடத்து எந்தை 

பேர் பல சொல்லிப் பிதற்றி 

      பித்தர் என்றே பிறர் கூற 

ஊர் பல புக்கும் புகாதும் 

      உலோகர் சிரிக்க நின்று ஆடி 

ஆர்வம் பெருகிக் குனிப்பார் 

      அமரர் தொழப்படுவாரே            	(8)

 	 	

3056  அமரர் தொழப்படுவானை 

      அனைத்து உலகுக்கும் பிரானை 

அமர மனத்தினுள் யோகு புணர்ந்து 

      அவன் தன்னோடு ஒன்று ஆக 

அமரத் துணிய வல்லார்கள் 

      ஒழிய அல்லாதவர் எல்லாம் 

அமர நினைந்து எழுந்து ஆடி 

      அலற்றுவதே கருமமே            	(9)

 	 	

3057  கருமமும் கரும பலனும் 

      ஆகிய காரணன் தன்னை 

திரு மணி வண்ணனை செங்கண் 

      மாலினை தேவபிரானை 

ஒருமை மனத்தினுள் வைத்து 

      உள்ளம் குழைந்து எழுந்து ஆடி 

பெருமையும் நாணும் தவிர்ந்து 

      பிதற்றுமின் பேதைமை தீர்ந்தே            	(10)

 	 	

3058  தீர்ந்த அடியவர் தம்மைத் 

      திருத்திப் பணிகொள்ள வல்ல 

ஆர்ந்த புகழ் அச்சுதனை 

      அமரர் பிரானை எம்மானை 

வாய்ந்த வள வயல் சூழ் தண் 

      வளங் குருகூர்ச் சடகோபன் 

நேர்ந்த ஓர் ஆயிரத்து இப் பத்து 

      அருவினை நீறு செய்யுமே            	(11)

-----------



  அர்ச்சாவதாரமே எளிது என்று அருளிச்செய்தல்

  

3059  செய்ய தாமரைக் கண்ணன் ஆய் உலகு 

      ஏழும் உண்ட அவன் கண்டீர் 

வையம் வானம் மனிசர் தெய்வம் 

      மற்றும் மற்றும் மற்றும் முற்றும் ஆய் 

செய்ய சூழ் சுடர் ஞானம் ஆய் வெளிப் 

      பட்டு இவை படைத்தான் பின்னும் 

மொய் கொள் சோதியோடு ஆயினான் ஒரு 

      மூவர் ஆகிய மூர்த்தியே            	(1)

 	 	

3060  மூவர் ஆகிய மூர்த்தியை முதல் 

      மூவர்க்கும் முதல்வன் தன்னை 

சாவம் உள்ளன நீக்குவானை 

      தடங் கடல் கிடந்தான் தன்னை 

தேவ தேவனை தென் இலங்கை 

      எரி எழச் செற்ற வில்லியை 

பாவ நாசனை பங்கயத் தடங் 

      கண்ணனைப் பரவுமினோ            	(2)

 	 	

3061  பரவி வானவர் ஏத்த நின்ற 

      பரமனை பரஞ்சோதியை 

குரவை கோத்த குழகனை மணி 

      வண்ணனை குடக் கூத்தனை 

அரவம் ஏறி அலை கடல் 

      அமரும் துயில்கொண்ட அண்ணலை 

இரவும் நன் பகலும் விடாது என்றும் 

      ஏத்துதல் மனம் வைம்மினோ            	(3)

 	 	

3062  வைம்மின் நும் மனத்து என்று யான் 

      உரைக்கின்ற மாயவன் சீர்மையை 

எம்மனோர்கள் உரைப்பது என்? அது நிற்க 

      நாள்தொறும் வானவர் 

தம்மை ஆளும் அவனும் நான்முகனும் 

      சடைமுடி அண்ணலும் 

செம்மையால் அவன் பாத பங்கயம் 

      சிந்தித்து ஏத்தித் திரிவரே            	(4)

 	 	

3063  திரியும் காற்றோடு அகல் விசும்பு 

      திணிந்த மண் கிடந்த கடல் 

எரியும் தீயோடு இரு சுடர் தெய்வம் 

      மற்றும் மற்றும் முற்றும் ஆய் 

கரிய மேனியன் செய்ய தாமரைக் 

      கண்ணன் கண்ணன் விண்ணோர் இறை 

சுரியும் பல் கருங் குஞ்சி எங்கள் 

      சுடர் முடி அண்ணல் தோற்றமே            	(5)

 	 	

3064  தோற்றம் கேடு அவை இல்லவன் உடையான் 

      அவன் ஒரு மூர்த்தியாய் 

சீற்றத்தோடு அருள் பெற்றவன் அடிக் 

      கீழ்ப் புக நின்ற செங்கண்மால் 

நாற்றம் தோற்றம் சுவை ஒலி உறல் 

      ஆகி நின்ற எம் வானவர் 

ஏற்றையே அன்றி மற்றொருவரை 

      யான் இலேன் எழுமைக்குமே            	(6)

 	 	

3065  எழுமைக்கும் எனது ஆவிக்கு இன் 

      அமுதத்தினை எனது ஆர் உயிர் 

கெழுமிய கதிர்ச் சோதியை மணி

      வண்ணனை குடக் கூத்தனை 

விழுமிய அமரர் முனிவர் 

      விழுங்கும் கன்னல் கனியினை 

தொழுமின் தூய மனத்தர் ஆய் 

      இறையும் நில்லா துயரங்களே            	(7)

 	 	

3066  துயரமே தரு துன்ப இன்ப 

      வினைகள் ஆய் அவை அல்லன் ஆய் 

உயர நின்றது ஓர் சோதி ஆய் உலகு 

      ஏழும் உண்டு உமிழ்ந்தான் தன்னை 

அயர வாங்கும் நமன் தமர்க்கு அரு 

      நஞ்சினை அச்சுதன் தன்னை 

தயரதற்கு மகன் தன்னை அன்றி 

      மற்று இலேன் தஞ்சமாகவே            	(8)

 	 	

3067  தஞ்சம் ஆகிய தந்தை தாயொடு 

      தானும் ஆய் அவை அல்லன் ஆய் 

எஞ்சல் இல் அமரர் குலமுதல் 

      மூவர் தம்முள்ளும் ஆதியை 

      அஞ்சி நீர் உலகத்துள்ளீர்கள் 

      அவன் இவன் என்று கூழேன்மின் 

நெஞ்சினால் நினைப்பான் எவன் அவன் 

      ஆகும் நீள் கடல் வண்ணனே            	(9)

 	 	

3068  கடல் வண்ணன் கண்ணன் விண்ணவர் 

      கருமாணிக்கம் எனது ஆர் உயிர் 

பட அரவின் அணைக்கிடந்த 

      பரஞ்சுடர் பண்டு நூற்றுவர் 

      அட வரும் படை மங்க ஐவர்கட்கு 

      ஆகி வெம் சமத்து அன்று தேர் 

கடவிய பெருமான் கனை கழல் 

      காண்பது என்றுகொல் கண்களே            	(10)

 	 	

3069  கண்கள் காண்டற்கு அரியன் 

      ஆய் கருத்துக்கு நன்றும் எளியன் ஆய் 

மண் கொள் ஞாலத்து உயிர்க்கு எல்லாம் 

      அருள் செய்யும் வானவர் ஈசனை 

பண் கொள் சோலை வழுதி நாடன் 

      குருகைக்கோன் சடகோபன் சொல் 

பண் கொள் ஆயிரத்து இப் பத்தால் 

      பத்தர் ஆகக் கூடும் பயிலுமினே            	(11)

-------------



  அடியார்களின் அடியார்களுக்குத் தாம் அடியவர் எனல்

  

3070  பயிலும் சுடர் ஒளி மூர்த்தியை பங்கயக் கண்ணனை 

பயில இனிய நம் பாற்கடல் சேர்ந்த பரமனை 

பயிலும் திரு உடையார் எவரேலும் அவர் கண்டீர் 

பயிலும் பிறப்பிடை தோறு எம்மை ஆளும் பரமரே	(1)

 	 	

3071  ஆளும் பரமனை கண்ணனை ஆழிப் பிரான் தன்னை 

தோளும் ஓர் நான்கு உடைத் தூ மணி வண்ணன் எம்மான் தன்னை 

தாளும் தடக் கையும் கூப்பிப் பணியும் அவர் கண்டீர் 

நாளும் பிறப்பிடைதோறு எம்மை ஆளுடை நாதரே 	(2)

 	 	

3072  நாதனை ஞாலமும் வானமும் ஏத்தும் நறும் துழாய்ப் 

போதனை பொன் நெடும் சக்கரத்து எந்தை பிரான் தன்னை 

பாதம் பணிய வல்லாரைப் பணியும் அவர் கண்டீர் 

ஓதும் பிறப்பிடைதோறு எம்மை ஆளுடையார்களே 	(3)

 	 	

3073  உடை ஆர்ந்த ஆடையன் கண்டிகையன் உடை நாணினன் 

புடை ஆர் பொன் நூலினன் பொன் முடியன் மற்றும் பல்கலன் 

நடையா உடைத் திருநாரணன் தொண்டர் தொண்டர் கண்டீர் 

இடை ஆர் பிறப்பிடைதோறு எமக்கு எம் பெருமக்களே	(4)

 	 	

3074  பெருமக்கள் உள்ளவர் தம் பெருமானை அமரர்கட்கு 

அருமை ஒழிய அன்று ஆர் அமுது ஊட்டிய அப்பனை 

பெருமை பிதற்ற வல்லாரைப் பிதற்றும் அவர் கண்டீர் 

வருமையும் இம்மையும் நம்மை அளிக்கும் பிராக்களே	(5)

 	 	

3075  அளிக்கும் பரமனை கண்ணனை ஆழிப் பிரான் தன்னை 

துளிக்கும் நறும் கண்ணித் தூ மணி வண்ணன் எம்மான் தன்னை 

ஒளிக் கொண்ட சோதியை உள்ளத்துக் கொள்ளும் அவர் கண்டீர் 

சலிப்பு இன்றி ஆண்டு எம்மைச் சன்ம சன்மாந்தரம் காப்பரே	(6)

 	 	

3076  சன்ம சன்மாந்தரம் காத்து அடியார்களைக் கொண்டுபோய் 

தன்மை பெறுத்தித் தன் தாளிணைக்கீழ்க் கொள்ளும் அப்பனை 

தொன்மை பிதற்ற வல்லாரைப் பிதற்றும் அவர் கண்டீர் 

நன்மை பெறுத்து எம்மை நாள் உய்யக்கொள்கின்ற நம்பரே	(7)

 	 	

3077  நம்பனை ஞாலம் படைத்தவனை திரு மார்பனை 

உம்பர் உலகினில் யார்க்கும் உணர்வு அரியான் தன்னை 

கும்பி நரகர்கள் ஏத்துவரேலும் அவர் கண்டீர் 

எம் பல் பிறப்பிடைதோறு எம் தொழுகுலம் தாங்களே	(8)

 	 	

3078  குலம் தாங்கு சாதிகள் நாலிலும் கீழ் இழிந்து எத்தனை 

நலம் தான் இலாத சண்டாள சண்டாளர்கள் ஆகிலும் 

வலம் தாங்கு சக்கரத்து அண்ணல் மணிவண்ணற்கு ஆள் என்று உள் 

கலந்தார் அடியார் தம் அடியார் எம் அடிகளே	(9)

 	 	

3079  அடி ஆர்ந்த வையம் உண்டு ஆல் இலை அன்னவசம் செய்யும 

்படி யாதும் இல் குழவிப்படி எந்தை பிரான் தனக்கு 

அடியார் அடியார் தம் அடியார் அடியார் தமக்கு 

அடியார் அடியார் தம் அடியார் அடியோங்களே	(10)

 	 	

3080  அடி ஓங்கு நூற்றுவர் வீய அன்று ஐவர்க்கு அருள்செய்த 

நெடியோனைத் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் குற்றேவல்கள் 

அடி ஆர்ந்த ஆயிரத்துள் இவை பத்து அவன் தொண்டர்மேல் 

முடிவு ஆரக் கற்கிற்கில் சன்மம் செய்யாமை முடியுமே	(11)

------------



  கரணங்களும் தாமும் பெருவிடாய்ப்பட்டுப் பேசுதல்

  

3081  முடியானே மூவுலகும் தொழுது ஏத்தும் சீர் 

அடியானே ஆழ் கடலைக் கடைந்தாய் புள் ஊர் 

கொடியானே கொண்டல் வண்ணா அண்டத்து உம்பரில் 

நெடியானே என்று கிடக்கும் என் நெஞ்சமே	(1)

 	 	

3082  நெஞ்சமே நீள் நகர் ஆக இருந்த என் 

தஞ்சனே தண் இலங்கைக்கு இறையைச் செற்ற 

நஞ்சனே ஞாலம் கொள்வான் குறள் ஆகிய 

வஞ்சனே என்னும் எப்போதும் என் வாசகமே	(2)

 	 	

3083  வாசகமே ஏத்த அருள் செய்யும் வானவர் தம் 

நாயகனே நாள் இளம் திங்களைக் கோள் விடுத்து 

வேய் அகம் பால் வெண்ணெய் தொடு உண்ட ஆன் ஆயர் 

தாயவனே என்று தடவும் என் கைகளே	(3)

 	 	

3084  கைகளால் ஆரத் தொழுது தொழுது உன்னை 

வைகலும் மாத்திரைப் போதும் ஓர் வீடு இன்றி 

பை கொள் பாம்பு ஏறி உறை பரனே உன்னை 

மெய்கொள்ளக் காண விரும்பும் என் கண்களே	(4)

 	 	

3085  கண்களால் காண வருங்கொல் என்று ஆசையால் 

மண் கொண்ட வாமனன் ஏற மகிழ்ந்து செல் 

பண் கொண்ட புள்ளின் சிறகு ஒலி பாவித்து 

திண் கொள்ள ஓர்க்கும் கிடந்து என் செவிகளே	(5)

 	 	

3086  செவிகளால் ஆர நின் கீர்த்திக் கனி என்னும் 

கவிகளே காலப் பண் தேன் உறைப்பத் துற்று 

புவியின்மேல் பொன் நெடும் சக்கரத்து உன்னையே 

அவிவு இன்றி ஆதரிக்கும் எனது ஆவியே	(6)

 	 	

3087  ஆவியே ஆர் அமுதே என்னை ஆளுடைத் 

தூவி அம் புள் உடையாய் சுடர் நேமியாய் 

பாவியேன் நெஞ்சம் புலம்பப் பலகாலும் 

கூவியும் காணப்பெறேன் உன கோலமே	(7)

 	 	

3088  கோலமே தாமரைக் கண்ணது ஓர் அஞ்சன 

நீலமே நின்று எனது ஆவியை ஈர்கின்ற 

சீலமே சென்று செல்லாதன முன் நிலாம் 

காலமே உன்னை எந் நாள் கண்டுகொள்வனே?	(8)

 	 	

3089  கொள்வன் நான் மாவலி மூவடி தா என்ற 

கள்வனே கஞ்சனை வஞ்சித்து வாணனை 

உள் வன்மை தீர ஓர் ஆயிரம் தோள் துணித்த 

புள் வல்லாய் உன்னை எஞ்ஞான்று பொருந்துவனே?	(9)

 	 	

3090  பொருந்திய மா மருதின் இடை போய எம் 

பெருந்தகாய் உன் கழல் காணிய பேதுற்று 

வருந்தி நான் வாசகமாலை கொண்டு உன்னையே 

இருந்து இருந்து எத்தனை காலம் புலம்புவனே?	(10)

 	 	

3091  புலம்பு சீர்ப் பூமி அளந்த பெருமானை 

நலம் கொள் சீர் நன் குருகூர்ச் சடகோபன்சொல் 

வலம் கொண்ட ஆயிரத்துள் இவையும் ஓர் பத்து 

இலங்கு வான் யாவரும் ஏறுவர் சொன்னாலே	(11)

-------------




  மானிடரைப் பாடாது மாதவனை ஏத்தும் எனல்

  

3092  சொன்னால் விரோதம் இது ஆகிலும் சொல்லுவான் கேண்மினோ 

என் நாவில் இன் கவி யான் ஒருவர்க்கும் கொடுக்கிலேன் 

தென்னா தெனா என்று வண்டு முரல் திருவேங்கடத்து 

என் ஆனை என் அப்பன் எம் பெருமான் உளனாகவே	(1)

 	 	

3093  உளனாகவே எண்ணி தன்னை ஒன்றாக தன் செல்வத்தை 

வளனா மதிக்கும் இம் மானிடத்தைக் கவி பாடி என் 

குளன் ஆர் கழனி சூழ் கண்ணன் குறுங்குடி மெய்ம்மையே 

உளனாய எந்தையை எந்தை பெம்மானை ஒழியவே?	(2)

 	 	

3094  ஒழிவு ஒன்று இல்லாத பல் ஊழிதோறு ஊழி நிலாவப்போம் 

வழியைத் தரும் நங்கள் வானவர் ஈசனை நிற்கப் போய் 

கழிய மிக நல்லவான் கவி கொண்டு புலவீர்காள் 

இழியக் கருதி ஓர் மானிடம் பாடல் என் ஆவதே?	(3)

 	 	

3095  என் ஆவது எத்தனை நாளைக்குப் போதும் புலவீர்காள் 

மன்னா மனிசரைப் பாடிப் படைக்கும் பெரும் பொருள்? 

மின் ஆர் மணி முடி விண்ணவர் தாதையைப் பாடினால் 

தன்னாகவே கொண்டு சன்மம் செய்யாமையும் கொள்ளுமே	(4)

 	 	

3096  கொள்ளும் பயன் இல்லை குப்பை கிளர்த்தன்ன செல்வத்தை 

வள்ளல் புகழ்ந்து நும் வாய்மை இழக்கும் புலவீர்காள் 

கொள்ளக் குறைவு இலன் வேண்டிற்று எல்லாம் தரும் கோது இல் என் 

வள்ளல் மணிவண்ணன் தன்னைக் கவி சொல்ல வம்மினோ	(5)

 	 	

3097  வம்மின் புலவீர் நும் மெய் வருத்திக் கைசெய்து உய்ம்மினோ 

இம் மன் உலகினில் செல்வர் இப்போது இல்லை நோக்கினோம் 

நும் இன் கவி கொண்டு நும் நும் இட்டா தெய்வம் ஏத்தினால் 

செம் மின் சுடர் முடி என் திருமாலுக்குச் சேருமே	(6)

 	 	

3098  சேரும் கொடை புகழ் எல்லை இலானை ஓர் ஆயிரம் 

பேரும் உடைய பிரானை அல்லால் மற்று யான் கிலேன் 

மாரி அனைய கை மால் வரை ஒக்கும் திண் தோள் என்று 

பாரில் ஓர் பற்றையைப் பச்சைப் பசும் பொய்கள் பேசவே	(7)

 	 	

3099  வேயின் மலிபுரை தோளி பின்னைக்கு மணாளனை 

ஆய பெரும் புகழ் எல்லை இலாதன பாடிப்போய் 

காயம் கழித்து அவன் தாள் இணைக்கீழ்ப் புகும் காதலன் 

மாய மனிசரை என் சொல்ல வல்லேன் என் வாய்கொண்டே?	(8)

 	 	

3100  வாய்கொண்டு மானிடம் பாட வந்த கவியேன் அல்லேன் 

ஆய்கொண்ட சீர் வள்ளல் ஆழிப் பிரான் எனக்கே உளன் 

சாய் கொண்ட இம்மையும் சாதித்து வானவர் நாட்டையும் 

நீ கண்டுகொள் என்று வீடும் தரும் நின்றுநின்றே	(9)

 	 	

3101  நின்றுநின்று பல நாள் உய்க்கும் இவ் உடல் நீங்கிப்போய் 

சென்று சென்று ஆகிலும் கண்டு சன்மம் கழிப்பான் எண்ணி 

ஒன்றிஒன்றி உலகம் படைத்தான் கவி ஆயினேற்கு 

என்றும் என்றும் இனி மற்றொருவர் கவி ஏற்குமே? 	(10)

 	 	

3102  ஏற்கும் பெரும் புகழ் வானவர் ஈசன் கண்ணன் தனக்கு 

ஏற்கும் பெரும் புகழ் வண் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

ஏற்கும் பெரும் புகழ் ஆயிரத்துள் இவையும் ஓர் பத்து 

ஏற்கும் பெரும் புகழ் சொல்ல வல்லார்க்கு இல்லை சன்மமே 	(11)

----------



  திருமால் சீர் பரவப்பெற்ற எனக்கு ஒரு குறையும் இல்லை எனல்

  

3103  சன்மம் பலபல செய்து வெளிப்பட்டு 

      சங்கொடு சக்கரம் வில் 

ஒண்மை உடைய உலக்கை ஒள் வாள் 

      தண்டு கொண்டு புள் ஊர்ந்து உலகில் 

வன்மை உடைய அரக்கர் அசுரரை 

      மாளப் படை பொருத 

நன்மை உடையவன் சீர் பரவப் பெற்ற 

      நான் ஓர் குறைவு இலனே	(1)

 	 	

3104  குறைவு இல் தடங் கடல் கோள் அரவு ஏறி தன் 

      கோலச் செந்தாமரைக்கண் 

உறைபவன் போல ஓர் யோகு புணர்ந்த ஒளி மணி 

      வண்ணன் கண்ணன் 

கறை அணி மூக்கு உடைப் புள்ளைக் கடாவி அசுரரைக் 

      காய்ந்த அம்மான் 

நிறை புகழ் ஏத்தியும் பாடியும் ஆடியும் 

      யான் ஒரு முட்டு இலனே	(2)

 	 	

3105  முட்டு இல் பல் போகத்து ஒரு தனி நாயகன் 

      மூவுலகுக்கு உரிய 

கட்டியை தேனை அமுதை நன்பாலை 

      கனியை கரும்பு தன்னை 

மட்டு அவிழ் தண் அம் துழாய் முடியானை 

      வணங்கி அவன் திறத்துப் 

பட்ட பின்னை இறையாகிலும் யான் என் 

      மனத்துப் பரிவு இலனே	(3)

 	 	

3106  பரிவு இன்றி வாணனைக் காத்தும் என்று அன்று 

      படையொடும் வந்து எதிர்ந்த 

திரிபுரம் செற்றவனும் மகனும் பின்னும் 

      அங்கியும் போர் தொலைய 

பொரு சிறைப் புள்ளைக் கடாவிய மாயனை 

      ஆயனை பொன் சக்கரத்து

அரியினை அச்சுதனைப் பற்றி யான் 

      இறையேனும் இடர் இலனே	(4)

 	 	

3107  இடர் இன்றியே ஒரு நாள் ஒரு போழ்தில் எல்லா 

      உலகும் கழிய 

படர் புகழ்ப் பார்த்தனும் வைதிகனும் உடன் ஏற 

      திண் தேர் கடவி 

சுடர் ஒளியாய் நின்ற தன்னுடைச் சோதியில் 

      வைதிகன் பிள்ளைகளை 

உடலொடும் கொண்டு கொடுத்தவனைப் பற்றி 

      ஒன்றும் துயர் இலனே	(5)

 	 	

3108  துயர் இல் சுடர் ஒளி தன்னுடைச் சோதி 

      நின்ற வண்ணம் நிற்கவே 

துயரில் மலியும் மனிசர் பிறவியில் 

      தோன்றி கண் காண வந்து 

துயரங்கள் செய்து தன் தெய்வநிலை உலகில் 

      புக உய்க்கும் அம்மான் 

துயரம் இல் சீர்க் கண்ணன் மாயன் புகழ் துற்ற 

      யான் ஓர் துன்பம் இலனே	(6)

 	 	

3109  துன்பமும் இன்பமும் ஆகிய செய்வினை 

      ஆய் உலகங்களும் ஆய் 

இன்பம் இல் வெம் நரகு ஆகி இனிய நல் வான் 

      சுவர்க்கங்களும் ஆய் 

மன் பல் உயிர்களும் ஆகி பலபல 

      மாய மயக்குக்களால் 

இன்புறும் இவ் விளையாட்டு உடையானைப் பெற்று 

      ஏதும் அல்லல் இலனே	(7)

 	 	

3110  அல்லல் இல் இன்பம் அளவு இறந்து எங்கும் 

      அழகு அமர் சூழ் ஒளியன் 

அல்லி மலர் மகள் போக மயக்குக்கள் 

      ஆகியும் நிற்கும் அம்மான் 

எல்லை இல் ஞானத்தன் ஞானம் அஃதே கொண்டு 

      எல்லாக் கருமங்களும் செய் 

எல்லை இல் மாயனை கண்ணனைத் தாள் பற்றி 

      யான் ஓர் துக்கம் இலனே	(8)

 	 	

3111  துக்கம் இல் ஞானச் சுடர் ஒளி மூர்த்தி 

      துழாய் அலங்கல் பெருமான் 

மிக்க பல் மாயங்களால் விகிர்தம் செய்து 

      வேண்டும் உருவு கொண்டு 

நக்க பிரானோடு அயன் முதலாக எல்லாரும் 

      எவையும் தன்னுள் 

ஒக்க ஒடுங்க விழுங்க வல்லானைப் பெற்று 

      ஒன்றும் தளர்வு இலனே	(9)

 	 	

3112  தளர்வு இன்றியே என்றும் எங்கும் பரந்த 

      தனிமுதல் ஞானம் ஒன்றாய் 

அளவு உடை ஐம்புலன்கள் அறியாவகையால் 

      அருவு ஆகி நிற்கும் 

வளர் ஒளி ஈசனை மூர்த்தியை பூதங்கள் 

      ஐந்தை இரு சுடரை 

கிளர் ஒளி மாயனை கண்ணனைத் தாள் பற்றி 

      யான் என்றும் கேடு இலனே	(10)

 	 	

3113  கேடு இல் விழுப் புகழ்க் கேசவனை 

      குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

பாடல் ஓர் ஆயிரத்துள் இவை ஒரு பத்தும் 

      பயிற்ற வல்லார்கட்கு அவன் 

நாடும் நகரமும் நன்குடன் காண 

      நலனிடை ஊர்தி பண்ணி 

வீடும் பெறுத்தித் தன் மூவுலகுக்கும் 

      தரும் ஒரு நாயகமே	(11)

-----------



  செல்வம் நிலையாமையும் திருமாலடிமையின் நிலைபேறும்

  

3114  ஒரு நாயகமாய் ஓட உலகு உடன் ஆண்டவர் 

கரு நாய் கவர்ந்த காலர் சிதைகிய பானையர் 

பெரு நாடு காண இம்மையிலே பிச்சை தாம் கொள்வர் 

திருநாரணன் தாள் காலம்பெறச் சிந்தித்து உய்ம்மினோ            	(1)

 	 	

3115  உய்ம்மின் திறைகொணர்ந்து என்று உலகு ஆண்டவர் இம்மையே 

தம் இன்சுவை மடவாரைப் பிறர் கொள்ளத் தாம் விட்டு 

வெம் மின் ஒளி வெயில் கானகம் போய்க் குமைதின்பர்கள் 

செம்மின் முடித் திருமாலை விரைந்து அடி சேர்மினோ            	(2)

 	 	

3116  அடி சேர் முடியினர் ஆகி அரசர்கள் தாம் தொழ 

இடி சேர் முரசங்கள் முற்றத்து இயம்ப இருந்தவர் 

பொடி சேர் துகளாய்ப் போவர்கள் ஆதலில் நொக்கெனக் 

கடி சேர் துழாய் முடிக் கண்ணன் கழல்கள் நினைமினோ            	(3)

 	 	

3117  நினைப்பான் புகில் கடல் எக்கலின் நுண்மணலில் பலர் 

எனைத்தோர் உகங்களும் இவ் உலகு ஆண்டு கழிந்தவர் 

மனைப்பால் மருங்கு அற மாய்தல் அல்லால் மற்றுக் கண்டிலம் 

பனைத் தாள் மத களிறு அட்டவன் பாதம் பணிமினோ            	(4)

 	 	

3118  பணிமின் திருவருள் என்னும் அம் சீதப் பைம் பூம் பள்ளி 

அணி மென் குழலார் இன்பக் கலவி அமுது உண்டார் 

துணி முன்பு நால பல் ஏழையர் தாம் இழிப்ப செல்வர் 

மணி மின்னு மேனி நம் மாயவன் பேர் சொல்லி வாழ்மினோ            	(5)

 	 	

3119  வாழ்ந்தார்கள் வாழ்ந்தது மா மழை மொக்குளின் மாய்ந்து மாய்ந்து 

ஆழ்ந்தார் என்று அல்லால் அன்று முதல் இன்று அறுதியா 

வாழ்ந்தார்கள் வாழ்ந்தே நிற்பர் என்பது இல்லை நிற்குறில் 

ஆழ்ந்து ஆர் கடற்பள்ளி அண்ணல் அடியவர் ஆமினோ            	(6)

 	 	

3120  ஆம் இன் சுவை அவை ஆறோடு அடிசில் உண்டு ஆர்ந்தபின் 

தூ மென் மொழி மடவார் இரக்கப் பின்னும் துற்றுவார் 

ஈமின் எமக்கு ஒரு துற்று என்று இடறுவர் ஆதலின் 

கோமின் துழாய் முடி ஆதி அம் சோதி குணங்களே            	(7)

 	 	

3121  குணம் கொள் நிறை புகழ் மன்னர் கொடைக்கடன் பூண்டிருந்து 

இணங்கி உலகு உடன் ஆக்கிலும் ஆங்கு அவனை இல்லார் 

மணம் கொண்ட போகத்து மன்னியும் மீள்வர்கள் மீள்வு இல்லை 

பணம் கொள் அரவு அணையான் திருநாமம் படிமினோ            	(8)

 	 	

3122  படி மன்னு பல் கலன் பற்றோடு அறுத்து ஐம்புலன் வென்று 

செடி மன்னு காயம் செற்றார்களும் ஆங்கு அவனை இல்லார் 

குடி மன்னும் இன் சுவர்க்கம் எய்தியும் மீள்வர்கள் மீள்வு இல்லை 

கொடி மன்னு புள் உடை அண்ணல் கழல்கள் குறுகுமினோ            	(9)

 	 	

3123  குறுக மிக உணர்வத்தொடு நோக்கி எல்லாம் விட்ட 

இறுகல் இறப்பு என்னும் ஞானிக்கும் அப் பயன் இல்லையேல் 

சிறுக நினைவது ஓர் பாசம் உண்டாம் பின்னும் வீடு இல்லை 

மறுகல் இல் ஈசனைப் பற்றி விடாவிடில் வீடு அஃதே            	(10)

 	 	

3124  அஃதே உய்யப் புகும் ஆறு என்று கண்ணன் கழல்கள் மேல் 

கொய் பூம் பொழில் சூழ் குருகூர்ச் சடகோபன் குற்றேவல் 

செய் கோலத்து ஆயிரம் சீர்த் தொடைப் பாடல் இவை பத்தும் 

அஃகாமல் கற்பவர் ஆழ் துயர் போய் உய்யற்பாலரே            	(11)

------------



  காதல் கைகூடாது வருந்தும் தலைமகள் நிலைகண்டு தாய் இரங்கல்

  

3125  பாலன் ஆய் ஏழ் உலகு உண்டு பரிவு இன்றி 

ஆல் இலை அன்னவசம் செய்யும் அண்ணலார் 

தாள் இணைமேல் அணி தண் அம் துழாய் என்றே 

மாலுமால் வல்வினையேன் மட வல்லியே            	(1)

 	 	

3126  வல்லி சேர் நுண் இடை ஆய்ச்சியர் தம்மொடும் 

கொல்லைமை செய்து குரவை பிணைந்தவர் 

நல் அடிமேல் அணி நாறு துழாய் என்றே 

சொல்லுமால் சூழ் வினையாட்டியேன் பாவையே            	(2)

 	 	

3127  பா இயல் வேத நல் மாலை பல கொண்டு 

தேவர்கள் மா முனிவர் இறைஞ்ச நின்ற 

சேவடிமேல் அணி செம் பொன் துழாய் என்றே 

கூவுமால் கோள் வினையாட்டியேன் கோதையே            	(3)

 	 	

3128  கோது இல வண் புகழ் கொண்டு சமயிகள் 

பேதங்கள் சொல்லிப் பிதற்றும் பிரான் பரன் 

பாதங்கள் மேல் அணி பைம் பொன் துழாய் என்றே 

ஓதுமால் ஊழ்வினையேன் தடந் தோளியே            	(4)

 	 	

3129  தோளி சேர் பின்னை பொருட்டு எருது ஏழ் தழீஇக் 

கோளியார் கோவலனார் குடக் கூத்தனார் 

தாள் இணைமேல் அணி தண் அம் துழாய் என்றே 

நாளும் நாள் நைகின்றதால் என் தன் மாதரே            	(5)

 	 	

3130  மாதர் மா மண்மடந்தைபொருட்டு ஏனம் ஆய் 

ஆதி அம் காலத்து அகல் இடம் கீண்டவர் 

பாதங்கள்மேல் அணி பைம் பொன் துழாய் என்றே 

ஓதும் மால் எய்தினள் என் தன் மடந்தையே            	(6)

 	 	

3131  மடந்தையை வண் கமலத் திருமாதினை 

தடம் கொள் தார் மார்பினில் வைத்தவர் தாளின்மேல் 

வடம் கொள் பூம் தண் அம் துழாய் மலர்க்கே இவள் 

மடங்குமால் வாள் நுதலீர்! என் மடக்கொம்பே            	(7)

 	 	

3132  கொம்பு போல் சீதைபொருட்டு இலங்கை நகர் 

அம்பு எரி உய்த்தவர் தாள் இணைமேல் அணி 

வம்பு அவிழ் தண் அம் துழாய் மலர்க்கே இவள் 

நம்புமால் நான் இதற்கு என் செய்கேன் நங்கைமீர்?            	(8)

 	 	

3133  நங்கைமீர் நீரும் ஓர் பெண் பெற்று நல்கினீர் 

எங்ஙனே சொல்லுகேன் யான் பெற்ற ஏழையை? 

சங்கு என்னும் சக்கரம் என்னும் துழாய் என்னும் 

இங்ஙனே சொல்லும் இராப் பகல் என்செய்கேன்?            	(9)

 	 	

3134  என் செய்கேன்? என்னுடைப் பேதை என் கோமளம் 

என் சொல்லும் என் வசமும் அல்லள் நங்கைமீர் 

மின் செய் பூண் மார்பினன் கண்ணன் கழல் துழாய் 

பொன் செய் பூண் மென் முலைக்கு என்று மெலியுமே            	(10)

 	 	

3135  மெலியும் நோய் தீர்க்கும் நம் கண்ணன் கழல்கள்மேல் 

மலி புகழ் வண் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

ஒலி புகழ் ஆயிரத்து இப் பத்தும் வல்லவர் 

மலி புகழ் வானவர்க்கு ஆவர் நல் கோவையே            	(11)

-----------



  எம்பெருமானது சேர்க்கையால் பெற்ற இன்பம்

  

3136  கோவை வாயாள்பொருட்டு ஏற்றின் 

      எருத்தம் இறுத்தாய் மதிள் இலங்கைக் 

கோவை வீயச் சிலை குனித்தாய் 

      குல நல் யானை மருப்பு ஒசித்தாய் 

பூவை வீயா நீர் தூவிப் 

      போதால் வணங்கேனேலும் நின் 

பூவை வீயாம் மேனிக்குப் 

      பூசும் சாந்து என் நெஞ்சமே            	(1)

 	 	

3137  பூசும் சாந்து என் நெஞ்சமே 

      புனையும் கண்ணி எனதுடைய 

வாசகம் செய் மாலையே 

      வான் பட்டு ஆடையும் அஃதே 

தேசம் ஆன அணிகலனும் 

      என் கைகூப்புச் செய்கையே 

ஈசன் ஞாலம் உண்டு உமிழ்ந்த 

      எந்தை ஏக மூர்த்திக்கே            	(2)

 	 	

3138  ஏக மூர்த்தி இரு மூர்த்தி 

      மூன்று மூர்த்தி பல மூர்த்தி 

ஆகி ஐந்து பூதம் ஆய் 

      இரண்டு சுடர் ஆய் அருவு ஆகி 

நாகம் ஏறி நடுக் கடலுள் 

      துயின்ற நாராயணனே உன் 

ஆகம் முற்றும் அகத்து அடக்கி 

      ஆவி அல்லல் மாய்த்ததே            	(3)

 	 	

3139  மாய்த்தல் எண்ணி வாய் முலை 

      தந்த மாயப் பேய் உயிர் 

மாய்த்த ஆய மாயனே வாமனனே மாதவா 

பூத் தண் மாலை கொண்டு உன்னைப் 

      போதால் வணங்கேனேலும் நின் 

பூத் தண் மாலை நெடு முடிக்குப் 

      புனையும் கண்ணி எனது உயிரே            	(4)

 	 	

3140  கண்ணி எனது உயிர் காதல் 

      கனகச் சோதி முடி முதலா 

எண் இல் பல் கலன்களும் 

      ஏலும் ஆடையும் அஃதே 

நண்ணி மூவுலகும் 

      நவிற்றும் கீர்த்தியும் அஃதே 

கண்ணன் எம் பிரான் எம்மான் 

      கால சக்கரத்தானுக்கே            	(5)

 	 	

3141  கால சக்கரத்தொடு வெண் 

      சங்கம் கை ஏந்தினாய் 

ஞாலம் முற்றும் உண்டு உமிழ்ந்த 

      நாராயணனே என்று என்று 

ஓலம் இட்டு நான் அழைத்தால் 

      ஒன்றும் வாராயாகிலும் 

கோலம் ஆம் என் சென்னிக்கு உன் 

      கமலம் அன்ன குரைகழலே            	(6)

 	 	

3142  குரை கழல்கள் நீட்டி மண் 

      கொண்ட கோல வாமனா 

குரை கழல் கைகூப்புவார்கள் 

      கூட நின்ற மாயனே 

விரை கொள் பூவும் நீரும் கொண்டு 

      ஏத்தமாட்டேனேலும் உன் 

உரை கொள் சோதித் திரு உருவம் 

      என்னது ஆவி மேலதே            	(7)

 	 	

3143  என்னது ஆவி மேலையாய் 

      ஏர் கொள் ஏழ் உலகமும் 

துன்னி முற்றும் ஆகி நின்ற 

      சோதி ஞான மூர்த்தியாய் 

உன்னது என்னது ஆவியும் 

      என்னது உன்னது ஆவியும் 

இன்ன வண்ணமே நின்றாய் 

      என்று உரைக்க வல்லேனே?            	(8)

 	 	

3144  உரைக்க வல்லேன் அல்லேன் உன் 

      உலப்பு இல் கீர்த்தி வெள்ளத்தின் 

கரைக்கண் என்று செல்வன் நான்? 

      காதல் மையல் ஏறினேன் 

புரைப்பு இலாத பரம்பரனே 

      பொய் இலாத பரஞ்சுடரே 

இரைத்து நல்ல மேன்மக்கள் 

      ஏத்த யானும் ஏத்தினேன்            	(9)

 	 	

3145  யானும் ஏத்தி ஏழ் உலகும் 

      முற்றும் ஏத்தி பின்னையும் 

தானும் ஏத்திலும் தன்னை 

      ஏத்த ஏத்த எங்கு எய்தும்? 

தேனும் பாலும் கன்னலும் 

      அமுதும் ஆகித் தித்திப்ப 

யானும் எம் பிரானையே 

      ஏத்தினேன் யான் உய்வானே            	(10)

 	 	

3146  உய்வு உபாயம் மற்று இன்மை தேறி 

      கண்ணன் ஒண் கழல்கள் மேல் 

செய்ய தாமரைப் பழனத் 

      தென்னன் குருகூர்ச் சடகோபன் 

பொய் இல் பாடல் ஆயிரத்துள் 

      இவையும் பத்தும் வல்லார்கள் 

வையம் மன்னி வீற்றிருந்து 

      விண்ணும் ஆள்வர் மண்ணூடே            	(11)

 ----------



  பிரிவு ஆற்றாது போலிப் பொருள்களைக் கண்டு வருந்தும் தலைவியின் நிலையைத் தாய்  உரைத்தல்  



3147  மண்ணை இருந்து துழாவி 

      வாமனன் மண் இது என்னும் 

விண்ணைத் தொழுது அவன் மேவு 

      வைகுந்தம் என்று கை காட்டும் 

கண்ணை உள்நீர் மல்க நின்று 

      கடல்வண்ணன் என்னும் அன்னே என் 

பெண்ணைப் பெருமயல் செய்தாற்கு 

      என் செய்கேன் பெய் வளையீரே?            	(1)

 	 	

3148  பெய்வளைக் கைகளைக் கூப்பி 

      பிரான் கிடக்கும் கடல் என்னும் 

செய்யது ஓர் ஞாயிற்றைக் காட்டி 

      சிரீதரன் மூர்த்தி ஈது என்னும் 

நையும் கண்ணீர் மல்க நின்று 

      நாரணன் என்னும் அன்னே என் 

தெய்வ உருவில் சிறுமான் 

      செய்கின்றது ஒன்று அறியேனே            	(2)

 	 	

3149  அறியும் செந்தீயைத் தழுவி 

      அச்சுதன் என்னும் மெய் வேவாள் 

எறியும் தண் காற்றைத் தழுவி 

      என்னுடைக் கோவிந்தன் என்னும் 

வெறி கொள் துழாய் மலர் நாறும் 

      வினையுடையாட்டியேன் பெற்ற 

செறி வளை முன் கைச் சிறுமான் 

      செய்கின்றது என் கண்ணுக்கு ஒன்றே?            	(3)

 	 	

3150  ஒன்றிய திங்களைக் காட்டி 

      ஒளி மணி வண்ணனே என்னும் 

நின்ற குன்றத்தினை நோக்கி 

      நெடுமாலே வா என்று கூவும் 

நன்று பெய்யும் மழை காணில் 

      நாரணன் வந்தான் என்று ஆலும் 

என்று இன மையல்கள் செய்தான் 

      என்னுடைக் கோமளத்தையே?            	(4)

 	 	

3151  கோமள வான் கன்றைப் புல்கி 

      கோவிந்தன் மேய்த்தன என்னும் 

போம் இள நாகத்தின் பின் போய் 

      அவன் கிடக்கை ஈது என்னும் 

ஆம் அளவு ஒன்றும் அறியேன் 

      அருவினையாட்டியேன் பெற்ற 

கோமள வல்லியை மாயோன் 

      மால் செய்து செய்கின்ற கூத்தே            	(5)

 	 	

3152  கூத்தர் குடம் எடுத்து ஆடில் 

      கோவிந்தன் ஆம் எனா ஓடும் 

வாய்த்த குழல் ஓசை கேட்கில் 

      மாயவன் என்று மையாக்கும் 

ஆய்ச்சியர் வெண்ணெய்கள் காணில் 

      அவன் உண்ட வெண்ணெய் ஈது என்னும் 

பேய்ச்சி முலை சுவைத்தாற்கு 

      என் பெண்கொடி ஏறிய பித்தே            	(6)

 	 	

3153  ஏறிய பித்தினோடு எல்லா 

      உலகும் கண்ணன் படைப்பு என்னும் 

நீறு செவ்வே இடக் காணில் 

      நெடுமால் அடியார் என்று ஓடும் 

நாறு துழாய் மலர் காணில் 

      நாரணன் கண்ணி ஈது என்னும் 

தேறியும் தேறாதும் மாயோன் 

      திறத்தனளே இத் திருவே            	(7)

 	 	

3154  திரு உடை மன்னரைக் காணில் 

      திருமாலைக் கண்டேனே என்னும் 

உரு உடை வண்ணங்கள் காணில் 

      உலகு அளந்தான் என்று துள்ளும் 

கரு உடைத் தேவு இல்கள் எல்லாம் 

      கடல் வண்ணன் கோயிலே என்னும் 

வெருவிலும் வீழ்விலும் ஓவாள் 

      கண்ணன் கழல்கள் விரும்புமே            	(8)

 	 	

3155  விரும்பிப் பகவரைக் காணில் 

      வியல் இடம் உண்டானே என்னும் 

கரும் பெரு மேகங்கள் காணில் 

      கண்ணன் என்று ஏறப் பறக்கும் 

பெரும் புல ஆ நிரை காணில் 

      பிரான் உளன் என்று பின் செல்லும் 

அரும் பெறல் பெண்ணினை மாயோன் 

      அலற்றி அயர்ப்பிக்கின்றானே            	(9)

 	 	

3156  அயர்க்கும் சுற்றும் பற்றி நோக்கி 

      அகலவே நீள் நோக்குக் கொள்ளும் 

வியர்க்கும் மழைக்கண் துளும்ப 

      வெவ்வுயிர் கொள்ளும் மெய் சோரும் 

பெயர்த்தும் கண்ணா என்று பேசும் 

      பெருமானே வா என்று கூவும் 

மயல் பெருங் காதல் என் பேதைக்கு 

      என்செய்கேன் வல்வினையேனே?            	(10)

 	 	

3157  வல்வினை தீர்க்கும் கண்ணனை 

      வண் குருகூர்ச் சடகோபன் 

சொல் வினையால் சொன்ன பாடல் 

      ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் 

நல் வினை என்று கற்பார்கள் 

      நலனிடை வைகுந்தம் நண்ணி 

தொல்வினை தீர எல்லாரும் 

      தொழுது எழ வீற்றிருப்பாரே            	(11)

-------------



  எம்பெருமானது இருப்பைக் கண்டு மகிழ்தல்

  

3158  வீற்றிருந்து ஏழ் உலகும் தனிக்கோல் செல்ல வீவு இல் சீர் 

ஆற்றல் மிக்கு ஆளும் அம்மானை வெம் மா பிளந்தான் தன்னை 

போற்றி என்றே கைகள் ஆரத் தொழுது சொல் மாலைகள் 

ஏற்ற நோற்றேற்கு இனி என்ன குறை எழுமையுமே?            	(1)

 	 	

3159  மைய கண்ணாள் மலர் மேல் உறைவாள் உறை மார்பினன் 

செய்ய கோலத் தடங் கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான் தன்னை 

மொய்ய சொல்லால் இசைமாலைகள் ஏத்தி உள்ளப்பெற்றேன் 

வெய்ய நோய்கள் முழுதும் வியன் ஞாலத்து வீயவே            	(2)

 	 	

3160  வீவு இல் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்த நம் அச்சுதன் 

வீவு இல் சீரன் மலர்க் கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான் தன்னை 

வீவு இல் காலம் இசைமாலைகள் ஏத்தி மேவப்பெற்றேன் 

வீவு இல் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்தனன் மேவியே            	(3)

 	 	

3161  மேவி நின்று தொழுவார் வினை போக மேவும் பிரான் 

தூவி அம் புள் உடையான் அடல் ஆழி அம்மான் தன்னை 

நா இயலால் இசைமாலைகள் ஏத்தி நண்ணப் பெற்றேன் 

ஆவி என் ஆவியை யான் அறியேன் செய்த ஆற்றையே            	(4)

 	 	

3162  ஆற்ற நல்ல வகை காட்டும் அம்மானை அமரர் தம் 

ஏற்றை எல்லாப் பொருளும் விரித்தானை எம்மான் தன்னை 

மாற்ற மாலைப் புனைந்து ஏத்தி நாளும் மகிழ்வு எய்தினேன் 

காற்றின் முன்னம் கடுகி வினை நோய்கள் கரியவே            	(5)

 	 	

3163  கரிய மேனிமிசை வெளிய நீறு சிறிதே இடும் 

பெரிய கோலத் தடங்கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான் தன்னை 

உரிய சொல்லால் இசைமாலைகள் ஏத்தி உள்ளப்பெற்றேற்கு 

அரியது உண்டோ எனக்கு இன்று தொட்டும் இனி என்றுமே            	(6)

 	 	

3164  என்றும் ஒன்று ஆகி ஒத்தாரும் மிக்கார்களும் தன் தனக்கு 

இன்றி நின்றானை எல்லா உலகும் உடையான் தன்னை 

குன்றம் ஒன்றால் மழை காத்த பிரானை சொல் மாலைகள் 

நன்று சூட்டும் விதி எய்தினம் என்ன குறை நமக்கே?            	(7)

 	 	

3165  நமக்கும் பூவின்மிசை நங்கைக்கும் இன்பனை ஞாலத்தார் 

தமக்கும் வானத்தவர்க்கும் பெருமானை தண் தாமரை 

சுமக்கும் பாதப் பெருமானை சொல்மாலைகள் சொல்லுமாறு 

அமைக்க வல்லேற்கு இனி யாவர் நிகர் அகல் வானத்தே?            	(8)

 	 	

3166  வானத்தும் வானத்துள் உம்பரும் மண்ணுள்ளும் மண்ணின்கீழ்த் 

தானத்தும் எண் திசையும் தவிராது நின்றான் தன்னை 

கூனல் சங்கத் தடக்கையவனை குடம் ஆடியை 

வானக் கோனை கவி சொல்ல வல்லேற்கு இனி மாறுஉண்டே?            	(9)

 	 	

3167  உண்டும் உமிழ்ந்தும் கடந்தும் இடந்தும் கிடந்தும் நின்றும் 

கொண்ட கோலத்தொடு வீற்றிருந்தும் மணம் கூடியும் 

கண்ட ஆற்றால் தனதே உலகு என நின்றான் தன்னை 

வண் தமிழ் நூற்க நோற்றேன் அடியார்க்கு இன்ப மாரியே            	(10)

 	 	

3168  மாரி மாறாத தண் அம் மலை வேங்கடத்து அண்ணலை 

வாரி மாறாத பைம் பூம் பொழில் சூழ் குருகூர் நகர்க் 

காரி மாறன் சடகோபன் சொல் ஆயிரத்து இப் பத்தால் 

வேரி மாறாத பூமேல் இருப்பாள் வினை தீர்க்குமே 11

------------



  வெறி விலக்கு

  

3169  தீர்ப்பாரை யாம் இனி எங்ஙனம் நாடுதும் அன்னைமீர்! 

ஓர்ப்பால் இவ் ஒள் நுதல் உற்ற நல் நோய் இது தேறினோம் 

போர்ப்பாகு தான் செய்து அன்று ஐவரை வெல்வித்த மாயப்போர்த் 

தேர்ப்பாகனார்க்கு இவள் சிந்தை துழாய்த் திசைக்கின்றதே?            	(1)

 	 	

3170  திசைக்கின்றதே இவள் நோய் இது மிக்க பெருந் தெய்வம் 

இசைப்பு இன்றி நீர் அணங்கு ஆடும் இளந் தெய்வம் அன்று இது 

திசைப்பு இன்றியே சங்கு சக்கரம் என்று இவள் கேட்க நீர் 

இசைக்கிற்றிராகில் நன்றே இல் பெறும் இது காண்மினே            	(2)

 	 	

3171  இது காண்மின் அன்னைமீர் இக் கட்டுவிச்சி சொல் கொண்டு நீர் 

எதுவானும் செய்து அங்கு ஓர் கள்ளும் இறைச்சியும் தூவேன் மின் 

மது வார் துழாய் முடி மாயப் பிரான் கழல் வாழ்த்தினால் 

அதுவே இவள் உற்ற நோய்க்கும் அரு மருந்து ஆகுமே            	(3)

 	 	

3172  மருந்து ஆகும் என்று அங்கு ஓர் மாய வலவை சொல் கொண்டு நீர் 

கருஞ் சோறும் மற்றைச் செஞ் சோறும் களன் இழைத்து என் பயன்? 

ஒருங்காகவே உலகு ஏழும் விழுங்கி உமிழ்ந்திட்ட 

பெருந்தேவன் பேர் சொல்லகிற்கில் இவளைப் பெறுதிரே            	(4)

 	 	

3173  இவளைப் பெறும் பரிசு இவ் அணங்கு ஆடுதல் அன்று அந்தோ 

குவளைத் தடங் கண்ணும் கோவைச் செவ்வாயும் பயந்தனள் 

கவளக் கடாக் களிறு அட்ட பிரான் திருநாமத்தால் 

தவளப் பொடிக் கொண்டு நீர் இட்டிடுமின் தணியுமே            	(5)

 	 	

3174  தணியும் பொழுது இல்லை நீர் அணங்கு ஆடுதிர் அன்னைமீர் 

பிணியும் ஒழிகின்றது இல்லை பெருகும் இது அல்லால் 

மணியின் அணி நிற மாயன் தமர் அடி நீறு கொண்டு 

அணிய முயலின் மற்று இல்லை கண்டீர் இவ் அணங்குக்கே            	(6)

 	 	

3175  அணங்குக்கு அரு மருந்து என்று அங்கு ஓர் ஆடும் கள்ளும் பராய் 

துணங்கை எறிந்து நும் தோள் குலைக்கப்படும் அன்னைமீர் 

உணங்கல் கெடக் கழுதை உதடு ஆட்டம் கண்டு என் பயன்? 

வணங்கீர்கள் மாயப் பிரான் தமர் வேதம் வல்லாரையே            	(7)

 	 	

3176  வேதம் வல்லார்களைக் கொண்டு விண்ணோர் பெருமான் திருப் 

பாதம் பணிந்து இவள் நோய் இது தீர்த்துக் கொள்ளாது போய் 

ஏதம் பறைந்து அல்ல செய்து கள் ஊடு கலாய்த் தூய் 

கீதம் முழவு இட்டு நீர் அணங்கு ஆடுதல் கீழ்மையே            	(8)

 	 	

3177  கீழ்மையினால் அங்கு ஓர் கீழ்மகன் இட்ட முழவின் கீழ் 

நாழ்மை பல சொல்லி நீர் அணங்கு ஆடும் பொய் காண்கிலேன் 

ஏழ்மைப் பிறப்புக்கும் சேமம் இந் நோய்க்கும் ஈதே மருந்து 

ஊழ்மையில் கண்ண பிரான் கழல் வாழ்த்துமின் உன்னித்தே            	(9)

 	 	

3178  உன்னித்து மற்று ஒரு தெய்வம் தொழாஅள் அவனை அல்லால் 

நும் இச்சை சொல்லி நும் தோள் குலைக்கப்படும் அன்னைமீர் 

மன்னப்படும் மறைவாணனை வண் துவராபதி 

மன்னனை ஏத்துமின் ஏத்துதலும் தொழுது ஆடுமே            	(10)

 	 	

3179  தொழுது ஆடி தூ மணி வண்ணனுக்கு ஆட்செய்து நோய் தீர்ந்த 

வழுவாத தொல் புகழ் வண் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

வழுவாத ஆயிரத்துள் இவை பத்து வெறிகளும் 

தொழுது ஆடிப் பாட வல்லார் துக்க சீலம் இலர்களே            	(11) 

--------------




  திருமாலை வந்தருளுமாறு தம் குறைகூறி வருந்தி அழைத்தல்

  

3180  சீலம் இல்லாச் சிறியனேலும் செய்வினையோ பெரிதால் 

ஞாலம் உண்டாய் ஞான மூர்த்தி நாராயணா என்று என்று 

காலந்தோறும் யான் இருந்து கைதலைபூசல் இட்டால் 

கோல மேனி காண வாராய் கூவியும் கொள்ளாயே            	(1)

 	 	

3181  கொள்ள மாளா இன்ப வெள்ளம் கோது இல தந்திடும் என் 

வள்ளலேயோ வையம் கொண்ட வாமனாவோ என்று என்று 

நள் இராவும் நன் பகலும் நான் இருந்து ஓலம் இட்டால் 

கள்ள மாயா உன்னை என் கண் காண வந்து ஈயாயே            	(2)

 	 	

3182  ஈவு இலாத தீவினைகள் எத்தனை செய்தனன்கொல்? 

தாவி வையம் கொண்ட எந்தாய் தாமோதரா என்று என்று 

கூவிக் கூவி நெஞ்சு உருகி கண்பனி சோர நின்றால் 

பாவி நீ என்று ஒன்று சொல்லாய் பாவியேன் காண வந்தே            	(3)

 	 	

3183  காண வந்து என் கண்முகப்பே தாமரைக்கண் பிறழ 

ஆணி செம்பொன் மேனி எந்தாய் நின்று அருளாய் என்று என்று 

நாணம் இல்லாச் சிறு தகையேன் நான் இங்கு அலற்றுவது என் 

பேணி வானோர் காணமாட்டாப் பீடு உடை அப்பனையே?            	(4)

 	 	

3184  அப்பனே அடல் ஆழியானே ஆழ் கடலைக் கடைந்த 

துப்பனே உன் தோள்கள் நான்கும் கண்டிடக்கூடுங்கொல்? என்று 

எப்பொழுதும் கண்ண நீர் கொண்டு ஆவி துவர்ந்து துவர்ந்து 

இப்பொழுதே வந்திடாய் என்று ஏழையேன் நோக்குவனே            	(5)

 	 	

3185  நோக்கி நோக்கி உன்னைக் காண்பான் யான் எனது ஆவியுள்ளே 

நாக்கு நீள்வன் ஞானம் இல்லை நாள்தோறும் என்னுடைய 

ஆக்கையுள்ளும் ஆவியுள்ளும் அல்ல புறத்தினுள்ளும் 

நீக்கம் இன்றி எங்கும் நின்றாய் நின்னை அறிந்து அறிந்தே            	(6)

 	 	

3186  அறிந்து அறிந்து தேறித் தேறி யான் எனது ஆவியுள்ளே 

நிறைந்த ஞான மூர்த்தியாயை நின்மலமாக வைத்து 

பிறந்தும் செத்தும் நின்று இடறும் பேதைமை தீர்ந்தொழிந்தேன் 

நறுந் துழாயின் கண்ணி அம்மா நான் உன்னைக் கண்டுகொண்டே            	(7)

 	 	

3187  கண்டுகொண்டு என் கைகள் ஆர நின் திருப்பாதங்கள்மேல் 

எண் திசையும் உள்ள பூக் கொண்டு ஏத்தி உகந்து உகந்து 

தொண்டரோங்கள் பாடி ஆட சூழ் கடல் ஞாலத்துள்ளே 

வண் துழாயின் கண்ணி வேந்தே வந்திடகில்லாயே            	(8)

 	 	

3188  இடகிலேன் ஒன்று அட்ட கில்லேன் ஐம்புலன் வெல்ல கில்லேன் 

கடவன் ஆகி காலந்தோறும் பூப் பறித்து ஏத்த கில்லேன் 

மட வல் நெஞ்சம் காதல் கூர வல்வினையேன் அயர்ப்பாய்த் 

தடவுகின்றேன் எங்குக் காண்பன் சக்கரத்து அண்ணலையே?            	(9)

 	 	

3189  சக்கரத்து அண்ணலே என்று தாழ்ந்து கண்ணீர் ததும்ப 

பக்கம் நோக்கி நின்று அலந்தேன் பாவியேன் காண்கின்றிலேன் 

மிக்க ஞான மூர்த்தி ஆய வேத விளக்கினை என் 

தக்க ஞானக் கண்களாலே கண்டு தழுவுவனே            	(10)

 	 	

3190  தழுவிநின்ற காதல் தன்னால் தாமரைக் கண்ணன் தன்னை 

குழுவு மாடத் தென் குருகூர் மாறன் சடகோபன் சொல் 

வழுவு இலாத ஒண் தமிழ்கள் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

தழுவப் பாடி ஆட வல்லார் வைகுந்தம் ஏறுவரே            	(11)

-------------



  எம்பெருமான் விரும்பாதவைகளால் தமக்குப் பயன் இல்லை என்று 

   தலைவி கூற்றாகப் பேசுதல்

  

3191  ஏறு ஆளும் இறையோனும் திசைமுகனும் திருமகளும் 

கூறு ஆளும் தனி உடம்பன் குலம் குலமா அசுரர்களை 

நீறு ஆகும்படியாக நிருமித்து படை தொட்ட 

மாறாளன் கவராத மணி மாமை குறைவு இலமே            	(1)

 	 	

3192  மணி மாமை குறைவு இல்லா மலர்மாதர் உறை மார்பன் 

அணி மானத் தட வரைத்தோள் அடல் ஆழித் தடக்கையன் 

பணி மானம் பிழையாமே அடியேனைப் பணிகொண்ட 

மணிமாயன் கவராத மட நெஞ்சால் குறைவு இலமே            	(2)

 	 	

3193  மட நெஞ்சால் குறைவு இல்லா மகள்தாய்செய்து ஒரு பேய்ச்சி 

விட நஞ்ச முலை சுவைத்த மிகு ஞானச் சிறு குழவி 

பட நாகத்து அணைக் கிடந்த பரு வரைத் தோள் பரம்புருடன் 

நெடுமாயன் கவராத நிறையினால் குறைவு இலமே            	(3)

 	 	

3194  நிறையினால் குறைவு இல்லா நெடும் பணைத் தோள் மடப் பின்னை 

பொறையினால் முலை அணைவான் பொரு விடை ஏழ் அடர்த்து உகந்த 

கறையினார் துவர் உடுக்கை கடை ஆவின் கழி கோல் கைச் 

சறையினார் கவராத தளிர் நிறத்தால் குறைவு இலமே            	(4)

 	 	

3195  தளிர் நிறத்தால் குறைவு இல்லாத் தனிச் சிறையில் விளப்பு உற்ற 

கிளிமொழியாள் காரணமாக் கிளர் அரக்கன் நகர் எரித்த 

களி மலர்த் துழாய் அலங்கல் கமழ் முடியன் கடல் ஞாலத்து 

அளிமிக்கான் கவராத அறிவினால் குறைவு இலமே            	(5)

 	 	

3196  அறிவினால் குறைவு இல்லா அகல் ஞாலத்தவர் அறிய 

நெறி எல்லாம் எடுத்து உரைத்த நிறை ஞானத்து ஒருமூர்த்தி 

குறிய மாண் உரு ஆகி கொடுங் கோளால் நிலம் கொண்ட 

கிறி அம்மான் கவராத கிளர் ஒளியால் குறைவு இலமே            	(6)

 	 	

3197  கிளர் ஒளியால் குறைவு இல்லா அரி உருவாய்க் கிளர்ந்து எழுந்து 

கிளர் ஒளிய இரணியனது அகல் மார்பம் கிழித்து உகந்த 

வளர் ஒளிய கனல் ஆழி வலம்புரியன் மணி நீல 

வளர் ஒளியான் கவராத வரி வளையால் குறைவு இலமே            	(7)

 	 	

3198  வரி வளையால் குறைவு இல்லாப் பெரு முழக்கால் அடங்காரை 

எரி அழலம் புக ஊதி இரு நிலம் முன் துயர் தவிர்த்த 

தெரிவு அரிய சிவன் பிரமன் அமரர் கோன் பணிந்து ஏத்தும் 

விரி புகழான் கவராத மேகலையால் குறைவு இலமே            	(8)

 	 	

3199  மேகலையால் குறைவு இல்லா மெலிவு உற்ற அகல் அல்குல் 

போகமகள் புகழ்த் தந்தை விறல் வாணன் புயம் துணித்து 

நாகமிசைத் துயில்வான்போல் உலகு எல்லாம் நன்கு ஒடுங்க 

யோகு அணைவான் கவராத உடம்பினால் குறைவு இலமே            	(9)

 	 	

3200  உடம்பினால் குறைவு இல்லா உயிர் பிரிந்த மலைத்துண்டம் 

கிடந்தனபோல் துணி பலவா அசுரர் குழாம் துணித்து உகந்த 

தடம் புனல சடைமுடியன் தனி ஒருகூறு அமர்ந்து உறையும் 

உடம்பு உடையான் கவராத உயிரினால் குறைவு இலமே            	(10)

 	 	

3201  உயிரினால் குறைவு இல்லா உலகு ஏழ் தன்னுள் ஒடுக்கி 

தயிர் வெண்ணெய் உண்டானைத் தடம் குருகூர்ச் சடகோபன் 

செயிர் இல் சொல் இசைமாலை ஆயிரத்துள் இப் பத்தால் 

வயிரம் சேர் பிறப்பு அறுத்து வைகுந்தம் நண்ணுவரே            	(11)

 -------------



  உலக இயற்கையில் வெறுப்புற்ற ஆழ்வார் திருவடி சேர்க்குமாறு 

  எம்பெருமானைப் பிரார்த்தித்தல்

  

3202  நண்ணாதார் முறுவலிப்ப நல் உற்றார் கரைந்து ஏங்க 

எண் ஆராத் துயர் விளைக்கும் இவை என்ன உலகு இயற்கை 

கண்ணாளா கடல் கடைந்தாய் உன கழற்கே வரும் பரிசு 

தண்ணாவாது அடியேனைப் பணி கண்டாய் சாமாறே            	(1)

 	 	

3203  சாம் ஆறும் கெடும் ஆறும் தமர் உற்றார் தலைத்தலைப்பெய்து 

ஏமாறிக் கிடந்து அலற்றும் இவை என்ன உலகு இயற்கை 

ஆம் ஆறு ஒன்று அறியேன் நான் அரவு அணையாய் அம்மானே 

கூமாறே விரைகண்டாய் அடியேனை குறிக்கொண்டே            	(2)

 	 	

3204  கொண்டாட்டும் குலம் புனைவும் தமர் உற்றார் விழு நிதியும் 

வண்டு ஆர் பூங் குழலாளும் மனை ஒழிய உயிர் மாய்தல் 

கண்டு ஆற்றேன் உலகு இயற்கை! கடல்வண்ணா அடியேனைப் 

பண்டேபோல் கருதாது உன் அடிக்கே கூய்ப் பணிக்கொள்ளே            	(3)

 	 	

3205  கொள் என்று கிளர்ந்து எழுந்த பெரும் செல்வம் நெருப்பு ஆக 

கொள் என்று தமம் மூடும் இவை என்ன உலகு இயற்கை 

வள்ளலே மணிவண்ணா உன கழற்கே வரும்பரிசு 

வள்ளல் செய்து அடியேனை உனது அருளால் வாங்காயே            	(4)

 	 	

3206  வாங்கு நீர் மலர் உலகில் நிற்பனவும் திரிவனவும் 

ஆங்கு உயிர்கள் பிறப்பு இறப்புப் பிணி மூப்பால் தகர்ப்புண்ணும் 

ஈங்கு இதன்மேல் வெம் நரகம் இவை என்ன உலகு இயற்கை 

வாங்கு எனை நீ மணிவண்ணா அடியேனை மறுக்கேலே            	(5)

 	 	

3207  மறுக்கி வல் வலைப்படுத்தி குமைத்திட்டு கொன்று உண்பர் 

அறப்பொருளை அறிந்து ஓரார் இவை என்ன உலகு இயற்கை 

வெறித் துளவ முடியானே வினையேனை உனக்கு அடிமை 

அறக்கொண்டாய் இனி என் ஆர் அமுதே கூயருளாயே            	(6)

 	 	

3208  ஆயே இவ் உலகத்து நிற்பனவும் திரிவனவும் 

நீயே மற்று ஒரு பொருளும் இன்றி நீ நின்றமையால் 

நோயே மூப்பு இறப்பு பிறப்பு பிணியே என்று இவை ஒழிய 

கூயேகொள் அடியேனை கொடு உலகம் காட்டேலே            	(7)

 	 	

3209  காட்டி நீ கரந்து உமிழும் நிலம் நீர் தீ விசும்பு கால் 

ஈட்டி நீ வைத்து அமைத்த இமையோர் வாழ் தனி முட்டைக் 

கோட்டையினில் கழித்து என்னை உன் கொழும் சோதி உயரத்துக் 

கூட்டு அரிய திருவடிக்கள் எஞ்ஞான்று கூட்டுதியே?            	(8)

 	 	

3210  கூட்டுதி நின் குரை கழல்கள் இமையோரும் தொழாவகைசெய்து 

ஆட்டுதி நீ அரவு அணையாய் அடியேனும் அஃது அறிவன் 

வேட்கை எல்லாம் விடுத்து என்னை உன் திருவடியே சுமந்து உழலக் 

கூட்டு அரிய திருவடிக்கள் கூட்டினை நான் கண்டேனே            	(9)

 	 	

3211  கண்டு கேட்டு உற்று மோந்து உண்டு உழலும் ஐங்கருவி 

கண்ட இன்பம் தெரிவு அரிய அளவு இல்லாச் சிற்றின்பம் 

ஒண் தொடியாள் திருமகளும் நீயுமே நிலாநிற்ப 

கண்ட சதிர் கண்டொழிந்தேன் அடைந்தேன் உன் திருவடியே            	(10)

 	 	

3212  திருவடியை நாரணனை கேசவனை பரஞ்சுடரை 

திருவடி சேர்வது கருதி செழுங் குருகூர்ச் சடகோபன் 

திருவடிமேல் உரைத்த தமிழ் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

திருவடியே அடைவிக்கும் திருவடி சேர்ந்து ஒன்றுமினே            	(11)

----------



  எம்பெருமான் எல்லாத் தேவதைகளுக்கும் மேற்பட்டவன்  (திருக்குருகூர்)

  

3213  ஒன்றும் தேவும் உலகும் உயிரும் 

      மற்றும் யாதும் இல்லா 

அன்று நான்முகன் தன்னொடு தேவர் 

      உலகோடு உயிர் படைத்தான் 

குன்றம் போல் மணி மாடம் நீடு 

      திருக்குருகூர் அதனுள் 

நின்ற ஆதிப்பிரான் நிற்க மற்றைத் தெய்வம் நாடுதிரே?            	(1)

 	 	

3214  நாடி நீர் வணங்கும் தெய்வமும் உம்மையும் 

      முன் படைத்தான் 

வீடு இல் சீர்ப் புகழ் ஆதிப்பிரான் அவன் 

      மேவி உறை கோயில் 

மாட மாளிகை சூழ்ந்து அழகு ஆய 

      திருக்குருகூர் அதனைப் 

பாடி ஆடி பரவிச் செல்மின்கள் 

      பல் உலகீர் பரந்தே            	(2)

 	 	

3215  பரந்த தெய்வமும் பல் உலகும் படைத்து அன்று 

      உடனே விழுங்கி 

கரந்து உமிழ்ந்து கடந்து இடந்தது 

      கண்டும் தெளியகில்லீர் 

சிரங்களால் அமரர் வணங்கும் 

      திருக்குருகூர் அதனுள் 

பரன் திறம் அன்றி பல் உலகீர் தெய்வம் 

      மற்று இல்லை பேசுமினே            	(3)

 	 	

3216  பேச நின்ற சிவனுக்கும் பிரமன் 

      தனக்கும் பிறர்க்கும் 

நாயகன் அவனே கபால நல் மோக்கத்துக் 

      கண்டுகொண்மின் 

தேச மா மதிள் சூழ்ந்து அழகு ஆய 

      திருக்குருகூர் அதனுள் 

ஈசன்பால் ஓர் அவம் பறைதல் என் ஆவது 

      இலிங்கியர்க்கே?            	(4)

 	 	

3217  இலிங்கத்து இட்ட புராணத்தீரும் 

      சமணரும் சாக்கியரும் 

வலிந்து வாது செய்வீர்களும் மற்றும் நும் 

      தெய்வமும் ஆகி நின்றான் 

மலிந்து செந்நெல் கவரி வீசும் 

      திருக்குருகூர் அதனுள் 

பொலிந்து நின்ற பிரான் கண்டீர் ஒன்றும் 

      பொய் இல்லை போற்றுமினே            	(5)

 	 	

3218  போற்றி மற்று ஓர் தெய்வம் பேணப் 

      புறத்திட்டு உம்மை இன்னே 

தேற்றி வைத்தது எல்லீரும் வீடு பெற்றால் 

      உலகு இல்லை என்றே 

சேற்றில் செந்நெல் கமலம் ஓங்கு 

      திருக்குருகூர் அதனுள் 

ஆற்ற வல்லவன் மாயம் கண்டீர் அது 

      அறிந்து அறிந்து ஓடுமினே            	(6)

 	 	

3219  ஓடி ஓடி பல பிறப்பும் பிறந்து 

      மற்று ஓர் தெய்வம் 

பாடி ஆடிப் பணிந்து பல்படிகால் 

      வழி ஏறிக் கண்டீர் 

கூடி வானவர் ஏத்த நின்ற 

      திருக்குருகூர் அதனுள் 

ஆடு புள் கொடி ஆதி மூர்த்திக்கு 

      அடிமைபுகுவதுவே            	(7)

 	 	

3220  புக்கு அடிமையினால் தன்னைக் கண்ட 

      மார்க்கண்டேயன் அவனை 

நக்க பிரானும் அன்று உய்யக்கொண்டது 

      நாராயணன் அருளே 

கொக்கு அலர் தடம் தாழை வேலித் 

      திருக்குருகூர் அதனுள் 

மிக்க ஆதிப்பிரான் நிற்க மற்றைத் 

      தெய்வம் விளம்புதிரே            	(8)

 	 	

3221  விளம்பும் ஆறு சமயமும் அவைஆகியும் 

      மற்றும் தன்பால் 

அளந்து காண்டற்கு அரியன் ஆகிய 

      ஆதிப்பிரான் அமரும் 

      வளம் கொள் தண் பணை சூழ்ந்து அழகு ஆய 

      திருக்குருகூர் அதனை 

உளம் கொள் ஞானத்து வைம்மின் உம்மை 

      உய்யக்கொண்டு போகுறிலே            	(9)

 	 	

3222  உறுவது ஆவது எத் தேவும் எவ் உலகங்களும் 

      மற்றும் தன்பால் 

மறு இல் மூர்த்தியோடு ஒத்து இத்தனையும் 

      நின்றவண்ணம் நிற்கவே 

செறுவில் செந்நெல் கரும்பொடு ஓங்கு 

      திருக்குருகூர் அதனுள் 

குறிய மாண் உரு ஆகிய நீள் குடக் 

      கூத்தனுக்கு ஆள் செய்வதே            	(10)

 	 	

3223  ஆள் செய்து ஆழிப் பிரானைச் சேர்ந்தவன் 

      வண் குருகூர்நகரான் 

நாள் கமழ் மகிழ் மாலை மார்பினன் 

      மாறன் சடகோபன் 

வேட்கையால் சொன்ன பாடல் ஆயிரத்துள் 

      இப் பத்தும் வல்லார் 

மீட்சி இன்றி வைகுந்த மாநகர் 

      மற்றது கையதுவே            	(11)

----------------



  உண்மையான பக்தி இல்லாத நிலையிலும் சிறந்த பேற்றை அருளும் 

  எம்பெருமானது   கருணைத்திறம்

  

3224  கை ஆர் சக்கரத்து என் கருமாணிக்கமே என்று என்று 

பொய்யே கைம்மை சொல்லி புறமே புறமே ஆடி 

மெய்யே பெற்றொழிந்தேன் விதி வாய்க்கின்று காப்பார் ஆர்? 

ஐயோ கண்ண பிரான் அறையோ இனிப் போனாலே            	(1)

 	 	

3225  போனாய் மா மருதின் நடுவே என் பொல்லா மணியே 

தேனே இன் அமுதே என்று என்றே சில கூத்துச் சொல்ல 

தானேல் எம் பெருமான் அவன் என் ஆகி ஒழிந்தான் 

வானே மா நிலமே மற்றும் முற்றும் என் உள்ளனவே            	(2)

 	 	

3226  உள்ளன மற்று உளவா புறமே சில மாயம் சொல்லி 

வள்ளல் மணிவண்ணனே என்று என்றே உன்னையும் வஞ்சிக்கும் 

கள்ள மனம் தவிர்ந்தே உன்னைக் கண்டுகொண்டு உய்ந்தொழிந்தேன் 

வெள்ளத்து அணைக்கிடந்தாய் இனி உன்னை விட்டு என் கொள்வனே?            	(3)

 	 	

3227  என் கொள்வன் உன்னை விட்டு? என்னும் வாசகங்கள் சொல்லியும் 

வன் கள்வனேன் மனத்தை வலித்து கண்ண நீர் கரந்து 

நின்கண் நெருங்கவைத்தே எனது ஆவியை நீக்ககில்லேன் 

என்கண் மலினம் அறுத்து என்னைக் கூவி அருளாய் கண்ணனே            	(4)

 	 	

3228  கண்ண பிரானை விண்ணோர் கருமாணிக்கத்தை அமுதை 

நண்ணியும் நண்ணகில்லேன் நடுவே ஓர் உடம்பில் இட்டு 

திண்ணம் அழுந்தக் கட்டிப் பல செய்வினை வன் கயிற்றால் 

புண்ணை மறைய வரிந்து என்னைப் போர வைத்தாய் புறமே            	(5)

 	 	

3229  புறம் அறக் கட்டிக்கொண்டு இரு வல்வினையார் குமைக்கும் 

முறை முறை யாக்கை புகல் ஒழியக் கண்டு கொண்டொழிந்தேன் 

நிறம் உடை நால் தடம் தோள் செய்ய வாய் செய்ய தாமரைக்கண் 

அறம் முயல் ஆழி அங்கைக் கருமேனி அம்மான் தன்னையே            	(6)

 	 	

3230  அம்மான் ஆழிப்பிரான் அவன் எவ் இடத்தான்? யான் ஆர்? 

எம் மா பாவியர்க்கும் விதி வாய்க்கின்று வாய்க்கும் கண்டீர் 

கைம்மா துன்பு ஒழித்தாய் என்று கைதலைபூசல் இட்டே 

மெய்ம் மால் ஆயொழிந்தேன் எம்பிரானும் என் மேலானே            	(7)

 	 	

3231  மேலாத் தேவர்களும் நிலத் தேவரும் மேவித் தொழும் 

மாலார் வந்து இனநாள் அடியேன் மனத்தே மன்னினார் 

சேல் ஏய் கண்ணியரும் பெரும் செல்வமும் நன்மக்களும் 

மேலாத் தாய் தந்தையும் அவரே இனி ஆவாரே   	(8)

 	 	

3232  ஆவார் ஆர் துணை? என்று அலை நீர்க் கடலுள் அழுந்தும் 

நாவாய் போல் பிறவிக்கடலுள் நின்று நான் துளங்க 

தேவு ஆர் கோலத்தொடும் திருச் சக்கரம் சங்கினொடும் 

ஆஆ என்று அருள்செய்து அடியேனொடும் ஆனானே            	(9)

 	 	

3233  ஆனான் ஆளுடையான் என்று அஃதே கொண்டு உகந்து வந்து 

தானே இன் அருள் செய்து என்னை முற்றவும் தான் ஆனான் 

மீன் ஆய் ஆமையும் ஆய் நரசிங்கமும் ஆய் குறள் ஆய் 

கான் ஆர் ஏனமும் ஆய் கற்கி ஆம் இன்னம் கார் வண்ணனே   	(10)

 	 	

3234  கார் வண்ணன் கண்ண பிரான் கமலத்தடங்கண்ணன் தன்னை 

ஏர் வள ஒண் கழனிக் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

சீர் வண்ணம் ஒண் தமிழ்கள் இவை ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

ஆர்வண்ணத்தால் உரைப்பார் அடிக்கீழ்ப் புகுவார் பொலிந்தே	(11)

-------------



  அடியார் திருக்கூட்டத்தைக் கண்டு வாழ்த்தல்

  

3235  பொலிக பொலிக பொலிக 

      போயிற்று வல் உயிர்ச் சாபம் 

நலியும் நரகமும் நைந்த 

      நமனுக்கு இங்கு யாது ஒன்றும் இல்லை 

கலியும் கெடும் கண்டுகொண்மின் 

      கடல்வண்ணன் பூதங்கள் மண்மேல் 

மலியப் புகுந்து இசை பாடி 

      ஆடி உழிதரக் கண்டோம்     	(1)

 	 	

3236  கண்டோம் கண்டோம் கண்டோம் 

      கண்ணுக்கு இனியன கண்டோம் 

தொண்டீர் எல்லீரும் வாரீர் 

      தொழுது தொழுது நின்று ஆர்த்தும் 

வண்டு ஆர் தண் அம் துழாயான் 

      மாதவன் பூதங்கள் மண்மேல் 

பண் தான் பாடி நின்று ஆடி 

      பரந்து திரிகின்றனவே            	(2)

 	 	

3237  திரியும் கலியுகம் நீங்கி 

      தேவர்கள் தாமும் புகுந்து 

பெரிய கிதயுகம் பற்றி 

      பேரின்ப வெள்ளம் பெருக 

கரிய முகில்வண்ணன் எம்மான் 

      கடல்வண்ணன் பூதங்கள் மண்மேல் 

இரியப் புகுந்து இசை பாடி 

      எங்கும் இடம் கொண்டனவே            	(3)

 	 	

3238  இடம் கொள் சமயத்தை எல்லாம் 

      எடுத்துக் களைவன போலே 

தடம் கடல் பள்ளிப் பெருமான் 

      தன்னுடைப் பூதங்களே ஆய் 

கிடந்தும் இருந்தும் எழுந்தும் 

      கீதம் பலபல பாடி 

நடந்தும் பறந்தும் குனித்தும் 

      நாடகம் செய்கின்றனவே            	(4)

 	 	

3239  செய்கின்றது என் கண்ணுக்கு ஒன்றே 

      ஒக்கின்றது இவ் உலகத்து 

வைகுந்தன் பூதங்களே ஆய் 

      மாயத்தினால் எங்கும் மன்னி 

ஐயம் ஒன்று இல்லை அரக்கர் 

      அசுரர் பிறந்தீர் உள்ளீரேல் 

உய்யும் வகை இல்லை தொண்டீர் 

      ஊழி பெயர்த்திடும் கொன்றே            	(5)

 	 	

3240  கொன்று உயிர் உண்ணும் விசாதி 

      பகை பசி தீயன எல்லாம் 

நின்று இவ் உலகில் கடிவான் 

      நேமிப் பிரான் தமர் போந்தார் 

 நன்று இசை பாடியும் துள்ளி 

      ஆடியும் ஞாலம் பரந்தார் 

 சென்று தொழுது உய்ம்மின் தொண்டீர்! 

      சிந்தையைச் செந்நிறுத்தியே	(6)

 	 	

3241  நிறுத்தி நும் உள்ளத்துக் கொள்ளும் 

      தெய்வங்கள் உம்மை உய்யக்கொள் 

மறுத்தும் அவனோடே கண்டீர் 

      மார்க்கண்டேயனும் கரியே 

கறுத்த மனம் ஒன்றும் வேண்டா 

      கண்ணன் அல்லால் தெய்வம் இல்லை 

இறுப்பது எல்லாம் அவன் மூர்த்தி 

      யாயவர்க்கே இறுமினே            	(7)

 	 	

3242  இறுக்கும் இறை இறுத்து உண்ண 

      எவ் உலகுக்கும் தன் மூர்த்தி 

நிறுத்தினான் தெய்வங்கள் ஆக 

      அத் தெய்வ நாயகன் தானே 

மறுத் திரு மார்வன் அவன் தன் 

      பூதங்கள் கீதங்கள் பாடி 

வெறுப்பு இன்றி ஞாலத்து மிக்கார் 

      மேவித் தொழுது உய்ம்மின் நீரே            	(8)

 	 	

3243  மேவித் தொழுது உய்ம்மின் நீர்கள் 

      வேதப் புனித இருக்கை 

நாவில் கொண்டு அச்சுதன் தன்னை 

      ஞானவிதி பிழையாமே 

பூவில் புகையும் விளக்கும் 

      சாந்தமும் நீரும் மலிந்து 

மேவித் தொழும் அடியாரும் 

      பகவரும் மிக்கது உலகே            	(9)

 	 	

3244  மிக்க உலகுகள் தோறும் 

      மேவி கண்ணன் திருமூர்த்தி 

நக்க பிரானோடு அயனும் 

      இந்திரனும் முதலாகத் 

தொக்க அமரர் குழாங்கள் 

      எங்கும் பரந்தன தொண்டீர் 

ஒக்கத் தொழ கிற்றிராகில் 

      கலியுகம் ஒன்றும் இல்லையே            	(10)

 	 	

3245  கலியுகம் ஒன்றும் இன்றிக்கே தன் 

      அடியார்க்கு அருள்செய்யும் 

மலியும் சுடர் ஒளி மூர்த்தி 

      மாயப் பிரான் கண்ணன் தன்னை 

கலி வயல் தென் நன் குருகூர்க் 

      காரிமாறன் சடகோபன் 

ஒலி புகழ் ஆயிரத்து இப் பத்து 

      உள்ளத்தை மாசு அறுக்குமே            	(11)

----------



  பிரிவாற்றாமை மேலீட்டால் தலைமகள் காதல் கைமிக்கு மடலூரத் துணிதல்

  

3246  மாசு அறு சோதி என் செய்ய வாய் மணிக்குன்றத்தை 

ஆசு அறு சீலனை ஆதி மூர்த்தியை நாடியே 

பாசறவு எய்தி அறிவு இழந்து எனை நாளையம்? 

ஏசு அறும் ஊரவர் கவ்வை தோழீ என் செய்யுமே?            	(1)

 	 	

3247  என் செய்யும் ஊரவர் கவ்வை தோழீ இனி நம்மை? 

என் செய்ய தாமரைக் கண்ணன் என்னை நிறை கொண்டான் 

முன் செய்ய மாமை இழந்து மேனி மெலிவு எய்தி 

என் செய்ய வாயும் கருங் கண்ணும் பயப்பு ஊர்ந்தவே            	(2)

 	 	

3248  ஊர்ந்த சகடம் உதைத்த பாதத்தன் பேய்முலை 

சார்ந்து சுவைத்த செவ்வாயன் என்னை நிறை கொண்டான் 

பேர்ந்தும் பெயர்ந்தும் அவனோடு அன்றி ஓர் சொல் இலேன் 

தீர்ந்த என் தோழீ என் செய்யும் ஊரவர் கவ்வையே?            	(3)

 	 	

3249  ஊரவர் கவ்வை எரு இட்டு அன்னை சொல் நீர் படுத்து 

ஈர நெல் வித்தி முளைத்த நெஞ்சப் பெருஞ் செய்யுள் 

பேர் அமர் காதல் கடல் புரைய விளைவித்த 

கார் அமர் மேனி நம் கண்ணன் தோழீ கடியனே            	(4)

 	 	

3250  கடியன் கொடியன் நெடிய மால் உலகம் கொண்ட 

அடியன் அறிவு அரு மேனி மாயத்தன் ஆகிலும் 

கொடிய என் நெஞ்சம் அவன் என்றே கிடக்கும் எல்லே 

துடி கொள் இடை மடத் தோழீ அன்னை என் செய்யுமே?            	(5)

 	 	

3251  அன்னை என் செய்யில் என்? ஊர் என் சொல்லில் என்? தோழிமீர் 

என்னை இனி உமக்கு ஆசை இல்லை அகப்பட்டேன் 

முன்னை அமரர் முதல்வன் வண் துவராபதி 

மன்னன் மணிவண்ணன் வாசுதேவன் வலையுளே            	(6)

 	 	

3252  வலையுள் அகப்படுத்து என்னை நல் நெஞ்சம் கூவிக்கொண்டு 

அலை கடல் பள்ளி அம்மானை ஆழிப்பிரான் தன்னை 

கலை கொள் அகல் அல்குல் தோழீ நம் கண்களால் கண்டு 

தலையில் வணங்கவும் ஆம் கொலோ தையலார் முன்பே?            	(7)

 	 	

3253  பேய் முலை உண்டு சகடம் பாய்ந்து மருது இடை 

போய் முதல் சாய்த்து புள் வாய் பிளந்து களிறு அட்ட 

தூ முறுவல் தொண்டைவாய்ப் பிரானை எந் நாள்கொலோ 

யாம் உறுகின்றது தோழீ அன்னையர் நாணவே?            	(8)

 	 	

3254  நாணும் நிறையும் கவர்ந்து என்னை நல் நெஞ்சம் கூவிக்கொண்டு 

சேண் உயர் வானத்து இருக்கும் தேவ பிரான் தன்னை 

ஆணை என் தோழீ உலகுதோறு அலர் தூற்றி ஆம் 

கோணைகள் செய்து குதிரியாய் மடல் ஊர்துமே            	(9)

 	 	

3255  யாம் மடல் ஊர்ந்தும் எம் ஆழி அங்கைப் பிரான் உடை

தூ மடல் தண் அம் துழாய் மலர் கொண்டு சூடுவோம் 

ஆம் மடம் இன்றி தெருவுதோறு அயல் தையலார்

நா மடங்காப் பழி தூற்றி நாடும் இரைக்கவே            	(10)

 	 	

3256  இரைக்கும் கருங் கடல் வண்ணன் கண்ண பிரான் தன்னை 

விரைக் கொள் பொழில் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

நிரைக் கொள் அந்தாதி ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

உரைக்க வல்லார்க்கு வைகுந்தம் ஆகும் தம் ஊர் எல்லாம்            	(11)

----------



  தலைவி இரவு நீட்டிப்புக்கு வருந்திக் கூறல்

  

3257  ஊர் எல்லாம் துஞ்சி உலகு எல்லாம் நள் இருள் ஆய் 

நீர் எல்லாம் தேறி ஓர் நீள் இரவு ஆய் நீண்டதால் 

பார் எல்லாம் உண்ட நம் பாம்பு அணையான் வாரானால் 

ஆர் எல்லே வல்வினையேன் ஆவி காப்பார் இனியே?            	(1)

 	 	

3258  ஆவி காப்பார் இனி யார்? ஆழ் கடல் மண் விண் மூடி 

மா விகாரம் ஆய் ஓர் வல் இரவு ஆய் நீண்டதால் 

காவி சேர் வண்ணன் என் கண்ணனும் வாரானால் 

பாவியேன் நெஞ்சமே நீயும் பாங்கு அல்லையே.            	(2)

 	 	

3259  நீயும் பாங்கு அல்லைகாண் நெஞ்சமே நீள் இரவும் 

ஓயும் பொழுது இன்றி ஊழி ஆய் நீண்டதால் 

காயும் கடும் சிலை என் காகுத்தன் வாரானால் 

மாயும் வகை அறியேன் வல்வினையேன் பெண் பிறந்தே            	(3)

 	 	

3260  பெண் பிறந்தார் எய்தும் பெரும் துயர் காண்கிலேன் என்று 

ஒண் சுடரோன் வாராது ஒளித்தான் இம் மண் அளந்த 

கண் பெரிய செவ்வாய் எம் கார் ஏறு வாரானால் 

எண் பெரிய சிந்தை நோய் தீர்ப்பார் ஆர் என்னையே?            	(4)

 	 	

3261  ஆர் என்னை ஆராய்வார்? அன்னையரும் தோழியரும் 

நீர் என்னே என்னாதே நீள் இரவும் துஞ்சுவரால் 

கார் அன்ன மேனி நம் கண்ணனும் வாரானால் 

பேர் என்னை மாயாதால் வல்வினையேன் பின் நின்றே            	(5)

 	 	

3262  பின்நின்று காதல் நோய் நெஞ்சம் பெரிது அடுமால் 

முன்நின்று இரா ஊழி கண் புதைய மூடிற்றால் 

மன் நின்ற சக்கரத்து எம் மாயவனும் வாரானால் 

இந் நின்ற நீள் ஆவி காப்பார் ஆர் இவ் இடத்தே?            	(6)

 	 	

3263  காப்பார் ஆர் இவ் இடத்து? கங்கு இருளின் நுண் துளி ஆய் 

சேண் பாலது ஊழி ஆய் செல்கின்ற கங்குல்வாய்த் 

தூப் பால வெண் சங்கு சக்கரத்தன் தோன்றானால் 

தீப் பால வல்வினையேன் தெய்வங்காள் என் செய்கேனோ?            	(7)

 	 	

3264  தெய்வங்காள் என் செய்கேன்? ஓர் இரவு ஏழ் ஊழி ஆய் 

மெய் வந்து நின்று எனது ஆவி மெலிவிக்கும் 

கைவந்த சக்கரத்து என் கண்ணனும் வாரானால் 

தைவந்த தண் தென்றல் வெம் சுடரில் தான் அடுமே            	(8)

 	 	

3265  வெம் சுடரில் தான் அடுமால் வீங்கு இருளின் நுண் துளி ஆய் 

அம் சுடர வெய்யோன் அணி நெடும் தேர் தோன்றாதால் 

செஞ் சுடர்த் தாமரைக்கண் செல்வனும் வாரானால் 

நெஞ்சு இடர் தீர்ப்பார் இனி யார்? நின்று உருகுகின்றேனே            	(9)

 	 	

3266  நின்று உருகுகின்றேனே போல நெடு வானம் 

சென்று உருகி நுண் துளி ஆய் செல்கின்ற கங்குல்வாய் 

அன்று ஒருகால் வையம் அளந்த பிரான் வாரான் என்று 

ஒன்று ஒருகால் சொல்லாது உலகோ உறங்குமே            	(10)

 	 	

3267  உறங்குவான் போல் யோகுசெய்த பெருமானை 

சிறந்த பொழில் சூழ் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

நிறம் கிளர்ந்த அந்தாதி ஆயிரத்துள் இப் பத்தால் 

இறந்து போய் வைகுந்தம் சேராவாறு எங்ஙனேயோ?            	(11)

----------




  உருவெளிப்பாடு கண்ட தலைவி தாயரை மறுத்துரைத்தல்  (திருக்குறுங்குடி)

  

3268  எங்ஙனேயோ அன்னைமீர்காள் 

      என்னை முனிவது நீர்? 

நங்கள் கோலத் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

சங்கினோடும் நேமியோடும் 

      தாமரைக் கண்களோடும் 

செங்கனி வாய் ஒன்றினோடும் 

      செல்கின்றது என் நெஞ்சமே            	(1)

 	 	

3269  என் நெஞ்சினால் நோக்கிக் காணீர் 

      என்னை முனியாதே 

தென் நன் சோலைத் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

மின்னு நூலும் குண்டலமும் 

      மார்பில் திருமறுவும் 

மன்னு பூணும் நான்கு தோளும் 

      வந்து எங்கும் நின்றிடுமே            	(2)

 	 	

3270  நின்றிடும் திசைக்கும் நையும் என்று 

      அன்னையரும் முனிதிர் 

குன்ற மாடத் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

வென்றி வில்லும் தண்டும் வாளும் 

      சக்கரமும் சங்கமும் 

நின்று தோன்றிக் கண்ணுள் நீங்கா 

      நெஞ்சுள்ளும் நீங்காவே            	(3)

 	 	

3271  நீங்க நில்லா கண்ண நீர்கள் என்று 

      அன்னையரும் முனிதிர் 

தேன் கொள் சோலைத் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

பூந் தண் மாலைத் தண் துழாயும் 

      பொன் முடியும் வடிவும் 

பாங்கு தோன்றும் பட்டும் நாணும் 

      பாவியேன் பக்கத்தவே            	(4)

 	 	

3272  பக்கம் நோக்கி நிற்கும் நையும் என்று 

      அன்னையரும் முனிதிர் 

தக்க கீர்த்தித் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

தொக்க சோதித் தொண்டை வாயும் 

      நீண்ட புருவங்களும் 

தக்க தாமரைக் கண்ணும் பாவியேன் 

      ஆவியின் மேலனவே            	(5)

 	 	

3273  மேலும் வன் பழி நம் குடிக்கு இவள் என்று 

      அன்னை காணக்கொடாள் 

சோலை சூழ் தண் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

கோல நீள் கொடி மூக்கும் தாமரைக் 

      கண்ணும் கனி வாயும் 

நீல மேனியும் நான்கு தோளும் 

      என் நெஞ்சம் நிறைந்தனவே            	(6)

 	 	

3274  நிறைந்த வன் பழி நம் குடிக்கு இவள் என்று 

      அன்னை காணக்கொடாள் 

சிறந்த கீர்த்தித் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

நிறைந்த சோதி வெள்ளம் சூழ்ந்த 

      நீண்ட பொன் மேனியொடும் 

நிறைந்து என் உள்ளே நின்றொழிந்தான் 

      நேமி அங்கை உளதே           	(7)

 	 	

3275  கையுள் நன் முகம் வைக்கும் நையும் என்று 

      அன்னையரும் முனிதிர் 

மை கொள் மாடத் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

செய்ய தாமரைக் கண்ணும் அல்குலும் 

      சிற்றிடையும் வடிவும் 

மொய்ய நீள் குழல் தாழ்ந்த தோள்களும் 

      பாவியேன் முன் நிற்குமே            	(8)

 	 	

3276  முன் நின்றாய் என்று தோழிமார்களும் 

      அன்னையரும் முனிதிர் 

மன்னு மாடத் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

சென்னி நீள் முடி ஆதி ஆய 

      உலப்பு இல் அணிகலத்தன் 

கன்னல் பால் அமுது ஆகி வந்து என் 

      நெஞ்சம் கழியானே            	(9)

 	 	

3277  கழிய மிக்கது ஓர் காதலள் இவள் என்று 

      அன்னை காணக்கொடாள் 

வழு இல் கீர்த்தித் திருக்குறுங்குடி 

      நம்பியை நான் கண்டபின் 

குழுமித் தேவர் குழாங்கள் கைதொழச் 

      சோதி வெள்ளத்தினுள்ளே 

எழுவது ஓர் உரு என் நெஞ்சுள் எழும் 

      ஆர்க்கும் அறிவு அரிதே	(10)

 	 	

3278  அறிவு அரிய பிரானை 

      ஆழி அங்கையனையே அலற்றி 

நறிய நன் மலர் நாடி 

      நன் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

குறி கொள் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் 

      திருக்குறுங்குடி அதன்மேல் 

அறியக் கற்று வல்லார் 

      வைட்டவர் ஆழ் கடல் ஞாலத்துள்ளே           	(11)

-------------



  தலைவன் தன்மைகளைத் தன்னதாகக்கொண்டு பேசும் தலைவியின் 

   நிலைகண்ட தாய் ‘ஆவேசமோ என்று நொந்து கூறல்

  

3279  கடல் ஞாலம் செய்தேனும் யானே என்னும் 

      கடல் ஞாலம் ஆவேனும் யானே என்னும் 

கடல் ஞாலம் கொண்டேனும் யானே என்னும் 

      கடல் ஞாலம் கீண்டேனும் யானே என்னும் 

கடல் ஞாலம் உண்டேனும் யானே என்னும் 

      கடல் ஞாலம் ஈசன் வந்து ஏறக்கொலோ? 

கடல் ஞாலத்தீர்க்கு இவை என் சொல்லுகேன் 

      கடல் ஞாலத்து என் மகள் கற்கின்றவே?	(1)

 	 	

3280  கற்கும் கல்விக்கு எல்லை இலனே என்னும் 

      கற்கும் கல்வி ஆவேனும் யானே என்னும் 

கற்கும் கல்விச் செய்வேனும் யானே என்னும் 

      கற்கும் கல்வி தீர்ப்பேனும் யானே என்னும் 

கற்கும் கல்விச் சாரமும் யானே என்னும் 

      கற்கும் கல்வி நாதன் வந்து ஏறக்கொலோ? 

கற்கும் கல்வியீர்க்கு இவை என் சொல்லுகேன் 

      கற்கும் கல்வி என் மகள் காண்கின்றவே?	(2)

 	 	

3281  காண்கின்ற நிலம் எல்லாம் யானே என்னும் 

      காண்கின்ற விசும்பு எல்லாம் யானே என்னும் 

காண்கின்ற வெம் தீ எல்லாம் யானே என்னும் 

      காண்கின்ற இக் காற்று எல்லாம் யானே என்னும் 

காண்கின்ற கடல் எல்லாம் யானே என்னும் 

      காண்கின்ற கடல்வண்ணன் ஏறக்கொலோ? 

காண்கின்ற உலகத்தீர்க்கு என் சொல்லுகேன் 

      காண்கின்ற என் காரிகை செய்கின்றவே?            	(3)

 	 	

3282  செய்கின்ற கிதி எல்லாம் யானே என்னும் 

      செய்வான் நின்றனகளும் யானே என்னும் 

செய்து முன் இறந்தவும் யானே என்னும் 

      செய்கைப் பயன் உண்பேனும் யானே என்னும் 

      செய்வார்களைச் செய்வேனும் யானே என்னும் 

      செய்ய கமலக்கண்ணன் ஏறக்கொலோ? 

செய்ய உலகத்தீர்க்கு இவை என் சொல்லுகேன் 

      செய்ய கனி வாய் இள மான் திறத்தே?           	(4)

 	 	

3283  திறம்பாமல் மண் காக்கின்றேன் யானே என்னும் 

      திறம்பாமல் மலை எடுத்தேனே என்னும் 

திறம்பாமல் அசுரரைக் கொன்றேனே என்னும் 

      திறம் காட்டி அன்று ஐவரைக் காத்தேனே என்னும் 

திறம்பாமல் கடல் கடைந்தேனே என்னும் 

      திறம்பாத கடல்வண்ணன் ஏறக்கொலோ? 

திறம்பாத உலகத்தீர்க்கு என் சொல்லுகேன் 

      திறம்பாது என் திருமகள் எய்தினவே?           	(5)

 	 	

3284  இன வேய் மலை ஏந்தினேன் யானே என்னும் 

      இன ஏறுகள் செற்றேனும் யானே என்னும் 

இன ஆன் கன்று மேய்த்தேனும் யானே என்னும் 

      இன ஆ நிரை காத்தேனும் யானே என்னும் 

இன ஆயர் தலைவனும் யானே என்னும் 

      இனத் தேவர் தலைவன் வந்து ஏறக்கொலோ? 

இன வேல் கண் நல்லீர்க்கு இவை என் சொல்லுகேன் 

      இன வேல் கண்ணி என் மகள் உற்றனவே?           	(6)

 	 	

3285  உற்றார்கள் எனக்கு இல்லை யாரும் என்னும் 

      உற்றார்கள் எனக்கு இங்கு எல்லாரும் என்னும் 

உற்றார்களைச் செய்வேனும் யானே என்னும் 

      உற்றார்களை அழிப்பேனும் யானே என்னும் 

உற்றார்களுக்கு உற்றேனும் யானே என்னும் 

      உற்றார் இலி மாயன் வந்து ஏறக்கொலோ? 

உற்றீர்கட்கு என் சொல்லிச் சொல்லுகேன் யான் 

      உற்று என்னுடைப் பேதை உரைக்கின்றவே?            	(7)

 	 	

3286  உரைக்கின்ற முக்கண் பிரான் யானே என்னும் 

      உரைக்கின்ற திசைமுகன் யானே என்னும் 

உரைக்கின்ற அமரரும் யானே என்னும் 

      உரைக்கின்ற அமரர் கோன் யானே என்னும் 

உரைக்கின்ற முனிவரும் யானே என்னும் 

      உரைக்கின்ற முகில்வண்ணன் ஏறக்கொலோ? 

உரைக்கின்ற உலகத்தீர்க்கு என் சொல்லுகேன் 

      உரைக்கின்ற என் கோமள ஒண் கொடிக்கே?           	(8)

 	 	

3287  கொடிய வினை யாதும் இலனே என்னும் 

      கொடிய வினை ஆவேனும் யானே என்னும் 

கொடிய வினை செய்வேனும் யானே என்னும் 

      கொடிய வினை தீர்ப்பேனும் யானே என்னும் 

கொடியான் இலங்கை செற்றேனே என்னும் 

      கொடிய புள் உடையவன் ஏறக்கொலோ? 

கொடிய உலகத்தீர்க்கு இவை என் சொல்லுகேன் 

      கொடியேன் கொடி என் மகள் கோலங்களே?           	(9)

 	 	

3288  கோலம் கொள் சுவர்க்கமும் யானே என்னும் 

      கோலம் இல் நரகமும் யானே என்னும் 

கோலம் திகழ் மோக்கமும் யானே என்னும் 

      கோலம் கொள் உயிர்களும் யானே என்னும் 

கோலம் கொள் தனிமுதல் யானே என்னும் 

      கோலம் கொள் முகில்வண்ணன் ஏறக்கொலோ? 

கோலம் கொள் உலகத்தீர்க்கு என் சொல்லுகேன் 

      கோலம் திகழ் கோதை என் கூந்தலுக்கே?           	(10)

 	 	

3289  கூந்தல் மலர் மங்கைக்கும் மண் மடந்தைக்கும் 

      குல ஆயர் கொழுந்துக்கும் கேள்வன் தன்னை 

வாய்ந்த வழுதி வள நாடன் மன்னு 

      குருகூர்ச் சடகோபன் குற்றேவல் செய்து 

ஆய்ந்த தமிழ் மாலை ஆயிரத்துள் 

      இவையும் ஓர் பத்தும் வல்லார் உலகில் 

ஏந்து பெரும் செல்வத்தராய்த் திருமால் 

      அடியார்களைப் பூசிக்க நோற்றார்களே           	(11)

-----------



  வானமாமலைப் பெருமானது அருளை வேண்டல்  (சிரீவரமங்கலம்)

  

3290  நோற்ற நோன்பு இலேன் நுண் அறிவு இலேன் ஆகிலும் 

      இனி உன்னை விட்டு ஒன்றும் 

ஆற்ற கிற்கின்றிலேன் அரவின் அணை அம்மானே 

சேற்றுத் தாமரை செந்நெல் ஊடு மலர் 

      சிரீவரமங்கல நகர் 

வீற்றிருந்த எந்தாய் உனக்கு மிகை அல்லேன் அங்கே            	(1)

 	 	

3291  அங்குற்றேன் அல்லேன் இங்குற்றேன் அல்லேன் உன்னைக் 

      காணும் அவாவில் வீழ்ந்து நான் 

எங்குற்றேனும் அல்லேன் இலங்கை செற்ற அம்மானே 

திங்கள் சேர் மணி மாடம் நீடு 

      சிரீவரமங்கலநகர் உறை 

சங்கு சக்கரத்தாய் தமியேனுக்கு அருளாயே            	(2)

 	 	

3292  கருளப் புள் கொடி சக்கரப் படை வான நாட என் 

      கார்முகில் வண்ணா 

பொருள் அல்லாத என்னைப் பொருளாக்கி அடிமைகொண்டாய் 

தெருள் கொள் நான்மறை வல்லவர் பலர் வாழ் 

      சிரீவரமங்கலநகர்க்கு 

அருள்செய்து அங்கு இருந்தாய் அறியேன் ஒரு கைம்மாறே            	(3)

 	 	

3293  மாறு சேர் படை நூற்றுவர் மங்க ஓர் ஐவர்க்கு ஆய் அன்று 

      மாயப்போர் பண்ணி 

நீறு செய்த எந்தாய் நிலம் கீண்ட அம்மானே 

தேறு ஞானத்தர் வேத வேள்வி அறாச் 

      சிரீவரமங்கலநகர் 

ஏறி வீற்றிருந்தாய் உன்னை எங்கு எய்தக் கூவுவனே?     	(4)

 	 	

3294  எய்தக் கூவுதல் ஆவதே எனக்கு? எவ்வ 

      தெவ்வத்துள் ஆயுமாய் நின்று 

கைதவங்கள் செய்யும் கரு மேனி அம்மானே 

செய்த வேள்வியர் வையத்தேவர் அறாச் 

      சிரீவரமங்கலநகர் 

கைதொழ இருந்தாய் அது நானும் கண்டேனே            	(5)

 	 	

3295  ஏனம் ஆய் நிலம் கீண்ட என் அப்பனே கண்ணா என்றும் 

      என்னை ஆளுடை 

வான நாயகனே மணி மாணிக்கச்சுடரே 

தேன மாம்பொழில் தண் சிரீவரமங்கலத்தவர் 

      கைதொழ உறை 

வானமாமலையே அடியேன் தொழ வந்தருளே            	(6)

 	 	

3296  வந்தருளி என் நெஞ்சு இடம் கொண்ட வானவர் 

      கொழுந்தே உலகுக்கு ஓர் 

முந்தைத் தாய் தந்தையே முழு ஏழ் உலகும் உண்டாய் 

செந்தொழிலவர் வேத வேள்வி அறாச் 

      சிரீவரமங்கலநகர் 

அந்தம் இல் புகழாய் அடியேனை அகற்றேலே            	(7)

 	 	

3297  அகற்ற நீ வைத்த மாய வல் ஐம்புலன்களாம் அவை 

      நன்கு அறிந்தனன் 

அகற்றி என்னையும் நீ அரும் சேற்றில் வீழ்த்திகண்டாய் 

பகல் கதிர் மணி மாடம் நீடு சிரீவரமங்கை 

      வாணனே என்றும் 

புகற்கு அரிய எந்தாய் புள்ளின் வாய் பிளந்தானே            	(8)

 	 	

3298  புள்ளின் வாய் பிளந்தாய் மருது இடை போயினாய் 

      எருது ஏழ் அடர்த்த என் 

கள்ள மாயவனே கருமாணிக்கச் சுடரே 

தெள்ளியார் திரு நான்மறைகள் வல்லார் மலி 

      தண் சிரீவரமங்கை 

யுள் இருந்த எந்தாய் அருளாய் உய்யுமாறு எனக்கே            	(9)

 	 	

3299  ஆறு எனக்கு நின் பாதமே சரண் ஆகத் தந்தொழிந்தாய் 

      உனக்கு ஓர்கைம் 

மாறு நான் ஒன்று இலேன் எனது ஆவியும் உனதே 

சேறு கொள் கரும்பும் பெரும் செந்நெலும் மலி 

      தண் சிரீவரமங்கை 

நாறு பூந் தண் துழாய் முடியாய் தெய்வ நாயகனே            	(10)

 	 	

3300  தெய்வ நாயகன் நாரணன் 

      திரிவிக்கிரமன் அடி இணைமிசை 

கொய் கொள் பூம் பொழில் 

      சூழ் குருகூர்ச் சடகோபன் 

செய்த ஆயிரத்துள் இவை தண் 

      சிரீவரமங்கை மேய பத்துடன் 

வைகல் பாட வல்லார் 

      வானோர்க்கு ஆரா அமுதே            	(11)

------------



  ஆராவமுதாழ்வார் பேறுகளைத் தாராமையால் ஆழ்வார் தீராத ஆசையுடன் ஆற்றாமைபேசி அலமருதல்  (திருக்குடந்தை)

  

3301  ஆரா அமுதே அடியேன் உடலம் நின்பால் அன்பாயே 

நீராய் அலைந்து கரைய உருக்குகின்ற நெடுமாலே 

சீர் ஆர் செந்நெல் கவரி வீசும் செழு நீர்த் திருக்குடந்தை 

ஏர் ஆர் கோலம் திகழக் கிடந்தாய் கண்டேன் எம்மானே            	(1)

 	 	

3302  எம்மானே என் வெள்ளை மூர்த்தி என்னை ஆள்வானே 

எம் மா உருவும் வேண்டும் ஆற்றால் ஆவாய் எழில் ஏறே 

செம் மா கமலம் செழு நீர்மிசைக்கண் மலரும் திருக்குடந்தை 

அம் மா மலர்க்கண் வளர்கின்றானே என் நான் செய்கேனே            	(2)

 	 	

3303  என் நான் செய்கேன்? யாரே களைகண்? என்னை என் செய்கின்றாய்? 

உன்னால் அல்லால் யாவராலும் ஒன்றும் குறை வேண்டேன் 

கன் ஆர் மதிள் சூழ் குடந்தைக் கிடந்தாய் அடியேன் அரு வாழ்நாள் 

செல் நாள் எந் நாள்? அந் நாள் உன தாள் பிடித்தே செலக்காணே	(3)

 	 	

3304  செலக் காண்கிற்பார் காணும் அளவும் செல்லும் கீர்த்தியாய் 

உலப்பு இலானே எல்லா உலகும் உடைய ஒரு மூர்த்தி 

நலத்தால் மிக்கார் குடந்தைக் கிடந்தாய் உன்னைக் காண்பான் நான் 

அலப்பு ஆய் ஆகாசத்தை நோக்கி அழுவன் தொழுவனே            	(4)

 	 	

3305  அழுவன் தொழுவன் ஆடிக் காண்பான் பாடி அலற்றுவன் 

தழு வல்வினையால் பக்கம் நோக்கி நாணிக் கவிழ்ந்திருப்பன் 

செழு ஒண் பழனக் குடந்தைக் கிடந்தாய் செந்தாமரைக் கண்ணா 

தொழுவனேனை உன தாள் சேரும்வகையே சூழ்கண்டாய்            	(5)

 	 	

3306  சூழ்கண்டாய் என் தொல்லை வினையை அறுத்து உன் அடிசேரும் 

ஊழ் கண்டிருந்தே தூராக்குழி தூர்த்து எனை நாள் அகன்று இருப்பன்? 

வாழ் தொல் புகழார் குடந்தைக் கிடந்தாய் வானோர் கோமானே 

யாழின் இசையே அமுதே அறிவின் பயனே அரிஏறே            	(6)

 	 	

3307  அரிஏறே என் அம் பொன் சுடரே செங்கண் கரு முகிலே 

எரி ஏய் பவளக் குன்றே நால் தோள் எந்தாய் உனது அருளே 

பிரியா அடிமை என்னைக் கொண்டாய் குடந்தைத் திருமாலே 

தரியேன் இனி உன் சரணம் தந்து என் சன்மம் களையாயே            	(7)

 	 	

3308  களைவாய் துன்பம் களையாது ஒழிவாய் களைகண் மற்று இலேன் 

வளை வாய் நேமிப் படையாய் குடந்தைக் கிடந்த மா மாயா 

தளரா உடலம் எனது ஆவி சரிந்து போம்போது 

இளையாது உன தாள் ஒருங்கப் பிடித்துப் போத இசை நீயே            	(8)

 	 	

3309  இசைவித்து என்னை உன் தாள் இணைக்கீழ் இருத்தும் அம்மானே 

அசைவு இல் அமரர் தலைவர் தலைவா ஆதிப் பெரு மூர்த்தி 

திசை வில் வீசும் செழு மா மணிகள் சேரும் திருக்குடந்தை 

அசைவு இல் உலகம் பரவக் கிடந்தாய் காண வாராயே            	(9)

 	 	

3310  வாரா அருவாய் வரும் என் மாயா மாயா மூர்த்தியாய் 

ஆரா அமுதாய் அடியேன் ஆவி அகமே தித்திப்பாய் 

தீரா வினைகள் தீர என்னை ஆண்டாய் திருக்குடந்தை 

ஊராய் உனக்கு ஆள் பட்டும் அடியேன் இன்னம் உழல்வேனோ?	(10)

 	 	

3311  உழலை என்பில் பேய்ச்சி முலையூடு அவளை உயிர் உண்டான் 

கழல்கள் அவையே சரண் ஆகக் கொண்ட குருகூர்ச் சடகோபன் 

குழலின் மலியச் சொன்ன ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

மழலை தீர வல்லார் காமர் மான் ஏய் நோக்கியர்க்கே            	(11)

------------



  திருவல்லவாழ் செல்லுதலைத் தடுக்கும் தோழியர்க்குத் தலைவி கூறுதல்  (திருவல்லவாழ்)

  

3312  மான் ஏய் நோக்கு நல்லீர் வைகலும் வினையேன் மெலிய 

வான் ஆர் வண் கமுகும் மது மல்லிகை கமழும் 

தேன் ஆர் சோலைகள் சூழ் திருவல்லவாழ் உறையும் 

கோனாரை அடியேன் அடிகூடுவது என்றுகொலோ?            	(1)

 	 	

3313  என்று கொல் தோழிமீர்காள் எம்மை நீர் நலிந்து என் செய்தீரோ? 

பொன்திகழ் புன்னை மகிழ் புது மாதவி மீது அணவி 

தென்றல் மணம் கமழும் திருவல்லவாழ் நகருள் 

நின்ற பிரான் அடிநீறு அடியோம் கொண்டு சூடுவதே?            	(2)

 	 	

3314  சூடு மலர்க்குழலீர் துயராட்டியேன் மெலிய 

பாடும் நல் வேத ஒலி பரவைத் திரை போல் முழங்க 

மாடு உயர்ந்து ஓமப் புகை கமழும் தண் திருவல்லவாழ் 

நீடு உறைகின்ற பிரான் கழல் காண்டும்கொல் நிச்சலுமே?            	(3)

 	 	

3315  நிச்சலும் தோழிமீர்காள் எம்மை நீர் நலிந்து என் செய்தீரோ? 

பச்சிலை நீள் கமுகும் பலவும் தெங்கும் வாழைகளும் 

மச்சு அணி மாடங்கள் மீது அணவும் தண் திருவல்லவாழ் 

நச்சு அரவின் அணைமேல் நம்பிரானது நல் நலமே            	(4)

 	 	

3316  நல் நலத் தோழிமீர்காள் நல்ல அந்தணர் வேள்விப் புகை 

மைந் நலம் கொண்டு உயர் விண் மறைக்கும் தண் திருவல்லவாழ் 

கன்னல் அம் கட்டி தன்னை கனியை இன் அமுதம் தன்னை 

என் நலம் கொள் சுடரை என்றுகொல் கண்கள் காண்பதுவே?            	(5)

 	 	

3317  காண்பது எஞ்ஞான்றுகொலோ வினையேன் கனிவாய் மடவீர் 

பாண் குரல் வண்டினொடு பசுந் தென்றலும் ஆகி எங்கும் 

சேண் சினை ஓங்கு மரச் செழுங் கானல் திருவல்லவாழ் 

மாண் குறள் கோலப் பிரான் மலர்த் தாமரைப் பாதங்களே?            	(6)

 	 	

3318  பாதங்கள்மேல் அணி பூந் தொழக் கூடுங்கொல் பாவை நல்லீர் 

ஓத நெடுந் தடத்துள் உயர் தாமரை செங்கழுநீர் 

மாதர்கள் வாள் முகமும் கண்ணும் ஏந்தும் திருவல்லவாழ் 

நாதன் இஞ் ஞாலம் உண்ட நம் பிரான் தன்னை நாள்தொறுமே?            	(7)

 	 	

3319  நாள்தொறும் வீடு இன்றியே தொழக் கூடுங்கொல் நல் நுதலீர் 

ஆடு உறு தீங் கரும்பும் விளை செந்நெலும் ஆகி எங்கும் 

மாடு உறு பூந் தடம் சேர் வயல் சூழ் தண் திருவல்லவாழ் 

நீடு உறைகின்ற பிரான் நிலம் தாவிய நீள் கழலே?            	(8)

 	 	

3320  கழல் வளை பூரிப்ப யாம் கண்டு கைதொழக் கூடுங்கொலோ 

குழல் என்ன யாழும் என்ன குளிர் சோலையுள் தேன் அருந்தி 

மழலை வரி வண்டுகள் இசை பாடும் திருவல்லவாழ் 

சுழலின் மலி சக்கரப் பெருமானது தொல் அருளே?            	(9)

 	 	

3321  தொல் அருள் நல் வினையால் சொலக் கூடுங்கொல் தோழிமீர்காள் 

தொல் அருள் மண்ணும் விண்ணும் தொழ நின்ற திருநகரம் 

நல் அருள் ஆயிரவர் நலன் ஏந்தும் திருவல்லவாழ் 

நல் அருள் நம் பெருமான் நாராயணன் நாமங்களே?            	(10)

 	 	

3322  நாமங்கள் ஆயிரம் உடைய நம் பெருமான் அடிமேல் 

சேமம் கொள் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் தெரிந்து உரைத்த 

நாமங்கள் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் திருவல்லவாழ் 

சேமம் கொள் தென் நகர்மேல் செப்புவார் சிறந்தார் பிறந்தே            	(11)

------------



  ஆழ்வார் தாம் சேர்ந்து அனுபவிக்கும் நிலையைச் செய் என எம்பெருமானை வேண்டுதல்
  


3323  பிறந்த ஆறும் வளர்ந்த ஆறும் பெரிய பாரதம் 

      கைசெய்து ஐவர்க்குத் 

திறங்கள் காட்டியிட்டுச் செய்து போன மாயங்களும் 

நிறம் தன் ஊடு புக்கு எனது ஆவியை நின்று நின்று 

      உருக்கி உண்கின்ற இச் 

சிறந்த வான் சுடரே உன்னை என்றுகொல் சேர்வதுவே?            	(1)

 	 	

3324  வதுவை வார்த்தையுள் ஏறு பாய்ந்ததும் மாய மாவினை 

      வாய் பிளந்ததும் 

மதுவை வார் குழலார் குரவை பிணைந்த குழகும் 

அது இது உது என்னலாவன அல்ல என்னை உன் 

      செய்கை நைவிக்கும் 

முது வைய முதல்வா உன்னை என்று தலைப்பெய்வனே?            	(2)

 	 	

3325  பெய்யும் பூங் குழல் பேய் முலை உண்ட பிள்ளைத் தேற்றமும் 

      பேர்ந்து ஓர் சாடு இறச் 

செய்ய பாதம் ஒன்றால் செய்த நின் சிறுச் சேவகமும் 

நெய் உண் வார்த்தையுள் அன்னை கோல் கொள்ள நீ உன் 

      தாமரைக் கண்கள் நீர் மல்க 

பையவே நிலையும் வந்து என் நெஞ்சை உருக்குங்களே            	(3)

 	 	

3326  கள்ள வேடத்தைக் கொண்டு போய் புரம் புக்க ஆறும் 

      கலந்து அசுரரை 

உள்ளம் பேதம் செய்திட்டு உயிர் உண்ட உபாயங்களும் 

வெள்ள நீர்ச் சடையானும் நின்னிடை வேறு அலாமை 

      விளங்க நின்றதும் 

உள்ளம் உள் குடைந்து என் உயிரை உருக்கி உண்ணுமே            	(4)

 	 	

3327  உண்ண வானவர் கோனுக்கு ஆயர் ஒருப்படுத்த 

      அடிசில் உண்டதும் 

வண்ண மால் வரையை எடுத்து மழை காத்தலும் 

மண்ணை முன் படைத்து உண்டு உமிழ்ந்து கடந்து இடந்து 

      மணந்த மாயங்கள் 

எண்ணும்தோறும் என் நெஞ்சு எரிவாய் மெழுகு ஒக்கும் நின்றே           	(5)

 	 	

3328  நின்ற ஆறும் இருந்த ஆறும் கிடந்த ஆறும் 

      நினைப்பு அரியன 

ஒன்று அலா உருவு ஆய் அருவு ஆய நின் மாயங்கள் 

நின்று நின்று நினைக்கின்றேன் உன்னை எங்ஙனம் 

      நினைகிற்பன்? பாவியேற்கு 

ஒன்று நன்கு உரையாய் உலகம் உண்ட ஒண் சுடரே            	(6)

 	 	

3329  ஒண் சுடரோடு இருளுமாய் நின்ற ஆறும் உண்மையோடு 

      இன்மையாய் வந்து என் 

கண் கொளாவகை நீ கரந்து என்னைச் செய்கின்றன 

எண் கொள் சிந்தையுள் நைகின்றேன் என் கரிய 

      மாணிக்கமே என் கண்கட்குத் 

திண் கொள்ள ஒரு நாள் அருளாய் உன் திரு உருவே            	(7)

 	 	

3330  திரு உருவு கிடந்த ஆறும் கொப்பூழ்ச் 

      செந்தாமரைமேல் திசைமுகன் 

கருவுள் வீற்றிருந்து படைத்திட்ட கருமங்களும் 

பொரு இல் உன் தனி நாயகம் அவை கேட்கும்தோறும் 

      என் நெஞ்சம் நின்று நெக்கு 

அருவி சோரும் கண்ணீர் என் செய்கேன் அடியேனே?            	(8)

 	 	

3331  அடியை மூன்றை இரந்த ஆறும் அங்கே நின்று ஆழ் கடலும் 

      மண்ணும் விண்ணும் 

முடிய ஈர் அடியால் முடித்துக்கொண்ட முக்கியமும் 

நொடியுமாறு அவை கேட்கும்தோறும் என் நெஞ்சம் 

      நின் தனக்கே கரைந்து உகும் 

கொடிய வல்வினையேன் உன்னை என்றுகொல் கூடுவதே?            	(9)

 	 	

3332  கூடி நீரைக் கடைந்த ஆறும் அமுதம் தேவர் 

      உண்ண அசுரரை 

வீடும் வண்ணங்களே செய்து போன வித்தகமும் 

ஊடு புக்கு எனது ஆவியை உருக்கி 

      உண்டிடுகின்ற நின் தன்னை 

நாடும் வண்ணம் சொல்லாய் நச்சு நாகு அணையானே            	(10)

 	 	

3333  நாகு அணைமிசை நம் பிரான் சரணே சரண் 

      நமக்கு என்று நாள்தொறும் 

ஏக சிந்தையனாய்க் குருகூர்ச் 

      சடகோபன் மாறன் 

ஆக நூற்ற அந்தாதி ஆயிரத்துள் 

      இவையும் ஓர் பத்தும் வல்லார் 

மாக வைகுந்தத்து 

      மகிழ்வு எய்துவர் வைகலுமே            	(11)

------------



 
  திருவண்வண்டூர்ப் பெருமானிடம் தலைவி பறவைகளைத் தூதுவிடல்  

(திருவண்வண்டூர்)
  


3334  வைகல் பூங் கழிவாய் வந்து மேயும் குருகினங்காள் 

செய் கொள் செந்நெல் உயர் திருவண்வண்டூர் உறையும் 

கை கொள் சக்கரத்து என் கனிவாய்ப் பெருமானைக் கண்டு 

கைகள் கூப்பி சொல்லீர் வினையாட்டியேன் காதன்மையே            	(1)

 	 	

3335  காதல் மென் பெடையோடு உடன் மேயும் கரு நாராய் 

வேத வேள்வி ஒலி முழங்கும் தண் திருவண்வண்டூர் 

நாதன் ஞாலம் எல்லாம் உண்ட நம் பெருமானைக் கண்டு 

பாதம் கைதொழுது பணியீர் அடியேன் திறமே            	(2)

 	 	

3336  திறங்கள் ஆகி எங்கும் செய்கள் ஊடு உழல் புள்ளினங்காள் 

சிறந்த செல்வம் மல்கு திருவண்வண்டூர் உறையும் 

கறங்கு சக்கரக் கைக் கனிவாய்ப் பெருமானைக் கண்டு 

இறங்கி நீர் தொழுது பணியீர் அடியேன் இடரே            	(3)

 	 	

3337  இடர் இல் போகம் மூழ்கி இணைந்து ஆடும் மட அன்னங்காள் 

விடல் இல் வேத ஒலி முழங்கும் தண் திருவண்வண்டூர் 

கடலின் மேனிப்பிரான் கண்ணனை நெடுமாலைக் கண்டு 

உடலம் நைந்து ஒருத்தி உருகும் என்று உணர்த்துமினே            	(4)

 	 	

3338  உணர்த்தல் ஊடல் உணர்ந்து உடன் மேயும் மட அன்னங்காள் 

திணர்த்த வண்டல்கள்மேல் சங்கு சேரும் திருவண்வண்டூர் 

புணர்த்த பூந் தண் துழாய் முடி நம் பெருமானைக் கண்டு 

புணர்த்த கையினராய் அடியேனுக்கும் போற்றுமினே            	(5)

 	 	

3339  போற்றி யான் இரந்தேன் புன்னைமேல் உறை பூங் குயில்காள் 

சேற்றில் வாளை துள்ளும் திருவண்வண்டூர் உறையும் 

ஆற்றல் ஆழி அங்கை அமரர் பெருமானைக் கண்டு 

மாற்றம் கொண்டருளீர் மையல் தீர்வது ஒருவண்ணமே            	(6)

 	 	

3340  ஒருவண்ணம் சென்று புக்கு எனக்கு ஒன்று உரை ஒண் கிளியே 

செரு ஒண் பூம் பொழில் சூழ் செக்கர் வேலைத் திருவண்வண்டூர் 

கரு வண்ணம் செய்ய வாய் செய்ய கண் செய்ய கை செய்ய கால் 

செரு ஒண் சக்கரம் சங்கு அடையாளம் திருந்தக் கண்டே            	(7)

 	 	

3341  திருந்தக் கண்டு எனக்கு ஒன்று உரையாய் ஒண் சிறு பூவாய் 

செருந்தி ஞாழல் மகிழ் புன்னை சூழ் தண் திருவண்வண்டூர் 

பெரும் தண் தாமரைக்கண் பெரு நீள் முடி நால் தடந்தோள் 

கருந் திண் மா முகில் போல் திருமேனி அடிகளையே            	(8)

 	 	

3342  அடிகள் கைதொழுது அலர்மேல் அசையும் அன்னங்காள் 

விடிவை சங்கு ஒலிக்கும் திருவண்வண்டூர் உறையும் 

கடிய மாயன் தன்னை கண்ணனை நெடுமாலைக் கண்டு 

கொடிய வல்வினையேன் திறம் கூறுமின் வேறுகொண்டே            	(9)

 	 	

3343  வேறுகொண்டு உம்மை யான் இரந்தேன் வெறி வண்டினங்காள் 

தேறு நீர்ப் பம்பை வடபாலைத் திருவண்வண்டூர் 

மாறு இல் போர் அரக்கன் மதிள் நீறு எழச் செற்று உகந்த 

ஏறு சேவகனார்க்கு என்னையும் உளள் என்மின்களே            	(10)

 	 	

3344  மின் கொள் சேர் புரிநூல் குறள் ஆய் அகல் ஞாலம் கொண்ட 

வன் கள்வன் அடிமேல் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

பண் கொள் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் திருவண்வண்டூர்க்கு 

இன்கொள் பாடல் வல்லார் மதனர் மின்னிடை யவர்க்கே            	(11)

-------------



  தலைவன் காலம் தாழ்த்து வரக்கண்ட தலைவி ஊடல்கொண்டு உரைத்தல்


  
3345  மின் இடை மடவார்கள் நின் அருள் சூடுவார் முன்பு 

      நான் அது அஞ்சுவன் 

மன் உடை இலங்கை அரண் காய்ந்த மாயவனே 

உன்னுடைய சுண்டாயம் நான் அறிவன் இனி 

      அதுகொண்டு செய்வது என்? 

என்னுடைய பந்தும் கழலும் தந்து போகு நம்பீ            	(1)

 	 	

3346  போகு நம்பீ உன் தாமரைபுரை கண் இணையும் 

      செவ்வாய் முறுவலும் 

ஆகுலங்கள் செய்ய அழிதற்கே நோற்றோமே யாம் 

தோகை மா மயிலார்கள் நின் அருள் சூடுவார் 

      செவி ஓசை வைத்து எழ 

ஆகள் போகவிட்டு குழல் ஊது போயிருந்தே            	(2)

 	 	

3347  போயிருந்து நின் புள்ளுவம் அறியாதவர்க்கு உரை 

      நம்பீ நின் செய்ய 

வாய் இருங் கனியும் கண்களும் விபரீதம் இந் நாள் 

வேய் இரும் தடம் தோளினார் இத் திருவருள் 

      பெறுவார் எவர்கொல் 

மா இரும் கடலைக் கடைந்த பெருமானாலே?            	(3)

 	 	

3348  ஆலின் நீள் இலை ஏழ் உலகும் உண்டு அன்று நீ 

      கிடந்தாய் உன் மாயங்கள் 

மேலை வானவரும் அறியார் இனி எம் பரமே? 

வேலின் நேர் தடம் கண்ணினார் விளையாடு 

      சூழலைச் சூழவே நின்று 

காலி மேய்க்க வல்லாய் எம்மை நீ கழறேலே            	(4)

 	 	

3349  கழறேல் நம்பீ உன் கைதவம் மண்ணும் விண்ணும் 

      நன்கு அறியும் திண் சக்கர 

நிழறு தொல் படையாய் உனக்கு ஒன்று உணர்த்துவன் நான் 

மழறு தேன் மொழியார்கள் நின் அருள் சூடுவார் 

      மனம் வாடி நிற்க எம் 

குழறு பூவையொடும் கிளியோடும் குழகேலே            	(5)

 	 	

3350  குழகி எங்கள் குழமணன்கொண்டு கோயின்மை செய்து 

      கன்மம் ஒன்று இல்லை 

பழகி யாம் இருப்போம் பரமே இத் திரு அருள்கள்? 

அழகியார் இவ் உலகம் மூன்றுக்கும் தேவிமை 

      ஈதகுவார் பலர் உளர் 

கழகம் ஏறேல் நம்பீ உனக்கும் இளைதே கன்மமே            	(6)

 	 	

3351  கன்மம் அன்று எங்கள் கையில் பாவை பறிப்பது 

      கடல் ஞாலம் உண்டிட்ட 

நின்மலா நெடியாய் உனக்கேலும் பிழை பிழையே 

வன்மமே சொல்லி எம்மை நீ விளையாடுதி அது 

      கேட்கில் என் ஐம்மார் 

தன்ம பாவம் என்னார் ஒரு நான்று தடி பிணக்கே            	(7)

 	 	

3352  பிணக்கி யாவையும் யாவரும் பிழையாமல் பேதித்தும் 

      பேதியாதது ஓர் 

கணக்கு இல் கீர்த்தி வெள்ளக் கதிர் ஞான மூர்த்தியினாய் 

இணக்கி எம்மை எம் தோழிமார் விளையாடப் போதுமின் 

      என்னப் போந்தோமை 

உணக்கி நீ வளைத்தால் என் சொல்லார் உகவாதவரே?            	(8)

 	 	

3353  உகவையால் நெஞ்சம் உள் உருகி உன் தாமரைத் 

      தடம் கண் விழிகளின் 

அக வலைப் படுப்பான் அழித்தாய் உன் திருவடியால் 

தகவு செய்திலை எங்கள் சிற்றிலும் யாம் அடு 

      சிறு சோறும் கண்டு நின் 

முக ஒளி திகழ முறுவல் செய்து நின்றிலையே            	(9)

 	 	

3354  நின்று இலங்கு முடியினாய் இருபத்தோர் கால் 

      அரசு களைகட்ட 

வென்றி நீள் மழுவா வியன் ஞாலம் முன் படைத்தாய் 

இன்று இவ் ஆயர் குலத்தை வீடு உய்யத் தோன்றிய 

      கருமாணிக்கச் சுடர் 

நின்தன்னால் நலிவே படுவோம் என்றும் ஆய்ச்சியோமே            	(10)

 	 	

3355  ஆய்ச்சி ஆகிய அன்னையால் அன்று வெண்ணெய் 

      வார்த்தையுள் சீற்ற முண்டு அழு 

கூத்த அப்பன் தன்னை குருகூர்ச் சடகோபன் 

ஏத்திய தமிழ் மாலை ஆயிரத்துள் இவையும் ஓர் பத்து 

      இசை யொடும் 

நாத்தன்னால் நவில உரைப்பார்க்கு இல்லை நல்குரவே            	(11)

------------



  தம்மை வசீகரித்தவன் ஸர்வே#வரன் என்று அருளிச் செய்தல் (திருவிண்ணகர்)

  

3356  நல்குரவும் செல்வும் நரகும் சுவர்க்கமும் ஆய் 

வெல்பகையும் நட்பும் விடமும் அமுதமும் ஆய் 

பல்வகையும் பரந்த பெருமான் என்னை ஆள்வானை 

செல்வம் மல்கு குடித் திருவிண்ணகர்க் கண்டேனே            	(1)

 	 	

3357  கண்ட இன்பம் துன்பம் கலக்கங்களும் தேற்றமும் ஆய் 

தண்டமும் தண்மையும் தழலும் நிழலும் ஆய் 

கண்டுகோடற்கு அரிய பெருமான் என்னை ஆள்வான் ஊர் 

தெண் திரைப் புனல் சூழ் திருவிண்ணகர் நல் நகரே            	(2)

 	 	

3358  நகரமும் நாடுகளும் ஞானமும் மூடமும் ஆய் 

நிகர் இல் சூழ் சுடர் ஆய் இருள் ஆய் நிலன் ஆய் விசும்பு ஆய் 

சிகர மாடங்கள் சூழ் திருவிண்ணகர் சேர்ந்த பிரான் 

புகர் கொள் கீர்த்தி அல்லால் இல்லை யாவர்க்கும் புண்ணியமே           	(3)

 	 	

3359  புண்ணியம் பாவம் புணர்ச்சி பிரிவு என்று இவை ஆய் 

எண்ணம் ஆய் மறப்பு ஆய் உண்மை ஆய் இன்மை ஆய் அல்லன் ஆய் 

திண்ண மாடங்கள் சூழ் திருவிண்ணகர் சேர்ந்த பிரான் 

கண்ணன் இன் அருளே கண்டுகொள்மின்கள் கைதவமே?            	(4)

 	 	

3360  கைதவம் செம்மை கருமை வெளுமையும் ஆய் 

மெய் பொய் இளமை முதுமை புதுமை பழமையும் ஆய் 

செய்த திண் மதிள் சூழ் திருவிண்ணகர் சேர்ந்த பிரான் 

பெய்த காவு கண்டீர் பெரும் தேவு உடை மூவுலகே            	(5)

 	 	

3361  மூவுலகங்களும் ஆய் அல்லன் ஆய் உகப்பு ஆய் முனிவு ஆய் 

பூவில் வாழ் மகள் ஆய் தவ்வை ஆய் புகழ் ஆய் பழி ஆய் 

தேவர் மேவித் தொழும் திருவிண்ணகர் சேர்ந்த பிரான் 

பாவியேன் மனத்தே உறைகின்ற பரஞ்சுடரே            	(6)

 	 	

3362  பரம் சுடர் உடம்பு ஆய் அழுக்குப் பதித்த உடம்பு ஆய் 

கரந்தும் தோன்றியும் நின்றும் கைதவங்கள் செய்தும் விண்ணோர் 

சிரங்களால் வணங்கும் திருவிண்ணகர் சேர்ந்த பிரான் 

வரம் கொள் பாதம் அல்லால் இல்லை யாவர்க்கும் வன் சரணே           	(7)

 	 	

3363  வன் சரண் சுரர்க்கு ஆய் அசுரர்க்கு வெம் கூற்றமும் ஆய் 

தன் சரண் நிழற்கீழ் உலகம் வைத்தும் வையாதும் 

தென் சரண் திசைக்குத் திருவிண்ணகர் சேர்ந்த பிரான் 

என் சரண் என் கண்ணன் என்னை ஆளுடை என் அப்பனே           	(8)

 	 	

3364  என் அப்பன் எனக்கு ஆய் இகுள் ஆய் என்னைப் பெற்றவள் ஆய் 

பொன் அப்பன் மணி அப்பன் முத்து அப்பன் அன் அப்பனும் ஆய் 

மின்னப் பொன் மதிள் சூழ் திருவிண்ணகர் சேர்ந்த அப்பன் 

தன் ஒப்பார் இல் அப்பன் தந்தனன் தன தாள் நிழலே            	(9)

 	 	

3365  நிழல் வெய்யில் சிறுமை பெருமை குறுமை நெடுமையும் ஆய் 

சுழல்வன நிற்பன மற்றும் ஆய் அவை அல்லனும் ஆய் 

மழலை வாய் வண்டு வாழ் திருவிண்ணகர் மன்னு பிரான் 

கழல்கள் அன்றி மற்றோர் களைகண் இலம் காண்மின்களே           	(10)

 	 	

3366  காண்மின்கள் உலகீர் என்று கண்முகப்பே நிமிர்ந்த 

தாள் இணையன் தன்னைக் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

ஆணை ஆயிரத்துத் திருவிண்ணகர்ப் பத்தும் வல்லார் 

கோணை இன்றி விண்ணோர்க்கு என்றும் ஆவர் குரவர்களே            	(11)

------------



  கண்ணனது அவதாரச் செயல்களைப் பேசப் பெற்றமைக்குக் களித்தல்

  

3367  குரவை ஆய்ச்சியரோடு கோத்ததும் 

      குன்றம் ஒன்று ஏந்தியதும் 

உரவு நீர்ப் பொய்கை நாகம் காய்ந்ததும் 

      உட்பட மற்றும் பல 

அரவில் பள்ளிப் பிரான் தன் மாய 

      வினைகளையே அலற்றி 

இரவும் நன் பகலும் தவிர்கிலன் 

      என்ன குறை எனக்கே?            	(1)

 	 	

3368  கேயத் தீம் குழல் ஊதிற்றும் நிரை மேய்த்ததும் 

      கெண்டை ஒண் கண் 

வாசப் பூங் குழல் பின்னை தோள்கள் 

      மணந்ததும் மற்றும் பல 

மாயக் கோலப் பிரான் தன் செய்கை 

      நினைந்து மனம் குழைந்து 

நேயத்தோடு கழிந்த போது எனக்கு 

      எவ் உலகம் நிகரே?            	(2)

 	 	

3369  நிகர் இல் மல்லரைச் செற்றதும் நிரை மேய்த்ததும் 

      நீள் நெடும் கைச் 

சிகர மா களிறு அட்டதும் இவை 

      போல்வனவும் பிறவும் 

புகர்கொள் சோதிப் பிரான் தன் செய்கை 

      நினைந்து புலம்பி என்றும் 

நுகர வைகல் வைகப்பெற்றேன் எனக்கு 

      என் இனி நோவதுவே?            	(3)

 	 	

3370  நோவ ஆய்ச்சி உரலோடு ஆர்க்க இரங்கிற்றும் 

      வஞ்சப் பெண்ணைச் 

சாவப் பால் உண்டதும் ஊர் சகடம் 

      இறச் சாடியதும் 

தேவக் கோலப் பிரான் தன் செய்கை 

      நினைந்து மனம் குழைந்து 

மேவக் காலங்கள் கூடினேன் எனக்கு 

      என் இனி வேண்டுவதே?            	(4)

 	 	

3371  வேண்டித் தேவர் இரக்க வந்து பிறந்ததும் 

      வீங்கு இருள்வாய் 

பூண்டு அன்று அன்னைப் புலம்ப போய் அங்கு ஓர் 

      ஆய்க்குலம் புக்கதும் 

காண்டல் இன்றி வளர்ந்து கஞ்சனைத் துஞ்ச 

      வஞ்சம் செய்ததும் 

ஈண்டு நான் அலற்றப்பெற்றேன் எனக்கு 

      என்ன இகல் உளதே?            	(5)

 	 	

3372  இகல் கொள் புள்ளைப் பிளந்ததும் இமில் 

      ஏறுகள் செற்றதுவும் 

உயர் கொள் சோலைக் குருந்து ஒசித்ததும் 

      உட்பட மற்றும் பல 

அகல் கொள் வையம் அளந்த மாயன் என் 

      அப்பன் தன் மாயங்களே 

பகல் இராப் பரவப் பெற்றேன் எனக்கு 

      என்ன மனப் பரிப்பே?            	(6)

 	 	

3373  மனப் பரிப்போடு அழுக்கு மானிட 

      சாதியில் தான்பிறந்து 

தனக்கு வேண்டு உருக்கொண்டு தான் தன 

      சீற்றத்தினை முடிக்கும் 

புனத் துழாய் முடி மாலை மார்பன் என் 

      அப்பன் தன் மாயங்களே 

நினைக்கும் நெஞ்சு உடையேன் எனக்கு 

      இனி யார் நிகர் நீள் நிலத்தே?            	(7)

 	 	

3374  நீள் நிலத்தொடு வான் வியப்ப நிறை பெரும் 

      போர்கள் செய்து 

வாணன் ஆயிரம் தோள் துணித்ததும் 

      உட்பட மற்றும் பல 

மாணி ஆய் நிலம் கொண்ட மாயன் என் 

      அப்பன் தன் மாயங்களே 

காணும் நெஞ்சு உடையேன் எனக்கு 

      இனி என்ன கலக்கம் உண்டே?            	(8)

 	 	

3375  கலக்க ஏழ் கடல் ஏழ் மலை உலகு ஏழும் 

      கழியக் கடாய் 

உலக்கத் தேர்கொடு சென்ற மாயமும் 

      உட்பட மற்றும் பல 

வலக்கை ஆழி இடக்கைச் சங்கம் 

      இவை உடை மால்வண்ணனை 

மலக்கும் நா உடையேற்கு மாறு உளதோ 

      இம் மண்ணின் மிசையே?            	(9)

 	 	

3376  மண்மிசைப் பெரும் பாரம் நீங்க ஓர் 

      பாரத மா பெரும் போர் 

பண்ணி மாயங்கள் செய்து சேனையைப் பாழ்பட 

      நூற்றிட்டுப் போய் 

விண்மிசைத் தன தாமமே புக மேவிய 

      சோதி தன் தாள் 

நண்ணி நான் வணங்கப்பெற்றேன் எனக்கு 

      ஆர் பிறர் நாயகரே?            	(10)

 	 	

3377  நாயகன் முழு ஏழ் உலகுக்கும் 

      ஆய் முழு ஏழ் உலகும் தன் 

வாயகம் புக வைத்து உமிழ்ந்து 

      அவை ஆய் அவை அல்லனும் ஆம் 

கேசவன் அடி இணைமிசைக் 

      குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

தூய ஆயிரத்து இப் பத்தால் 

      பத்தர் ஆவர் துவள் இன்றியே            	(11)

--------------



 
  தோழி தாய்மாரை நோக்கிக் கூறுதல்  (தொலைவில்லிமங்கலம்)

  

3378  துவள் இல் மா மணி மாடம் ஓங்கு 

      தொலைவில்லிமங்கலம் தொழும் 

இவளை நீர் இனி அன்னைமீர் உமக்கு 

      ஆசை இல்லை விடுமினோ 

தவள ஒண் சங்கு சக்கரம் என்றும் 

      தாமரைத் தடம் கண் என்றும் 

குவளை ஒண் மலர்க் கண்கள் நீர் மல்க 

      நின்று நின்று குமுறுமே            	(1)

 	 	

3379  குமுறும் ஓசை விழவு ஒலித் 

      தொலைவில்லிமங்கலம் கொண்டுபுக்கு 

அமுத மென் மொழியாளை நீர் உமக்கு 

      ஆசை இன்றி அகற்றினீர் 

திமிர் கொண்டால் ஒத்து நிற்கும் மற்று இவள் 

      தேவ தேவபிரான் என்றே 

நிமியும் வாயொடு கண்கள் நீர் மல்க 

      நெக்கு ஒசிந்து கரையுமே            	(2)

 	 	

3380  கரை கொள் பைம் பொழில் தண் பணைத் 

      தொலைவில்லிமங்கலம் கொண்டுபுக்கு 

உரை கொள் இன் மொழியாளை நீர் உமக்கு 

      ஆசை இன்றி அகற்றினீர் 

திரை கொள் பௌவத்துச் சேர்ந்ததும் 

      திசை ஞாலம் தாவி அளந்ததும் 

நிரைகள் மேய்த்ததுமே பிதற்றி 

      நெடும் கண் நீர் மல்க நிற்குமே            	(3)

 	 	

3381  நிற்கும் நால்மறைவாணர் வாழ் 

      தொலைவில்லிமங்கலம் கண்டபின் 

அற்கம் ஒன்றும் அற உறாள் மலிந்தாள் 

      கண்டீர் இவள் அன்னைமீர் 

கற்கும் கல்வி எல்லாம் கருங் கடல் 

      வண்ணன் கண்ண பிரான் என்றே 

ஒற்கம் ஒன்றும் இலள் உகந்து உகந்து 

      உள் மகிழ்ந்து குழையுமே            	(4)

 	 	

3382  குழையும் வாள் முகத்து ஏழையைத் 

      தொலைவில்லிமங்கலம் கொண்டுபுக்கு 

இழை கொள் சோதிச் செந்தாமரைக் கண்

      பிரான் இருந்தமை காட்டினீர் 

மழை பெய்தால் ஒக்கும் கண்ண நீரினொடு 

      அன்று தொட்டும் மையாந்து இவள் 

நுழையும் சிந்தையள் அன்னைமீர் தொழும் 

      அத் திசை உற்று நோக்கியே            	(5)

 	 	

3383  நோக்கும் பக்கம் எல்லாம் கரும்பொடு 

      செந்நெல் ஓங்கு செந்தாமரை 

வாய்க்கும் தண் பொருநல் வடகரை 

      வண் தொலைவில்லிமங்கலம் 

நோக்குமேல் அத் திசை அல்லால் மறு 

      நோக்கு இலள் வைகல் நாள்தொறும் 

வாய்க்கொள் வாசகமும் மணிவண்ணன் 

      நாமமே இவள் அன்னைமீர்!            	(6)

 	 	

3384  அன்னைமீர் அணி மா மயில் சிறுமான் 

      இவள் நம்மைக் கைவலிந்து 

என்ன வார்த்தையும் கேட்குறாள் 

      தொலைவில்லிமங்கலம் என்று அல்லால் 

முன்னம் நோற்ற விதிகொலோ? முகில் 

      வண்ணன் மாயம் கொலோ? அவன் 

சின்னமும் திருநாமமும் இவள் 

      வாயனகள் திருந்தவே            	(7)

 	 	

3385  திருந்து வேதமும் வேள்வியும் 

      திரு மா மகளிரும் தாம் மலிந்து 

இருந்து வாழ் பொருநல் வடகரை 

      வண் தொலைவில்லிமங்கலம் 

கருந் தடம் கண்ணி கைதொழுத அந் நாள் 

      தொடங்கி இந் நாள்தொறும் 

இருந்து இருந்து அரவிந்தலோசன 

      என்று என்றே நைந்து இரங்குமே           	(8)

 	 	

3386  இரங்கி நாள்தொறும் வாய்வெரீஇ இவள் 

      கண்ண நீர்கள் அலமர 

மரங்களும் இரங்கும் வகை 

      மணிவண்ணவோ என்று கூவுமால் 

துரங்கம் வாய் பிளந்தான் உறை 

      தொலைவில்லிமங்கலம் என்று தன் 

கரங்கள் கூப்பித் தொழும் அவ் ஊர்த் 

      திருநாமம் கற்றதன் பின்னையே            	(9)

 	 	

3387  பின்னைகொல் நில மா மகள்கொல் 

      திருமகள்கொல் பிறந்திட்டாள்? 

என்ன மாயம்கொலோ இவள் நெடுமால் 

      என்றே நின்று கூவுமால் 

முன்னி வந்து அவன் நின்று இருந்து 

      உறையும் தொலைவில்லிமங்கலம் 

சென்னியால் வணங்கும் அவ் ஊர்த் 

      திருநாமம் கேட்பது சிந்தையே.           	(10)

 	 	

3388  சிந்தையாலும் சொல்லாலும் 

      செய்கையினாலும் தேவ பிரானையே 

தந்தை தாய் என்று அடைந்த 

      வண் குருகூரவர் சடகோபன் 

முந்தை ஆயிரத்துள் இவை தொலை 

      வில்லிமங்கலத்தைச் சொன்ன 

செந்தமிழ்ப் பத்தும் வல்லார் 

      அடிமைசெய்வார் திருமாலுக்கே            	(11)

-------------



  தலைவனது பிரிவால் வருந்தும் தலைமகளைக் குறித்துத் தாய் இரங்குதல்

  

3389  மாலுக்கு வையம் அளந்த மணாளற்கு 

நீலக் கரு நிற மேக நியாயற்கு 

கோலச் செந்தாமரைக் கண்ணற்கு என் கொங்கு அலர் 

ஏலக் குழலி இழந்தது சங்கே            	(1)

 	 	

3390  சங்கு வில் வாள் தண்டு சக்கரக் கையற்கு 

செங்கனிவாய்ச் செய்ய தாமரைக் கண்ணற்கு 

கொங்கு அலர் தண் அம் துழாய் முடியானுக்கு என் 

மங்கை இழந்தது மாமை நிறமே            	(2)

 	 	

3391  நிறம் கரியானுக்கு நீடு உலகு உண்ட 

திறம் கிளர் வாய்ச் சிறுக் கள்வன் அவற்கு 

கறங்கிய சக்கரக் கையவனுக்கு என் 

பிறங்கு இரும் கூந்தல் இழந்தது பீடே            	(3)

 	 	

3392  பீடு உடை நான்முகனைப் படைத்தானுக்கு 

மாடு உடை வையம் அளந்த மணாளற்கு 

நாடு உடை மன்னர்க்குத் தூது செல் நம்பிக்கு என் 

பாடு உடை அல்குல் இழந்தது பண்பே            	(4)

 	 	

3393  பண்பு உடை வேதம் பயந்த பரனுக்கு 

மண் புரை வையம் இடந்த வராகற்கு 

தெண் புனல் பள்ளி எம் தேவ பிரானுக்கு என் 

கண்புனை கோதை இழந்தது கற்பே            	(5)

 	 	

3394  கற்பகக் கா அன நல் பல தோளற்கு 

பொன் சுடர்க் குன்று அன்ன பூந் தண் முடியற்கு 

நல் பல தாமரை நாள் மலர்க் கையற்கு என் 

வில் புருவக்கொடி தோற்றது மெய்யே            	(6)

 	 	

3395  மெய் அமர் பல் கலன் நன்கு அணிந்தானுக்கு 

பை அரவின் அணைப் பள்ளியினானுக்கு 

கையொடு கால் செய்ய கண்ண பிரானுக்கு என் 

தையல் இழந்தது தன்னுடைச் சாயே            	(7)

 	 	

3396  சாயக் குருந்தம் ஒசித்த தமியற்கு 

மாயச் சகடம் உதைத்த மணாளற்கு 

பேயைப் பிணம்படப் பால் உண் பிரானுக்கு என் 

வாசக் குழலி இழந்தது மாண்பே            	(8)

 	 	

3397  மாண்பு அமை கோலத்து எம் மாயக் குறளற்கு 

சேண் சுடர்க் குன்று அன்ன செஞ்சுடர் மூர்த்திக்கு 

காண் பெரும் தோற்றத்து எம் காகுத்த நம்பிக்கு என் 

பூண் புனை மென்முலை தோற்றது பொற்பே            	(9)

 	 	

3398  பொற்பு அமை நீள் முடிப் பூந் தண் துழாயற்கு 

மல் பொரு தோள் உடை மாயப் பிரானுக்கு 

நிற்பன பல் உருவாய் நிற்கும் மாயற்கு என் 

கற்பு உடையாட்டி இழந்தது கட்டே            	(10)

 	 	

3399  கட்டு எழில் சோலை நல் வேங்கடவாணனைக் 

கட்டு எழில் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

கட்டு எழில் ஆயிரத்து இப் பத்தும் வல்லவர் 

கட்டு எழில் வானவர் போகம் உண்பாரே            	(11)

----------



  தலைவனது நகர்நோக்கிச் சென்ற மகளைக் குறித்துத் தாய் இரங்குதல் 

(திருக்கோளூர்)
  


3400  உண்ணும் சோறு பருகும் நீர் தின்னும் வெற்றிலையும் எல்லாம் 

கண்ணன் எம் பெருமான் என்று என்றே கண்கள் நீர் மல்கி 

மண்ணினுள் அவன் சீர் வளம் மிக்கவன் ஊர் வினவி 

திண்ணம் என் இளமான் புகும் ஊர் திருக்கோளூரே            	(1)

 	 	

3401  ஊரும் நாடும் உலகமும் தன்னைப்போல் அவனுடைய 

பேரும் தார்களுமே பிதற்ற கற்பு வான் இடறி 

சேரும் நல் வளம் சேர் பழனத் திருக்கோளூர்க்கே 

போரும் கொல் உரையீர் கொடியேன் கொடி பூவைகளே?           	(2)

 	 	

3402  பூவை பைங்கிளிகள் பந்து தூதை பூம் புட்டில்கள் 

யாவையும் திருமால் திருநாமங்களே கூவி எழும் என் 

பாவை போய் இனித் தண் பழனத் திருக்கோளூர்க்கே 

கோவை வாய் துடிப்ப மழைக்கண்ணொடு என் செய்யும்கொலோ?           	(3)

 	 	

3403  கொல்லை என்பர்கொலோ குணம் மிக்கனள் என்பர்கொலோ 

சில்லை வாய்ப் பெண்டுகள் அயல் சேரி உள்ளாரும்? எல்லே 

செல்வம் மல்கி அவன்கிடந்த திருக்கோளூர்க்கே 

மேல் இடை நுடங்க இளமான் செல்ல மேவினளே            	(4)

 	 	

3404  மேவி நைந்து நைந்து விளையாடலுறாள் என் சிறுத் 

தேவி போய் இனித் தன் திருமால் திருக்கோளூரில் 

பூ இயல் பொழிலும் தடமும் அவன் கோயிலும் கண்டு 

ஆவி உள் குளிர எங்ஙனே உகக்கும்கொல் இன்றே?            	(5)

 	 	

3405  இன்று எனக்கு உதவாது அகன்ற இளமான் இனிப் போய் 

தென் திசைத் திலதம் அனைய திருக்கோளூர்க்கே 

சென்று தன் திருமால் திருக்கண்ணும் செவ்வாயும் கண்டு 

நின்று நின்று நையும் நெடும் கண்கள் பனி மல்கவே            	(6)

 	 	

3406  மல்கு நீர்க் கண்ணொடு மையல் உற்ற மனத்தினளாய் 

அல்லும் நன் பகலும் நெடுமால் என்று அழைத்து இனிப் போய் 

செல்வம் மல்கி அவன் கிடந்த திருக்கோளுர்க்கே 

ஒல்கி ஒல்கி நடந்து எங்ஙனே புகும்கொல் ஒசிந்தே?            	(7)

 	 	

3407  ஒசிந்த நுண் இடைமேல் கையை வைத்து நொந்து நொந்து 

கசிந்த நெஞ்சினளாய் கண்ண நீர் துளும்பச் செல்லும்கொல் 

ஒசிந்த ஒண் மலராள் கொழுநன் திருக்கோளூர்க்கே 

கசிந்த நெஞ்சினளாய் எம்மை நீத்த எம் காரிகையே?            	(8)

 	 	

3408  காரியம் நல்லனகள் அவை காணில் என் கண்ணனுக்கு என்று 

ஈரியாய் இருப்பாள் இது எல்லாம் கிடக்க இனிப் போய் 

சேரி பல் பழி தூஉய் இரைப்ப திருக்கோளூர்க்கே 

நேரிழை நடந்தாள் எம்மை ஒன்றும் நினைந்திலளே            	(9)

 	 	

3409  நினைக்கிலேன் தெய்வங்காள் நெடும் கண் இளமான் இனிப் போய் 

அனைத்து உலகும் உடைய அரவிந்தலோசனனைத் 

தினைத்தனையும் விடாள் அவன் சேர் திருக்கோளூர்க்கே 

மனைக்கு வான் பழியும் நினையாள் செல்ல வைத்தனளே            	(10)

 	 	

3410  வைத்த மா நிதியாம் மதுசூதனையே அலற்றி 

கொத்து அலர் பொழில் சூழ் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

பத்து நூற்றுள் இப் பத்து அவன் சேர் திருக்கோளூர்க்கே 

சித்தம் வைத்து உரைப்பார் திகழ் பொன் உலகு ஆள்வாரே            	(11)

-----------



  திருநாடு முதலியவற்றில் தலைமகள் பறவைகளைத் தூதுவிடல்

  

3411  பொன் உலகு ஆளீரோ புவனி முழுது ஆளீரோ 

நல் நலப் புள்ளினங்காள் வினையாட்டியேன் நான் இரந்தேன் 

முன் உலகங்கள் எல்லாம் படைத்த முகில்வண்ணன் கண்ணன் 

என் நலம் கொண்ட பிரான் தனக்கு என் நிலைமை உரைத்தே.           	(1)

 	 	

3412  மை அமர் வாள் நெடும் கண் மங்கைமார் முன்பு என் கை இருந்து 

நெய் அமர் இன் அடிசில் நிச்சல் பாலொடு மேவீரோ 

கை அமர் சக்கரத்து என் கனிவாய்ப் பெருமானைக் கண்டு 

மெய் அமர் காதல் சொல்லி கிளிகாள் விரைந்து ஓடிவந்தே            	(2)

 	 	

3413  ஓடிவந்து என் குழல்மேல் ஒளி மா மலர் ஊதீரோ 

கூடிய வண்டினங்காள் குருநாடு உடை ஐவர்கட்கு ஆய் 

ஆடிய மா நெடும் தேர்ப்படை நீறு எழச் செற்ற பிரான் 

சூடிய தண் துளவம் உண்ட தூ மது வாய்கள் கொண்டே            	(3)

 	 	

3414  தூ மது வாய்கள் கொண்டுவந்து என் முல்லைகள்மேல் தும்பிகாள் 

பூ மது உண்ணச் செல்லில் வினையேனைப் பொய்செய்து அகன்ற 

மா மது வார் தண் துழாய் முடி வானவர் கோனைக் கண்டு 

யாம் இதுவோ தக்கவாறு என்னவேண்டும் கண்டீர் நுங்கட்கே?           	(4)

 	 	

3415  நுங்கட்கு யான் உரைக்கேன் வம்மின் யான் வளர்த்த கிளிகாள் 

வெம் கண் புள் ஊர்ந்து வந்து வினையேனை நெஞ்சம் கவர்ந்த 

செங்கண் கருமுகிலை செய்ய வாய்ச் செழுங் கற்பகத்தை 

எங்குச் சென்றாகிலும் கண்டு இதுவோ தக்கவாறு? என்மினே           	(5)

 	 	

3416  என் மின்னு நூல் மார்வன் என் கரும் பெருமான் என் கண்ணன் 

தன் மன்னு நீள் கழல்மேல் தண் துழாய் நமக்கு அன்றி நல்கான் 

கல்மின்கள் என்று உம்மை யான் கற்பியாவைத்த மாற்றம்சொல்லி 

செல்மின்கள் தீவினையேன் வளர்த்த சிறு பூவைகளே            	(6)

 	 	

3417  பூவைகள் போல் நிறத்தன் புண்டரீகங்கள் போலும் கண்ணன் 

யாவையும் யாவரும் ஆய் நின்ற மாயன் என் ஆழிப் பிரான் 

மாவை வல் வாய் பிளந்த மதுசூதற்கு என் மாற்றம் சொல்லி 

பாவைகள் தீர்க்கிற்றிரே வினையாட்டியேன் பாசறவே?            	(7)

 	 	

3418  பாசறவு எய்தி இன்னே வினையேன் எனை ஊழி நைவேன் 

ஆசு அறு தூவி வெள்ளைக் குருகே அருள்செய்து ஒருநாள் 

மாசு அறு நீலச் சுடர் முடி வானவர் கோனைக் கண்டு 

ஏசு அறும் நும்மை அல்லால் மறுநோக்கு இலள் பேர்த்து மற்றே            	(8)

 	 	

3419  பேர்த்து மற்று ஓர் களைகண் வினையாட்டியேன் நான் ஒன்று இலேன் 

நீர்த் திரைமேல் உலவி இரை தேரும் புதா இனங்காள் 

கார்த் திரள் மா முகில் போல் கண்ணன் விண்ணவர் கோனைக் கண்டு 

வார்த்தைகள் கொண்டு அருளி உரையீர் வைகல் வந்திருந்தே            	(9)

 	 	

3420  வந்திருந்து உம்முடைய மணிச் சேவலும் நீரும் எல்லாம் 

அந்தரம் ஒன்றும் இன்றி அலர்மேல் அசையும் அன்னங்காள் 

என் திரு மார்வற்கு என்னை இன்னவாறு இவள் காண்மின் என்று 

மந்திரத்து ஒன்று உணர்த்தி உரையீர் மறுமாற்றங்களே            	(10)

 	 	

3421  மாற்றங்கள் ஆய்ந்துகொண்டு மதுசூத பிரான் அடிமேல் 

நாற்றங்கொள் பூம் பொழில் சூழ் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

தோற்றங்கள் ஆயிரத்துள் இவையும் ஒருபத்தும் வல்லார் 

ஊற்றின்கண் நுண் மணல் போல் உருகாநிற்பர் நீராயே            	(11)


----------



  கேட்டோர் நெஞ்சம் நீராய் உருகும்வண்ணம் ஆழ்வார் எம்பெருமானைக் கூப்பிடுதல்

  

3422  நீர் ஆய் நிலன் ஆய் தீ ஆய் கால் ஆய் நெடு வான் ஆய் 

சீர் ஆர் சுடர்கள் இரண்டு ஆய் சிவன் ஆய் அயன் ஆனாய் 

கூர் ஆர் ஆழி வெண் சங்கு ஏந்தி கொடியேன்பால் 

வாராய் ஒருநாள் மண்ணும் விண்ணும் மகிழவே            	(1)

 	 	

3423  மண்ணும் விண்ணும் மகிழ குறள் ஆய் வலம் காட்டி 

மண்ணும் விண்ணும் கொண்ட மாய அம்மானே 

நண்ணி உனை நான் கண்டு உகந்து கூத்தாட 

நண்ணி ஒருநாள் ஞாலத்தூடே நடவாயே            	(2)

 	 	

3424  ஞாலத்தூடே நடந்தும் நின்றும் கிடந்து இருந்தும் 

சாலப் பல நாள் உகம்தோறு உயிர்கள் காப்பானே 

கோலத் திரு மா மகளோடு உன்னைக் கூடாதே 

சாலப் பல நாள் அடியேன் இன்னும் தளர்வேனோ?           	(3)

 	 	

3425  தளர்ந்தும் முறிந்தும் சகட அசுரர் உடல் வேறாப் 

பிளந்து வீய திருக்கால் ஆண்ட பெருமானே 

கிளர்ந்து பிரமன் சிவன் இந்திரன் விண்ணவர் சூழ 

விளங்க ஒருநாள் காண வாராய் விண்மீதே            	(4)

 	 	

3426  விண்மீது இருப்பாய் மலைமேல் நிற்பாய் கடல் சேர்ப்பாய் 

மண்மீது உழல்வாய் இவற்றுள் எங்கும் மறைந்து உறைவாய் 

எண்மீது இயன்ற புற அண்டத்தாய் எனது ஆவி 

யுள் மீது ஆடி உருக் காட்டாதே ஒளிப்பாயோ?            	(5)

 	 	

3427  பாய் ஓர் அடி வைத்து அதன் கீழ்ப் பரவை நிலம் எல்லாம் 

தாய் ஓர் அடியால் எல்லா உலகும் தடவந்த 

மாயோன் உன்னைக் காண்பான் வருந்தி எனைநாளும் 

தீயோடு உடன்சேர் மெழுகாய் உலகில் திரிவேனோ?            	(6)

 	 	

3428  உலகில் திரியும் கரும கதி ஆய் உலகம் ஆய் 

உலகுக்கே ஓர் உயிரும் ஆனாய் புற அண்டத்து 

அலகில் பொலிந்த திசை பத்து ஆய அருவேயோ 

அலகில் பொலிந்த அறிவிலேனுக்கு அருளாயே           	(7)

 	 	

3429  அறிவிலேனுக்கு அருளாய் அறிவார் உயிர் ஆனாய் 

வெறி கொள் சோதி மூர்த்தி அடியேன் நெடுமாலே 

கிறிசெய்து என்னைப் புறத்திட்டு இன்னம் கெடுப்பாயோ 

பிறிது ஒன்று அறியா அடியேன் ஆவி திகைக்கவே?            	(8)

 	 	

3430  ஆவி திகைக்க ஐவர் குமைக்கும் சிற்றின்பம் 

பாவியேனைப் பல நீ காட்டிப் படுப்பாயோ? 

தாவி வையம் கொண்ட தடம் தாமரை கட்கே 

கூவிக் கொள்ளும் காலம் இன்னம் குறுகாதோ?            	(9)

 	 	

3431  குறுகா நீளா இறுதிகூடா எனை ஊழி 

சிறுகா பெருகா அளவு இல் இன்பம் சேர்ந்தாலும் 

மறு கால் இன்றி மாயோன் உனக்கே ஆளாகும் 

சிறு காலத்தை உறுமோ அந்தோ தெரியிலே?            	(10)

 	 	

3432  தெரிதல் நினைதல் எண்ணல் ஆகாத் திருமாலுக்கு 

உரிய தொண்டர் தொண்டர் தொண்டன் சடகோபன் 

தெரியச் சொன்ன ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

உரிய தொண்டர் ஆக்கும் உலகம் உண்டாற்கே            	(11)

-------------



  திருவேங்கடமுடையானது திருவடிகளில் சரணம்புகுதல் (திருவேங்கடம்)


  
3433  உலகம் உண்ட பெருவாயா 

      உலப்பு இல் கீர்த்தி அம்மானே 

நிலவும் சுடர் சூழ் ஒளி மூர்த்தி 

      நெடியாய் அடியேன் ஆர் உயிரே 

திலதம் உலகுக்கு ஆய் நின்ற 

      திருவேங்கடத்து எம் பெருமானே 

குல தொல் அடியேன் உன பாதம் 

      கூடும் ஆறு கூறாயே            	(1)

 	 	

3434  கூறு ஆய் நீறு ஆய் நிலன் ஆகி 

      கொடு வல் அசுரர் குலம் எல்லாம் 

சீறா எரியும் திரு நேமி 

      வலவா தெய்வக் கோமானே 

சேறு ஆர் சுனைத் தாமரை செந்தீ 

      மலரும் திருவேங்கடத்தானே 

ஆறா அன்பில் அடியேன் உன் 

      அடிசேர் வண்ணம் அருளாயே            	(2)

 	 	

3435  வண்ணம் மருள் கொள் அணி மேக 

      வண்ணா மாய அம்மானே 

எண்ணம் புகுந்து தித்திக்கும் 

      அமுதே இமையோர் அதிபதியே 

தெள் நல் அருவி மணி பொன் முத்து 

      அலைக்கும் திருவேங்கடத்தானே 

அண்ணலே உன் அடி சேர 

      அடியேற்கு ஆஆ என்னாயே            	(3)

 	 	

3436  ஆஆ என்னாது உலகத்தை 

      அலைக்கும் அசுரர் வாழ் நாள்மேல் 

தீ வாய் வாளி மழை பொழிந்த 

      சிலையா திரு மா மகள் கேள்வா 

தேவா சுரர்கள் முனிக்கணங்கள் 

      விரும்பும் திருவேங்கடத்தானே 

பூ ஆர் கழல்கள் அருவினையேன் 

      பொருந்துமாறு புணராயே           	(4)

 	 	

3437  புணரா நின்ற மரம் ஏழ் அன்று 

      எய்த ஒரு வில் வலவா ஓ 

புணர் ஏய் நின்ற மரம் இரண்டின் 

      நடுவே போன முதல்வா ஓ 

திணர் ஆர் மேகம் எனக் களிறு 

      சேரும் திருவேங்கடத்தானே 

திணர் ஆர் சார்ங்கத்து உன பாதம் 

      சேர்வது அடியேன் எந்நாளே?            	(5)

 	 	

3438  எந்நாளே நாம் மண் அளந்த 

      இணைத் தாமரைகள் காண்பதற்கு என்று 

எந்நாளும் நின்று இமையோர்கள் 

      ஏத்தி இறைஞ்சி இனம் இனமாய் 

மெய்ந் நா மனத்தால் வழிபாடு 

      செய்யும் திருவேங்கடத்தானே 

மெய்ந் நான் எய்தி எந் நாள் உன் 

      அடிக்கண் அடியேன் மேவுவதே?            	(6)

 	 	

3439  அடியேன் மேவி அமர்கின்ற 

      அமுதே இமையோர் அதிபதியே 

கொடியா அடு புள் உடையானே 

      கோலக் கனிவாய்ப் பெருமானே 

செடி ஆர் வினைகள் தீர் மருந்தே 

      திருவேங்கடத்து எம் பெருமானே 

நொடி ஆர் பொழுதும் உன பாதம் 

      காண நோலாது ஆற்றேனே            	(7)

 	 	

3440  நோலாது ஆற்றேன் உன பாதம் 

      காண என்று நுண் உணர்வின் 

நீல் ஆர் கண்டத்து அம்மானும் 

      நிறை நான்முகனும் இந்திரனும் 

சேல் ஏய் கண்ணார் பலர் சூழ 

      விரும்பும் திருவேங்கடத்தானே 

மாலாய் மயக்கி அடியேன்பால் 

      வந்தாய் போலே வாராயே            	(8)

 	 	

3441  வந்தாய் போலே வாராதாய் 

      வாராதாய் போல் வருவானே 

செந்தாமரைக் கண் செங்கனி வாய் 

      நால் தோள் அமுதே எனது உயிரே 

சிந்தாமணிகள் பகர் அல்லைப் 

      பகல் செய் திருவேங்கடத்தானே 

அந்தோ அடியேன் உன பாதம் 

      அகலகில்லேன் இறையுமே            	(9)

 	 	

3442  அகலகில்லேன் இறையும் என்று 

      அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பா 

நிகர் இல் புகழாய் உலகம் மூன்று 

      உடையாய் என்னை ஆள்வானே 

நிகர் இல் அமரர் முனிக்கணங்கள் 

      விரும்பும் திருவேங்கடத்தானே 

புகல் ஒன்று இல்லா அடியேன் உன் 

      அடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்தேனே.            	(10)

 	 	

3443  அடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்து அடியீர் 

      வாழ்மின் என்று என்று அருள்கொடுக்கும் 

படிக் கேழ் இல்லாப் பெருமானைப் 

      பழனக் குருகூர்ச் சடகோபன் 

முடிப்பான் சொன்ன ஆயிரத்துத் 

      திருவேங்கடத்துக்கு இவை பத்தும் 

பிடித்தார் பிடித்தார் வீற்றிருந்து 

      பெரிய வானுள் நிலாவுவரே.            	(11)

------------



  இந்திரியங்களால் இன்னும் எத்தனை நாள் துன்புறுவேன் என்று ஆழ்வார் வருந்தல்


  
3444  உள் நிலாவிய ஐவரால் குமைதீற்றி என்னை 

      உன் பாதபங்கயம் 

நண்ணிலாவகையே நலிவான் இன்னும் எண்ணுகின்றாய் 

எண் இலாப் பெறு மாயனே இமையோர்கள் 

      ஏத்தும் உலகம் மூன்று உடை 

அண்ணலே அமுதே அப்பனே என்னை ஆள்வானே            	(1)

 	 	

3445  என்னை ஆளும் வன் கோ ஓர் ஐந்து இவை பெய்து 

      இராப்பகல் மோதுவித்திட்டு 

உன்னை நான் அணுகாவகை செய்து போதிகண்டாய் 

கன்னலே அமுதே கார் முகில் வண்ணனே 

      கடல் ஞாலம் காக்கின்ற 

மின்னு நேமியினாய் வினையேனுடை வேதியனே            	(2)

 	 	

3446  வேதியாநிற்கும் ஐவரால் வினையேனை 

      மோதுவித்து உன் திருவடிச் 

சாதியாவகை நீ தடுத்து என் பெறுதி? அந்தோ! 

ஆதி ஆகி அகல் இடம் படைத்து உண்டு 

      உமிழ்ந்து கடந்து இடந்திட்ட 

சோதி நீள் முடியாய் தொண்டனேன் மதுசூதனனே            	(3)

 	 	

3447  சூது நான் அறியாவகை சுழற்றி ஓர் ஐவரைக் 

      காட்டி உன் அடிப் 

போது நான் அணுகாவகை செய்து போதிகண்டாய் 

யாதும் யாவரும் இன்றி நின் அகம்பால் ஒடுக்கி 

      ஓர் ஆலின் நீள் இலை 

மீது சேர் குழவி வினையேன் வினைதீர் மருந்தே            	(4)

 	 	

3448  தீர் மருந்து இன்றி ஐந்து நோய் அடும் செக்கில் இட்டுத் 

      திரிக்கும் ஐவரை 

நேர் மருங்கு உடைத்தா அடைத்து நெகிழ்ப்பான் ஒக்கின்றாய் 

ஆர் மருந்து இனி ஆகுவார் அடல் ஆழி ஏந்தி 

      அசுரர் வன் குலம் 

வேர் மருங்கு அறுத்தாய் விண்ணுளார் பெருமானே? ஓ            	(5)

 	 	

3449  விண்ணுளார் பெருமாற்கு அடிமை செய்வாரையும் 

      செறும் ஐம்புலன் இவை 

மண்ணுள் என்னைப் பெற்றால் என் செய்யா மற்று நீயும் விட்டால்? 

பண்ணுளாய் கவி தன்னுளாய் பத்தியின் உள்ளாய் 

      பரமீசனே வந்து என் 

கண்ணுளாய் நெஞ்சுளாய் சொல்லுளாய் ஒன்று சொல்லாயே            	(6)

 	 	

3450  ஒன்று சொல்லி ஒருத்தினில் நிற்கிலாத 

      ஓர் ஐவர் வன் கயவரை 

என்று யான் வெல்கிற்பன் உன் திருவருள் இல்லையேல்? 

அன்று தேவர் அசுரர் வாங்க அலைகடல் 

      அரவம் அளாவி ஓர் 

குன்றம் வைத்த எந்தாய் கொடியேன் பருகு இன் அமுதே            	(7)

 	 	

3451  இன் அமுது எனத் தோன்றி ஓர் ஐவர் யாவரையும் 

      மயக்க நீ வைத்த 

முன்னம் மாயம் எல்லாம் முழு வேர் அரிந்து என்னை உன் 

சின்னமும் திரு மூர்த்தியும் சிந்தித்து ஏத்திக் 

      கைதொழவே அருள் எனக்கு 

என் அம்மா என் கண்ணா இமையோர் தம் குலமுதலே            	(8)

 	 	

3452  குலம் முதல் அடும் தீவினைக் கொடு வன் குழியினில் 

      வீழ்க்கும் ஐவரை 

வலம் முதல் கெடுக்கும் வரமே தந்தருள்கண்டாய் 

நிலம் முதல் இனி எவ் உலகுக்கும் நிற்பன 

      செல்வன எனப் பொருள் 

பல முதல் படைத்தாய் என் கண்ணா என் பரஞ்சுடரே            	(9)

 	 	

3453  என் பரஞ்சுடரே என்று உன்னை அலற்றி 

      உன் இணைத் தாமரைகட்கு 

அன்பு உருகி நிற்கும் அது நிற்க சுமடு தந்தாய் 

வன் பரங்கள் எடுத்து ஐவர் திசை திசை 

      வலித்து எற்றுகின்றனர் 

முன் பரவை கடைந்து அமுதம் கொண்ட மூர்த்தி ஓ            	(10)

 	 	

3454  கொண்ட மூர்த்தி ஓர் மூவராய்க் குணங்கள் படைத்து 

      அளித்து கெடுக்கும் அப் 

புண்டரீகக் கொப்பூழ்ப் புனல் பள்ளி அப்பனுக்கே 

தொண்டர் தொண்டர் தொண்டர் தொண்டன் 

      சடகோபன் சொல் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

கண்டு பாட வல்லார் வினை போம் கங்குலும் பகலே            	(11)

----------


  
திருவரங்கப் பெருமானிடம் தலைவி மிகவும் மோகித்திருப்பதைக் கண்ட தாய் 

அரங்கரைப் பார்த்து வினாவுதல்  (திருவரங்கம்)
  


3455  கங்குலும் பகலும் கண் துயில் அறியாள் 

      கண்ண நீர் கைகளால் இறைக்கும் 

சங்கு சக்கரங்கள் என்று கை கூப்பும் 

      தாமரைக் கண் என்றே தளரும் 

எங்ஙனே தரிக்கேன் உன்னைவிட்டு? என்னும் 

      இரு நிலம் கை துழா இருக்கும் 

செங்கயல் பாய் நீர்த் திருவரங்கத்தாய் 

      இவள் திறத்து என் செய்கின்றாயே?           	(1)

 	 	

3456  என் செய்கின்றாய் என் தாமரைக் கண்ணா? 

      என்னும் கண்ணீர் மல்க இருக்கும் 

என் செய்கேன் எறி நீர்த் திருவரங்கத்தாய்? 

      என்னும் வெவ்வுயிர்த்து உயிர்த்து உருகும் 

முன் செய்த வினையே முகப்படாய் என்னும் 

      முகில்வண்ணா தகுவதோ? என்னும் 

முன் செய்து இவ் உலகம் உண்டு உமிழ்ந்து அளந்தாய் 

      என்கொலோ முடிகின்றது இவட்கே?            	(2)

 	 	

3457  வட்கு இலள் இறையும் மணிவண்ணா என்னும் 

      வானமே நோக்கும் மையாக்கும் 

உட்கு உடை அசுரர் உயிர் எல்லாம் உண்ட 

      ஒருவனே என்னும் உள் உருகும் 

கட்கிலீ உன்னைக் காணுமாறு அருளாய் 

      காகுத்தா கண்ணனே என்னும் 

திண் கொடி மதிள் சூழ் திருவரங்கத்தாய் 

      இவள்திறத்து என் செய்திட்டாயே?           	(3)

 	 	

3458  இட்ட கால் இட்ட கையளாய் இருக்கும் 

      எழுந்து உலாய் மயங்கும் கை கூப்பும் 

கட்டமே காதல் என்று மூர்ச்சிக்கும் 

      கடல்வண்ணா கடியைகாண் என்னும் 

வட்ட வாய் நேமி வலங்கையா என்னும்

      வந்திடாய் என்று என்றே மயங்கும் 

சிட்டனே செழு நீர்த் திருவரங்கத்தாய் 

      இவள்திறத்து என் சிந்தித்தாயே?            	(4)

 	 	

3459  சிந்திக்கும் திசைக்கும் தேறும் கை கூப்பும் 

      திருவரங்கத்துள்ளாய் என்னும் 

வந்திக்கும் ஆங்கே மழைக்கண் நீர் மல்க 

      வந்திடாய் என்று என்றே மயங்கும் 

அந்திப்போது அவுணன் உடல் இடந்தானே 

      அலை கடல் கடைந்த ஆர் அமுதே 

சந்தித்து உன் சரணம் சார்வதே வலித்த 

      தையலை மையல் செய்தானே            	(5)

 	 	

3460  மையல் செய்து என்னை மனம் கவர்ந்தானே 

      என்னும் மா மாயனே என்னும் 

செய்ய வாய் மணியே என்னும் தண் புனல் சூழ் 

      திருவரங்கத்துள்ளாய் என்னும் 

வெய்ய வாள் தண்டு சங்கு சக்கரம் வில் 

      ஏந்தும் விண்ணோர் முதல் என்னும்; 

பை கொள் பாம்பு அணையாய் இவள்திறத்து அருளாய் 

      பாவியேன் செயற்பாலதுவே           	(6)

 	 	

3461  பால துன்பங்கள் இன்பங்கள் படைத்தாய் 

      பற்றிலார் பற்ற நின்றானே 

கால சக்கரத்தாய் கடல் இடம் கொண்ட 

      கடல்வண்ணா கண்ணனே என்னும் 

சேல் கொள் தண் புனல் சூழ் திருவரங்கத்தாய் 

      என்னும் என் தீர்த்தனே என்னும் 

கோல மா மழைக்கண் பனி மல்க இருக்கும் 

      என்னுடைக் கோமளக் கொழுந்தே           	(7)

 	 	

3462  கொழுந்து வானவர்கட்கு என்னும் குன்று ஏந்தி 

      கோ நிரை காத்தவன் என்னும் 

அழும் தொழும் ஆவி அனல வெவ்வுயிர்க்கும் 

      அஞ்சன வண்ணனே என்னும் 

எழுந்து மேல் நோக்கி இமைப்பிலள் இருக்கும் 

      எங்ஙனே நோக்குகேன்? என்னும் 

செழும் தடம் புனல் சூழ் திருவரங்கத்தாய் 

      என் செய்கேன் என் திருமகட்கே?            	(8)

 	 	

3463  என் திருமகள் சேர் மார்வனே என்னும் 

      என்னுடை ஆவியே என்னும் 

நின் திரு எயிற்றால் இடந்து நீ கொண்ட 

      நிலமகள் கேள்வனே என்னும் 

அன்று உரு ஏழும் தழுவி நீ கொண்ட 

      ஆய்மகள் அன்பனே என்னும் 

தென் திருவரங்கம் கோயில்கொண்டானே 

      தெளிகிலேன் முடிவு இவள் தனக்கே            	(9)

 	 	

3464  முடிவு இவள் தனக்கு ஒன்று அறிகிலேன் என்னும் 

      மூவுலகு ஆளியே என்னும் 

கடி கமழ் கொன்றைச் சடையனே என்னும் 

      நான்முகக் கடவுளே என்னும் 

வடிவு உடை வானோர் தலைவனே என்னும் 

      வண் திருவரங்கனே என்னும் 

அடி அடையாதாள் போல் இவள் அணுகி 

      அடைந்தனள் முகில்வண்ணன் அடியே           	(10)

 	 	

3465  முகில்வண்ணன் அடியை அடைந்து அருள் சூடி 

      உய்ந்தவன் மொய் புனல் பொருநல் 

துகில் வண்ணத் தூ நீர்ச் சேர்ப்பன் வண் பொழில் சூழ் 

      வண் குருகூர்ச் சடகோபன் 

முகில்வண்ணன் அடிமேல் சொன்ன சொல் மாலை 

      ஆயிரத்து இப் பத்தும் வல்லார் 

முகில் வண்ண வானத்து இமையவர் சூழ 

      இருப்பர் பேரின்ப வெள்ளத்தே            	(11)

----------


  
தாய்மாரும் தோழிமாரும் உற்றாரும் தடுக்கவும் தலைவி திருப்பேரேயில் 

சேரத் துணிதல்  (திருப்பேரெயில்)
  


3466  வெள்ளைச் சுரி சங்கொடு ஆழி ஏந்தி 

      தாமரைக் கண்ணன் என் நெஞ்சினூடே 

புள்ளைக் கடாகின்ற ஆற்றைக் காணீர் 

      என் சொல்லிச் சொல்லுகேன் அன்னைமீர்காள்? 

வெள்ளச் சுகம் அவன் வீற்றிருந்த 

      வேத ஒலியும் விழா ஒலியும் 

பிள்ளைக் குழா விளையாட்டு ஒலியும் 

      அறா திருப்பேரெயில் சேர்வன் நானே            	(1)

 	 	

3467  நானக் கருங் குழல் தோழிமீர்காள் 

      அன்னையர்காள் அயல் சேரியீர்காள் 

நான் இத் தனி நெஞ்சம் காக்கமாட்டேன் 

      என் வசம் அன்று இது இராப்பகல் போய் 

தேன் மொய்த்த பூம்பொழில் தண் பணை சூழ் 

      தென் திருப்பேரெயில் வீற்றிருந்த 

வானப் பிரான் மணிவண்ணன் கண்ணன் 

      செங்கனி வாயின் திறத்ததுவே            	(2)

 	 	

3468  செங்கனி வாயின் திறத்ததாயும் 

      செஞ் சுடர் நீள் முடி தாழ்ந்ததாயும் 

சங்கொடு சக்கரம் கண்டு உகந்தும் 

      தாமரைக் கண்களுக்கு அற்றுத் தீர்ந்தும் 

திங்களும் நாளும் விழா அறாத 

      தென் திருப்பேரெயில் வீற்றிருந்த 

நங்கள் பிரானுக்கு என் நெஞ்சம் தோழீ 

      நாணும் நிறையும் இழந்ததுவே           	(3)

 	 	

3469  இழந்த எம் மாமைத்திறத்துப் போன 

      என் நெஞ்சினாரும் அங்கே ஒழிந்தார் 

உழந்து இனி யாரைக்கொண்டு என் உசாகோ? 

      ஓதக் கடல் ஒலி போல எங்கும் 

எழுந்த நல் வேதத்து ஒலி நின்று ஓங்கு 

      தென் திருப்பேரெயில் வீற்றிருந்த 

முழங்கு சங்கக் கையன் மாயத்து ஆழ்ந்தேன் 

      அன்னையர்காள் என்னை என் முனிந்தே?           	(4)

 	 	

3470  முனிந்து சகடம் உதைத்து மாயப் 

      பேய் முலை உண்டு மருது இடை போய் 

கனிந்த விளவுக்குக் கன்று எறிந்த 

      கண்ண பிரானுக்கு என் பெண்மை தோற்றேன் 

முனிந்து இனி என் செய்தீர் அன்னைமீர்காள்? 

      முன்னி அவன் வந்து வீற்றிருந்த 

கனிந்த பொழில் திருப்பேரெயிற்கே 

      காலம்பெற என்னைக் காட்டுமினே            	(5)

 	 	

3471  காலம்பெற என்னைக் காட்டுமின்கள் 

      காதல் கடலின் மிகப் பெரிதால் 

நீல முகில் வண்ணத்து எம் பெருமான் 

      நிற்கும் முன்னே வந்து என் கைக்கும் எய்தான் 

ஞாலத்து அவன் வந்து வீற்றிருந்த 

      நான்மறையாளரும் வேள்வி ஓவா 

கோலச் செந்நெற்கள் கவரி வீசும் 

      கூடு புனல் திருப்பேரெயிற்கே.            	(6)

 	 	

3472  பேர் எயில் சூழ் கடல் தென் இலங்கை 

      செற்ற பிரான் வந்து வீற்றிருந்த 

பேரெயிற்கே புக்கு என் நெஞ்சம் நாடி 

      பேர்த்து வர எங்கும் காணமாட்டேன் 

ஆரை இனி இங்கு உடையம் தோழீ? 

      என் நெஞ்சம் கூவ வல்லாரும் இல்லை 

ஆரை இனிக்கொண்டு என் சாதிக்கின்றது? 

      என் நெஞ்சம் கண்டதுவே கண்டேனே           	(7)

 	 	

3473  கண்டதுவே கொண்டு எல்லாரும் கூடி 

      கார்க் கடல் வண்ணனோடு என் திறத்துக் 

கொண்டு அலர் தூற்றிற்று அது முதலாக் 

      கொண்ட என் காதல் உரைக்கில் தோழீ 

மண் திணி ஞாலமும் ஏழ் கடலும் 

      நீள் விசும்பும் கழியப் பெரிதால் 

தெண் திரை சூழ்ந்து அவன் வீற்றிருந்த 

      தென் திருப்பேரெயில் சேர்வன் சென்றே            	(8)

 	 	

3474  சேர்வன் சென்று என்னுடைத் தோழிமீர்காள் 

      அன்னையர்காள் என்னைத் தேற்ற வேண்டா 

நீர்கள் உரைக்கின்றது என் இதற்கு? 

      நெஞ்சும் நிறைவும் எனக்கு இங்கு இல்லை 

கார்வண்ணன் கார்க் கடல் ஞாலம் உண்ட 

      கண்ண பிரான் வந்து வீற்றிருந்த 

ஏர் வள ஒண் கழனிப் பழன 

      தென் திருப்பேரெயில் மாநகரே.            	(9)

 	 	

3475  நகரமும் நாடும் பிறவும் தேர்வேன் 

      நாண் எனக்கு இல்லை என் தோழிமீர்காள் 

சிகர மணி நெடு மாடம் நீடு 

      தென் திருப்பேரெயில் வீற்றிருந்த 

மகர நெடுங்குழைக் காதன் மாயன் 

      நூற்றுவரை அன்று மங்க நூற்ற 

நிகர் இல் முகில்வண்ணன் நேமியான் என் 

      நெஞ்சம் கவர்ந்து எனை ஊழியானே?            	(10)

 	 	

3476  ஊழிதோறு ஊழி உருவும் பேரும் 

      செய்கையும் வேறவன் வையம் காக்கும் 

ஆழி நீர் வண்ணனை அச்சுதனை 

      அணி குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

கேழ் இல் அந்தாதி ஓர் ஆயிரத்துள் 

      இவை திருப்பேரெயில் மேய பத்தும் 

ஆழி அங்கையனை ஏத்த வல்லார் 

      அவர் அடிமைத்திறத்து ஆழியாரே.            	(11)

----------


  
எம்பெருமானது வெற்றிச் செயல்களைப் பேசுதல்
  


3477  ஆழி எழ சங்கும் வில்லும் எழ திசை 

வாழி எழ தண்டும் வாளும் எழ அண்டம் 

மோழை எழ முடி பாதம் எழ அப்பன் 

ஊழி எழ உலகம் கொண்டவாறே            	(1)

 	 	

3478  ஆறு மலைக்கு எதிர்ந்து ஓடும் ஒலி அரவு 

ஊறு சுலாய் மலை தேய்க்கும் ஒலி கடல் 

மாறு சுழன்று அழைக்கின்ற ஒலி அப்பன் 

சாறுபட அமுதம் கொண்ட நான்றே            	(2)

 	 	

3479  நான்றில ஏழ் மண்ணும் தானத்தவே பின்னும் 

நான்றில ஏழ் மலை தானத்தவே பின்னும் 

நான்றில ஏழ் கடல் தானத்தவே அப்பன் 

ஊன்றி இடந்து எயிற்றில் கொண்ட நாளே            	(3)

 	 	

3480  நாளும் எழ நிலம் நீரும் எழ விண்ணும் 

கோளும் எழ எரி காலும் எழ மலை 

தாளும் எழ சுடர் தானும் எழ அப்பன் 

ஊளி எழ உலகம் உண்ட ஊணே            	(4)

 	 	

3481  ஊணுடை மல்லர் ததர்ந்த ஒலி மன்னர் 

ஆண் உடைச் சேனை நடுங்கும் ஒலி விண்ணுள் 

ஏண் உடைத் தேவர் வெளிப்பட்ட ஒலி அப்பன் 

காணுடைப் பாரதம் கை அறை போழ்தே            	(5)

 	 	

3482  போழ்து மெலிந்த புன் செக்கரில் வான் திசை 

சூழும் எழுந்து உதிரப் புனலா மலை 

கீழ்து பிளந்த சிங்கம் ஒத்ததால் அப்பன் 

ஆழ் துயர் செய்து அசுரரைக் கொல்லுமாறே            	(6)

 	 	

3483  மாறு நிரைத்து இரைக்கும் சரங்கள் இன 

நூறு பிணம் மலைபோல் புரள கடல் 

ஆறு மடுத்து உதிரப் புனலா அப்பன் 

நீறு பட இலங்கை செற்ற நேரே            	(7)

 	 	

3484  நேர்சரிந்தான் கொடிக் கோழி கொண்டான் பின்னும் 

நேர்சரிந்தான் எரியும் அனலோன் பின்னும் 

நேர்சரிந்தான் முக்கண் மூர்த்தி கண்டீர் அப்பன் 

நேர்சரி வாணன் திண்தோள் கொண்ட அன்றே            	(8)

 	 	

3485  அன்று மண் நீர் எரி கால் விண் மலை முதல் 

அன்று சுடர் இரண்டு பிறவும் பின்னும் 

அன்று மழை உயிர் தேவும் மற்றும் அப்பன் 

அன்று முதல் உலகம் செய்ததுமே            	(9)

 	 	

3486  மேய் நிரை கீழ் புக மா புரள சுனை 

வாய் நிறை நீர் பிளிறிச் சொரிய இன 

ஆ நிரைபாடி அங்கே ஒடுங்க அப்பன் 

தீ மழை காத்து குன்றம் எடுத்தானே            	(10)

 	 	

3487  குன்றம் எடுத்த பிரான் அடியாரொடும் 

ஒன்றி நின்ற சடகோபன் உரைசெயல் 

நன்றி புனைந்த ஓர் ஆயிரத்துள் இவை 

வென்றி தரும் பத்தும் மேவிக் கற்பார்க்கே           	(11)

--------------


  
எம்பெருமானது விபவ அவதார குணங்களை அனுபவித்து ஆளாகாத 

உலகத்தாரை நோக்கி இரங்குதல்
  


3488  கற்பார் இராம பிரானை அல்லால் மற்றும் கற்பரோ 

புல் பா முதலா புல் எறும்பு ஆதி ஒன்று இன்றியே 

நல் பால் அயோத்தியில் வாழும் சராசரம் முற்றவும் 

நல் பாலுக்கு உய்த்தனன் நான்முகனார் பெற்ற நாட்டுளே?           	(1)

 	 	

3489  நாட்டில் பிறந்தவர் நாரணற்கு ஆள் அன்றி ஆவரோ 

நாட்டில் பிறந்து படாதன பட்டு மனிசர்க்காய் 

நாட்டை நலியும் அரக்கரை நாடித் தடிந்திட்டு 

நாட்டை அளித்து உய்யச் செய்து நடந்தமை கேட்டுமே?            	(2)

 	 	

3490  கேட்பார்கள் கேசவன் கீர்த்தி அல்லால் மற்றும் கேட்பரோ 

கேட்பார் செவி சுடு கீழ்மை வசைவுகளே வையும் 

சேண்பால் பழம் பகைவன் சிசுபாலன் திருவடி 

தாள் பால் அடைந்த தன்மை அறிவாரை அறிந்துமே?            	(3)

 	 	

3491  தன்மை அறிபவர் தாம் அவற்கு ஆள் அன்றி ஆவரோ 

பன்மைப் படர் பொருள் ஆதும் இல் பாழ் நெடும் காலத்து 

நன்மைப் புனல் பண்ணி நான்முகனைப் பண்ணி தன்னுள்ளே 

தொன்மை மயக்கிய தோற்றிய சூழல்கள் சிந்தித்தே?            	(4)

 	 	

3492  சூழல்கள் சிந்திக்கில் மாயன் கழல் அன்றி சூழ்வரோ 

ஆழப் பெரும் புனல் தன்னுள் அழுந்திய ஞாலத்தைத் 

தாழப் படாமல் தன்பால் ஒரு கோட்டிடைத் தான் கொண்ட 

கேழல் திரு உரு ஆயிற்றுக் கேட்டும் உணர்ந்துமே?            	(5)

 	 	

3493  கேட்டும் உணர்ந்தவர் கேசவற்கு ஆள் அன்றி ஆவரோ 

வாட்டம் இலா வண் கை மாவலி வாதிக்க வாதிப்புண்டு 

ஈட்டம்கொள் தேவர்கள் சென்று இரந்தார்க்கு இடர் நீக்கிய 

கோட்டு அங்கை வாமனன் ஆய் செய்த கூத்துக்கள் கண்டுமே?           	(6)

 	 	

3494  கண்டும் தெளிந்தும் கற்றார் கண்ணற்கு ஆள் அன்றி ஆவரோ 

வண்டு உண் மலர்த் தொங்கல் மார்க்கண்டேயனுக்கு வாழும் நாள் 

இண்டைச் சடைமுடி ஈசன் உடன்கொண்டு உசாச் செல்ல 

கொண்டு அங்கு தன்னொடும் கொண்டு உடன் சென்றது உணர்ந்துமே?	(7)

 	 	

3495  செல்ல உணர்ந்தவர் செல்வன் தன் சீர் அன்றி கற்பரோ 

எல்லை இலாத பெரும் தவத்தால் பல செய் மிறை 

அல்லல் அமரரைச் செய்யும் இரணியன் ஆகத்தை 

மல்லல் அரி உரு ஆய் செய்த மாயம் அறிந்துமே?            	(8)

 	 	

3496  மாயம் அறிபவர் மாயவற்கு ஆள் அன்றி ஆவரோ 

தாயம் செறும் ஒரு நூற்றுவர் மங்க ஓர் ஐவர்க்கு ஆய் 

தேசம் அறிய ஓர் சாரதியாய்ச் சென்று சேனையை 

நாசம் செய்திட்டு நடந்த நல் வார்த்தை அறிந்துமே?           	(9)

 	 	

3497  வார்த்தை அறிபவர் மாயவற்கு ஆள் அன்றி ஆவரோ 

போர்த்த பிறப்பொடு நோயொடு மூப்பொடு இறப்பு இவை 

பேர்த்து பெரும் துன்பம் வேர் அற நீக்கி தன் தாளின்கீழ்ச் 

சேர்த்து அவன் செய்யும் சேமத்தை எண்ணித் தெளிவுற்றே?           	(10)

 	 	

3498  தெளிவுற்று வீவு இன்றி நின்றவர்க்கு இன்பக் கதி செய்யும் 

தெளிவுற்ற கண்ணனைத் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

தெளிவுற்ற ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் வல்லார் அவர் 

தெளிவுற்ற சிந்தையர் பா மரு மூவுலகத்துள்ளே            	(11)

------------


  
எம்பெருமானது குணம் அழகு முதலியவற்றில் ஆழ்வார் ஈடுபட்டு 

அவனைக் காணுமாறு மனம் உருகி அழைத்தல்
  


3499  பா மரு மூவுலகும் படைத்த பற்பநாபா ஓ 

பா மரு மூவுலகும் அளந்த பற்ப பாதா ஓ 

தாமரைக் கண்ணா ஓ தனியேன் தனி ஆளா ஓ 

தாமரைக் கையா ஓ உன்னை என்றுகொல் சேர்வதுவே?            	(1)

 	 	

3500  என்றுகொல் சேர்வது அந்தோ! அரன் நான்முகன் ஏத்தும் செய்ய 

நின் திருப்பாதத்தை யான்? நிலம் நீர் எரி கால் விண் உயிர் 

என்று இவை தாம் முதலா முற்றும் ஆய் நின்ற எந்தாய் ஓ 

குன்று எடுத்து ஆ நிரை மேய்த்து அவை காத்த எம் கூத்தா ஓ!            	(2)

 	 	

3501  காத்த எம் கூத்தா ஓ! மலை ஏந்திக் கல் மாரி தன்னை 

பூத் தண் துழாய் முடியாய் புனை கொன்றை அம் செஞ்சடையாய் 

வாய்த்த என் நான்முகனே வந்து என் ஆர் உயிர் நீ ஆனால் 

ஏத்து அரும் கீர்த்தியினாய்! உன்னை எங்குத் தலைப்பெய்வனே?           	(3)

 	 	

3502  எங்குத் தலைப்பெய்வன் நான் எழில் மூவுலகும் நீயே 

அங்கு உயர் முக்கண் பிரான் பிரம பெருமான் அவன் நீ 

வெம் கதிர் வச்சிரக் கை இந்திரன் முதலாத் தெய்வம் நீ; 

கொங்கு அலர் தண் அம் துழாய் முடி என்னுடைக் கோவலனே?           	(4)

 	 	

3503  என்னுடைக் கோவலனே என் பொல்லாக் கருமாணிக்கமே 

உன்னுடை உந்தி மலர் உலகம் அவை மூன்றும் பரந்து 

உன்னுடைச் சோதிவெள்ளத்து அகம்பால் உன்னைக் கண்டு கொண்டிட்டு 

என்னுடை ஆர் உயிரார் எங்ஙனேகொல் வந்து எய்துவரே?            	(5)

 	 	

3504  வந்து எய்துமாறு அறியேன் மல்கு நீலச் சுடர் தழைப்ப 

செஞ்சுடர்ச் சோதிகள் பூத்து ஒரு மாணிக்கம் சேர்வது போல் 

அந்தரமேல் செம்பட்டோடு அடி உந்தி கை மார்பு கண் வாய் 

செஞ்சுடர்ச் சோதி விட உறை என் திருமார்பனையே            	(6)

 	 	

3505  என் திருமார்பன் தன்னை என் மலைமகள் கூறன் தன்னை 

என்றும் என் நாமகளை அகம்பால் கொண்ட நான்முகனை 

நின்ற சசிபதியை நிலம் கீண்டு எயில் மூன்று எரித்த 

வென்று புலன் துரந்த விசும்பு ஆளியை காணேனோ?            	(7)

 	 	

3506  ஆளியைக் காண் பரியாய் அரி காண் நரியாய் அரக்கர் 

ஊளை இட்டு அன்று இலங்கை கடந்து பிலம் புக்கு ஒளிப்ப 

மீளி அம் புள்ளைக் கடாய் விறல் மாலியைக் கொன்று பின்னும் 

ஆள் உயர் குன்றங்கள் செய்து அடர்த்தானையும் காண்டும்கொலோ?           	(8)

 	 	

3507  காண்டும்கொலோ நெஞ்சமே! கடிய வினையே முயலும் 

ஆண் திறல் மீளி மொய்ம்பின் அரக்கன் குலத்தைத் தடிந்து 

மீண்டும் அவன் தம்பிக்கே விரி நீர் இலங்கை அருளி 

ஆண்டு தன் சோதி புக்க அமரர் அரியேற்றினையே?            	(9)

 	 	

3508  ஏற்று அரும் வைகுந்தத்தை அருளும் நமக்கு ஆயர் குலத்து 

ஈற்று இளம் பிள்ளை ஒன்றாய்ப் புக்கு மாயங்களே இயற்றி 

கூற்று இயல் கஞ்சனைக் கொன்று ஐவர்க்கு ஆய் கொடும் சேனை தடிந்து 

ஆற்றல் மிக்கான் பெரிய பரஞ்சோதி புக்க அரியே            	(10)

 	 	

3509  புக்க அரி உரு ஆய் அவுணன் உடல் கீண்டு உகந்த 

சக்கரச் செல்வன் தன்னைக் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

மிக்க ஓர் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் வல்லார் அவரைத் 

தொக்கு பல்லாண்டு இசைத்து கவரிசெய்வர் ஏழையரே            	(11)

----------


  
எம்பெருமானது பேரழகை உருவெளித் தோற்றத்தில் கண்ட தலைவி 

வருந்தி உரைத்தல்
  


3510  ஏழையர் ஆவி உண்ணும் இணைக் கூற்றம்கொலோ? அறியேன் 

ஆழி அம் கண்ண பிரான் திருக்கண்கள்கொலோ? அறியேன் 

சூழவும் தாமரை நாள் மலர் போல் வந்து தோன்றும் கண்டீர் 

தோழியர்காள் அன்னைமீர் என் செய்கேன் துயராட்டியேனே?            	(1)

 	 	

3511  ஆட்டியும் தூற்றியும் நின்று அன்னைமீர் என்னை நீர் நலிந்து என்? 

மாட்டு உயர் கற்பகத்தின் வல்லியோ? கொழுந்தோ? அறியேன்? 

ஈட்டிய வெண்ணெய் உண்டான் திருமூக்கு எனது ஆவியுள்ளே 

மாட்டிய வல் விளக்கின் சுடராய் நிற்கும் வாலியதே            	(2)

 	 	

3512  வாலியது ஓர் கனிகொல்? வினையாட்டியேன் வல்வினைகொல்? 

கோலம் திரள் பவளக் கொழும் துண்டம்கொலோ? அறியேன் 

நீல நெடு முகில் போல் திருமேனி அம்மான் தொண்டைவாய் 

ஏலும் திசையுள் எல்லாம் வந்து தோன்றும் என் இன் உயிர்க்கே           	(3)

 	 	

3513  இன் உயிர்க்கு ஏழையர்மேல் வளையும் இணை நீல விற்கொல் 

மன்னிய சீர் மதனன் கருப்புச் சிலைகொல் மதனன் 

தன் உயிர்த் தாதை கண்ண பெருமான் புருவம்? அவையே 

என் உயிர் மேலனவாய் அடுகின்றன என்றும் நின்றே            	(4)

 	 	

3514  என்றும் நின்றே திகழும் செய்ய ஈன் சுடர் வெண் மின்னுக்கொல்? 

அன்றி என் ஆவி அடும் அணி முத்தம்கொலோ? அறியேன் 

குன்றம் எடுத்த பிரான் முறுவல் எனது ஆவி அடும் 

ஒன்றும் அறிகின்றிலேன் அன்னைமீர்! எனக்கு உய்வு இடமே            	(5)

 	 	

3515  உய்வு இடம் ஏழையர்க்கும் அசுரர்க்கும் அரக்கர்கட்கும் 

எவ்விடம் என்று இலங்கி மகரம் தழைக்கும் தளிர்கொல் 

பை விடப் பாம்பு அணையான் திருக் குண்டலக் காதுகளே? 

கைவிடல் ஒன்றும் இன்றி அடுகின்றன காண்மின்களே            	(6)

 	 	

3516  காண்மின்கள் அன்னையர்காள் என்று காட்டும் வகை அறியேன் 

நாள் மன்னு வெண் திங்கள் கொல் நயந்தார்கட்கு நச்சு இலைகொல் 

சேண் மன்னு நால் தடம் தோள் பெருமான் தன் திரு நுதலே? 

கோள் மன்னி ஆவி அடும் கொடியேன் உயிர் கோள் இழைத்தே           	(7)

 	 	

3517  கோள் இழைத் தாமரையும் கொடியும் பவளமும் வில்லும் 

கோள் இழைத் தண் முத்தமும் தளிரும் குளிர் வான் பிறையும் 

கோள் இழையா உடைய கொழும் சோதிவட்டம் கொல் கண்ணன் 

கோள் இழை வாள் முகமாய் கொடியேன் உயிர் கொள்கின்றதே?            	(8)

 	 	

3518  கொள்கின்ற கோள் இருளைச் சுகிர்ந்திட்ட கொழும் சுருளின் 

உள்கொண்ட நீல நல் நூல் தழைகொல்? அன்று மாயன் குழல் 

விள்கின்ற பூந் தண் துழாய் விரை நாற வந்து என் உயிரைக் 

கள்கின்றவாறு அறியீர் அன்னைமீர்! கழறா நிற்றிரே            	(9)

 	 	

3519  நிற்றி முற்றத்துள் என்று நெரித்த கையர் ஆய் என்னை நீர் 

சுற்றியும் சூழ்ந்தும் வைதிர் சுடர்ச் சோதி மணி நிறம் ஆய் 

முற்ற இம் மூவுலகும் விரிகின்ற சுடர் முடிக்கே 

ஒற்றுமை கொண்டது உள்ளம் அன்னைமீர் நசை என் நுங்கட்கே?           	(10)

 	 	

3520  கட்கு அரிய பிரமன் சிவன் இந்திரன் என்று இவர்க்கும் 

கட்கு அரிய கண்ணனைக் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

உட்கு உடை ஆயிரத்துள் இவையும் ஒரு பத்தும் வல்லார் 

உட்கு உடை வானவரோடு உடனாய் என்றும் மாயாரே            	(11)

---------


  
எம்பெருமானது விசித்திர விபூதியைக் கண்டு ஆழ்வார் ஆச்சரியப்படுதல்


  
3521  மாயா வாமனனே மதுசூதா நீ அருளாய் 

தீ ஆய் நீர் ஆய் நிலன் ஆய் விசும்பு ஆய் கால் ஆய் 

தாய் ஆய் தந்தை ஆய் மக்கள் ஆய் மற்றும் ஆய் முற்றும் ஆய் 

நீ ஆய் நீ நின்றவாறு இவை என்ன நியாயங்களே             	(1)

      

3522  அம் கள் மலர்த் தண் துழாய் முடி அச்சுதனே அருளாய் 

திங்களும் ஞாயிறும் ஆய் செழும் பல் சுடர் ஆய் இருள் ஆய் 

பொங்கு பொழி மழை ஆய் புகழ் ஆய் பழி ஆய் பின்னும் நீ 

வெம் கண் வெம் கூற்றமும் ஆம் இவை என்ன விசித்திரமே             	(2)

      

3523  சித்திரத் தேர் வலவா திருச் சக்கரத்தாய் அருளாய் 

எத்தனை ஓர் உகமும் அவை ஆய் அவற்றுள் இயலும் 

ஒத்த ஓண் பல் பொருள்கள் உலப்பு இல்லன ஆய் வியவு ஆய் 

வித்தகத்தாய் நிற்றி நீ இவை என்ன விடமங்களே             	(3)

      

3524  கள் அவிழ் தாமரைக்கண் கண்ணனே எனக்கு ஒன்று அருளாய் 

உள்ளதும் இல்லதும் ஆய் உலப்பு இல்லன ஆய் வியவு ஆய் 

வெள்ளத் தடம் கடலுள் விட நாகு அணைமேல் மருவி 

உள்ளப் பல் யோகு செய்தி இவை என்ன உபாயங்களே             	(4)

      

3525  பாசங்கள் நீக்கி என்னை உனக்கே அறக் கொண்டிட்டு நீ 

வாச மலர்த் தண் துழாய் முடி மாயவனே அருளாய் 

காயமும் சீவனும் ஆய் கழிவு ஆய் பிறப்பு ஆய் பின்னும் நீ 

மாயங்கள் செய்து வைத்தி இவை என்ன மயக்குக்களே             	(5)

      

3526  மயக்கா வாமனனே மதி ஆம் வண்ணம் ஒன்று அருளாய் 

அயர்ப்பு ஆய் தேற்றமும் ஆய் அழல் ஆய் குளிர் ஆய் வியவு ஆய் 

வியப்பு ஆய் வென்றிகள் ஆய் வினை ஆய் பயன் ஆய் பின்னும் நீ 

துயக்கு ஆய் நீ நின்றவாறு இவை என்ன துயரங்களே             	(6)

      

3527  துயரங்கள் செய்யும் கண்ணா சுடர் நீள் முடியாய் அருளாய் 

துயரம் செய் மானங்கள் ஆய் மதன் ஆகி உகவைகள் ஆய் 

துயரம் செய் காமங்கள் ஆய் துலை ஆய் நிலை ஆய் நடை ஆய் 

துயரங்கள் செய்து வைத்தி இவை என்ன சுண்டாயங்களே             	(7)

      

3528  என்ன சுண்டாயங்களால் நின்றிட்டாய் என்னை ஆளும் கண்ணா? 

இன்னது ஓர் தன்மையை என்று உன்னை யாவர்க்கும் தேற்றரியை 

முன்னிய மூவுலகும் அவை ஆய் அவற்றைப் படைத்து 

பின்னும் உள்ளாய் புறத்தாய்! இவை என்ன இயற்கைகளே             	(8)

      

3529  என்ன இயற்கைகளால் எங்ஙனே நின்றிட்டாய் என் கண்ணா? 

துன்னு கரசரணம் முதலாக எல்லா உறுப்பும் 

உன்னு சுவை ஒளி ஊறு ஒலி நாற்றம் முற்றும் நீயே 

உன்னை உணரவுறில் உலப்பு இல்லை நுணுக்கங்களே             	(9)

      

3530  இல்லை நுணுக்கங்களே இதனில் பிறிது என்னும் வண்ணம் 

தொல்லை நல் நூலில் சொன்ன உருவும் அருவும் நீயே 

அல்லித் துழாய் அலங்கல் அணி மார்ப என் அச்சுதனே 

வல்லது ஓர் வண்ணம் சொன்னால் அதுவே உனக்கு ஆம் வண்ணமே            	(10)

      

3531  ஆம் வண்ணம் இன்னது ஒன்று என்று அறிவது அரிய அரியை 

ஆம் வண்ணத்தால் குருகூர்ச் சடகோபன் அறிந்து உரைத்த 

ஆம் வண்ண ஒண் தமிழ்கள் இவை ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

ஆம் வண்ணத்தால் உரைப்பார் அமைந்தார் தமக்கு என்றைக்குமே             	(11)

--------


  
இன்கவி பாடும் பேற்றை எம்பெருமான் தமக்கு அருளியமைக்குக் 

கைம்மாறு இல்லை எனல்
  


3532  என்றைக்கும் என்னை உய்யக்கொண்டு போகிய 

அன்றைக்கு அன்று என்னைத் தன்னாக்கி என்னால் தன்னை 

இன் தமிழ் பாடிய ஈசனை ஆதியாய் 

நின்ற என் சோதியை என் சொல்லி நிற்பனோ?             	(1)

      

3533  என் சொல்லி நிற்பன் என் இன் உயிர் இன்று ஒன்றாய் 

என் சொல்லால் யான் சொன்ன இன் கவி என்பித்து 

தன் சொல்லால் தான் தன்னைக் கீர்த்தித்த மாயன் என் 

முன் சொல்லும் மூவுருவாம் முதல்வனே?             	(2)

      

3534  ஆம் முதல்வன் இவன் என்று தன் தேற்றி என் 

நா முதல் வந்து புகுந்து நல் இன் கவி 

தூ முதல் பத்தர்க்குத் தான் தன்னைச் சொன்ன என் 

வாய் முதல் அப்பனை என்று மறப்பனோ?             	(3)

      

3535  அப்பனை என்று மறப்பன் என் ஆகியே 

தப்புதல் இன்றி தனைக் கவி தான் சொல்லி 

ஒப்பிலாத் தீவினையேனை உய்யக்கொண்டு 

செப்பமே செய்து திரிகின்ற சீர்கண்டே?             	(4)

      

3536  சீர் கண்டுகொண்டு திருந்து நல் இன்கவி 

நேர்பட யான் சொல்லும் நீர்மை இலாமையில் 

ஏர்வு இலா என்னைத் தன்னாக்கி என்னால் தன்னைப் 

பார் பரவு இன் கவி பாடும் பரமரே             	(5)

      

3537  இன் கவி பாடும் பரம் கவிகளால் 

தன் கவி தான் தன்னைப் பாடுவியாது இன்று 

நன்கு வந்து என்னுடன் ஆக்கி என்னால் தன்னை 

வன் கவி பாடும் என் வைகுந்த நாதனே             	(6)

      

3538  வைகுந்த நாதன் என வல்வினை மாய்ந்து அறச் 

செய் குந்தன் தன்னை என் ஆக்கி என்னால் தன்னை 

வைகுந்தன் ஆகப் புகழ வண் தீம் கவி 

செய் குந்தன் தன்னை எந் நாள் சிந்தித்து ஆர்வனோ?             	(7)

      

3539  ஆர்வனோ ஆழி அங்கை எம் பிரான் புகழ் 

பார் விண் நீர் முற்றும் கலந்து பருகிலும் 

ஏர்வு இலா என்னைத் தன்னாக்கி என்னால் தன்னைச் 

சீர்பெற இன் கவி சொன்ன திறத்துக்கே?             	(8)

      

3540  திறத்துக்கு ஏய் துப்புரவு ஆம் திருமாலின் சீர் 

இறப்பு எதிர் காலம் பருகிலும் ஆர்வனோ 

மறப்பு இலா என்னைத் தன்னாக்கி என்னால் தன்னை 

உறப் பல இன் கவி சொன்ன உதவிக்கே?             	(9)

      

3541  உதவிக் கைம்மாறு என் உயிர் என்ன உற்று எண்ணில் 

அதுவும் மற்று ஆங்கவன் தன்னது என்னால் தன்னைப் 

பதவிய இன் கவி பாடிய அப்பனுக்கு 

எதுவும் ஒன்றும் இல்லை செய்வது இங்கும் அங்கே             	(10)

      

3542  இங்கும் அங்கும் திருமால் அன்றி இன்மை கண்டு 

அங்ஙனே வண் குருகூர்ச் சடகோபன் 

இங்ஙனே சொன்ன ஓர் ஆயிரத்து இப் பத்தும் 

எங்ஙனே சொல்லினும் இன்பம் பயக்குமே             	(11)

------------


  
திருவாறன்விளை சென்று எம்பெருமானைக் கண்டு ஆழ்வார் 

அடிமைசெய்யக் கருதுதல்   (திருவாறன்விளை)


  
3543  இன்பம் பயக்க எழில் மலர் மாதரும் தானும் 

      இவ் ஏழ் உலகை 

இன்பம் பயக்க இனிது உடன் வீற்றிருந்து 

      ஆள்கின்ற எங்கள் பிரான் 

அன்புற்று அமர்ந்து உறைகின்ற அணி பொழில் 

      சூழ் திருவாறன்விளை 

அன்புற்று அமர்ந்து வலஞ்செய்து கைதொழும் 

      நாள்களும் ஆகும்கொலோ?            	(1)

      

3544  ஆகும்கொல் ஐயம் ஒன்று இன்றி? அகல் இடம் 

      முற்றவும் ஈர் அடியே 

ஆகும்பரிசு நிமிர்ந்த திருக்குறள் அப்பன் 

      அமர்ந்து உறையும் 

மாகம் திகழ் கொடி மாடங்கள் நீடு 

      மதிள் திருவாறன்விளை 

மா கந்த நீர்கொண்டு தூவி வலஞ்செய்து 

      கைதொழக் கூடும்கொலோ?             	(2)

      

3545  கூடும் கொல் வைகலும்? கோவிந்தனை 

      மதுசூதனை கோளரியை 

ஆடும் பறவைமிசைக் கண்டு கைதொழுது 

      அன்றி அவன் உறையும் 

பாடும் பெரும் புகழ் நான்மறை வேள்வி ஐந்து 

      ஆறு அங்கம் பன்னினர் வாழ் 

நீடு பொழில் திருவாறன்விளை தொழ 

      வாய்க்கும்கொல் நிச்சலுமே?             	(3)

      

3546  வாய்க்கும்கொல் நிச்சலும் எப்பொழுதும் மனத்து 

      ஈங்கு நினைக்கப்பெற 

வாய்க்கும் கரும்பும் பெரும் செந்நெலும் 

      வயல் சூழ் திருவாறன்விளை 

வாய்க்கும் பெரும் புகழ் மூவுலகு ஈசன் 

      வடமதுரைப் பிறந்த 

வாய்க்கும் மணி நிறக் கண்ண பிரான் தன் 

      மலர் அடிப்போதுகளே?             	(4)

      

3547  மலர் அடிப்போதுகள் என் நெஞ்சத்து எப்பொழுதும் 

      இருத்தி வணங்க 

பலர் அடியார் முன்பு அருளிய பாம்பு அணை அப்பன் 

      அமர்ந்து உறையும் 

மலரின் மணி நெடு மாடங்கள் நீடு 

      மதிள் திருவாறன்விளை 

உலகம் மலி புகழ் பாட நம்மேல் வினை 

      ஒன்றும் நில்லா கெடுமே.             	(5)

      

3548  ஒன்றும் நில்லா கெடும் முற்றவும் தீவினை உள்ளித் 

      தொழுமின் தொண்டீர்! 

அன்று அங்கு அமர் வென்று உருப்பிணி நங்கை 

      அணி நெடும் தோள் புணர்ந்தான் 

என்றும் எப்போதும் என் நெஞ்சம் துதிப்ப 

      உள்ளே இருக்கின்ற பிரான் 

நின்ற அணி திருவாறன்விளை என்னும் 

      நீள் நகரம் அதுவே             	(6)

      

3549  நீள் நகரம் அதுவே மலர்ச் சோலைகள் 

      சூழ் திருவாறன்விளை 

நீள் நகரத்து உறைகின்ற பிரான் நெடுமால் 

      கண்ணன் விண்ணவர் கோன் 

வாணபுரம் புக்கு முக்கண் பிரானைத் தொலைய 

      வெம் போர்கள் செய்து 

வாணனை ஆயிரம் தோள் துணித்தான் சரண் 

      அன்றி மற்று ஒன்று இலமே            	(7)

      

3550  அன்றி மற்று ஒன்று இலம் நின் சரணே என்று 

      அகல் இரும் பொய்கையின்வாய் 

நின்று தன் நீள் கழல் ஏத்திய ஆனையின் 

      நெஞ்சு இடர் தீர்த்த பிரான் 

சென்று அங்கு இனிது உறைகின்ற செழும் பொழில் 

      சூழ் திருவாறன்விளை 

ஒன்றி வலஞ்செய்ய ஒன்றுமோ? தீவினை 

      உள்ளத்தின் சார்வு அல்லவே             	(8)

      

3551  தீவினை உள்ளத்தின் சார்வு அல்ல ஆகி 

      தெளி விசும்பு ஏறலுற்றால் 

நாவினுள்ளும் உள்ளத்துள்ளும் அமைந்த 

      தொழிலினுள்ளும் நவின்று 

யாவரும் வந்து வணங்கும் பொழில் 

      திருவாறன்விளை அதனை 

மேவி வலஞ்செய்து கைதொழக் கூடும்கொல்? 

      என்னும் என் சிந்தனையே 	(9)

      

3552  சிந்தை மற்றொன்றின் திறத்தது அல்லாத் தன்மை 

      தேவ பிரான் அறியும் 

சிந்தையினால் செய்வ தான் அறியாதன 

      மாயங்கள் ஒன்றும் இல்லை 

சிந்தையினால் சொல்லினால் செய்கையால் நிலத்தேவர் 

      குழு வணங்கும் 

சிந்தை மகிழ் திருவாறன்விளை உறை 

      தீர்த்தனுக்கு அற்ற பின்னே             	(10)

      

3553  தீர்த்தனுக்கு அற்றபின் மற்று ஓர் சரண் 

      இல்லை என்று எண்ணி தீர்த்தனுக்கே 

தீர்த்த மனத்தனன் ஆகி செழுங் 

      குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

தீர்த்தங்கள் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் 

      வல்லார்களைத் தேவர் வைகல் 

தீர்த்தங்களே என்று பூசித்து நல்கி 

      உரைப்பர் தம் தேவியர்க்கே             	(11)

-----------


  
எம்பெருமானது அடியார் வசமாகும் நிலையையும் யாவையும் தானாகும் 

நிலையையும் ஆழ்வார் சங்கித்துத் தௌதல்


  
3554  தேவிமார் ஆவார் திருமகள் பூமி 

      ஏவ மற்று அமரர் ஆட்செய்வார் 

மேவிய உலகம் மூன்று அவை ஆட்சி 

      வேண்டு வேண்டு உருவம் நின் உருவம் 

பாவியேன் தன்னை அடுகின்ற கமலக் 

      கண்ணது ஓர் பவள வாய் மணியே 

ஆவியே அமுதே அலை கடல் கடைந்த 

      அப்பனே காணுமாறு அருளாய்             	(1)

      

3555  காணுமாறு அருளாய் என்று என்றே கலங்கி 

      கண்ண நீர் அலமர வினையேன் 

பேணுமாறு எல்லாம் பேணி நின் பெயரே 

      பிதற்றுமாறு அருள் எனக்கு அந்தோ 

காணுமாறு அருளாய் காகுத்தா கண்ணா 

      தொண்டனேன் கற்பகக் கனியே 

பேணுவார் அமுதே பெரிய தண் புனல் சூழ் 

      பெரு நிலம் எடுத்த பேராளா             	(2)

      

3556  எடுத்த பேராளன் நந்தகோபன் தன் 

      இன் உயிர்ச் சிறுவனே அசோதைக்கு 

அடுத்த பேரின்பக் குல இளம் களிறே 

      அடியனேன் பெரிய அம்மானே 

கடுத்த போர் அவுணன் உடல் இரு பிளவாக் 

      கைஉகிர் ஆண்ட எம் கடலே 

அடுத்தது ஓர் உருவாய் இன்று நீ வாராய் 

      எங்ஙனம் தேறுவர் உமரே?             	(3)

      

3557  உமர் உகந்து உகந்த உருவம் நின் உருவம் 

      ஆகி உன் தனக்கு அன்பர் ஆனார் 

அவர் உகந்து அமர்ந்த செய்கை உன் மாயை 

      அறிவு ஒன்றும் சங்கிப்பன் வினையேன் 

அமர் அது பண்ணி அகல் இடம் புடைசூழ் 

      அடு படை அவித்த அம்மானே 

அமரர் தம் அமுதே அசுரர்கள் நஞ்சே 

      என்னுடை ஆர் உயிரேயோ             	(4)

      

3558  ஆர் உயிரேயோ அகல் இடம் முழுதும் 

      படைத்து இடந்து உண்டு உமிழ்ந்து அளந்த 

பேர் உயிரேயோ பெரிய நீர் படைத்து அங்கு 

      உறைந்து அது கடைந்து அடைத்து உடைத்த 

சீர் உயிரேயோ மனிசர்க்குத் தேவர் 

      போலத் தேவர்க்கும் தேவாவோ 

ஓர் உயிரேயோ உலகங்கட்கு எல்லாம்! 

      உன்னை நான் எங்கு வந்து உறுகோ?             	(5)

      

3559  எங்கு வந்து உறுகோ என்னை ஆள்வானே? 

      ஏழ் உலகங்களும் நீயே 

அங்கு அவர்க்கு அமைத்த தெய்வமும் நீயே 

      அவற்று அவை கருமமும் நீயே 

பொங்கிய புறம்பால் பொருள் உளவேலும் 

      அவையுமோ நீ இன்னே ஆனால் 

மங்கிய அறிவாம் நேர்ப்பமும் நீயே 

      வான் புலன் இறந்ததும் நீயே             	(6)

      

3560  இறந்ததும் நீயே எதிர்ந்ததும் நீயே 

      நிகழ்வதோ நீ இன்னே ஆனால் 

சிறந்த நின் தன்மை அது இது உது என்று 

      அறிவு ஒன்றும் சங்கிப்பன் வினையேன் 

கறந்த பால் நெய்யே நெய்யின் இன் சுவையே 

      கடலினுள் அமுதமே அமுதில் 

பிறந்த இன் சுவையே சுவையது பயனே 

      பின்னை தோள் மணந்த பேர் ஆயா             	(7)

      

3561  மணந்த பேர் ஆயா மாயத்தால் முழுதும் 

      வல்வினையேனை ஈர்கின்ற 

குணங்களை உடையாய் அசுரர் வன் கையர் 

      கூற்றமே கொடிய புள் உயர்த்தாய் 

பணங்கள் ஆயிரமும் உடைய பைந் நாகப் 

      பள்ளியாய் பாற்கடல் சேர்ப்பா 

வணங்குமாறு அறியேன் மனமும் வாசகமும் 

      செய்கையும் யானும் நீ தானே            	(8)

      

3562  யானும் நீ தானே ஆவதோ மெய்யே 

      அரு நரகு அவையும் நீ ஆனால் 

வான் உயர் இன்பம் எய்தில் என்? மற்றை 

      நரகமே எய்தில் என்? எனினும் 

யானும் நீ தானாய்த் தெளிதொறும் நன்றும் 

      அஞ்சுவன் நரகம் நான் அடைதல் 

வான் உயர் இன்பம் மன்னி வீற்றிருந்தாய்! 

      அருளு நின் தாள்களை எனக்கே            	(9)

      

3563  தாள்களை எனக்கே தலைத்தலைச் சிறப்பத் 

      தந்த பேர் உதவிக் கைம்மாறாத் 

தோள்களை ஆரத் தழுவி என் உயிரை 

      அற விலை செய்தனன் சோதீ 

தோள்கள் ஆயிரத்தாய் முடிகள் ஆயிரத்தாய் 

      துணைமலர்க் கண்கள் ஆயிரத்தாய் 

தாள்கள் ஆயிரத்தாய் பேர்கள் ஆயிரத்தாய் 

      தமியனேன் பெரிய அப்பனே             	(10)

      

3564  பெரிய அப்பனை பிரமன் அப்பனை 

      உருத்திரன் அப்பனை முனிவர்க்கு 

உரிய அப்பனை அமரர் அப்பனை 

      உலகுக்கு ஓர் தனி அப்பன் தன்னை 

பெரிய வண் குருகூர் வண் சடகோபன் 

      பேணின ஆயிரத்துள்ளும் 

உரிய சொல் மாலை இவையும் பத்து இவற்றால் 

      உய்யலாம் தொண்டீர்! நங்கட்கே 	(11)

----------



3565  நங்கள் வரிவளை ஆயங்காளோ 

      நம்முடை ஏதலர் முன்பு நாணி 

நுங்கட்கு யான் ஒன்று உரைக்கும் மாற்றம் 

      நோக்குகின்றேன் எங்கும் காணமாட்டேன் 

சங்கம் சரிந்தன சாய் இழந்தேன் 

      தட முலை பொன் நிறமாய்த் தளர்ந்தேன் 

வெங்கண் பறவையின் பாகன் எங்கோன் 

      வேங்கடவாணனை வேண்டிச் சென்றே             	(1)

      

3566  வேண்டிச் சென்று ஒன்று பெறுகிற்பாரில் 

      என்னுடைத் தோழியர் நுங்கட்கேலும் 

ஈண்டு இது உரைக்கும் படியை அந்தோ 

      காண்கின்றிலேன் இடராட்டியேன் நான் 

காண் தகு தாமரைக் கண்ணன் கள்வன் 

      விண்ணவர் கோன் நங்கள் கோனைக் கண்டால் 

ஈண்டிய சங்கும் நிறைவும் கொள்வான் 

      எத்தனை காலம் இளைக்கின்றேனே             	(2)

      

3567  காலம் இளைக்கில் அல்லால் வினையேன் 

      நான் இளைக்கின்றிலன் கண்டுகொள்மின் 

ஞாலம் அறியப் பழி சுமந்தேன் 

      நல் நுதலீர் இனி நாணித் தான் என் 

நீல மலர் நெடும் சோதி சூழ்ந்த 

      நீண்ட முகில் வண்ணன் கண்ணன் கொண்ட 

கோல வளையொடும் மாமை கொள்வான் 

      எத்தனை காலமும் கூடச் சென்றே?             	(3)

      

3568  கூடச் சென்றேன் இனி என் கொடுக்கேன்? 

      கோல்வளை நெஞ்சத் தொடக்கம் எல்லாம் 

பாடு அற்று ஒழிய இழந்து வைகல் 

      பல்வளையார்முன் பரிசு அழிந்தேன் 

மாடக் கொடி மதிள் தென் குளந்தை 

      வண் குடபால் நின்ற மாயக் கூத்தன் 

ஆடல் பறவை உயர்த்த வெல் போர் 

      ஆழிவலவனை ஆதரித்தே             	(4)

      

3569  ஆழிவலவனை ஆதரிப்பும் 

      ஆங்கு அவன் நம்மில் வரவும் எல்லாம் 

தோழியர்காள் நம் உடையமேதான்? 

      சொல்லுவதோ இங்கு அரியதுதான் 

ஊழிதோறு ஊழி ஒருவனாக 

      நன்கு உணர்வார்க்கும் உணரலாகாச் 

சூழல் உடைய சுடர் கொள் ஆதித் 

      தொல்லை அம் சோதி நினைக்குங்காலே?            	(5)

      

3570  தொல்லை அம் சோதி நினைக்குங்கால் என் 

      சொல் அளவு அன்று இமையோர் தமக்கும் 

எல்லை இலாதன கூழ்ப்புச் செய்யும் 

      அத் திறம் நிற்க எம் மாமை கொண்டான் 

அல்லி மலர்த் தண் துழாயும் தாரான் 

      ஆர்க்கு இடுகோ இனிப் பூசல்? சொல்லீர்! 

வல்லி வள வயல் சூழ் குடந்தை 

      மா மலர்க்கண் வளர்கின்ற மாலே             	(6)

      

3571  மால் அரி கேசவன் நாரணன் சீமாதவன் 

      கோவிந்தன் வைகுந்தன் என்று என்று 

ஓலம் இட என்னைப் பண்ணி விட்டிட்டு 

      ஒன்றும் உருவும் சுவடும் காட்டான் 

ஏல மலர்க்குழல் அன்னைமீர்காள் 

      என்னுடைத் தோழியர்காள் என் செய்கேன்? 

காலம் பல சென்றும் காண்பது ஆணை 

      உங்களோடு எங்கள் இடை இல்லையே             	(7)

      

3572  இடை இல்லை யான் வளர்த்த கிளிகாள் 

      பூவைகள்காள் குயில்காள் மயில்காள்! 

உடைய நம் மாமையும் சங்கும் நெஞ்சும் 

      ஒன்றும் ஒழிய ஒட்டாது கொண்டான் 

அடையும் வைகுந்தமும் பாற்கடலும் 

      அஞ்சன வெற்பும் அவை நணிய 

கடையறப் பாசங்கள் விட்டபின்னை 

      அன்றி அவன் அவை காண்கொடானே            	(8)

      

3573  காண்கொடுப்பான் அல்லன் ஆர்க்கும் தன்னை 

      கைசெய் அப்பாலது ஓர் மாயம் தன்னால் 

மாண் குறள் கோல வடிவு காட்டி 

      மண்ணும் விண்ணும் நிறைய மலர்ந்த 

சேண் சுடர்த் தோள்கள் பல தழைத்த 

      தேவ பிராற்கு என் நிறைவினோடு 

நாண் கொடுத்தேன் இனி என் கொடுக்கேன் 

      என்னுடை நல் நுதல் நங்கைமீர்காள்?             	(9)

      

3574  என்னுடை நல் நுதல் நங்கைமீர்காள் 

      யான் இனிச் செய்வது என் என் நெஞ்சு என்னை 

நின் இடையேன் அல்லேன் என்று நீங்கி 

      நேமியும் சங்கும் இருகைக் கொண்டு 

பல் நெடும் சூழ் சுடர் ஞாயிற்றோடு 

      பால் மதி ஏந்தி ஓர் கோல நீல 

நல் நெடும் குன்றம் வருவது ஒப்பான் 

      நாள் மலர்ப் பாதம் அடைந்ததுவே             	(10)

      

3575  பாதம் அடைவதன் பாசத்தாலே 

      மற்றவன் பாசங்கள் முற்ற விட்டு 

கோது இல் புகழ்க் கண்ணன் தன் அடிமேல் 

      வண் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

தீது இல் அந்தாதி ஓர் ஆயிரத்துள் 

      இவையும் ஓர் பத்து இசையொடும் வல்லார் 

ஆதும் ஓர் தீது இலர் ஆகி இங்கும் 

      அங்கும் எல்லாம் அமைவார்கள் தாமே.             	(11)

-----------


  
எம்பெருமானுக்கு எங்கும் அன்புடையார் உளர் என்பதை அருளால் 

உணர்ந்து ஆழ்வார்  அச்சம் தீர்தல்


  
3576  அங்கும் இங்கும் வானவர் தானவர் யாவரும் 

எங்கும் இனையை என்று உன்னை அறியகிலாது அலற்றி 

அங்கம் சேரும் பூமகள் மண்மகள் ஆய்மகள் 

சங்கு சக்கரக் கையவன் என்பர் சரணமே             	(1)

      

3577  சரணம் ஆகிய நான்மறை நூல்களும் சாராதே 

மரணம் தோற்றம் வான்பிணி மூப்பு என்று இவை மாய்த்தோம் 

கரணப் பல் படை பற்று அற ஓடும் கனல் ஆழி 

அரணத் திண் படை ஏந்திய ஈசற்கு ஆளாயே             	(2)

      

3578  ஆளும் ஆளார் ஆழியும் சங்கும் சுமப்பார் தாம் 

வாளும் வில்லும் கொண்டு பின் செல்வார் மற்று இல்லை 

தாளும் தோளும் கைகளை ஆரத் தொழக் காணேன் 

நாளும் நாளும் நாடுவன் அடியேன் ஞாலத்தே             	(3)

      

3579  ஞாலம் போனகம் பற்றி ஓர் முற்றா உரு ஆகி 

ஆலம் பேர் இலை அன்னவசம் செய்யும் அம்மானே 

காலம் பேர்வது ஓர் கார் இருள் ஊழி ஒத்து உளதால் உன் 

கோலம் கார் எழில் காணலுற்று ஆழும் கொடியேற்கே             	(4)

      

3580  கொடியார் மாடக் கோளூர் அகத்தும் புளியங்குடியும் 

மடியாது இன்னே நீ துயில் மேவி மகிழ்ந்தது தான் 

அடியார் அல்லல் தவிர்த்த அசைவோ? அன்றேல் இப் 

படி தான் நீண்டு தாவிய அசைவோ? பணியாயே             	(5)

      

3581  பணியா அமரர் பணிவும் பண்பும் தாமே ஆம் 

அணி ஆர் ஆழியும் சங்கமும் ஏந்தும் அவர் காண்மின் 

தணியா வெம் நோய் உலகில் தவிர்ப்பான் திருநீல 

மணி ஆர் மேனியோடு என் மனம் சூழ வருவாரே             	(6)

      

3582  வருவார் செல்வார் வண்பரிசாரத்து இருந்த என் 

திருவாழ் மார்வற்கு என் திறம் சொல்லார் செய்வது என் 

உரு ஆர் சக்கரம் சங்கு சுமந்து இங்கு உம்மோடு 

ஒருபாடு உழல்வான் ஓர் அடியானும் உளன் என்றே?             	(7)

      

3583  என்றே என்னை உன் ஏர் ஆர் கோலத் திருந்து அடிக்கீழ் 

நின்றே ஆட்செய்ய நீ கொண்டருள நினைப்பதுதான்? 

குன்று ஏழ் பார் ஏழ் சூழ் கடல் ஞாலம் முழு ஏழும் 

நின்றே தாவிய நீள் கழல் ஆழித் திருமாலே             	(8)

      

3584  திருமால் நான்முகன் செஞ்சடையான் என்று இவர்கள் எம் 

பெருமான் தன்மையை யார் அறிகிற்பார்? பேசி என்? 

ஒரு மா முதல்வா ஊழிப் பிரான் என்னை ஆளுடைக் 

கரு மா மேனியன் என்பன் என் காதல் கலக்கவே             	(9)

      

3585  கலக்கம் இல்லா நல் தவ முனிவர் கரை கண்டோர் 

துளக்கம் இல்லா வானவர் எல்லாம் தொழுவார்கள் 

மலக்கம் எய்த மா கடல் தன்னைக் கடைந்தானை 

உலக்க நாம் புகழ்கிற்பது என் செய்வது? உரையீரே?             	(10)

      

3586  உரையா வெம் நோய் தவிர அருள் நீள் முடியானை 

வரை ஆர் மாடம் மன்னு குருகூர்ச் சடகோபன் 

உரை ஏய் சொல்தொடை ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

நிரையே வல்லார் நீடு உலகத்துப் பிறவாரே             	(11)

--------


  
எம் பெருமானது வலிமை அவன் அன்புடையாருடன் அமர்ந்திருக்கும் சேர்த்தி 

முதலியவற்றைத் திருச்செங்குன்றூரில் கண்டு மகிழ்தல்  (திருச்செங்குன்றூர்)


  
3587  வார் கடா அருவி யானை மா மலையின் 

      மருப்பு இணைக் குவடு இறுத்து உருட்டி 

ஊர் கொள் திண் பாகன் உயிர் செகுத்து அரங்கின் 

      மல்லரைக் கொன்று சூழ் பரண்மேல் 

போர் கடா அரசர் புறக்கிட மாடம் 

      மீமிசைக் கஞ்சனைத் தகர்த்த 

சீர் கொள் சிற்றாயன் திருச்செங்குன்றூரில் 

      திருச்சிற்றாறு எங்கள் செல்சார்வே             	(1)

      

3588  எங்கள் செல்சார்வு யாமுடை அமுதம் 

      இமையவர் அப்பன் என் அப்பன் 

பொங்கு மூவுலகும் படைத்து அளித்து அழிக்கும் 

      பொருந்து மூவுருவன் எம் அருவன் 

செங்கயல் உகளும் தேம் பணை புடை சூழ் 

      திருச்செங்குன்றூர்த் திருச்சிற்றாறு 

அங்கு அமர்கின்ற ஆதியான் அல்லால் 

      யாவர் மற்று என் அமர் துணையே?             	(2)

      

3589  என் அமர் பெருமான் இமையவர் பெருமான் 

      இரு நிலம் இடந்த எம் பெருமான் 

முன்னை வல் வினைகள் முழுது உடன் மாள 

      என்னை ஆள்கின்ற எம் பெருமான் 

தென் திசைக்கு அணி கொள் திருச்செங்குன்றூரில் 

      திருச்சிற்றாற்றங்கரை மீபால் 

நின்ற எம் பெருமான் அடி அல்லால் சரண் 

      நினைப்பிலும் பிறிது இல்லை எனக்கே            	(3)

      

3590  பிறிது இல்லை எனக்கு பெரிய மூவுலகும் 

      நிறையப் பேர் உருவமாய் நிமிர்ந்த 

குறிய மாண் எம்மான் குரை கடல் கடைந்த 

      கோல மாணிக்கம் என் அம்மான் 

செறி குலை வாழை கமுகு தெங்கு அணி சூழ் 

      திருச்செங்குன்றூர்த் திருச்சிற்றாறு 

அறிய மெய்ம்மையே நின்ற எம் பெருமான் 

      அடிஇணை அல்லது ஓர் அரணே            	(4)

      

3591  அல்லது ஓர் அரணும் அவனில் வேறு இல்லை 

      அது பொருள் ஆகிலும் அவனை 

அல்லது என் ஆவி அமர்ந்து அணைகில்லாது 

      ஆதலால் அவன் உறைகின்ற 

நல்ல நான்மறையோர் வேள்வியுள் மடுத்த 

      நறும் புகை விசும்பு ஒளி மறைக்கும் 

நல்ல நீள் மாடத் திருச்செங்குன்றூரில் 

      திருச்சிற்றாறு எனக்கு நல் அரணே             	(5)

      

3592  எனக்கு நல் அரணை எனது ஆர் உயிரை 

      இமையவர் தந்தை தாய் தன்னை 

தனக்கும் தன் தன்மை அறிவு அரியானை 

      தடம் கடல் பள்ளி அம்மானை 

மனக்கொள் சீர் மூவாயிரவர் வண் சிவனும் 

      அயனும் தானும் ஒப்பார் வாழ் 

கனக்கொள் திண் மாடத் திருச்செங்குன்றூரில் 

      திருச்சிற்றாறு அதனுள் கண்டேனே            	(6)

      

3593  திருச்செங்குன்றூரில் திருச்சிற்றாறு அதனுள் 

      கண்ட அத் திருவடி என்றும் 

திருச் செய்ய கமலக் கண்ணும் செவ்வாயும் 

      செவ்வடியும் செய்ய கையும் 

திருச் செய்ய கமல உந்தியும் செய்ய 

      கமலை மார்பும் செய்ய உடையும் 

திருச் செய்ய முடியும் ஆரமும் படையும் 

      திகழ என் சிந்தையுளானே             	(7)

      

3594  திகழ என் சிந்தையுள் இருந்தானை 

      செழு நிலத்தேவர் நான்மறையோர் 

திசை கைகூப்பி ஏத்தும் திருச்செங்குன்றூரில் 

      திருச்சிற்றாற்றங் கரையானை 

புகர் கொள் வானவர்கள் புகலிடம் தன்னை 

      அசுரர் வன் கையர் வெம் கூற்றை 

புகழுமாறு அறியேன் பொருந்து மூவுலகும் 

      படைப்பொடு கெடுப்புக் காப்பவனே            	(8)

      

3595  படைப்பொடு கெடுப்புக் காப்பவன் பிரம 

      பரம்பரன் சிவப்பிரான் அவனே 

இடைப்புக்கு ஓர் உருவும் ஒழிவு இல்லை அவனே 

      புகழ்வு இல்லை யாவையும் தானே 

கொடைப் பெரும் புகழார் இனையர் தன் ஆனார் 

      கூரிய விச்சையோடு ஒழுக்கம் 

நடைப் பலி இயற்கைத் திருச்செங்குன்றூரில் 

      திருச்சிற்றாறு அமர்ந்த நாதனே             	(9)

      

3596  அமர்ந்த நாதனை அவர் அவர் ஆகி 

      அவர்க்கு அருள் அருளும் அம்மானை 

அமர்ந்த தண் பழனத் திருச்செங்குன்றூரில் 

      திருச்சிற்றாற்றங் கரையானை 

அமர்ந்த சீர் மூவாயிரவர் வேதியர்கள் 

      தம்பதி அவனிதேவர் வாழ்வு 

அமர்ந்த மாயோனை முக்கண் அம்மானை 

      நான்முகனை அமர்ந்தேனே             	(10)

      

3597  தேனை நன் பாலை கன்னலை அமுதை 

      திருந்து உலகு உண்ட அம்மானை 

வான நான்முகனை மலர்ந்த தண் கொப்பூழ் 

      மலர்மிசைப் படைத்த மாயோனை 

கோனை வண் குருகூர் வண் சடகோபன் 

      சொன்ன ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

வானின் மீது ஏற்றி அருள்செய்து முடிக்கும் 

      பிறவி மா மாயக் கூத்தினையே             	(11)

 -----------


  
எம்பெருமானது வடிவழகைக் காணப்பெறாத ஆழ்வார் ஆசை மிகுந்து அழுது அரற்றுதல்
  


3598  மாயக் கூத்தா வாமனா 

      வினையேன் கண்ணா கண் கை கால் 

தூய செய்ய மலர்களா 

      சோதிச் செவ்வாய் முகிழதா 

சாயல் சாமத் திருமேனி 

      தண் பாசடையா தாமரை நீள் 

வாசத் தடம்போல் வருவானே 

      ஒருநாள் காண வாராயே             	(1)

      

3599  காண வாராய் என்று என்று 

      கண்ணும் வாயும் துவர்ந்து அடியேன் 

நாணி நல் நாட்டு அலமந்தால் 

      இரங்கி ஒருநாள் நீ அந்தோ 

காண வாராய்! கரு நாயிறு 

      உதிக்கும் கரு மா மாணிக்க 

நாள் நல் மலைபோல் சுடர்ச் சோதி 

      முடி சேர் சென்னி அம்மானே!             	(2)

      

3600  முடிசேர் சென்னி அம்மா நின் 

      மொய் பூம் தாமத் தண் துழாய்க் 

கடிசேர் கண்ணிப் பெருமானே 

      என்று என்று ஏங்கி அழுதக்கால் 

படிசேர் மகரக் குழைகளும் 

      பவள வாயும் நால் தோளும் 

துடி சேர் இடையும் அமைந்தது ஓர்

      தூ நீர் முகில் போல் தோன்றாயே.            	(3)

      

3601  தூ நீர் முகில் போல் தோன்றும் நின் 

      சுடர் கொள் வடிவும் கனிவாயும் 

தே நீர்க் கமலக் கண்களும் 

      வந்து என் சிந்தை நிறைந்தவா 

மா நீர் வெள்ளி மலைதன்மேல் 

      வண் கார் நீல முகில் போல 

தூ நீர்க் கடலுள் துயில்வானே 

      எந்தாய்! சொல்லமாட்டேனே             	(4)

      

3602  சொல்ல மாட்டேன் அடியேன் உன் 

      துளங்கு சோதித் திருப்பாதம் 

எல்லை இல் சீர் இள நாயிறு 

      இரண்டுபோல் என் உள்ளவா 

அல்லல் என்னும் இருள் சேர்தற்கு 

      உபாயம் என்னே ஆழி சூழ் 

மல்லை ஞாலம் முழுது உண்ட 

      மா நீர்க் கொண்டல் வண்ணனே?             	(5)

      

3603  கொண்டல் வண்ணா குடக்கூத்தா 

      வினையேன் கண்ணா கண்ணா என் 

அண்ட வாணா என்று என்னை 

      ஆளக் கூப்பிட்டு அழைத்தக்கால் 

விண் தன்மேல் தான் மண்மேல் தான் 

      விரி நீர்க் கடல் தான் மற்றுத்தான் 

தொண்டனேன் உன் கழல்காண 

      ஒருநாள் வந்து தோன்றாயே             	(6)

      

3604  வந்து தோன்றாய் அன்றேல் உன் 

      வையம் தாய மலர் அடிக்கீழ் 

முந்தி வந்து யான் நிற்ப 

      முகப்பே கூவிப் பணிக்கொள்ளாய் 

செந்தண் கமலக் கண் கை கால் 

      சிவந்த வாய் ஓர் கரு நாயிறு 

அந்தம் இல்லாக் கதிர் பரப்பி 

      அலர்ந்தது ஒக்கும் அம்மானே             	(7)

      

3605  ஒக்கும் அம்மான் உருவம் என்று

      உள்ளம் குழைந்து நாள் நாளும் 

தொக்க மேகப் பல் குழாங்கள் 

      காணும்தோறும் தொலைவன் நான் 

தக்க ஐவர் தமக்காய் அன்று 

      ஈர் ஐம்பதின்மர் தாள் சாயப் 

புக்க நல்தேர்த் தனிப்பாகா 

      வாராய் இதுவோ பொருத்தமே?             	(8)

      

3606  இதுவோ பொருத்தம்? மின் ஆழிப் 

      படையாய் ஏறும் இரும் சிறைப்புள் 

அதுவே கொடியா உயர்த்தானே 

      என்று என்று ஏங்கி அழுதக்கால் 

எதுவேயாகக் கருதுங்கொல் 

      இம் மா ஞாலம் பொறை தீர்ப்பான் 

மது வார் சோலை உத்தர 

      மதுரைப் பிறந்த மாயனே?             	(9)

      

3607  பிறந்த மாயா பாரதம் 

      பொருத மாயா நீ இன்னே 

சிறந்த கால் தீ நீர் வான் மண் 

      பிறவும் ஆய பெருமானே 

கறந்த பாலுள் நெய்யே போல் 

      இவற்றுள் எங்கும் கண்டுகொள் 

இறந்து நின்ற பெரு மாயா 

      உன்னை எங்கே காண்கேனே?             	(10)

      

3608  எங்கே காண்கேன் ஈன் துழாய் அம்மான் தன்னை யான்? என்று என்று 

அங்கே தாழ்ந்த சொற்களால் அம் தண் குருகூர்ச் சடகோபன் 

செங்கேழ் சொன்ன ஆயிரத்துள் இவையும் பத்தும் வல்லார்கள் 

இங்கே காண இப் பிறப்பே மகிழ்வர் எல்லியும் காலையே             	(11)

--------


  
ஆழ்வாரது துன்பத்தைத் தீர்க்கும் பொருட்டு திருமால் திருக்கடித்தானத்தில் 

இருந்தமை  கூறல்   (திருக்கடித்தானம்)


  
3609  எல்லியும் காலையும் தன்னை நினைந்து எழ 

நல்ல அருள்கள் நமக்கே தந்து அருள் செய்வான் 

அல்லி அம் தண் அம் துழாய் முடி அப்பன் ஊர் 

செல்வர்கள் வாழும் திருக்கடித்தானமே             	(1)

      

3610  திருக்கடித்தானமும் என்னுடையச் சிந்தையும் 

ஒருக்கடுத்து உள்ளே உறையும் பிரான் கண்டீர் 

செருக் கடுத்து அன்று திகைத்த அரக்கரை 

உருக் கெட வாளி பொழிந்த ஒருவனே             	(2)

      

3611  ஒருவர் இருவர் ஓர் மூவர் என நின்று 

உருவு கரந்து உள்ளும்தோறும் தித்திப்பான் 

திரு அமர் மார்வன் திருக்கடித்தானத்தை 

மருவி உறைகின்ற மாயப் பிரானே             	(3)

      

3612  மாயப் பிரான் என வல்வினை மாய்ந்து அற 

நேசத்தினால் நெஞ்சம் நாடு குடிகொண்டான் 

தேசத்து அமரர் திருக்கடித்தானத்தை 

வாசப் பொழில் மன்னு கோயில் கொண்டானே             	(4)

      

3613  கோயில் கொண்டான் தன் திருக்கடித்தானத்தை 

கோயில் கொண்டான் அதனோடும் என் நெஞ்சகம்; 

கோயில்கொள் தெய்வம் எல்லாம் தொழ வைகுந்தம் 

கோயில் கொண்ட குடக்கூத்த அம்மானே             	(5)

      

3614  கூத்த அம்மான் கொடியேன் இடர் முற்றவும் 

மாய்த்த அம்மான் மதுசூத அம்மான் உறை 

பூத்த பொழில் தண் திருக்கடித்தானத்தை 

ஏத்த நில்லா குறிக்கொள்மின் இடரே             	(6)

      

3615  கொள்மின் இடர் கெட உள்ளத்து கோவிந்தன் 

மண் விண் முழுதும் அளந்த ஒண் தாமரை 

மண்ணவர் தாம் தொழ வானவர் தாம் வந்து 

நண்ணு திருக்கடித்தான நகரே             	(7)

      

3616  தான நகர்கள் தலைச்சிறந்து எங்கெங்கும் 

வான் இந் நிலம் கடல் முற்றும் எம் மாயற்கே 

ஆனவிடத்தும் என் நெஞ்சும் திருக்கடித் 

தான நகரும் தன தாயப் பதியே             	(8)

      

3617  தாயப் பதிகள் தலைச்சிறந்து எங்கெங்கும் 

மாயத்தினால் மன்னி வீற்றிருந்தான் உறை 

தேசத்து அமரர் திருக்கடித்தானத்துள் 

ஆயர்க்கு அதிபதி அற்புதன் தானே             	(9)

      

3618  அற்புதன் நாராயணன் அரி வாமனன் 

நிற்பது மேவி இருப்பது என் நெஞ்சகம் 

நல் புகழ் வேதியர் நான்மறை நின்று அதிர் 

கற்பகச் சோலைத் திருக்கடித்தானமே             	(10)

      

3619  சோலைத் திருக்கடித்தானத்து உறை திரு 

மாலை மதிள் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

பாலோடு அமுது அன்ன ஆயிரத்து இப் பத்தும் 

மேலை வைகுந்தத்து இருத்தும் வியந்தே             	(11)

---------


  
தம் உள்ளத்தில் எம்பெருமான் வீற்றிருந்த படியை ஆழ்வார் கூறி மகிழ்தல்


  
3620  இருத்தும் வியந்து என்னைத் தன் பொன் அடிக்கீழ் என்று 

அருத்தித்து எனைத்து ஓர் பல நாள் அழைத்தேற்கு 

பொருத்தம் உடை வாமனன் தான் புகுந்து என் தன் 

கருத்தை உற வீற்றிருந்தான் கண்டு கொண்டே             	(1)

      

3621  இருந்தான் கண்டுகொண்டு எனது ஏழை நெஞ்சு ஆளும் 

திருந்தாத ஓர் ஐவரைத் தேய்ந்து அற மன்னி 

பெரும் தாள் களிற்றுக்கு அருள்செய்த பெருமான் 

தரும் தான் அருள் தான் இனி யான் அறியேனே             	(2)

      

3622  அருள் தான் இனி யான் அறியேன் அவன் என் உள் 

இருள் தான் அற வீற்றிருந்தான் இது அல்லால் 

பொருள் தான் எனில் மூவுலகும் பொருள் அல்ல 

மருள் தான் ஈதோ? மாய மயக்கு மயக்கே?             	(3)

      

3623  மாய மயக்கு மயக்கான் என்னை வஞ்சித்து 

ஆயன் அமரர்க்கு அரிஏறு எனது அம்மான் 

தூய சுடர்ச்சோதி தனது என் உள் வைத்தான் 

தேசம் திகழும் தன் திருவருள் செய்தே             	(4)

      

3624  திகழும் தன் திருவருள் செய்து உலகத்தார் 

புகழும் புகழ் தான் அது காட்டித் தந்து என் உள் 

திகழும் மணிக் குன்றம் ஒன்றே ஒத்து நின்றான் 

புகழும் புகழ் மற்று எனக்கும் ஓர் பொருளே?             	(5)

      

3625  பொருள் மற்று எனக்கும் ஓர் பொருள் தன்னில் சீர்க்கத் 

தருமேல் பின்னை யார்க்கு அவன் தன்னைக் கொடுக்கும் 

கரு மாணிக்கக் குன்றத்துத் தாமரைபோல் 

திரு மார்பு கால் கண் கை செவ்வாய் உந்தியானே?             	(6)

      

3626  செவ்வாய் உந்தி வெண் பல் சுடர்க் குழை தம்மோடு 

எவ்வாய்ச் சுடரும் தம்மில் முன் வளாய்க்கொள்ள 

செவ்வாய் முறுவலோடு எனது உள்ளத்து இருந்த 

அவ்வாய் அன்றி யான் அறியேன் மற்று அருளே             	(7)

      

3627  அறியேன் மற்று அருள் என்னை ஆளும் பிரானார் 

வெறிதே அருள்செய்வர் செய்வார்கட்கு உகந்து 

சிறியேனுடைச் சிந்தையுள் மூவுலகும் தன் 

நெறியா வயிற்றில் கொண்டு நின்றொழிந்தாரே             	(8)

      

3628  வயிற்றில் கொண்டு நின்றொழிந்தாரும் எவரும் 

வயிற்றில் கொண்டு நின்று ஒரு மூவுலகும் தம் 

வயிற்றில் கொண்டு நின்றவண்ணம் நின்ற மாலை 

வயிற்றில் கொண்டு மன்ன வைத்தேன் மதியாலே             	(9)

      

3629  வைத்தேன் மதியால் எனது உள்ளத்து அகத்தே 

எய்த்தே ஒழிவேன் அல்லேன் என்றும் எப்போதும் 

மொய்த்து ஏய் திரை மோது தண் பாற்கடலுளால் 

பைத்து ஏய் சுடர்ப் பாம்பு அணை நம் பரனையே             	(10)

      

3630  சுடர்ப் பாம்பு அணை நம் பரனை திருமாலை 

அடிச் சேர்வகை வண் குருகூர்ச் சடகோபன் 

முடிப்பான் சொன்ன ஆயிரத்து இப் பத்தும் சன்மம் 

விடத் தேய்ந்து அற நோக்கும் தன் கண்கள் சிவந்தே             	(11)

-----------


  
ஆருயிரின் ஏற்றத்தை எம்பெருமான் காட்டக் கண்டு ஆழ்வார் பேசுதல்


  
3631  கண்கள் சிவந்து பெரியவாய் 

      வாயும் சிவந்து கனிந்து உள்ளே 

வெண் பல் இலகு சுடர் இலகு 

      விலகு மகர குண்டலத்தன் 

கொண்டல் வண்ணன் சுடர் முடியன் 

      நான்கு தோளன் குனி சார்ங்கன் 

ஒண் சங்(கு) கதை வாள் ஆழியான் 

      ஒருவன் அடியேன் உள்ளானே.             	(1)

      

3632  அடியேன் உள்ளான் உடல் உள்ளான் 

      அண்டத்து அகத்தான் புறத்துள்ளான் 

படியே இது என்று உரைக்கலாம் 

      படியன் அல்லன் பரம்பரன் 

கடிசேர் நாற்றத்துள் ஆலை 

      இன்பத் துன்பக் கழி நேர்மை 

ஒடியா இன்பப் பெருமையோன் 

      உணர்வில் உம்பர் ஒருவனே             	(2)

      

3633  உணர்வில் உம்பர் ஒருவனை 

      அவனது அருளால் உறற்பொருட்டு என் 

உணர்வின் உள்ளே இருத்தினேன் 

      அதுவும் அவனது இன் அருளே 

உணர்வும் உயிரும் உடம்பும் 

      மற்று உலப்பிலனவும் பழுதேயாம் 

உணர்வைப் பெற ஊர்ந்து இற ஏறி 

      யானும் தானாய் ஒழிந்தானே.             	(3)

      

3634  யானும் தானாய் ஒழிந்தானை 

      யாதும் எவர்க்கும் முன்னோனை 

தானும் சிவனும் பிரமனும் 

      ஆகிப் பணைத்த தனி முதலை 

தேனும் பாலும் கன்னலும் 

      அமுதும் ஆகித் தித்தித்து என் 

ஊனில் உயிரில் உணர்வினில் 

      நின்ற ஒன்றை உணர்ந்தேனே             	(4)

      

3635  நின்ற ஒன்றை உணர்ந்தேனுக்கு 

      அதன் நுண் நேர்மை அது இது என்று 

ஒன்றும் ஒருவர்க்கு உணரலாகாது 

      உணர்ந்தும் மேலும் காண்பு அரிது 

சென்று சென்று பரம்பரம் ஆய் 

      யாதும் இன்றித் தேய்ந்து அற்று 

நன்று தீது என்று அறிவு அரிதாய் 

      நன்றாய் ஞானம் கடந்ததே             	(5)

      

3636  நன்றாய் ஞானம் கடந்துபோய் 

      நல் இந்திரியம் எல்லாம் ஈர்த்து 

ஒன்றாய்க் கிடந்த அரும் பெரும் பாழ் 

      உலப்பு இல் அதனை உணர்ந்து உணர்ந்து 

சென்று ஆங்கு இன்பத் துன்பங்கள் 

      செற்றுக் களைந்து பசை அற்றால் 

அன்றே அப்போதே வீடு 

      அதுவே வீடு வீடாமே             	(6)

      

3637  அதுவே வீடு வீடுபேற்று 

      இன்பம் தானும் அது தேறி 

எதுவே தானும் பற்று இன்றி 

      யாதும் இலிகள் ஆகிற்கில் 

அதுவே வீடு வீடுபேற்று 

      இன்பம் தானும் அது தேறாது 

எதுவே வீடு? ஏது இன்பம்? என்று 

      எய்த்தார் எய்த்தார் எய்த்தாரே             	(7)

      

3638  எய்த்தார் எய்த்தார் எய்த்தார் 

      என்று இல்லத்தாரும் புறத்தாரும் 

மொய்த்து ஆங்கு அலறி முயங்க தாம் 

      போகும்போது உன்மத்தர்போல் 

பித்தே ஏறி அநுராகம் 

      பொழியும்போது எம் பெம்மானோடு 

ஒத்தே சென்று அங்கு உள்ளம் 

      கூடக் கூடிற்றாகில் நல் உறைப்பே             	(8)

      

3639  கூடிற்றாகில் நல் உறைப்பு 

      கூடாமையைக் கூடினால் 

ஆடல் பறவை உயர் கொடி எம் 

      மாயன் ஆவது அது அதுவே 

வீடைப் பண்ணி ஒரு பரிசே 

      எதிர்வும் நிகழ்வும் கழிவுமாய் 

ஓடித் திரியும் யோகிகளும் 

      உளரும் இல்லை அல்லரே             	(9)

      

3640  உளரும் இல்லை அல்லராய் 

      உளராய் இல்லை ஆகியே 

உளர் எம் ஒருவர் அவர் வந்து என் 

      உள்ளத்துள்ளே உறைகின்றார் 

வளரும் பிறையும் தேய் பிறையும் 

      போல அசைவும் ஆக்கமும் 

வளரும் சுடரும் இருளும் போல் 

      தெருளும் மருளும் மாய்த்தோமே             	(10)

      

3641  தெருளும் மருளும் மாய்த்து தன் திருந்து செம்பொன் கழல் அடிக்கீழ் 

அருளி இருத்தும் அம்மானாம் அயனாம் சிவனாம் திருமாலால் 

அருளப் பட்ட சடகோபன் ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்தால் 

அருளி அடிக்கீழ் இருத்தும் நம் அண்ணல் கருமாணிக்கமே             	(11)

----------


  
தலைவியின் உண்மைக் காதலைத் தாய்மாருக்குத் தோழி எடுத்துரைத்து 

அயல் மணம்  விலக்கல்   (திருப்புலியூர்)


  
3642  கரு மாணிக்க மலைமேல் மணித் தடம் 

      தாமரைக் காடுகள் போல் 

திருமார்வு வாய் கண் கை உந்தி கால் உடை 

      ஆடைகள் செய்ய பிரான் 

திருமால் எம்மான் செழு நீர் வயல் குட்ட 

      நாட்டுத் திருப்புலியூர் 

அரு மாயன் பேர் அன்றிப் பேச்சு இலள் அன்னைமீர்! 

      இதற்கு என் செய்கேனோ?            	(1)

      

3643  அன்னைமீர் இதற்கு என் செய்கேன்? அணி 

      மேருவின் மீது உலவும் 

துன்னு சூழ் சுடர் ஞாயிறும் அன்றியும் 

      பல் சுடர்களும் போல் 

மின்னு நீள் முடி ஆரம் பல் கலன் தான் 

      உடை எம்பெருமான் 

புன்னை அம் பொழில் சூழ் திருப்புலியூர் 

      புகழும் இவளே             	(2)

      

3644  புகழும் இவள் நின்று இராப்பகல் பொரு நீர்க் 

      கடல் தீப் பட்டு எங்கும் 

திகழும் எரியொடு செல்வது ஒப்ப 

      செழும் கதிர் ஆழி முதல் 

புகழும் பொரு படை ஏந்தி போர் புக்கு 

      அசுரரைப் பொன்றுவித்தான் 

திகழும் மணி நெடு மாடம் நீடு 

      திருப்புலியூர் வளமே             	(3)

      

3645  ஊர் வளம் கிளர் சோலையும் கரும்பும் 

      பெரும் செந்நெலும் சூழ்ந்து 

ஏர் வளம் கிளர் தண் பணைக் குட்ட 

      நாட்டுத் திருப்புலியூர் 

சீர் வளம் கிளர் மூவுலகு உண்டு உமிழ் 

      தேவ பிரான் 

பேர் வளம் கிளர்ந்தன்றிப் பேச்சு இலள் 

      இன்று இப் புனை இழையே             	(4)

      

3646  புனை இழைகள் அணிவும் ஆடை உடையும் 

      புதுக்கணிப்பும் 

நினையும் நீர்மையது அன்று இவட்கு இது நின்று 

      நினைக்கப்புக்கால் 

சுனையினுள் தடம் தாமரை மலரும் 

      தண் திருப்புலியூர் 

முனைவன் மூவுலகு ஆளி அப்பன் 

      திரு அருள் மூழ்கினளே.             	(5)

      

3647  திரு அருள் மூழ்கி வைகலும் செழு நீர் 

      நிறக் கண்ண பிரான் 

திரு அருள்களும் சேர்ந்தமைக்கு அடை

      யாளம் திருந்த உள 

திரு அருள் அருளால் அவன் சென்று 

      சேர் தண் திருப்புலியூர் 

திரு அருள் கமுகு ஒண் பழத்தது 

      மெல்லியல் செவ்விதழே             	(6)

      

3648  மெல் இலைச் செல்வ வண் கொடிப் புல்க 

      வீங்கு இளம் தாள் கமுகின் 

மல் இலை மடல் வாழை ஈன் கனி சூழ்ந்து 

      மணம் கமழ்ந்து 

புல் இலைத் தெங்கினூடு கால் உலவும் 

      தண் திருப்புலியூர் 

மல்லல் அம் செல்வக் கண்ணன் தாள் அடைந்தாள் 

      இம் மடவரலே             	(7)

      

3649  மடவரல் அன்னைமீர்கட்கு என் சொல்லிச் சொல்லுகேன்? 

      மல்லைச் செல்வ 

வடமொழி மறைவாணர் வேள்வியுள் நெய் அழல் 

      வான் புகை போய்த் 

திட விசும்பில் அமரர் நாட்டை மறைக்கும் 

      தண் திருப்புலியூர் 

பட அரவு அணையான் தன் நாமம் அல்லால் 

      பரவாள் இவளே             	(8)

      

3650  பரவாள் இவள் நின்று இராப்பகல் பனி நீர் 

      நிறக் கண்ண பிரான் 

விரவு ஆர் இசை மறை வேதியர் ஒலி வேலையின் 

      நின்று ஒலிப்ப 

கரவு ஆர் தடம்தொறும் தாமரைக் கயம் 

      தீவிகை நின்று அலரும் 

புரவு ஆர் கழனிகள் சூழ் திருப்புலியூர்ப் 

      புகழ் அன்றி மற்றே             	(9)

      

3651  அன்றி மற்றோர் உபாயம் என் இவள் அம் 

      தண் துழாய் கமழ்தல் 

குன்ற மா மணி மாட மாளிகைக் கோலக் 

      குழாங்கள் மல்கி 

தென் திசைத் திலதம் புரை குட்ட 

      நாட்டுத் திருப்புலியூர் 

நின்ற மாயப் பிரான் திருவருளாம் 

      இவள் நேர்பட்டதே?             	(10)

      

3652  நேர்பட்ட நிறை மூவுலகுக்கும் நாயகன் தன் அடிமை 

நேர்பட்ட தொண்டர் தொண்டர் தொண்டர் தொண்டன் சடகோபன் சொல் 

நேர்பட்ட தமிழ் மாலை ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் 

நேர்பட்டார் அவர் நேர்பட்டார் நெடுமாற்கு அடிமை செய்யவே             	(11)

-----------


  
பாகவதர்களுக்குத் தாம் அடிமையாயிருக்கும் உண்மையை ஆழ்வார் பேசுதல்


  
3653  நெடுமாற்கு அடிமை செய்வேன்போல் 

      அவனைக் கருத வஞ்சித்து 

தடுமாற்று அற்ற தீக்கதிகள் முற்றும் 

      தவிர்ந்த சதிர் நினைந்தால் 

கொடு மா வினையேன் அவன் அடியார் 

      அடியே கூடும் இது அல்லால் 

விடுமாறு என்பது என் அந்தோ! 

      வியன் மூவுலகு பெறினுமே?             	(1)

      

3654  வியன் மூவுலகு பெறினும் போய் 

      தானே தானே ஆனாலும் 

புயல் மேகம்போல் திருமேனி 

      அம்மான் புனை பூம் கழல் அடிக்கீழ்ச் 

சயமே அடிமை தலைநின்றார் 

      திருத்தாள் வணங்கி இம்மையே 

பயனே இன்பம் யான் பெற்றது 

      உறுமோ பாவியேனுக்கே?             	(2)

      

3655  உறுமோ பாவியேனுக்கு இவ் 

      உலகம் மூன்றும் உடன் நிறைய 

சிறு மா மேனி நிமிர்த்த என் 

      செந்தாமரைக்கண் திருக்குறளன் 

நறு மா விரை நாள் மலர் அடிக்கீழ்ப் 

      புகுதல் அன்றி அவன் அடியார் 

சிறு மா மனிசராய் என்னை 

      ஆண்டார் இங்கே திரியவே?             	(3)

      

3656  இங்கே திரிந்தேற்கு இழுக்கு உற்று என் 

      இரு மா நிலம் முன் உண்டு உமிழ்ந்த 

செங்கோலத்த பவளவாய்ச் 

      செந்தாமரைக்கண் என் அம்மான் 

பொங்கு ஏழ் புகழ்கள் வாய ஆய் 

      புலன்கொள் வடிவு என் மனத்தது ஆய் 

அங்கு ஏய் மலர்கள் கைய ஆய் 

      வழிபட்டு ஓட அருளிலே?             	(4)

      

3657  வழிபட்டு ஓட அருள் பெற்று 

      மாயன் கோல மலர் அடிக்கீழ்ச் 

சுழிபட்டு ஓடும் சுடர்ச்சோதி 

      வெள்ளத்து இன்புற்று இருந்தாலும் 

இழிபட்டு ஓடும் உடலினில் 

      பிறந்து தன் சீர் யான் கற்று 

மொழிபட்டு ஓடும் கவிஅமுதம் 

      நுகர்ச்சி உறுமோ முழுதுமே?            	(5)

      

3658  நுகர்ச்சி உறுமோ மூவுலகின் 

      வீடு பேறு தன் கேழ் இல் 

புகர்ச் செம் முகத்த களிறு அட்ட 

      பொன் ஆழிக்கை என் அம்மான் 

நிகர்ச் செம் பங்கி எரி விழிகள் 

      நீண்ட அசுரர் உயிர் எல்லாம் 

தகர்த்து உண்டு உழலும் புள் பாகன் 

      பெரிய தனி மாப் புகழே?             	(6)

      

3659  தனி மாப் புகழே எஞ்ஞான்றும் 

      நிற்கும் படியாத் தான் தோன்றி 

முனி மாப் பிரம முதல் வித்தாய் 

      உலகம் மூன்றும் முளைப்பித்த 

தனி மாத் தெய்வத் தளிர் அடிக்கீழ்ப் 

      புகுதல் அன்றி அவன் அடியார் 

நனி மாக் கலவி இன்பமே 

      நாளும் வாய்க்க நங்கட்கே             	(7)

      

3660  நாளும் வாய்க்க நங்கட்கு 

      நளிர் நீர்க் கடலைப் படைத்து தன் 

தாளும் தோளும் முடிகளும் 

      சமன் இலாத பல பரப்பி 

நீளும் படர் பூங் கற்பகக் 

      காவும் நிறை பல் நாயிற்றின் 

கோளும் உடைய மணி மலைபோல் 

      கிடந்தான் தமர்கள் கூட்டமே.            	(8)

      

3661  தமர்கள் கூட்ட வல்வினையை 

      நாசம் செய்யும் சது மூர்த்தி 

அமர் கொள் ஆழி சங்கு வாள் 

      வில் தண்டு ஆதி பல் படையன் 

குமரன் கோல ஐங்கணை வேள் 

      தாதை கோது இல் அடியார் தம் 

தமர்கள் தமர்கள் தமர்களாம் 

      சதிரே வாய்க்க தமியேற்கே             	(9)

      

3662  வாய்க்க தமியேற்கு ஊழிதோறு 

      ஊழி ஊழி மா காயாம் 

பூக் கொள் மேனி நான்கு தோள் 

      பொன் ஆழிக் கை என் அம்மான் 

நீக்கம் இல்லா அடியார் தம் 

      அடியார் அடியார் அடியார் எம் 

கோக்கள் அவர்க்கே குடிகளாய்ச் 

      செல்லும் நல்ல கோட்பாடே             	(10)

      

3663  நல்ல கோட்பாட்டு உலகங்கள் 

      மூன்றினுள்ளும் தான் நிறைந்த 

அல்லிக் கமலக் கண்ணனை 

      அம் தண் குருகூர்ச் சடகோபன் 

சொல்லப்பட்ட ஆயிரத்துள் 

      இவையும் பத்தும் வல்லார்கள் 

நல்ல பதத்தால் மனை வாழ்வர் 

      கொண்ட பெண்டீர் மக்களே 	11

-------------


  
கர்மவசத்தால் கிட்டிய பத்துக்களை விட்டு எல்லா வகையிலும் 

 உறவினனான திருமாலைச் சேரும் எனல் (வடமதுரை)


  
3664  கொண்ட பெண்டிர் மக்கள் உற்றார் சுற்றத்தவர் பிறரும் 

கண்டதோடு பட்டது அல்லால் காதல் மற்று யாதும் இல்லை 

எண் திசையும் கீழும் மேலும் முற்றவும் உண்ட பிரான் 

தொண்டரோமாய் உய்யல் அல்லால் இல்லை கண்டீர் துணையே             	(1)

      

3665  துணையும் சார்வும் ஆகுவார் போல் சுற்றத்தவர் பிறரும் 

அணைய வந்த ஆக்கம் உண்டேல் அட்டைகள்போல் சுவைப்பர் 

கணை ஒன்றாலே ஏழ் மரமும் எய்த எம் கார் முகிலைப் 

புணை என்று உய்யப் போகல் அல்லால் இல்லை கண்டீர் பொருளே            	(2)

      

3666  பொருள் கை உண்டாய்ச் செல்லக்காணில் போற்றி என்று ஏற்று எழுவர் 

இருள்கொள் துன்பத்து இன்மை காணில் என்னே என்பாரும் இல்லை 

மருள்கொள் செய்கை அசுரர் மங்க வடமதுரைப் பிறந்தாற்கு 

அருள்கொள் ஆளாய் உய்யல் அல்லால் இல்லை கண்டீர் அரணே             	(3)

      

3667  அரணம் ஆவர் அற்ற காலைக்கு என்று என்று அமைக்கப்பட்டார் 

இரணம் கொண்ட தெப்பர் ஆவர் இன்றியிட்டாலும் அஃதே 

வருணித்து என்னே வடமதுரைப் பிறந்தவன் வண் புகழே 

சரண் என்று உய்யப் போகல் அல்லால் இல்லை கண்டீர் சதிரே             	(4)

      

3668  சதுரம் என்று தம்மைத் தாமே சம்மதித்து இன்மொழியார் 

மதுர போகம் துற்றவரே வைகி மற்று ஒன்று உறுவர் 

அதிர்கொள் செய்கை அசுரர் மங்க வடமதுரைப் பிறந்தாற்கு 

எதிர்கொள் ஆளாய் உய்யல் அல்லால் இல்லை கண்டீர் இன்பமே             	(5)

      

3669  இல்லை கண்டீர் இன்பம் அந்தோ உள்ளது நினையாதே 

தொல்லையார்கள் எத்தனைவர் தோன்றிக் கழிந்தொழிந்தார் 

மல்லை மூதூர் வடமதுரைப் பிறந்தவன் வண் புகழே 

சொல்லி உய்யப் போகல் அல்லால் மற்றொன்று இல்லை சுருக்கே            	(6)

      

3670  மற்றொன்று இல்லை சுருங்கச் சொன்னோம் மா நிலத்து எவ் உயிர்க்கும் 

சிற்ற வேண்டா சிந்திப்பே அமையும் கண்டீர்கள் அந்தோ 

குற்றம் அன்று எங்கள் பெற்றத் தாயன் வடமதுரைப் பிறந்தான் 

குற்றம் இல் சீர் கற்று வைகல் வாழ்தல் கண்டீர் குணமே             	(7)

      

3671  வாழ்தல் கண்டீர் குணம் இது அந்தோ மாயவன் அடி பரவிப் 

போழ்து போக உள்ளகிற்கும் புன்மை இலாதவர்க்கு 

வாழ் துணையா வடமதுரைப் பிறந்தவன் வண் புகழே 

வீழ் துணையாப் போம் இதனில் யாதும் இல்லை மிக்கதே             	(8)

      

3672  யாதும் இல்லை மிக்கு அதனில் என்று என்று அது கருதி 

காது செய்வான் கூதை செய்து கடைமுறை வாழ்க்கையும் போம் 

மா துகிலின் கொடிக்கொள் மாட வடமதுரைப் பிறந்த 

தாது சேர் தோள் கண்ணன் அல்லால் இல்லை கண்டீர் சரணே             	(9)

      

3673  கண்ணன் அல்லால் இல்லை கண்டீர் சரண் அது நிற்க வந்து 

மண்ணின் பாரம் நீக்குதற்கே வடமதுரைப் பிறந்தான் 

திண்ணமா நும் உடைமை உண்டேல் அவன் அடி சேர்த்து உய்ம்மினோ 

எண்ண வேண்டா நும்மது ஆதும் அவன் அன்றி மற்று இல்லையே             	(10)

      

3674  ஆதும் இல்லை மற்று அவனில் என்று அதுவே துணிந்து 

தாது சேர் தோள் கண்ணனைக் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

தீது இலாத ஒண் தமிழ்கள் இவை ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

ஓத வல்ல பிராக்கள் நம்மை ஆளுடையார்கள் பண்டே             	(11)

-----------


  
எல்லா உறவின் காரியமும் தமக்குக் குறைவில்லாமல் அருளுமாறு 

ஆழ்வார் எம்பெருமானைப் பிரார்த்தித்தல்  (திருப்புளிங்குடி)


  
3675  பண்டை நாளாலே நின் திரு அருளும் 

      பங்கயத்தாள் திரு அருளும் 

கொண்டு நின் கோயில் சீய்த்து பல்படிகால் 

      குடிகுடி வழிவந்து ஆட்செய்யும் 

தொண்டரோர்க்கு அருளி சோதி வாய் திறந்து உன் 

      தாமரைக் கண்களால் நோக்காய் 

தெண் திரைப் பொருநல் தண் பணை சூழ்ந்த 

      திருப்புளிங்குடிக் கிடந்தானே             	(1)

      

3676  குடிக்கிடந்து ஆக்கம் செய்து நின் தீர்த்த 

      அடிமைக் குற்றேவல்செய்து உன் பொன் 

அடிக் கடவாதே வழி வருகின்ற 

      அடியரோர்க்கு அருளி நீ ஒருநாள் 

படிக்கு அளவாக நிமிர்த்த நின் பாத

      பங்கயமே தலைக்கு அணியாய் 

கொடிக்கொள் பொன் மதிள் சூழ் குளிர் வயல் சோலை 

      திருப்புளிங்குடிக் கிடந்தானே            	(2)

      

3677  கிடந்த நாள் கிடந்தாய் எத்தனை காலம் 

      கிடத்தி உன் திருஉடம்பு அசைய 

தொடர்ந்து குற்றேவல்செய்து தொல் அடிமை 

      வழி வரும் தொண்டரோர்க்கு அருளி 

தடம் கொள் தாமரைக் கண் விழித்து நீ எழுந்து உன் 

      தாமரை மங்கையும் நீயும் 

இடம் கொள் மூவுலகும் தொழ இருந்தருளாய் 

      திருப்புளிங்குடிக் கிடந்தானே             	(3)

      

3678  புளிங்குடிக் கிடந்து வரகுணமங்கை 

      இருந்து வைகுந்தத்துள் நின்று 

தெளிந்த என் சிந்தையகம் கழியாதே 

      என்னை ஆள்வாய் எனக்கு அருளி 

நளிர்ந்த சீர் உலகம் மூன்றுடன் வியப்ப 

      நாங்கள் கூத்து ஆடி நின்று ஆர்ப்ப 

பளிங்கு நீர் முகிலின் பவளம் போல் கனிவாய் 

      சிவப்ப நீ காண வாராயே             	(4)

      

3679  பவளம்போல் கனி வாய் சிவப்ப நீ காண 

      வந்து நின் பல் நிலா முத்தம் 

தவழ் கதிர் முறுவல் செய்து நின் திருக்கண் 

      தாமரை தயங்க நின்றருளாய் 

பவள நன் படர்க்கீழ் சங்கு உறை பொருநல் 

      தண் திருப்புளிங்குடிக் கிடந்தாய் 

கவள மா களிற்றின் இடர் கெடத் தடத்துக்

      காய் சினப் பறவை ஊர்ந்தானே             	(5)

      

3680  காய் சினப் பறவை ஊர்ந்து பொன் மலையின் 

      மீமிசைக் கார் முகில் போல 

மா சின மாலி மாலிமான் என்று அங்கு 

      அவர் படக் கனன்று முன் நின்ற 

காய் சின வேந்தே கதிர் முடியானே 

      கலி வயல் திருப்புளிங்குடியாய் 

காய் சின ஆழி சங்கு வாள் வில் தண்டு 

      ஏந்தி எம் இடர் கடிவானே             	(6)

      

3681  எம் இடர் கடிந்து இங்கு என்னை ஆள்வானே 

      இமையவர் தமக்கும் ஆங்கு அனையாய் 

செம் மடல் மலருந் தாமரைப் பழனத் 

      தண் திருப்புளிங்குடிக் கிடந்தாய் 

நம்முடை அடியர் கவ்வைகண்டு உகந்து 

      நாம் களித்து உளம் நலம் கூர 

இம் மட உலகர் காண நீ ஒருநாள் 

      இருந்திடாய் எங்கள் கண்முகப்பே             	(7)

      

3682  எங்கள் கண் முகப்பே உலகர்கள் எல்லாம் 

      இணை அடி தொழுது எழுது இறைஞ்சி 

தங்கள் அன்பு ஆர தமது சொல் வலத்தால் 

      தலைத்தலைச் சிறந்து பூசிப்ப 

திங்கள் சேர் மாடத் திருப்புளிங்குடியாய் 

      திரு வைகுந்தத்துள்ளாய் தேவா 

இங்கண் மா ஞாலத்து இதனுளும் ஒருநாள் 

      இருந்திடாய் வீற்று இடம் கொண்டே             	(8)

      

3683  வீற்று இடம்கொண்டு வியன்கொள் மா ஞாலத்து 

      இதனுளும் இருந்திடாய் அடியோம் 

போற்றி ஓவாதே கண் இணை குளிர 

      புது மலர் ஆகத்தைப் பருக 

சேற்று இள வாளை செந்நெலூடு உகளும் 

      செழும் பனைத் திருப்புளிங்குடியாய் 

கூற்றமாய் அசுரர் குலமுதல் அரிந்த 

      கொடுவினைப் படைகள் வல்லானே             	(9)

      

3684  கொடு வினைப் படைகள் வல்லையாய் அமரர்க்கு 

      இடர் கெட அசுரர்கட்கு இடர் செய் 

கடு வினை நஞ்சே என்னுடை அமுதே 

      கலி வயல் திருப்புளிங்குடியாய் 

வடிவு இணை இல்லா மலர்மகள் மற்றை 

      நிலமகள் பிடிக்கும் மெல் அடியைக் 

கொடுவினையேனும் பிடிக்க நீ ஒருநாள் 

      கூவுதல் வருதல் செய்யாயே             	(10)

      

3685  கூவுதல் வருதல் செய்திடாய் என்று 

      குரை கடல் கடைந்தவன் தன்னை 

மேவி நன்கு அமர்ந்த வியன் புனல் பொருநல் 

      வழுதி நாடன் சடகோபன் 

நா இயல் பாடல் ஆயிரத்துள்ளும் 

      இவையும் ஓர் பத்தும் வல்லார்கள் 

ஓவுதல் இன்றி உலகம் மூன்று அளந்தான் 

      அடி இணை உள்ளத்து ஓர்வாரே             	(11)

--------------


  
எம்பெருமானோடு உள்ள தொடர்பினைக் கண்ட ஆழ்வார் 

அவனது சீலத்தில் ஈடுபட்டுக் கூறுதல்


  
3686  ஓர் ஆயிரமாய் உலகு ஏழ் அளிக்கும் 

பேர் ஆயிரம் கொண்டது ஓர் பீடு உடையன் 

கார் ஆயின காள நல் மேனியினன் 

நாரயணன் நங்கள் பிரான் அவனே             	(1)

      

3687  அவனே அகல் ஞாலம் படைத்து இடந்தான் 

அவனே அஃது உண்டு உமிழ்ந்தான் அளந்தான் 

அவனே அவனும் அவனும் அவனும் 

அவனே மற்று எல்லாமும் அறிந்தனமே             	(2)

      

3688  அறிந்தன வேத அரும் பொருள் நூல்கள் 

அறிந்தன கொள்க அரும் பொருள் ஆதல் 

அறிந்தனர் எல்லாம் அரியை வணங்கி 

அறிந்தனர் நோய்கள் அறுக்கும் மருந்தே             	(3)

      

3689  மருந்தே நங்கள் போக மகிழ்ச்சிக்கு என்று 

பெரும் தேவர் குழாங்கள் பிதற்றும் பிரான் 

கரும் தேவன் எம்மான் கண்ணன் விண் உலகம் 

தரும் தேவனைச் சோரேல் கண்டாய் மனமே             	(4)

      

3690  மனமே உன்னை வல்வினையேன் இரந்து 

கனமே சொல்லினேன் இது சோரேல் கண்டாய்! 

புனம் மேவிய பூந் தண் துழாய் அலங்கல் 

இனம் ஏதும் இலானை அடைவதுமே             	(5)

      

3691  அடைவதும் அணி ஆர் மலர் மங்கைதோள் 

மிடைவதும் அசுரர்க்கு வெம் போர்களே 

கடைவதும் கடலுள் அமுதம் என் மனம் 

உடைவதும் அவற்கே ஒருங்காகவே             	(6)

      

3692  ஆகம் சேர் நரசிங்கம் அது ஆகி ஓர் 

ஆகம் வள் உகிரால் பிளந்தான் உறை 

மாக வைகுந்தம் காண்பதற்கு என் மனம் 

ஏகம் எண்ணும் இராப்பகல் இன்றியே             	(7)

      

3693  இன்றிப் போக இருவினையும் கெடுத்து 

ஒன்றி யாக்கை புகாமை உய்யக்கொள்வான் 

நின்ற வேங்கடம் நீள் நிலத்து உள்ளது 

சென்று தேவர்கள் கைதொழுவார்களே             	(8)

      

3694  தொழுது மா மலர் நீர் சுடர் தூபம் கொண்டு 

எழுதும் என்னும் இது மிகை ஆதலின் 

பழுது இல் தொல் புகழ்ப் பாம்பு அணைப் பள்ளியாய் 

தழுவுமாறு அறியேன் உன தாள்களே             	(9)

      

3695  தாள தாமரையான் உனது உந்தியான் 

வாள் கொள் நீள் மழு ஆளி உன் ஆகத்தான் 

ஆளராய்த் தொழுவாரும் அமரர்கள் 

நாளும் என் புகழ்கோ உன சீலமே?             	(10)

      

3696  சீலம் எல்லை இலான் அடிமேல் அணி 

கோலம் நீள் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

மாலை ஆயிரத்துள் இவை பத்தினின் 

பாலர் வைகுந்தம் ஏறுதல் பான்மையே  	(11)

-----------


  
எம்பெருமானைக் காண விரும்பி அழைத்து தாம் விரும்பிய வண்ணமே 

கண்டு மகிழ்ந்தமை கூறல்


  
3697  மை ஆர் கருங்கண்ணி கமல மலர்மேல் 

செய்யாள் திருமார்வினில் சேர் திருமாலே 

வெய்யார் சுடர் ஆழி சுரி சங்கம் ஏந்தும் 

கையா உன்னைக் காணக் கருதும் என் கண்ணே            	(1)

      

3698  கண்ணே உன்னைக் காணக் கருதி என் நெஞ்சம் 

எண்ணே கொண்ட சிந்தையதாய் நின்று இயம்பும் 

விண்ணோர் முனிவர்க்கு என்றும் காண்பு அரியாயை 

நண்ணாதொழியேன் என்று நான் அழைப்பனே             	(2)

      

3699  அழைக்கின்ற அடிநாயேன் நாய் கூழை வாலால் 

குழைக்கின்றது போல என் உள்ளம் குழையும் 

மழைக்கு அன்று குன்றம் எடுத்து ஆநிரை காத்தாய் 

பிழைக்கின்றது அருள் என்று பேதுறுவனே             	(3)

      

3700  உறுவது இது என்று உனக்கு ஆள் பட்டு நின்கண் 

பெறுவது எதுகொல் என்று பேதையேன் நெஞ்சம் 

மறுகல் செய்யும் வானவர் தானவர்க்கு என்றும் 

அறிவது அரிய அரியாய அம்மானே             	(4)

      

3701  அரியாய அம்மானை அமரர் பிரானை 

பெரியானை பிரமனை முன் படைத்தானை 

வரி வாள் அரவின் அணைப் பள்ளிகொள்கின்ற 

கரியான் கழல் காணக் கருதும் கருத்தே             	(5)

      

3702  கருத்தே உன்னைக் காணக் கருதி என் நெஞ்சத்து 

இருத்தாக இருத்தினேன் தேவர்கட்கு எல்லாம் 

விருத்தா விளங்கும் சுடர்ச்சோதி உயரத்து 

ஒருத்தா உன்னை உள்ளும் என் உள்ளம் உகந்தே            	(6)

      

3703  உகந்தே உன்னை உள்ளும் என் உள்ளத்து அகம்பால் 

அகம் தான் அமர்ந்தே இடம் கொண்ட அமலா 

மிகும் தானவன் மார்வு அகலம் இரு கூறா 

நகந்தாய் நரசிங்கம் அது ஆய உருவே             	(7)

      

3704  உரு ஆகிய ஆறு சமயங்கட்கு எல்லாம் 

பொரு ஆகி நின்றான் அவன் எல்லாப் பொருட்கும் 

அரு ஆகிய ஆதியை தேவர்கட்கு எல்லாம் 

கரு ஆகிய கண்ணனை கண்டுகொண்டேனே             	(8)

      

3705  கண்டுகொண்டு என் கண் இணை ஆரக் களித்து 

பண்டை வினையாயின பற்றோடு அறுத்து 

தொண்டர்க்கு அமுது உண்ணச் சொல் மாலைகள் சொன்னேன் 

அண்டத்து அமரர் பெருமான் அடியேனே             	(9)

      

3706  அடியான் இவன் என்று எனக்கு ஆர் அருள் செய்யும் 

நெடியானை நிறை புகழ் அம் சிறைப் புள்ளின் 

கொடியானை குன்றாமல் உலகம் அளந்த 

அடியானை அடைந்து அடியேன் உய்ந்தவாறே             	(10)

      

3707  ஆறா மதயானை அடர்த்தவன் தன்னை 

சேறு ஆர் வயல் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் 

நூறே சொன்ன ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

ஏறே தரும் வானவர் தம் இன் உயிர்க்கே             	(11)

----------


  
தலைவனைக் காண ஆசையுற்ற தலைவி அவனை நினைவூட்டும் 

பொருள்களால் தளர்ந்தமை கூறல்


  
3708  இன் உயிர்ச் சேவலும் நீரும் கூவிக்கொண்டு இங்கு எத்தனை 

என் உயிர் நோவ மிழற்றேல்மின் குயில் பேடைகாள் 

என் உயிர்க் கண்ண பிரானை நீர் வரக் கூவுகிலீர் 

என் உயிர் கூவிக் கொடுப்பார்க்கும் இத்தனை வேண்டுமோ?             	(1)

      

3709  இத்தனை வேண்டுவது அன்று அந்தோ அன்றில் பேடைகாள் 

எத்தனை நீரும் நும் சேவலும் கரைந்து ஏங்குதிர்? 

வித்தகன் கோவிந்தன் மெய்யன் அல்லன் ஒருவர்க்கும் 

அத்தனை ஆம் இனி என் உயிர் அவன் கையதே             	(2)

      

3710  அவன் கையதே எனது ஆர் உயிர் அன்றில் பேடைகாள் 

எவன் சொல்லி நீர் குடைந்து ஆடுதிர் புடை சூழவே? 

தவம் செய்தில்லா வினையாட்டியேன் உயிர் இங்கு உண்டோ 

எவன் சொல்லி நிற்றும் நும் ஏங்கு கூக்குரல் கேட்டுமே?             	(3)

      

3711  கூக்குரல் கேட்டும் நம் கண்ணன் மாயன் வெளிப்படான் 

மேல் கிளை கொள்ளேல்மின் நீரும் சேவலும் கோழிகாள் 

வாக்கும் மனமும் கருமமும் நமக்கு ஆங்கதே 

ஆக்கையும் ஆவியும் அந்தரம் நின்று உழலுமே             	(4)

      

3712  அந்தரம் நின்று உழல்கின்ற யானுடைப் பூவைகாள் 

நும் திறத்து ஏதும் இடை இல்லை குழறேல்மினோ 

இந்திர ஞாலங்கள் காட்டி இவ் ஏழ் உலகும் கொண்ட 

நம் திரு மார்பன் நம் ஆவி உண்ண நன்கு எண்ணினான்             	(5)

      

3713  நன்கு எண்ணி நான் வளர்த்த சிறு கிளிப் பைதலே 

இன் குரல் நீ மிழற்றேல் என் ஆர் உயிர்க் காகுத்தன் 

நின் செய்ய வாய் ஒக்கும் வாயன் கண்ணன் கை காலினன் 

நின் பசும் சாம நிறத்தன் கூட்டுண்டு நீங்கினான்             	(6)

      

3714  கூட்டுண்டு நீங்கிய கோலத் தாமரைக் கண் செவ்வாய் 

வாட்டம் இல் என் கருமாணிக்கம் கண்ணன் மாயன்போல் 

கோட்டிய வில்லொடு மின்னும் மேகக் குழாங்கள்காள் 

காட்டேல்மின் நும் உரு என் உயிர்க்கு அது காலனே             	(7)

      

3715  உயிர்க்கு அது காலன் என்று உம்மை யான் இரந்தேற்கு நீர் 

குயில் பைதல்காள் கண்ணன் நாமமே குழறிக் கொன்றீர் 

தயிர்ப் பழஞ் சோற்றொடு பால் அடிசிலும் தந்து சொல் 

பயிற்றிய நல் வளம் ஊட்டினீர்! பண்பு உடையீரே             	(8)

      

3716  பண்பு உடை வண்டொடு தும்பிகாள் பண் மிழற்றேல்மின் 

புண் புரை வேல் கொடு குத்தால் ஒக்கும் நும் இன் குரல் 

தண் பெரு நீர்த் தடம் தாமரை மலர்ந்தால் ஒக்கும் 

கண் பெரும் கண்ணன் நம் ஆவி உண்டு எழ நண்ணினான்            	(9)

      

3717  எழ நண்ணி நாமும் நம் வான நாடனோடு ஒன்றினோம் 

பழன நல் நாரைக் குழாங்கள்காள் பயின்று என் இனி? 

இழை நல்ல ஆக்கையும் பையவே புயக்கு அற்றது 

தழை நல்ல இன்பம் தலைப்பெய்து எங்கும் தழைக்கவே             	(10)

      

3718  இன்பம் தலைப்பெய்து எங்கும் தழைத்த பல் ஊழிக்குத் 

தன் புகழ் ஏத்தத் தனக்கு அருள் செய்த மாயனைத் 

தென் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் ஆயிரத்துள் இவை 

ஒன்பதோடு ஒன்றுக்கும் மூவுலகும் உருகுமே             	(11)

-----------


  
ஆழ்வார் எம்பெருமானது சீரைத் துயரத்துடன் கூறுதல்  (திருக்காட்கரை)


  
3719  உருகுமால் நெஞ்சம் உயிரின் பரமன்றி 

பெருகுமால் வேட்கையும் என் செய்கேன் தொண்டனேன் 

தெருவு எல்லாம் காவி கமழ் திருக்காட்கரை 

மருவிய மாயன் தன் மாயம் நினைதொறே?             	(1)

      

3720  நினைதொறும் சொல்லும்தொறும் நெஞ்சு இடிந்து உகும் 

வினைகொள் சீர் பாடிலும் வேம் எனது ஆர் உயிர் 

சுனைகொள் பூஞ்சோலைத் தென் காட்கரை என் அப்பா 

நினைகிலேன் நான் உனக்கு ஆட்செய்யும் நீர்மையே             	(2)

      

3721  நீர்மையால் நெஞ்சம் வஞ்சித்துப் புகுந்து என்னை 

ஈர்மைசெய்து என் உயிர் ஆய் என் உயிர் உண்டான் 

சீர் மல்கு சோலைத் தென் காட்கரை என் அப்பன் 

கார் முகில் வண்ணன் தன் கள்வம் அறிகிலேன்             	(3)

      

3722  அறிகிலேன் தன்னுள் அனைத்து உலகும் நிற்க 

நெறிமையால் தானும் அவற்றுள் நிற்கும் பிரான் 

வெறி கமழ் சோலைத் தென் காட்கரை என் அப்பன் 

சிறிய என் ஆர் உயிர் உண்ட திரு அருளே             	(4)

      

3723  திரு அருள் செய்பவன் போல என்னுள் புகுந்து 

உருவமும் ஆர் உயிரும் உடனே உண்டான் 

திரு வளர் சோலைத் தென் காட்கரை என் அப்பன் 

கரு வளர் மேனி என் கண்ணன் கள்வங்களே             	(5)

 	 	

3724  என் கண்ணன் கள்வம் எனக்குச் செம்மாய் நிற்கும் 

அம் கண்ணன் உண்ட என் ஆர் உயிர்க் கோது இது 

புன்கண்மை எய்தி புலம்பி இராப்பகல் 

என் கண்ணன் என்று அவன் காட்கரை ஏத்துமே            	(6)

 	 	

3725  காட்கரை ஏத்தும் அதனுள் கண்ணா என்னும் 

வேட்கை நோய் கூர நினைந்து கரைந்து உகும் 

ஆட்கொள்வான் ஒத்து என் உயிர் உண்ட மாயனால் 

கோள் குறைபட்டது என் ஆர் உயிர் கோள் உண்டே             	(7)

 	 	

3726  கோள் உண்டான் அன்றி வந்து என் உயிர் தான் உண்டான் 

நாளும் நாள் வந்து என்னை முற்றவும் தான் உண்டான் 

காள நீர் மேகத் தென் காட்கரை என் அப்பற்கு 

ஆள் அன்றே பட்டது? என் ஆர் உயிர் பட்டதே             	(8)

 	 	

3727  ஆர் உயிர் பட்டது எனது உயிர் பட்டது 

பேர் இதழ்த் தாமரைக் கண் கனி வாயது ஓர் 

கார் எழில் மேகத் தென் காட்கரை கோயில் கொள் 

சீர் எழில் நால் தடம் தோள் தெய்வவாரிக்கே?             	(9)

 	 	

3728  வாரிக்கொண்டு உன்னை விழுங்குவன் காணில் என்று 

ஆர்வு உற்ற என்னை ஒழிய என்னில் முன்னம் 

பாரித்துத் தான் என்னை முற்றப் பருகினான் 

கார் ஒக்கும் காட்கரை அப்பன் கடியனே             	(10)

 	 	

3729  கடியனாய்க் கஞ்சனைக் கொன்ற பிரான் தன்னை 

கொடி மதிள் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

வடிவு அமை ஆயிரத்து இப் பத்தினால் சன்மம் 

முடிவு எய்தி நாசம் கண்டீர்கள் எம் கானலே             	(11)

-----------


  
எம் பெருமானது வடிவழகே பற்றுக்கோடாக தலைவி திருமூழிக்களத்தே 

பறவைகளைத் தூதுவிடல்   (திருமூழிக்களம்)


  
3730  எம் கானல் அகம் கழிவாய் இரை தேர்ந்து இங்கு இனிது அமரும் 

செங்கால மட நாராய் திருமூழிக்களத்து உறையும் 

கொங்கு ஆர் பூந் துழாய் முடி எம் குடக்கூத்தர்க்கு என் தூதாய் 

நும் கால்கள் என் தலைமேல் கெழுமீரோ நுமரோடே             	(1)

 	 	

3731  நுமரோடும் பிரியாதே நீரும் நும் சேவலுமாய் 

அமர் காதல் குருகு இனங்காள் அணி மூழிக்களத்து உறையும் 

எமராலும் பழிப்புண்டு இங்கு என் தம்மால் இழிப்புண்டு? 

தமரோடு அங்கு உறைவார்க்குத் தக்கிலமே? கேளீரே             	(2)

 	 	

3732  தக்கிலமே கேளீர்கள்! தடம் புனல்வாய் இரை தேரும் 

கொக்கு இனங்காள் குருகு இனங்காள் குளிர்மூழிக்களத்து உறையும் 

செக்கமலத்து அலர் போலும் கண் கை கால் செங்கனி வாய் 

அக் கமலத்து இலைப் போலும் திருமேனி அடிகளுக்கே             	(3)

 	 	

3733   திருமேனி அடிகளுக்குத் தீவினையேன் விடு தூதாய் 

திருமூழிக்களம் என்னும் செழு நகர்வாய் அணி முகில்காள் 

திருமேனி அவட்கு அருளீர் என்றக்கால் உம்மைத் தன் 

திருமேனி ஒளி அகற்றி தெளி விசும்பு கடியுமே?             	(4)

 	 	

3734  தெளி விசும்பு கடிது ஓடி தீ வளைத்து மின் இலகும் 

ஒளி முகில்காள் திருமூழிக்களத்து உறையும் ஒண்சுடர்க்கு 

தெளி விசும்பு திருநாடாத் தீவினையேன் மனத்து உறையும் 

துளி வார் கள் குழலார்க்கு என் தூது உரைத்தல் செப்புமினே            	(5)

 	 	

3735  தூது உரைத்தல் செப்புமின்கள் தூ மொழி வாய் வண்டு இனங்காள் 

போது இரைத்து மது நுகரும் பொழில் மூழிக்களத்து உறையும் 

மாதரைத் தம் மார்வகத்தே வைத்தார்க்கு என் வாய் மாற்றம் 

தூது உரைத்தல் செப்புதிரேல் சுடர் வளையும் கலையுமே             	(6)

 	 	

3736  சுடர் வளையும் கலையும் கொண்டு அருவினையேன் தோள் துறந்த 

படர் புகழான் திருமூழிக்களத்து உறையும் பங்கயக்கண் 

சுடர் பவள வாயனைக் கண்டு ஒருநாள் ஓர் தூய் மாற்றம் 

படர் பொழில்வாய்க் குருகு இனங்காள் எனக்கு ஒன்று பணியீரே.             	(7)

 	 	

3737  எனக்கு ஒன்று பணியீர்கள் இரும் பொழில்வாய் இரை தேர்ந்து 

மனக்கு இன்பம் பட மேவும் வண்டு இனங்காள் தும்பிகாள் 

கனக்கொள் திண் மதிள் புடை சூழ் திருமூழிக்களத்து உறையும் 

புனக்கொள் காயா மேனிப் பூந் துழாய் முடியார்க்கே             	(8)

 	 	

3738  பூந் துழாய் முடியார்க்கு பொன் ஆழிக் கையாருக்கு 

ஏந்து நீர் இளம் குருகே திருமூழிக் களத்தாருக்கு 

ஏந்து பூண் முலை பயந்து என் இணை மலர்க் கண் நீர் ததும்ப 

தாம் தம்மைக்கொண்டு அகல்தல் தகவு அன்று என்று உரையீரே             	(9)

 	 	

3739  தகவு அன்று என்று உரையீர்கள் தடம் புனல்வாய் இரை தேர்ந்து 

மிக இன்பம் பட மேவும் மேல் நடைய அன்னங்காள் 

மிக மேனி மெலிவு எய்தி மேகலையும் ஈடு அழிந்து என் 

அகமேனி ஒழியாமே திருமூழிக்களத்தார்க்கே             	(10)

 	 	

3740  ஒழிவு இன்றித் திருமூழிக்களத்து உறையும் ஒண்சுடரை 

ஒழிவு இல்லா அணி மழலைக் கிளிமொழியாள் அலற்றிய சொல் 

வழு இல்லா வண் குருகூர்ச் சடகோபன் வாய்ந்து உரைத்த 

அழிவு இல்லா ஆயிரத்து இப் பத்தும் நோய் அறுக்குமே             	(11)

-----------


  
தூதர் மீளுமளவும் தனிமை பொறாத தலைவி தலைவன் நகரான 

திருநாவாய் செல்ல நினைத்தல்   (திருநாவாய்)


  
3741  அறுக்கும் வினையாயின ஆகத்து அவனை 

நிறுத்தும் மனத்து ஒன்றிய சிந்தையினார்க்கு 

வெறித் தண் மலர்ச் சோலைகள் சூழ் திருநாவாய் 

குறுக்கும் வகை உண்டுகொலோ கொடியேற்கே?             	(1)

 	 	

3742  கொடி ஏர் இடைக் கோகனகத்தவள் கேள்வன் 

வடி வேல் தடம் கண் மடப் பின்னை மணாளன் 

நெடியான் உறை சோலைகள் சூழ் திருநாவாய் 

அடியேன் அணுகப்பெறும் நாள் எவைகொலோ?             	(2)

 	 	

3743  எவைகொல் அணுகப் பெறும் நாள் என்று எப்போதும் 

கவையில் மனம் இன்றி கண்ணீர்கள் கலுழ்வன் 

நவை இல் திருநாரணன் சேர் திருநாவாய் 

அவையுள் புகலாவது ஓர் நாள் அறியேனே             	(3)

 	 	

3744  நாளேல் அறியேன் எனக்கு உள்ளன நானும் 

மீளா அடிமைப்பணி செய்யப் புகுந்தேன் 

நீள் ஆர் மலர்ச் சோலைகள் சூழ் திருநாவாய் 

வாள் ஏய் தடம் கண் மடப் பின்னை மணாளா             	(4)

 	 	

3745  மணாளன் மலர் மங்கைக்கும் மண் மடந்தைக்கும் 

கண்ணாளன் உலகத்து உயிர் தேவர்கட்கு எல்லாம் 

விண்ணாளன் விரும்பி உறையும் திருநாவாய் 

கண் ஆரக் களிக்கின்றது இங்கு என்றுகொல் கண்டே?             	(5)

 	 	

3746  கண்டே களிக்கின்றது இங்கு என்றுகொல் கண்கள் 

தொண்டே உனக்காய் ஒழிந்தேன் துரிசு இன்றி 

வண்டு ஆர் மலர்ச் சோலைகள் சூழ் திருநாவாய் 

கொண்டே உறைகின்ற எம் கோவலர் கோவே?             	(6)

 	 	

3747  கோ ஆகிய மா வலியை நிலம் கொண்டாய் 

தேவாசுரம் செற்றவனே திருமாலே 

நாவாய் உறைகின்ற என் நாரண நம்பீ 

ஆஆ அடியான் இவன் என்று அருளாயே             	(7)

 	 	

3748  அருளாது ஒழிவாய் அருள் செய்து அடியேனைப் 

பொருளாக்கி உன் பொன் அடிக் கீழ்ப் புக வைப்பாய் 

மருளே இன்றி உன்னை என் நெஞ்சத்து இருத்தும் 

தெருளே தரு தென் திருநாவாய் என் தேவே             	(8)

 	 	

3749  தேவர் முனிவர்க்கு என்றும் காண்டற்கு அரியன் 

மூவர் முதல்வன் ஒரு மூவுலகு ஆளி 

தேவன் விரும்பி உறையும் திருநாவாய் 

யாவர் அணுகப் பெறுவார் இனி? அந்தோ             	(9)

 	 	

3750  அந்தோ அணுகப் பெறும் நாள் என்று எப்போதும் 

சிந்தை கலங்கித் திருமால் என்று அழைப்பன் 

கொந்து ஆர் மலர்ச் சோலைகள் சூழ் திருநாவாய் 

வந்தே உறைகின்ற எம் மா மணி வண்ணா.             	(10)

 	 	

3751  வண்ணம் மணி மாட நல் நாவாய் உள்ளானைத் 

திண்ணம் மதிள் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் 

பண் ஆர் தமிழ் ஆயிரத்து இப் பத்தும் வல்லார் 

மண் ஆண்டு மணம் கமழ்வர் மல்லிகையே             	(11)

---------------


  
தலைவி மாலைப்பொழுது கண்டு தனது ஆற்றாமையால் இரங்கிக் கூறல்


  
3752  மல்லிகை கமழ் தென்றல் ஈரும் ஆலோ 

      வண் குறிஞ்சி இசை தவரும் ஆலோ 

செல் கதிர் மாலையும் மயக்கும் ஆலோ 

      செக்கர் நல் மேகங்கள் சிதைக்கும் ஆலோ 

அல்லி அம் தாமரைக் கண்ணன் எம்மான் 

      ஆயர்கள் ஏறு அரி ஏறு எம் மாயோன் 

புல்லிய முலைகளும் தோளும் கொண்டு 

      புகலிடம் அறிகிலம் தமியம் ஆலோ            	(1)

 	 	

3753  புகலிடம் அறிகிலம் தமியம் ஆலோ 

      புலம்புறு மணி தென்றல் ஆம்பல் ஆலோ 

பகல் அடு மாலை வண் சாந்தம் ஆலோ 

      பஞ்சமம் முல்லை தண் வாடை ஆலோ 

அகல் இடம் படைத்து இடந்து உண்டு உமிழ்ந்து 

      அளந்து எங்கும் அளிக்கின்ற ஆயன் மாயோன் 

இகலிடத்து அசுரர்கள் கூற்றம் வாரான் 

      இனி இருந்து என் உயிர் காக்கும் ஆறு என்?            	(2)

 	 	

3754  இனி இருந்து என் உயிர் காக்கும் ஆறு என்? 

      இணை முலை நமுக நுண் இடை நுடங்க 

துனி இரும் கலவிசெய்து ஆகம் தோய்ந்து 

      துறந்து எம்மை இட்டு அகல் கண்ணன் கள்வன் 

தனி இளம் சிங்கம் எம் மாயன் வாரான் 

      தாமரைக் கண்ணும் செவ்வாயும் நீலப் 

பனி இரும் குழல்களும் நான்கு தோளும் 

      பாவியேன் மனத்தே நின்று ஈரும் ஆலோ            	(3)

 	 	

3755  பாவியேன் மனத்தே நின்று ஈரும் ஆலோ 

      வாடை தண் வாடை வெவ் வாடை ஆலோ 

மேவு தண் மதியம் வெம் மதியம் ஆலோ 

      மென் மலர்ப் பள்ளி வெம் பள்ளி ஆலோ 

தூவி அம் புள் உடைத் தெய்வ வண்டு 

      துதைந்த எம் பெண்மை அம் பூ இது ஆலோ 

ஆவியின் பரம் அல்ல வகைகள் ஆலோ 

      யாமுடை நெஞ்சமும் துணை அன்று ஆலோ            	(4)

 	 	

3756  யாமுடை நெஞ்சமும் துணை அன்று ஆலோ 

      ஆ புகு மாலையும் ஆகின்று ஆலோ 

யாமுடை ஆயன் தன் மனம் கல் ஆலோ 

      அவனுடைத் தீம் குழல் ஈரும் ஆலோ 

யாமுடைத் துணை என்னும் தோழிமாரும் 

      எம்மில் முன் அவனுக்கு மாய்வர் ஆலோ 

யாமுடை ஆர் உயிர் காக்குமாறு என்? 

      அவனுடை அருள்பெறும் போது அரிதே            	(5)

 	 	

3757  அவனுடை அருள்பெறும் போது அரிதால் 

      அவ் அருள் அல்லன அருளும் அல்ல 

அவன் அருள் பெறும் அளவு ஆவி நில்லாது 

      அடு பகல் மாலையும் நெஞ்சும் காணேன் 

சிவனொடு பிரமன் வண் திருமடந்தை 

      சேர் திரு ஆகம் எம் ஆவி ஈரும் 

எவன் இனிப் புகும் இடம்? எவன் செய்கேனோ? 

      ஆருக்கு என் சொல்லுகேன்? அன்னைமீர்காள்            	(6)

 	 	

3758  ஆருக்கு என் சொல்லுகேன்? அன்னைமீர்காள் 

      ஆர் உயிர் அளவு அன்று இக் கூர் தண் வாடை 

கார் ஒக்கும் மேனி நம் கண்ணன் கள்வம் 

      கவர்ந்த அத் தனி நெஞ்சம் அவன் கணஃதே 

சீர் உற்ற அகில் புகை யாழ் நரம்பு 

      பஞ்சமம் தண் பசும் சாந்து அணைந்து 

போர் உற்ற வாடை தண் மல்லிகைப்பூப் 

      புது மணம் முகந்துகொண்டு எறியும் ஆலோ            	(7)

 	 	

3759  புது மணம் முகந்து கொண்டு எறியும் ஆலோ 

      பொங்கு இள வாடை புன் செக்கர் ஆலோ 

அது மணந்து அகன்ற நம் கண்ணன் கள்வம் 

      கண்ணனில் கொடிது இனி அதனில் உம்பர் 

மது மண மல்லிகை மந்தக் கோவை 

      வண் பசும் சாந்தினில் பஞ்சமம் வைத்து 

அது மணந்து இன் அருள் ஆய்ச்சியர்க்கே 

      ஊதும் அத் தீம் குழற்கே உய்யேன் நான்            	(8)

 	 	

3760  ஊதும் அத் தீம் குழற்கே உய்யேன் நான் 

      அது மொழிந்து இடை இடை தன் செய் கோலத் 

தூது செய் கண்கள் கொண்டு ஒன்று பேசி 

      தூ மொழி இசைகள் கொண்டு ஒன்று நோக்கி 

பேதுறு முகம்செய்து நொந்து நொந்து 

      பேதை நெஞ்சு அறவு அறப் பாடும் பாட்டை 

யாதும் ஒன்று அறிகிலம் அம்ம அம்ம 

      மாலையும் வந்தது மாயன் வாரான்            	(9)

 	 	

3761  மாலையும் வந்தது மாயன் வாரான் 

      மா மணி புலம்ப வல் ஏறு அணைந்த

கோல நல் நாகுகள் உகளும் ஆலோ 

      கொடியன குழல்களும் குழறும் ஆலோ 

வால் ஒளி வளர் முல்லை கருமுகைகள் 

      மல்லிகை அலம்பி வண்டு ஆலும் ஆலோ

வேலையும் விசும்பில் விண்டு அலறும் ஆலோ 

      என் சொல்லி உய்வன் இங்கு அவனை விட்டே?           	(10)

 	 	

3762  அவனைவிட்டு அகன்று உயிர் ஆற்றகில்லா 

      அணி இழை ஆய்ச்சியர் மாலைப் பூசல் 

அவனை விட்டு அகல்வதற்கே இரங்கி 

      அணி குருகூர்ச் சடகோபன் மாறன் 

அவனி உண்டு உமிழ்ந்தவன்மேல் உரைத்த 

      ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் கொண்டு 

அவனியுள் அலற்றி நின்று உய்ம்மின் தொண்டீர் 

      அச் சொன்ன மாலை நண்ணித் தொழுதே            	(11)

------------


  
திருக்கண்ணபுரம் சேருமாறு பிறருக்கு உபதேசம் செய்தல்

  (திருக்கண்ணபுரம்)


  
3763  மாலை நண்ணித் தொழுது எழுமினோ வினை கெட 

காலை மாலை கமல மலர் இட்டு நீர் 

வேலை மோதும் மதிள் சூழ் திருக் கண்ணபுரத்து 

ஆலின்மேல் ஆல் அமர்ந்தான் அடி இணைகளே            	(1)

 	 	

3764  கள் அவிழும் மலர் இட்டு நீர் இறைஞ்சுமின் 

நள்ளி சேரும் வயல் சூழ் கிடங்கின் புடை 

வெள்ளி ஏய்ந்த மதிள் சூழ் திருக் கண்ணபுரம் 

உள்ளி நாளும் தொழுது எழுமினோ தொண்டரே           	(2)

 	 	

3765  தொண்டர் நும் தம் துயர் போக நீர் ஏகமாய் 

விண்டு வாடா மலர் இட்டு நீர் இறைஞ்சுமின் 

வண்டு பாடும் பொழில் சூழ் திருக்கண்ணபுரத்து 

அண்ட வாணன் அமரர் பெருமானையே            	(3)

 	 	

3766  மானை நோக்கி மடப் பின்னை தன் கேள்வனை 

தேனை வாடா மலர் இட்டு நீர் இறைஞ்சுமின் 

வானை உந்தும் மதிள் சூழ் திருக்கண்ணபுரம் 

தான் நயந்த பெருமான் சரண் ஆகுமே            	(4)

 	 	

3767  சரணம் ஆகும் தன தாள் அடைந்தார்க்கு எல்லாம் 

மரணம் ஆனால் வைகுந்தம் கொடுக்கும் பிரான் 

அரண் அமைந்த மதிள் சூழ் திருக்கண்ணபுரத் 

தரணியாளன் தனது அன்பர்க்கு அன்பு ஆகுமே           	(5)

 	 	

3768  அன்பன் ஆகும் தன தாள் அடைந்தார்க்கு எல்லாம் 

செம் பொன் ஆகத்து அவுணன் உடல் கீண்டவன் 

நன் பொன் ஏய்ந்த மதிள் சூழ் திருக்கண்ணபுரத்து 

அன்பன் நாளும் தன மெய்யர்க்கு மெய்யனே            	(6)

 	 	

3769  மெய்யன் ஆகும் விரும்பித் தொழுவார்க்கு எல்லாம் 

பொய்யன் ஆகும் புறமே தொழுவார்க்கு எல்லாம் 

செய்யில் வாளை உகளும் திருக்கண்ணபுரத்து 

ஐயன் ஆகத்து அணைப்பார்கட்கு அணியனே            	(7)

 	 	

3770  அணியன் ஆகும் தன தாள் அடைந்தார்க்கு எல்லாம் 

பிணியும் சாரா பிறவி கெடுத்து ஆளும் 

மணி பொன் ஏய்ந்த மதிள் சூழ் திருக்கண்ணரம் 

பணிமின் நாளும் பரமேட்டி தன் பாதமே            	(8)

 	 	

3771  பாதம் நாளும் பணிய தணியும் பிணி 

ஏதம் சாரா எனக்கேல் இனி என்குறை? 

வேத நாவர் விரும்பும் திருக்கண்ணபுரத்து 

ஆதியானை அடைந்தார்க்கு அல்லல் இல்லையே            	(9)

 	 	

3772  இல்லை அல்லல் எனக்கேல் இனி என் குறை? 

அல்லி மாதர் அமரும் திருமார்பினன் 

கல்லில் ஏய்ந்த மதிள் சூழ் திருக்கண்ணபுரம் 

சொல்ல நாளும் துயர் பாடு சாராவே            	(10)

 	 	

3773  பாடு சாராவினை பற்று அற வேண்டுவீர் 

மாடம் நீடு குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

பாடலான தமிழ் ஆயிரத்துள் இப்பத்தும் 

பாடி ஆடிப் பணிமின் அவன் தாள்களே            	(11)

-------------


  
திருமோகூர்ப் பெருமானைச் சரணம் அடைந்து தாம் பரமபதம் 

அடையக் கருதியதை ஆழ்வார் அருளிச்செய்தல்  (திருமோகூர்)


  
3774  தாள தாமரைத் தடம் அணி வயல் திருமோகூர் 

நாளும் மேவி நன்கு அமர்ந்து நின்று அசுரரைத் தகர்க்கும் 

தோளும் நான்கு உடைச் சுரி குழல் கமலக் கண் கனி வாய்க் 

காளமேகத்தை அன்றி மற்றொன்று இலம் கதியே            	(1)

 	 	

3775  இலம் கதி மற்றொன்று எம்மைக்கும் ஈன் தண் துழாயின் 

அலங்கல் அம் கண்ணி ஆயிரம் பேர் உடை அம்மான் 

நலம் கொள் நான்மறை வாணர்கள் வாழ் திருமோகூர் 

நலம் கழல் அவன் அடி நிழல் தடம் அன்றி யாமே            	(2)

 	 	

3776  அன்றி யாம் ஒரு புகலிடம் இலம் என்று என்று அலற்றி 

நின்று நான்முகன் அரனொடு தேவர்கள் நாட 

வென்று இம் மூவுலகு அளித்து உழல்வான் திருமோகூர் 

நன்று நாம் இனி நணுகுதும் நமது இடர் கெடவே            	(3)

 	 	

3777  இடர் கெட எம்மைப் போந்து அளியாய் என்று என்று ஏத்தி 

சுடர் கொள் சோதியைத் தேவரும் முனிவரும் தொடர 

படர் கொள் பாம்பு அணைப் பள்ளி கொள்வான் திருமோகூர் 

இடர் கெட அடி பரவுதும் தொண்டீர்! வம்மினே            	(4)

 	 	

3778  தொண்டீர் வம்மின் நம் சுடர் ஒளி ஒரு தனி முதல்வன் 

அண்டம் மூவுலகு அளந்தவன் அணி திருமோகூர் 

எண் திசையும் ஈன் கரும்பொடு பெரும் செந்நெல் விளையக் 

கொண்ட கோயிலை வலஞ்செய்து இங்கு ஆடுதும் கூத்தே            	(5)

 	 	

3779  கூத்தன் கோவலன் குதற்று வல் அசுரர்கள் கூற்றம் 

ஏத்தும் நங்கட்கும் அமரர்க்கும் முனிவர்க்கும் இன்பன் 

வாய்த்த தண் பணை வள வயல் சூழ் திருமோகூர் 

ஆத்தன் தாமரை அடி அன்றி மற்று இலம் அரணே            	(6)

 	 	

3780  மற்று இலம் அரண் வான் பெரும் பாழ் தனி முதலாச் 

சுற்றும் நீர் படைத்து அதன் வழித் தொல் முனி முதலா 

முற்றும் தேவரோடு உலகுசெய்வான் திருமோகூர் 

சுற்றி நாம் வலஞ் செய்ய நம் துயர் கெடும் கடிதே            	(7)

 	 	

3781  துயர் கெடும் கடிது அடைந்து வந்து அடியவர் தொழுமின் 

உயர் கொள் சோலை ஒண் தடம் அணி ஒளி திருமோகூர் 

பெயர்கள் ஆயிரம் உடைய வல் அரக்கர் புக்கு அழுந்த 

தயரதன் பெற்ற மரகத மணித் தடத்தினையே            	(8)

 	 	

3782  மணித் தடத்து அடி மலர்க் கண்கள் பவளச் செவ்வாய் 

அணிக் கொள் நால் தடம் தோள் தெய்வம் அசுரரை என்றும் 

துணிக்கும் வல் அரட்டன் உறை பொழில் திருமோகூர் 

நணித்து நம்முடை நல் அரண் நாம் அடைந்தனமே            	(9)

 	 	

3783  நாம் அடைந்த நல் அரண் நமக்கு என்று நல் அமரர் 

தீமை செய்யும் வல் அசுரரை அஞ்சிச் சென்று அடைந்தால் 

காம ரூபம் கொண்டு எழுந்து அளிப்பான் திருமோகூர் 

நாமமே நவின்று எண்ணுமின் ஏத்துமின் நமர்காள்            	(10)

 	 	

3784  ஏத்துமின் நமர்காள் என்று தான் குடம் ஆடு 

கூத்தனைக் குருகூர்ச் சடகோபன் குற்றேவல்கள் 

வாய்த்த ஆயிரத்துள் இவை வண் திருமோகூர்க்கு 

ஈத்த பத்து இவை ஏத்த வல்லார்க்கு இடர் கெடுமே            	(11)

-----------


  
திருவனந்தபுரத்தைச் சேர்ந்தால் பரமபதத்திற் போலத் தொண்டு 

செய்யலாம் என்று கூறுதல் (திருவனந்தபுரம்)
  


3785  கெடும் இடர் ஆய எல்லாம் கேசவா என்ன நாளும் 

கொடுவினை செய்யும் கூற்றின் தமர்களும் குறுககில்லார் 

விடம் உடை அரவில் பள்ளி விரும்பினான் சுரும்பு அலற்றும் 

தடம் உடை வயல் அனந்தபுரநகர் புகுதும் இன்றே            	(1)

 	 	

3786  இன்று போய்ப் புகுதிராகில் எழுமையும் ஏதம் சாரா 

குன்று நேர் மாடம் மாடே குருந்து சேர் செருந்தி புன்னை 

மன்று அலர் பொழில் அனந்தபுரநகர் மாயன் நாமம் 

ஒன்றும் ஓர் ஆயிரமாம் உள்ளுவார்க்கு உம்பர் ஊரே            	(2)

 	 	

3787  ஊரும் புள் கொடியும் அஃதே உலகு எல்லாம் உண்டு உமிழ்ந்தான் 

சேரும் தண் அனந்தபுரம் சிக்கெனப் புகுதிராகில் 

தீரும் நோய் வினைகள் எல்லாம் திண்ணம் நாம் அறியச் சொன்னோம் 

பேரும் ஓர் ஆயிரத்துள் ஒன்று நீர் பேசுமினே            	(3)

 	 	

3788  பேசுமின் கூசம் இன்றி பெரிய நீர் வேலை சூழ்ந்து 

வாசமே கமழும் சோலை வயல் அணி அனந்தபுரம் 

நேசம் செய்து உறைகின்றானை நெறிமையால் மலர்கள் தூவி 

பூசனை செய்கின்றார்கள் புண்ணியம் செய்தவாறே            	(4)

 	 	

3789  புண்ணியம் செய்து நல்ல புனலொடு மலர்கள் தூவி 

எண்ணுமின் எந்தை நாமம் இப் பிறப்பு அறுக்கும் அப்பால் 

திண்ணம் நாம் அறியச் சொன்னோம் செறி பொழில் அனந்தபுரத்து 

அண்ணலார் கமல பாதம் அணுகுவார் அமரர் ஆவார்            	(5)

 	 	

3790  அமரராய்த் திரிகின்றார்கட்கு ஆதி சேர் அனந்தபுரத்து 

அமரர் கோன் அர்ச்சிக்கின்று அங்கு அகப் பணி செய்வர் விண்ணோர் 

நமர்களோ சொல்லக் கேள்மின் நாமும் போய் நணுகவேண்டும் 

குமரனார் தாதை துன்பம் துடைத்த கோவிந்தனாரே            	(6)

 	 	

3791  துடைத்த கோவிந்தனாரே உலகு உயிர் தேவும் மற்றும் 

படைத்த எம் பரம மூர்த்தி பாம்பு அணைப் பள்ளி கொண்டான் 

மடைத்தலை வாளை பாயும் வயல் அணி அனந்தபுரம் 

கடைத்தலை சீய்க்கப்பெற்றால் கடுவினை களையலாமே            	(7)

 	 	

3792  கடுவினை களையலாகும் காமனைப் பயந்த காளை 

இடவகை கொண்டது என்பர் எழில் அணி அனந்தபுரம் 

படம் உடை அரவில் பள்ளி பயின்றவன் பாதம் காண 

நடமினோ நமர்கள் உள்ளீர்! நாம் உமக்கு அறியச் சொன்னோம்.           	(8)

 	 	

3793  நாம் உமக்கு அறியச் சொன்ன நாள்களும் நணிய ஆன 

சேமம் நன்கு உடைத்துக் கண்டீர் செறி பொழில் அனந்தபுரம் 

தூமம் நல் விரை மலர்கள் துவள் அற ஆய்ந்துகொண்டு 

வாமனன் அடிக்கு என்று ஏத்த மாய்ந்து அறும் வினைகள் தாமே.           	(9)

 	 	

3794  மாய்ந்து அறும் வினைகள் தாமே மாதவா என்ன நாளும் 

ஏய்ந்த பொன் மதிள் அனந்தபுரநகர் எந்தைக்கு என்று 

சாந்தொடு விளக்கம் தூபம் தாமரை மலர்கள் நல்ல 

ஆய்ந்து கொண்டு ஏத்த வல்லார் அந்தம் இல் புகழினாரே            	(10)

 	 	

3795  அந்தம் இல் புகழ் அனந்தபுரநகர் ஆதி தன்னைக் 

கொந்து அலர் பொழில் குருகூர் மாறன் சொல் ஆயிரத்துள் 

ஐந்தினோடு ஐந்தும் வல்லார் அணைவர் போய் அமர் உலகில் 

பைந்தொடி மடந்தையர் தம் வேய் மரு தோள் இணையே            	(11)

------------


  
ஆநிரை மேய்க்கச் சென்றால் பிரிவாற்றி இரோம் என்று போக்கைத் 

தவிர்க்குமாறு ஆய்ச்சியர் கண்ணனை வேண்டுதல்


  
3796  வேய் மரு தோள் இணை மெலியும் ஆலோ 

      மெலிவும் என் தனிமையும் யாதும் நோக்காக் 

காமரு குயில்களும் கூவும் ஆலோ 

      கண மயில் அவை கலந்து ஆலும் ஆலோ 

ஆ மருவு இன நிரை மேய்க்க நீ போக்கு 

      ஒரு பகல் ஆயிரம் ஊழி ஆலோ 

தாமரைக் கண்கள்கொண்டு ஈர்தி ஆலோ 

      தகவிலை தகவிலையே நீ கண்ணா            	(1)

 	 	

3797  தகவிலை தகவிலையே நீ கண்ணா 

      தட முலை புணர்தொறும் புணர்ச்சிக்கு ஆராச் 

சுகவெள்ளம் விசும்பு இறந்து அறிவை மூழ்கச் 

      சூழ்ந்து அது கனவு என நீங்கி ஆங்கே 

அக உயிர் அகம் அகம்தோறும் உள் புக்கு 

      ஆவியின் பரம் அல்ல வேட்கை அந்தோ 

மிக மிக இனி உன்னைப் பிரிவை ஆமால் 

      வீவ நின் பசு நிரை மேய்க்கப் போக்கே            	(2)

 	 	

3798  வீவன் நின் பசு நிரை மேய்க்கப் போக்கு 

      வெவ்வுயிர் கொண்டு எனது ஆவி வேமால் 

யாவரும் துணை இல்லை யான் இருந்து உன் 

      அஞ்சன மேனியை ஆட்டம் காணேன் 

போவது அன்று ஒரு பகல் நீ அகன்றால் 

      பொரு கயல் கண் இணை நீரும் நில்லா 

சாவது இவ் ஆய்க்குலத்து ஆய்ச்சியோமாய்ப் 

      பிறந்த இத் தொழுத்தையோம் தனிமை தானே            	(3)

 	 	

3799  தொழுத்தையோம் தனிமையும் துணை பிரிந்தார் 

      துயரமும் நினைகிலை கோவிந்தா நின் 

தொழுத்தனில் பசுக்களையே விரும்பி 

      துறந்து எம்மை இட்டு அவை மேய்க்கப் போதி 

பழுத்த நல் அமுதின் இன் சாற்று வெள்ளம் 

      பாவியேன் மனம் அகம்தோறும் உள்புக்கு 

அழுத்த நின் செங்கனி வாயின் கள்வப் 

      பணிமொழி நினைதொறும் ஆவி வேமால்            	(4)

 	 	

3800  பணிமொழி நினைதொறும் ஆவி வேமால் 

      பகல் நிரை மேய்க்கிய போய கண்ணா 

பிணி அவிழ் மல்லிகை வாடை தூவ 

      பெரு மத மாலையும் வந்தின்று ஆலோ 

மணி மிகு மார்பினில் முல்லைப்போது என் 

      வன முலை கமழ்வித்து உன் வாய் அமுதம் தந்து 

அணி மிகு தாமரைக் கையை அந்தோ! 

      அடிச்சியோம் தலைமிசை நீ அணியாய்            	(5)

 	 	

3801  அடிச்சியோம் தலைமிசை நீ அணியாய் 

      ஆழி அம் கண்ணா உன் கோலப் பாதம் 

பிடித்து அது நடுவு உனக்கு அரிவையரும் 

      பலர் அது நிற்க எம் பெண்மை ஆற்றோம் 

வடித்தடம் கண் இணை நீரும் நில்லா 

      மனமும் நில்லா எமக்கு அது தன்னாலே 

வெடிப்பு நின் பசு நிரை மேய்க்கப் போக்கு 

      வேம் எமது உயிர் அழல் மெழுகில் உக்கே            	(6)

 	 	

3802  வேம் எமது உயிர் அழல் மெழுகில் உக்கு 

      வெள் வளை மேகலை கழன்று வீழ 

தூ மலர்க் கண் இணை முத்தம் சோர 

      துணை முலை பயந்து என தோள்கள் வாட 

மா மணி வண்ணா உன் செங்கமல 

      வண்ண மெல் மலர் அடி நோவ நீ போய் 

ஆ மகிழ்ந்து உகந்து அவை மேய்க்கின்று உன்னோடு 

      அசுரர்கள் தலைப்பெய்யில் எவன்கொல் ஆங்கே?           	(7)

 	 	

3803  அசுரர்கள் தலைப்பெய்யில் எவன்கொல் ஆங்கு? என்று 

      ஆழும் என் ஆர் உயிர் ஆன் பின் போகேல் 

கசிகையும் வேட்கையும் உள்கலந்து 

      கலவியும் நலியும் என் கைகழியேல் 

வசிசெய் உன் தாமரைக் கண்ணும் வாயும் 

      கைகளும் பீதக உடையும் காட்டி 

ஒசிசெய் நுண் இடை இள ஆய்ச்சியர் நீ 

      உகக்கும் நல்லவரொடும் உழிதராயே            	(8)

 	 	

3804  உகக்கும் நல்லவரொடும் உழிதந்து உன் தன் 

      திருவுள்ளம் இடர் கெடும்தோறும் நாங்கள் 

வியக்க இன்புறுதும் எம் பெண்மை ஆற்றோம் 

      எம் பெருமான் பசு மேய்க்கப் போகேல் 

மிகப் பல அசுரர்கள் வேண்டு உருவம் கொண்டு 

      நின்று உழிதருவர் கஞ்சன் ஏவ 

அகப்படில் அவரொடும் நின்னொடு ஆங்கே 

      அவத்தங்கள் விளையும் என் சொல் கொள் அந்தோ           	(9)

 	 	

3805  அவத்தங்கள் விளையும் என் சொல் கொள் அந்தோ 

      அசுரர்கள் வன் கையர் கஞ்சன் ஏவ 

தவத்தவர் மறுக நின்று உழிதருவர் 

      தனிமையும் பெரிது உனக்கு இராமனையும் 

உவர்த்தலை உடன் திரிகிலையும் என்று என்று 

      ஊடுற என்னுடை ஆவி வேமால் 

திவத்திலும் பசு நிரை மேய்ப்பு உவத்தி 

      செங்கனி வாய் எங்கள் ஆயர் தேவே            	(10)

 	 	

3806  செங்கனி வாய் எங்கள் ஆயர் தேவு அத்

      திருவடி திருவடிமேல் பொருநல் 

சங்கு அணி துறைவன் வண் தென் குருகூர் 

      வண் சடகோபன் சொல் ஆயிரத்துள் 

மங்கையர் ஆய்ச்சியர் ஆய்ந்த மாலை 

      அவனொடும் பிரிவதற்கு இரங்கி தையல் 

அங்கு அவன் பசு நிரை மேய்ப்பு ஒழிப்பான் 

      உரைத்தன இவையும் பத்து அவற்றின் சார்வே            	(11)

-------------


  
ஆழ்வார் தாம் பெறக் கருதிய பக்தி பலித்தமையை அருளிச்செய்தல்


  
3807  சார்வே தவநெறிக்குத் தாமோதரன் தாள்கள் 

கார் மேக வண்ணன் கமல நயனத்தன் 

நீர் வானம் மண் எரி கால் ஆய் நின்ற நேமியான் 

பேர் வானவர்கள் பிதற்றும் பெருமையனே            	(1)

 	 	

3808  பெருமையனே வானத்து இமையோர்க்கும் காண்டற்கு 

அருமையனே ஆகத்து அணையாதார்க்கு என்றும் 

திரு மெய் உறைகின்ற செங்கண் மால் நாளும் 

இருமை வினை கடிந்து இங்கு என்னை ஆள்கின்றானே            	(2)

 	 	

3809  ஆள்கின்றான் ஆழியான் ஆரால் குறைவு உடையம்? 

மீள்கின்றது இல்லை பிறவித் துயர் கடிந்தோம் 

வாள் கெண்டை ஒண்கண் மடப் பின்னை தன் கேள்வன் 

தாள் கண்டுகொண்டு என் தலைமேல் புனைந்தேனே            	(3)

 	 	

3810  தலைமேல் புனைந்தேன் சரணங்கள் ஆலின் 

இலைமேல் துயின்றான் இமையோர் வணங்க 

மலைமேல் தான் நின்று என் மனத்துள் இருந்தானை 

நிலை பேர்க்கல் ஆகாமை நிச்சித்து இருந்தேனே            	(4)

 	 	

3811  நிச்சித்து இருந்தேன் என் நெஞ்சம் கழியாமை 

கைச் சக்கரத்து அண்ணல் கள்வம் பெரிது உடையன் 

மெச்சப்படான் பிறர்க்கு மெய்போலும் பொய் வல்லன் 

நச்சப்படும் நமக்கு நாகத்து அணையானே            	(5)

 	 	

3812  நாகத்து அணையானை நாள்தோறும் ஞானத்தால் 

ஆகத்து அணைப்பார்க்கு அருள்செய்யும் அம்மானை 

மாகத்து இள மதியம் சேரும் சடையானைப் 

பாகத்து வைத்தான் தன் பாதம் பணிந்தேனே            	(6)

 	 	

3813  பணி நெஞ்சே நாளும் பரம பரம்பரனை 

பிணி ஒன்றும் சாரா பிறவி கெடுத்து ஆளும் 

மணி நின்ற சோதி மதுசூதன் என் அம்மான் 

அணி நின்ற செம்பொன் அடல் ஆழியானே            	(7)

 	 	

3814  ஆழியான் ஆழி அமரர்க்கும் அப்பாலான் 

ஊழியான் ஊழி படைத்தான் நிரை மேய்த்தான் 

பாழி அம் தோளால் வரை எடுத்தான் பாதங்கள் 

வாழி என் நெஞ்சே! மறவாது வாழ்கண்டாய்            	(8)

 	 	

3815  கண்டேன் கமல மலர்ப் பாதம் காண்டலுமே 

விண்டே ஒழிந்த வினையாயின எல்லாம் 

தொண்டே செய்து என்றும் தொழுது வழியொழுக 

பண்டே பரமன் பணித்த பணிவகையே            	(9)

 	 	

3816  வகையால் மனம் ஒன்றி மாதவனை நாளும் 

புகையால் விளக்கால் புது மலரால் நீரால் 

திசைதோறு அமரர்கள் சென்று இறைஞ்ச நின்ற 

தகையான் சரணம் தமர்கட்கு ஓர் பற்றே            	(10)

 	 	

3817  பற்று என்று பற்றி பரம பரம்பரனை 

மல் திண் தோள் மாலை வழுதி வளநாடன் 

சொல் தொடை அந்தாதி ஓர் ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

கற்றார்க்கு ஓர் பற்றாகும் கண்ணன் கழல் இணையே            	(11)

----------------


  
பக்தி பண்ணும் வகைகளைத் தொகுத்துக் கூறல்


  
3818  கண்ணன் கழல் இணை 

நண்ணும் மனம் உடையீர் 

எண்ணும் திருநாமம் 

திண்ணம் நாரணமே            	(1)

 	 	

3819  நாரணன் எம்மான் 

பார் அணங்கு ஆளன் 

வாரணம் தொலைத்த 

காரணன் தானே            	(2)

 	 	

3820  தானே உலகு எல்லாம் 

தானே படைத்து இடந்து 

தானே உண்டு உமிழ்ந்து 

தானே ஆள்வானே            	(3)

 	 	

3821  ஆள்வான் ஆழி நீர்க் 

கோள்வாய் அரவு அணையான் 

தாள்வாய் மலர் இட்டு 

நாள்வாய் நாடீரே                  	(4)

 	 	

3822  நாடீர் நாள்தோறும் 

வாடா மலர்கொண்டு 

பாடீர் அவன் நாமம் 

வீடே பெறலாமே            	(5)

 	 	

3823  மேயான் வேங்கடம் 

காயாமலர் வண்ணன் 

பேயார் முலை உண்ட 

வாயான் மாதவனே            	(6)

 	 	

3824  மாதவன் என்று என்று 

ஓத வல்லீரேல் 

தீது ஒன்றும் அடையா 

ஏதம் சாராவே            	(7)

 	 	

3825  சாரா ஏதங்கள் 

நீர் ஆர் முகில் வண்ணன் 

பேர் ஆர் ஓதுவார் 

ஆரார் அமரரே            	(8)

 	 	

3826  அமரர்க்கு அரியானை 

தமர்கட்கு எளியானை 

அமரத் தொழுவார்கட்கு 

அமரா வினைகளே            	(9)

 	 	

3827  வினை வல் இருள் என்னும் 

முனைகள் வெருவிப் போம் 

சுனை நல் மலர் இட்டு 

நினைமின் நெடியானே            	(10)

 	 	

3828  நெடியான் அருள் சூடும் 

படியான் சடகோபன் 

நொடி ஆயிரத்து இப் பத்து 

அடியார்க்கு அருள்பேறே            	(11)

----------------


  
தமக்குப் பேறு அளிக்கச் சமயம் பார்த்திருந்த பேரருளைப் பாராட்டி ஆழ்வார் நெஞ்சுடன் கூறுதல்  (திருவாட்டாறு)
  


3829  அருள்பெறுவார் அடியார் தம் அடியனேற்கு ஆழியான் 

அருள்தருவான் அமைகின்றான் அது நமது விதிவகையே 

இருள் தரு மா ஞாலத்துள் இனிப் பிறவி யான் வேண்டேன் 

மருள் ஒழி நீ மட நெஞ்சே வாட்டாற்றான் அடி வணங்கே            	(1)

 	 	

3830  வாட்டாற்றான் அடி வணங்கி மா ஞாலப் பிறப்பு அறுப்பான் 

கேட்டாயே மட நெஞ்சே! கேசவன் எம் பெருமானைப் 

பாட்டு ஆய பல பாடி பழவினைகள் பற்று அறுத்து 

நாட்டாரோடு இயல்வு ஒழிந்து நாரணனை நண்ணினமே            	(2)

 	 	

3831  நண்ணினம் நாராயணனை நாமங்கள் பல சொல்லி 

மண் உலகில் வளம் மிக்க வாட்டாற்றான் வந்து இன்று 

விண் உலகம் தருவானாய் விரைகின்றான் விதிவகையே 

எண்ணினவாறு ஆகா இக் கருமங்கள் என் நெஞ்சே            	(3)

 	 	

3832  என் நெஞ்சத்து உள் இருந்து இங்கு இரும் தமிழ் நூல் இவை மொழிந்து 

வல் நெஞ்சத்து இரணியனை மார்வு இடந்த வாட்டாற்றான் 

மன் அஞ்ச பாரதத்துப் பாண்டவர்க்காப் படைதொட்டான் 

நல் நெஞ்சே நம் பெருமான் நமக்கு அருள் தான் செய்வானே            	(4)

 	 	

3833  வான் ஏற வழி தந்த வாட்டாற்றான் பணிவகையே 

நான் ஏறப் பெறுகின்றேன் நரகத்தை நகு நெஞ்சே! 

தேன் ஏறு மலர்த் துளவம் திகழ் பாதன் செழும் பறவை 

தான் ஏறித் திரிவான தாள் இணை என் தலைமேலே            	(5)

 	 	

3834  தலைமேல தாள் இணைகள் தாமரைக்கண் என் அம்மான் 

நிலைபேரான் என் நெஞ்சத்து எப்பொழுதும் எம் பெருமான் 

மலை மாடத்து அரவு அணைமேல் வாட்டாற்றான் மதம் மிக்க 

கொலை யானை மருப்பு ஒசித்தான் குரை கழல்கள் குறுகினமே           	(6)

 	 	

3835  குரை கழல்கள் குறுகினம் நம் கோவிந்தன் குடிகொண்டான் 

திரை குழுவு கடல் புடை சூழ் தென் நாட்டுத் திலதம் அன்ன 

வரை குழுவு மணி மாட வாட்டாற்றான் மலர் அடிமேல் 

விரை குழுவு நறும் துளவம் மெய்ந்நின்று கமழுமே            	(7)

 	 	

3836  மெய்ந்நின்று கமழ் துளவ விரை ஏறு திருமுடியன் 

கைந்நின்ற சக்கரத்தன் கருதும் இடம் பொருது புனல் 

மைந்நின்ற வரை போலும் திரு உருவ வாட்டாற்றாற்கு 

எந் நன்றி செய்தேனா என் நெஞ்சில் திகழ்வதுவே?            	(8)

 	 	

3837  திகழ்கின்ற திருமார்பில் திருமங்கை தன்னோடும் 

திகழ்கின்ற திருமாலார் சேர்விடம் தண் வாட்டாறு 

புகழ்நின்ற புள் ஊர்தி போர் அரக்கர் குலம் கெடுத்தான் 

இகழ்வு இன்றி என் நெஞ்சத்து எப்பொழுதும் பிரியானே            	(9)

 	 	

3838  பிரியாது ஆட்செய் என்று பிறப்பு அறுத்து ஆள் அறக்கொண்டான் 

அரி ஆகி இரணியனை ஆகம் கீண்டான் அன்று 

பெரியார்க்கு ஆட்பட்டக்கால் பெறாத பயன் பெறுமாறு 

வரி வாள் வாய் அரவு அணைமேல் வாட்டாற்றான் காட்டினனே            	(10)

 	 	

3839  காட்டித் தன் கனை கழல்கள் கடு நரகம் புகல் ஒழித்த 

வாட்டாற்று எம் பெருமானை வளங் குருகூர்ச் சடகோபன் 

பாட்டாய தமிழ் மாலை ஆயிரத்துள் இப் பத்தும் 

கேட்டு ஆரார் வானவர்கள் செவிக்கு இனிய செஞ்சொல்லே           	(11)

----------------


  
ஆழ்வார் தமது மேனியின்மேல் எம்பெருமான் வைத்துள்ள 

  வாஞ்சையைப் பாராட்டிப் பேசுதல் (திருமாலிருஞ்சோலை)
  


3840  செஞ்சொல் கவிகாள் உயிர் காத்து ஆட்செய்ம்மின் திருமாலிருஞ்சோலை 

வஞ்சக் கள்வன் மா மாயன் மாயக் கவியாய் வந்து என் 

நெஞ்சும் உயிரும் உள் கலந்து நின்றார் அறியாவண்ணம் என் 

நெஞ்சும் உயிரும் அவை உண்டு தானே ஆகி நிறைந்தானே            	(1)

 	 	

3841  தானே ஆகி நிறைந்து எல்லா உலகும் உயிரும் தானே ஆய் 

தானே யான் என்பான் ஆகி தன்னைத் தானே துதித்து எனக்குத் 

தேனே பாலே கன்னலே அமுதே திருமாலிருஞ்சோலைக் 

கோனே ஆகி நின்றொழிந்தான் என்னை முற்றும் உயிர் உண்டே           	(2)

 	 	

3842  என்னை முற்றும் உயிர் உண்டு என் மாய ஆக்கை இதனுள் புக்கு 

என்னை முற்றும் தானே ஆய் நின்ற மாய அம்மான் சேர் 

தென் நன் திருமாலிருஞ்சோலைத் திசை கைகூப்பிச் சேர்ந்த யான் 

இன்னும் போவேனேகொலோ? என்கொல் அம்மான் திரு அருளே?           	(3)

 	 	

3843  என்கொல் அம்மான் திரு அருள்கள் உலகும் உயிரும் தானே ஆய் 

நன்கு என் உடலம் கைவிடான் ஞாலத்தூடே நடந்து உழக்கி 

தென் கொள் திசைக்குத் திலதமாய் நின்ற திருமாலிருஞ்சோலை 

நங்கள் குன்றம் கைவிடான் நண்ணா அசுரர் நலியவே?            	(4)

 	 	

3844  நண்ணா அசுரர் நலிவு எய்த நல்ல அமரர் பொலிவு எய்த 

எண்ணாதனகள் எண்ணும் நல் முனிவர் இன்பம் தலைசிறப்ப 

பண் ஆர் பாடல் இன் கவிகள் யானாய்த் தன்னைத் தான் பாடி 

தென்னா என்னும் என் அம்மான் திருமாலிருஞ்சோலையானே            	(5)

 	 	

3845  திருமாலிருஞ்சோலையானே ஆகி செழு மூவுலகும் தன் 

ஒரு மா வயிற்றின் உள்ளே வைத்து ஊழி ஊழி தலையளிக்கும் 

திருமால் என்னை ஆளும் மால் சிவனும் பிரமனும் காணாது 

அரு மால் எய்தி அடி பரவ அருளை ஈந்த அம்மானே            	(6)

 	 	

3846  அருளை ஈ என் அம்மானே என்னும் முக்கண் அம்மானும் 

தெருள் கொள் பிரமன் அம்மானும் தேவர் கோனும் தேவரும் 

இருள்கள் கடியும் முனிவரும் ஏத்தும் அம்மான் திருமலை 

மருள்கள் கடியும் மணிமலை திருமாலிருஞ்சோலை மலையே            	(7)

 	 	

3847  திருமாலிருஞ்சோலை மலையே திருப்பாற்கடலே என் தலையே 

திருமால் வைகுந்தமே தண் திருவேங்கடமே எனது உடலே 

அரு மா மாயத்து எனது உயிரே மனமே வாக்கே கருமமே 

ஒரு மா நொடியும் பிரியான் என் ஊழி முதல்வன் ஒருவனே            	(8)

 	 	

3848  ஊழி முதல்வன் ஒருவனே என்னும் ஒருவன் உலகு எல்லாம் 

ஊழிதோறும் தன்னுள்ளே படைத்து காத்து கெடுத்து உழலும் 

ஆழிவண்ணன் என் அம்மான் அம் தண் திருமாலிருஞ்சோலை 

வாழி மனமே! கைவிடேல் உடலும் உயிரும் மங்க ஒட்டே            	(9)

 	 	

3849  மங்க ஒட்டு உன் மா மாயை திருமாலிருஞ்சோலை மேய 

நங்கள் கோனே யானே நீ ஆகி என்னை அளித்தானே 

பொங்கு ஐம்புலனும் பொறி ஐந்தும் கருமேந்திரியம் ஐம்பூதம் 

இங்கு இவ் உயிர் ஏய் பிரகிருதி மான் ஆங்காரம் மனங்களே.           	(10)

 	 	

3850  மான் ஆங்காரம் மனம் கெட ஐவர் வன்கையர் மங்க 

தான் ஆங்காரமாய்ப் புக்கு தானே தானே ஆனானைத் 

தேன் ஆங்காரப் பொழில் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் ஆயிரத்துள் 

மான் ஆங்காரத்து இவை பத்தும் திருமாலிருஞ்சோலை மலைக்கே.            	(11)

----------


  
காரணம் இன்றியே அருளி மகிழும் எம்பெருமானது 

  திறத்தைப் பேசுதல்(திருப்பேர் நகர்)
  


3851  திருமாலிருஞ்சோலை மலை என்றேன் என்ன 

திருமால் வந்து என் நெஞ்சு நிறையப் புகுந்தான் 

குரு மா மணி உந்து புனல் பொன்னித் தென்பால் 

திருமால் சென்று சேர்விடம் தென் திருப்பேரே            	(1)

 	 	

3852  பேரே உறைகின்ற பிரான் இன்று வந்து 

பேரேன் என்று என் நெஞ்சு நிறையப் புகுந்தான் 

கார் ஏழ் கடல் ஏழ் மலை ஏழ் உலகு உண்டும் 

ஆரா வயிற்றானை அடங்கப் பிடித்தேனே            	(2)

 	 	

3853  பிடித்தேன் பிறவி கெடுத்தேன் பிணி சாரேன் 

மடித்தேன் மனை வாழ்க்கையுள் நிற்பது ஓர் மாயையை 

கொடிக் கோபுர மாடங்கள் சூழ் திருப்பேரான் 

அடிச் சேர்வது எனக்கு எளிது ஆயினவாறே            	(3)

 	 	

3854  எளிதாயினவாறு என்று என் கண்கள் களிப்பக் 

களிது ஆகிய சிந்தையனாய்க் களிக்கின்றேன் 

கிளி தாவிய சோலைகள் சூழ் திருப்பேரான் 

தெளிது ஆகிய சேண் விசும்பு தருவானே            	(4)

 	 	

3855  வானே தருவான் எனக்காய் என்னோடு ஒட்டி 

ஊன் ஏய் குரம்பை இதனுள் புகுந்து இன்று 

தானே தடுமாற்ற வினைகள் தவிர்த்தான் 

தேன் ஏய் பொழில் தென் திருப்பேர் நகரானே	(5)

 	 	

3856  திருப்பேர் நகரான் திருமாலிருஞ்சோலைப் 

பொருப்பே உறைகின்ற பிரான் இன்று வந்து 

இருப்பேன் என்று என் நெஞ்சு நிறையப் புகுந்தான் 

விருப்பே பெற்று அமுதம் உண்டு களித்தேனே            	(6)

 	 	

3857  உண்டு களித்தேற்கு உம்பர் என் குறை மேலைத் 

தொண்டு உகளித்து அந்தி தொழும் சொல்லுப் பெற்றேன் 

வண்டு களிக்கும் பொழில் சூழ் திருப்பேரான் 

கண்டு களிப்ப கண்ணுள் நின்று அகலானே?            	(7)

 	 	

3858  கண்ணுள் நின்று அகலான் கருத்தின்கண் பெரியன் 

எண்ணில் நுண் பொருள் ஏழ் இசையின் சுவை தானே 

வண்ண நல் மணி மாடங்கள் சூழ் திருப்பேரான் 

திண்ணம் என் மனத்துப் புகுந்தான் செறிந்து இன்றே            	(8)

 	 	

3859  இன்று என்னைப் பொருளாக்கி தன்னை என்னுள் வைத்தான் 

அன்று என்னைப் புறம்போகப் புணர்த்தது என் செய்வான்? 

குன்று என்னத் திகழ் மாடங்கள் சூழ் திருப்பேரான் 

ஒன்று எனக்கு அருள் செய்ய உணர்த்தல் உற்றேனே            	(9)

 	 	

3860  உற்றேன் உகந்து பணிசெய்து உன் பாதம் 

பெற்றேன் ஈதே இன்னம் வேண்டுவது எந்தாய் 

கற்றார் மறைவாணர்கள் சூழ் திருப்பேராற்கு 

அற்றார் அடியார் தமக்கு அல்லல் நில்லாவே           	(10)

 	 	

3861  நில்லா அல்லல் நீள் வயல் சூழ் திருப்பேர்மேல் 

நல்லார் பலர் வாழ் குருகூர்ச் சடகோபன் 

சொல் ஆர் தமிழ் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் 

வல்லார் தொண்டர் ஆள்வது சூழ் பொன் விசும்பே	(11)

------------


  
திருநாடு செல்வாருக்கு நடைபெறும் உபசாரங்களைத் தாமே அனுபவித்துப் பேசுதல்


  
3862  சூழ் விசும்பு அணி முகில் தூரியம் முழக்கின 

ஆழ் கடல் அலை திரைக் கை எடுத்து ஆடின: 

ஏழ் பொழிலும் வளம் ஏந்திய என் அப்பன் 

வாழ் புகழ் நாரணன் தமரைக் கண்டு உகந்தே            	(1)

 	 	

3863  நாரணன் தமரைக் கண்டு உகந்து நல் நீர் முகில் 

பூரண பொன் குடம் பூரித்தது உயர் விண்ணில் 

நீர் அணி கடல்கள் நின்று ஆர்த்தன நெடு வரைத் 

தோரணம் நிரைத்து எங்கும் தொழுதனர் உலகே            	(2)

 	 	

3864  தொழுதனர் உலகர்கள் தூப நல் மலர் மழை 

பொழிவனர் பூமி அன்று அளந்தவன் தமர் முன்னே 

எழுமின் என்று இருமருங்கு இசைத்தனர் முனிவர்கள் 

வழி இது வைகுந்தர்க்கு என்று வந்து எதிரே            	(3)

 	 	

3865  எதிர் எதிர் இமையவர் இருப்பிடம் வகுத்தனர் 

கதிரவர் அவர் அவர் கைந்நிரை காட்டினர் 

அதிர் குரல் முரசங்கள் அலை கடல் முழக்கு ஒத்த 

மது விரி துழாய் முடி மாதவன் தமர்க்கே            	(4)

 	 	

3866  மாதவன் தமர் என்று வாசலில் வானவர் 

போதுமின் எமது இடம் புகுதுக என்றலும் 

கீதங்கள் பாடினர் கின்னரர் கெருடர்கள் 

வேத நல் வாயவர் வேள்வி உள்மடுத்தே            	(5)

 	 	

3867  வேள்வி உள்மடுத்தலும் விரை கமழ் நறும் புகை 

காளங்கள் வலம்புரி கலந்து எங்கும் இசைத்தனர் 

ஆள்மின்கள் வானகம் ஆழியான் தமர் என்று 

வாள் ஒண் கண் மடந்தையர் வாழ்த்தினர் மகிழ்ந்தே	(6)

 	 	

3868  மடந்தையர் வாழ்த்தலும் மருதரும் வசுக்களும் 

தொடர்ந்து எங்கும் தோத்திரம் சொல்லினர் தொடுகடல் 

கிடந்த எம் கேசவன் கிளர் ஒளி மணிமுடி 

குடந்தை எம் கோவலன் குடி அடியார்க்கே            	(7)

 	 	

3869  குடி அடியார் இவர் கோவிந்தன் தனக்கு என்று 

முடி உடை வானவர் முறை முறை எதிர்கொள்ள 

கொடி அணி நெடு மதிள் கோபுரம் குறுகினர் 

வடிவு உடை மாதவன் வைகுந்தம் புகவே            	(8)

 	 	

3870  வைகுந்தம் புகுதலும் வாசலில் வானவர் 

வைகுந்தன் தமர் எமர் எமது இடம் புகுத என்று 

வைகுந்தத்து அமரரும் முனிவரும் வியந்தனர் 

வைகுந்தம் புகுவது மண்ணவர் விதியே            	(9)

 	 	

3871  விதிவகை புகுந்தனர் என்று நல் வேதியர் 

பதியினில் பாங்கினில் பாதங்கள் கழுவினர் 

நிதியும் நல் சுண்ணமும் நிறை குட விளக்கமும் 

மதி முக மடந்தையர் ஏந்தினர் வந்தே            	(10)

 	 	

3872  வந்து அவர் எதிர் கொள்ள மா மணி மண்டபத்து 

அந்தம் இல் பேரின்பத்து அடியரோடு இருந்தமை 

கொந்து அலர் பொழில் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் 

சந்தங்கள் ஆயிரத்து இவை வல்லார் முனிவரே            	(11)

-------------


  
ஆழ்வார் பரம பக்தியால் கனிந்து திருமாலைத் தாம் 

  அடைந்தமையை அருளிச்செய்தல்
  


3873  முனியே நான்முகனே முக்கண் அப்பா என் பொல்லாக் 

கனிவாய்த் தாமரைக் கண் கரு மாணிக்கமே என் கள்வா 

தனியேன் ஆர் உயிரே என் தலைமிசையாய் வந்திட்டு 

இனி நான் போகல் ஒட்டேன் ஒன்றும் மாயம் செய்யேல் என்னையே           	(1)

 	 	

3874  மாயம் செய்யேல் என்னை உன் திரு மார்வத்து மாலை நங்கை 

வாசம் செய் பூங் குழலாள் திரு ஆணை நின் ஆணைகண்டாய் 

நேசம் செய்து உன்னோடு என்னை உயிர் வேறு இன்றி ஒன்றாகவே 

கூசம் செய்யாது கொண்டாய் என்னைக் கூவிக் கொள்ளாய் வந்து அந்தோ!           	(2)

 	 	

3875  கூவிக் கொள்ளாய் வந்து அந்தோ! என் பொல்லாக் கருமாணிக்கமே 

ஆவிக்கு ஓர் பற்றுக்கொம்பு நின் அலால் அறிகின்றிலேன் யான் 

மேவித் தொழும் பிரமன் சிவன் இந்திரன் ஆதிக்கு எல்லாம் 

நாவிக் கமல முதல் கிழங்கே உம்பர் அந்த அதுவே            	(3)

 	 	

3876  உம்பர் அம் தண் பாழே ஓ அதனுள்மிசை நீயே ஓ 

அம்பரம் நல் சோதி அதனுள் பிரமன் அரன் நீ 

உம்பரும் யாதவரும் படைத்த முனிவன் அவன் நீ 

எம்பரம் சாதிக்கலுற்று என்னைப் போர விட்டிட்டாயே           	(4)

 	 	

3877  போர விட்டிட்டு என்னை நீ புறம் போக்கலுற்றால் பின்னை யான் 

ஆரைக் கொண்டு எத்தை? அந்தோ எனது என்பது என்? யான் என்பது என்? 

தீர இரும்பு உண்ட நீர் அது போல என் ஆர் உயிரை 

ஆரப் பருக எனக்கு ஆரா அமுது ஆனாயே                        	(5)

 	 	

3878  எனக்கு ஆரா அமுதாய் எனது ஆவியை இன் உயிரை 

மனக்கு ஆராமை மன்னி உண்டிட்டாய் இனி உண்டொழியாய் 

புனக் காயா நிறத்த புண்டரீகக் கண் செங்கனிவாய் 

உனக்கு ஏற்கும் கோல மலர்ப்பாவைக்கு அன்பா என் அன்பேயோ           	(6)

 	 	

3879  கோல மலர்ப்பாவைக்கு அன்பு ஆகிய என் அன்பேயோ 

நீல வரை இரண்டு பிறை கவ்வி நிமிர்ந்தது ஒப்ப 

கோல வராகம் ஒன்றாய் நிலம் கோட்டிடைக் கொண்ட எந்தாய் 

நீலக் கடல் கடைந்தாய் உன்னை பெற்று இனிப் போக்குவனோ?           	(7)

 	 	

3880  பெற்று இனிப் போக்குவனோ உன்னை என் தனிப் பேருயிரை? 

உற்ற இருவினை ஆய் உயிர் ஆய் பயன் ஆயவை ஆய் 

முற்ற இம் மூவுலகும் பெரும் தூறு ஆய் தூற்றில் புக்கு 

முற்றக் கரந்து ஒளித்தாய் என் முதல் தனி வித்தேயோ            	(8)

 	 	

3881  முதல் தனி வித்தேயோ முழு மூவுலகு ஆதிக்கு எல்லாம் 

முதல் தனி உன்னை உன்னை எனை நாள் வந்து கூடுவன் நான் 

முதல் தனி அங்கும் இங்கும் முழுமுற்றுறு வாழ் பாழாய் 

முதல் தனி சூழ்ந்து அகன்று ஆழ்ந்து உயர்ந்த முடிவிலீ ஓ!            	(9)

 	 	

3882  சூழ்ந்து அகன்று ஆழ்ந்து உயர்ந்த முடிவில் பெரும் பாழே ஓ 

சூழ்ந்து அதனில் பெரிய பர நல் மலர்ச் சோதீ ஓ 

சூழ்ந்து அதனில் பெரிய சுடர் ஞான இன்பமே ஓ 

சூழ்ந்து அதனில் பெரிய என் அவா அறச் சூழ்ந்தாயே            	(10)

 	 	

3883  அவா அறச் சூழ் அரியை அயனை அரனை அலற்றி 

அவா அற்று வீடு பெற்ற குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன 

அவா இல் அந்தாதிகளால் இவை ஆயிரமும் முடிந்த 

அவா இல் அந்தாதி இப் பத்து அறிந்தார் பிறந்தார் உயர்ந்தே           	(11)

------- 



திருமழிசை ஆழ்வார்  - இராமானுச நூற்றந்தாதி  (3893 -4000)


3893  பூ மன்னு மாது பொருந்திய மார்பன் புகழ் மலிந்த 

பா மன்னு மாறன் அடி பணிந்து உய்ந்தவன் பல் கலையோர் 

தாம் மன்ன வந்த இராமாநுசன் சரணாரவிந்தம் 

நாம் மன்னி வாழ நெஞ்சே சொல்லுவோம் அவன் நாமங்களே           	(1)

 	 	

3894  கள் ஆர் பொழில் தென் அரங்கன் கமலப் பதங்கள் நெஞ்சில் 

கொள்ளா மனிசரை நீங்கி குறையல் பிரான் அடிக்கீழ் 

விள்ளாத அன்பன் இராமாநுசன் மிக்க சீலம் அல்லால் 

உள்ளாது என் நெஞ்சு ஒன்று அறியேன் எனக்கு உற்ற பேர் இயல்வே	(2)

 	 	

3895  பேர் இயல் நெஞ்சே அடி பணிந்தேன் உன்னை பேய்ப் பிறவிப் 

பூரியரோடு உள்ள சுற்றம் புலர்த்தி பொருவு அரும் சீர் 

ஆரியன் செம்மை இராமாநுசமுனிக்கு அன்பு செய்யும் 

சீரிய பேறு உடையார் அடிக்கீழ் என்னைச் சேர்த்ததற்கே  	(3)

 	 	

3896  என்னைப் புவியில் ஒரு பொருள் ஆக்கி மருள் சுரந்த 

முன்னைப் பழவினை வேர் அறுத்து ஊழி முதல்வனையே 

பன்னப் பணித்த இராமாநுசன் பரன் பாதமும் என் 

சென்னித் தரிக்க வைத்தான் எனக்கு ஏதும் சிதைவு இல்லையே	(4)

 	 	

3897  எனக்கு உற்ற செல்வம் இராமாநுசன் என்று இசையகில்லா 

மனக் குற்ற மாந்தர் பழிக்கில் புகழ் அவன் மன்னிய சீர் 

தனக்கு உற்ற அன்பர் அவன் திருநாமங்கள் சாற்றும் என் பா 

இனக் குற்றம் காணகில்லார் பத்தி ஏய்ந்த இயல் இது என்றே            	(5)

 	 	

3898  இயலும் பொருளும் இசையத் தொடுத்து ஈன் கவிகள் அன்பால் 

மயல் கொண்டு வாழ்த்தும் இராமாநுசனை மதி இன்மையால் 

பயிலும் கவிகளில் பத்தி இல்லாத என் பாவி நெஞ்சால் 

முயல்கின்றனன் அவன் தன் பெருங் கீர்த்தி மொழிந்திடவே           	(6)

 	 	

3899  மொழியைக் கடக்கும் பெரும் புகழான் வஞ்ச முக்குறும்பு ஆம் 

குழியைக் கடக்கும் நம் கூரத்தாழ்வான் சரண் கூடியபின் 

பழியைக் கடத்தும் இராமாநுசன் புகழ் பாடி அல்லா 

வழியைக் கடத்தல் எனக்கு இனியாதும் வருத்தம் அன்றே            	(7)

 	 	

3900  வருத்தும் புற இருள் மாற்ற எம் பொய்கைப் பிரான் மறையின் 

குருத்தின் பொருளையும் செந்தமிழ் தன்னையும் கூட்டி ஒன்றத் 

திரித்து அன்று எரித்த திருவிளக்கைத் தன் திருவுளத்தே 

இருத்தும் பரமன் இராமாநுசன் எம் இறையவனே            	(8)

 	 	

3901  இறைவனைக் காணும் இதயத்து இருள் கெட ஞானம் என்னும் 

நிறை விளக்கு ஏற்றிய பூதத் திருவடி தாள்கள் நெஞ்சத்து 

உறைய வைத்து ஆளும் இராமாநுசன் புகழ் ஓதும் நல்லோர் 

மறையினைக் காத்து இந்த மண்ணகத்தே மன்ன வைப்பவரே            	(9)

 	 	

3902  மன்னிய பேர் இருள் மாண்டபின் கோவலுள் மா மலராள் 

தன்னொடும் ஆயனைக் கண்டமை காட்டும் தமிழ்த் தலைவன் 

பொன் அடி போற்றும் இராமாநுசற்கு அன்பு பூண்டவர் தாள் 

சென்னியில் சூடும் திருவுடையார் என்றும் சீரியரே    	(10)

 	 	

3903  சீரிய நான்மறைச் செம்பொருள் செந்தமிழால் அளித்த 

பார் இயலும் புகழப் பாண்பெருமாள் சரண் ஆம் பதுமத் 

தார் இயல் சென்னி இராமாநுசன் தன்னைச் சார்ந்தவர் தம் 

கார் இயல் வண்மை என்னால் சொல்லொணாது இக் கடல் இடத்தே  	(11)

 	 	

3904  இடம் கொண்ட கீர்த்தி மழிசைக்கு இறைவன் இணை அடிப்போது 

அடங்கும் இதயத்து இராமாநுசன் அம் பொன் பாதம் என்றும் 

கடம் கொண்டு இறைஞ்சும் திரு முனிவர்க்கு அன்றி காதல் செய்யாத் 

திடம் கொண்ட ஞானியர்க்கே அடியேன் அன்பு செய்வதுவே  	(12)

 	 	

3905  செய்யும் பசுந் துளபத் தொழில் மாலையும் செந்தமிழில் 

பெய்யும் மறைத் தமிழ் மாலையும் பேராத சீர் அரங்கத்து 

ஐயன் கழற்கு அணியும் பரன் தாள் அன்றி ஆதரியா 

மெய்யன் இராமாநுசன் சரணே கதி வேறு எனக்கே  	(13)

 	 	

3906  கதிக்குப் பதறி வெம் கானமும் கல்லும் கடலும் எல்லாம் 

கொதிக்கத் தவம் செய்யும் கொள்கை அற்றேன் கொல்லி காவலன் சொல் 

பதிக்கும் கலைக் கவி பாடும் பெரியவர் பாதங்களே 

துதிக்கும் பரமன் இராமாநுசன் என்னைச் சோர்விலனே            	(14)

 	 	

3907  சோராத காதல் பெருஞ் சுழிப்பால் தொல்லை மாலை ஒன்றும் 

பாராது அவனைப் பல்லாண்டு என்று காப்பிடும் பான்மையன் தாள் 

பேராத உள்ளத்து இராமாநுசன் தன் பிறங்கிய சீர் 

சாரா மனிசரைச் சேரேன் எனக்கு என்ன தாழ்வு இனியே?            	(15)

 	 	

3908  தாழ்வு ஒன்று இல்லா மறை தாழ்ந்து தலம் முழுதும் கலியே 

ஆள்கின்ற நாள் வந்து அளித்தவன் காண்மின் அரங்கர் மௌலி 

சூழ்கின்ற மாலையைச் சூடிக் கொடுத்தவள் தொல் அருளால் 

வாழ்கின்ற வள்ளல் இராமாநுசன் என்னும் மா முனியே  	(16)

 	 	

3909  முனியார் துயரங்கள் முந்திலும் இன்பங்கள் மொய்த்திடினும் 

கனியார் மனம் கண்ணமங்கை நின்றானை கலை பரவும் 

தனி ஆனையை தண் தமிழ் செய்த நீலன் தனக்கு உலகில் 

இனியானை எங்கள் இராமாநுசனை வந்து எய்தினரே            	(17)

 	 	

3910  எய்தற்கு அரிய மறைகளை ஆயிரம் இன் தமிழால் 

செய்தற்கு உலகில் வரும் சடகோபனைச் சிந்தையுள்ளே 

பெய்தற்கு இசையும் பெரியவர் சீரை உயிர்கள் எல்லாம் 

உய்தற்கு உதவும் இராமாநுசன் எம் உறுதுணையே  	(18)

 	 	

3911  உறு பெருஞ் செல்வமும் தந்தையும் தாயும் உயர் குருவும் 

வெறி தரு பூமகள் நாதனும் மாறன் விளங்கிய சீர் 

நெறி தரும் செந்தமிழ் ஆரணமே என்று இந் நீள் நிலத்தோர் 

அறிதர நின்ற இராமாநுசன் எனக்கு ஆர் அமுதே  	(19)

 	 	

3912  ஆரப் பொழில் தென் குருகைப்பிரான் அமுதத் திருவாய் 

ஈரத் தமிழின் இசை உணர்ந்தோர்கட்கு இனியவர் தம் 

சீரைப் பயின்று உய்யும் சீலம்கொள் நாதமுனியை நெஞ்சால் 

வாரிப் பருகும் இராமாநுசன் என் தன் மா நிதியே  	(20)

 	 	

3913  நிதியைப் பொழியும் முகில் என்று நீசர் தம் வாசல் பற்றி 

துதி கற்று உலகில் துவள்கின்றிலேன் இனி தூய் நெறி சேர் 

எதிகட்கு இறைவன் யமுனைத்துறைவன் இணை அடியாம் 

கதி பெற்றுடைய இராமாநுசன் என்னைக் காத்தனனே  	(21)

 	 	

3914  கார்த்திகையானும் கரிமுகத்தானும் கனலும் முக்கண் 

மூர்த்தியும் மோடியும் வெப்பும் முதுகிட்டு மூவுலகும் 

பூத்தவனே என்று போற்றிட வாணன் பிழை பொறுத்த 

தீர்த்தனை ஏத்தும் இராமாநுசன் என் தன் சேம வைப்பே  	(22)

 	 	

3915  வைப்பு ஆய வான் பொருள் என்று நல் அன்பர் மனத்தகத்தே 

எப்போதும் வைக்கும் இராமாநுசனை இரு நிலத்தில் 

ஒப்பார் இலாத உறு வினையேன் வஞ்ச நெஞ்சில் வைத்து 

முப்போதும் வாழ்த்துவன் என் ஆம் இது அவன் மொய் புகழ்க்கே?            	(23)

 	 	

3916  மொய்த்த வெம் தீவினையால் பல் உடல்தொறும் மூத்து அதனால் 

எய்த்து ஒழிந்தேன் முனை நாள்கள் எல்லாம் இன்று கண்டு உயர்ந்தேன் 

பொய்த் தவம் போற்றும் புலைச் சமயங்கள் நிலத்து அவியக் 

கைத்த மெய்ஞ்ஞானத்து இராமாநுசன் என்னும் கார் தன்னையே  	(24)

 	 	

3917  கார் ஏய் கருணை இராமாநுச இக் கடலிடத்தில் 

ஆரே அறிபவர் நின் அருளின் தன்மை? அல்லலுக்கு 

நேரே உறைவிடம் நான் வந்து நீ என்னை உய்த்தபின் உன் 

சீரே உயிர்க்கு உயிராய் அடியேற்கு இன்று தித்திக்குமே  	(25)

 	 	

3918  திக்கு உற்ற கீர்த்தி இராமாநுசனை என் செய் வினை ஆம் 

மெய்க் குற்றம் நீக்கி விளங்கிய மேகத்தை மேவும் நல்லோர் 

எக் குற்றவாளர் எது பிறப்பு ஏது இயல்வு ஆக நின்றோர் 

அக் குற்றம் அப் பிறப்பு அவ் இயல்வே நம்மை ஆட்கொள்ளுமே  	(26)

 	 	

3919  கொள்ளக் குறைவு அற்று இலங்கி கொழுந்து விட்டு ஓங்கிய உன் 

வள்ளல் தனத்தினால் வல்வினையேன் மனம் நீ புகுந்தாய் 

வெள்ளைச் சுடர் விடும் உன் பெரு மேன்மைக்கு இழுக்கு இது என்று 

தள்ளுற்று இரங்கும் இராமாநுச என் தனி நெஞ்சமே  	(27)

 	 	

3920  நெஞ்சில் கறை கொண்ட கஞ்சனைக் காய்ந்த நிமலன் நங்கள் 

பஞ்சித் திருவடிப் பின்னை தன் காதலன் பாதம் நண்ணா 

வஞ்சர்க்கு அரிய இராமாநுசன் புகழ் அன்றி என் வாய் 

கொஞ்சிப் பரவகில்லாது என்ன வாழ்வு இன்று கூடியதே    	(28)

 	 	

3921  கூட்டும் விதி என்று கூடுங்கொலோ தென் குருகைப்பிரான் 

பாட்டு என்னும் வேதப் பசுந்தமிழ் தன்னை தன் பத்தி என்னும் 

வீட்டின் கண் வைத்த இராமாநுசன் புகழ் மெய் உணர்ந்தோர் 

ஈட்டங்கள் தன்னை என் நாட்டங்கள் கண்டு இன்பம் எய்திடவே?  	(29)

 	 	

3922  இன்பம் தரு பெரு வீடு வந்து எய்தில் என்? எண் இறந்த 

துன்பம் தரு நிரயம் பல சூழில் என்? தொல் உலகில் 

மன் பல் உயிர்கட்கு இறையவன் மாயன் என மொழிந்த 

அன்பன் அனகன் இராமாநுசன் என்னை ஆண்டனனே  	(30)

 	 	

3923  ஆண்டுகள் நாள் திங்கள் ஆய் நிகழ் காலம் எல்லாம் மனமே 

ஈண்டு பல் யோனிகள்தோறு உழல்வோம் இன்று ஓர் எண் இன்றியே 

காண் தகு தோள் அண்ணல் தென் அத்தி ஊரர் கழல் இணைக்கீழ்ப் 

பூண்ட அன்பாளன் இராமாநுசனைப் பொருந்தினமே  	(31)

 	 	

3924  பொருந்திய தேசும் பொறையும் திறலும் புகழும் நல்ல 

திருந்திய ஞானமும் செல்வமும் சேரும் செறு கலியால் 

வருந்திய ஞாலத்தை வண்மையினால் வந்து எடுத்து அளித்த 

அருந் தவன் எங்கள் இராமாநுசனை அடைபவர்க்கே    	(32)

 	 	

3925  அடை ஆர் கமலத்து அலர்மகள் கேள்வன் கை ஆழி என்னும் 

படையோடும் நாந்தகமும் படர் தண்டும் ஒண் சார்ங்க வில்லும் 

புடை ஆர் புரி சங்கமும் இந்தப் பூதலம் காப்பதற்கு என்று 

இடையே இராமாநுசமுனி ஆயின இந் நிலத்தே  	(33)

 	 	

3926  நிலத்தைச் செறுத்து உண்ணும் நீசக் கலியை நினைப்பு அரிய 

பெலத்தைச் செறுத்தும் பிறங்கியது இல்லை என் பெய் வினை தென் 

புலத்தில் பொறித்த அப் புத்தகச் சும்மை பொறுக்கிய பின் 

நலத்தைப் பொறுத்தது இராமாநுசன் தன் நயப் புகழே    	(34)

 	 	

3927  நயவேன் ஒரு தெய்வம் நானிலத்தே சில மானிடத்தைப் 

புயலே எனக் கவி போற்றி செய்யேன் பொன் அரங்கம் என்னில் 

மயலே பெருகும் இராமாநுசன் மன்னு மா மலர்த்தாள் 

அயரேன் அருவினை என்னை எவ்வாறு இன்று அடர்ப்பதுவே?           	(35)

 	 	

3928  அடல் கொண்ட நேமியன் ஆர் உயிர் நாதன் அன்று ஆரணச் சொல் 

கடல் கொண்ட ஒண் பொருள் கண்டு அளிப்ப பின்னும் காசினியோர் 

இடரின்கண் வீழ்ந்திடத் தானும் அவ் ஒண்பொருள் கொண்டு அவர் பின் 

படரும் குணன் எம் இராமாநுசன் தன் படி இதுவே    	(36)

 	 	

3929  படி கொண்ட கீர்த்தி இராமாயணம் என்னும் பத்திவெள்ளம் 

குடி கொண்ட கோயில் இராமாநுசன் குணம் கூறும் அன்பர் 

கடி கொண்ட மா மலர்த் தாள் கலந்து உள்ளம் கனியும் நல்லோர் 

அடி கண்டு கொண்டு உகந்து என்னையும் ஆள் அவர்க்கு ஆக்கினரே  	(37)

 	 	

3930  ஆக்கி அடிமை நிலைப்பித்தனை என்னை இன்று அவமே 

போக்கிப் புறத்திட்டது என் பொருளா முன்பு? புண்ணியர் தம் 

வாக்கில் பிரியா இராமாநுச நின் அருளின் வண்ணம் 

நோக்கில் தெரிவு அரிதால் உரையாய் இந்த நுண் பொருளே  	(38)

 	 	

3931  பொருளும் புதல்வரும் பூமியும் பூங்குழலாரும் என்றே 

மருள் கொண்டு இளைக்கும் நமக்கு நெஞ்சே மற்று உளார் தரமோ 

இருள் கொண்ட வெம் துயர் மாற்றி தன் ஈறு இல் பெரும் புகழே 

தெருளும் தெருள் தந்து இராமாநுசன் செய்யும் சேமங்களே?  	(39)

 	 	

3932  சேம நல் வீடும் பொருளும் தருமமும் சீரிய நல் 

காமமும் என்று இவை நான்கு என்பர் நான்கினும் கண்ணனுக்கே 

ஆம் அது காமம் அறம் பொருள் வீடு இதற்கு என்று உரைத்தான் 

வாமனன் சீலன் இராமாநுசன் இந்த மண்மிசையே  	(40)

 	 	

3933  மண்மிசை யோனிகள்தோறும் பிறந்து எங்கள் மாதவனே 

கண் உற நிற்கிலும் காணகில்லா உலகோர்கள் எல்லாம் 

அண்ணல் இராமாநுசன் வந்து தோன்றிய அப் பொழுதே 

நண்ணரும் ஞானம் தலைக்கொண்டு நாரணற்கு ஆயினரே           	(41)

 	 	

3934  ஆயிழையார் கொங்கை தங்கும் அக் காதல் அளற்று அழுந்தி 

மாயும் என் ஆவியை வந்து எடுத்தான் இன்று மா மலராள் 

நாயகன் எல்லா உயிர்கட்கும் நாதன் அரங்கன் என்னும் 

தூயவன் தீது இல் இராமாநுசன் தொல் அருள் சுரந்தே  	(42)

 	 	

3935  சுரக்கும் திருவும் உணர்வும் சொலப்புகில் வாய் அமுதம் 

பரக்கும் இரு வினை பற்று அற ஓடும் படியில் உள்ளீர் 

உரைக்கின்றனன் உமக்கு யான் அறம் சீறும் உறு கலியைத் 

துரக்கும் பெருமை இராமாநுசன் என்று சொல்லுமினே  	(43)

 	 	

3936  சொல் ஆர் தமிழ் ஒரு மூன்றும் சுருதிகள் நான்கும் எல்லை 

இல்லா அறநெறி யாவும் தெரிந்தவன் எண் அரும் சீர் 

நல்லார் பரவும் இராமாநுசன் திருநாமம் நம்பி 

கல்லார் அகல் இடத்தோர் எது பேறு என்று காமிப்பரே  	(44)

 	 	

3937  பேறு ஒன்று மற்று இல்லை நின் சரண் அன்றி அப் பேறு அளித்தற்கு 

ஆறு ஒன்றும் இல்லை மற்று அச் சரண் அன்றி என்று இப் பொருளைத் 

தேறும் அவர்க்கும் எனக்கும் உனைத் தந்த செம்மை சொல்லால் 

கூறும் பரம் அன்று இராமாநுச மெய்ம்மை கூறிடிலே  	(45)

 	 	

3938  கூறும் சமயங்கள் ஆறும் குலைய குவலயத்தே 

மாறன் பணித்த மறை உணர்ந்தோனை மதியிலியேன் 

தேறும்படி என் மனம் புகுந்தானை திசை அனைத்தும் 

ஏறும் குணனை இராமாநுசனை இறைஞ்சினமே  	(46)

 	 	

3939  இறைஞ்சப் படும் பரன் ஈசன் அரங்கன் என்று இவ் உலகத்து 

அறம் செப்பும் அண்ணல் இராமாநுசன் என் அருவினையின் 

திறம் செற்று இரவும் பகலும் விடாது என் தன் சிந்தையுள்ளே 

நிறைந்து ஒப்பு அற இருந்தான் எனக்கு ஆரும் நிகர் இல்லையே           	(47)

 	 	

3940  நிகர் இன்றி நின்ற என் நீசதைக்கு உன் அருளின்கண் அன்றி 

புகல் ஒன்றும் இல்லை அருட்கும் அஃதே புகல் புன்மையிலோர் 

பகரும் பெருமை இராமாநுச இனி நாம் பழுதே 

அகலும் பொருள் என் பயன் இருவோமுக்கும் ஆன பின்னே?  	(48)

 	 	

3941  ஆனது செம்மை அறநெறி பொய்ம்மை அறு சமயம் 

போனது பொன்றி இறந்தது வெம் கலி பூங் கமலத் 

தேன் நதி பாய் வயல் தென் அரங்கன் கழல் சென்னி வைத்துத் 

தான் அதில் மன்னும் இராமாநுசன் இத் தலத்து உதித்தே  	(49)

 	 	

3942     உதிப்பன உத்தமர் சிந்தையுள் ஒன்னலர் நெஞ்சம் அஞ்சி 

கொதித்திட மாறி நடப்பன கொள்ளை வன் குற்றம் எல்லாம் 

பதித்த என் புன் கவிப் பா இனம் பூண்டன பாவு தொல் சீர் 

எதித் தலை நாதன் இராமாநுசன் தன் இணை அடியே    	(50)

 	 	

3943  அடியைத் தொடர்ந்து எழும் ஐவர்கட்காய் அன்று பாரதப் போர் 

முடியப் பரி நெடுந் தேர் விடும் கோனை முழுது உணர்ந்த 

அடியர்க்கு அமுதம் இராமாநுசன் என்னை ஆள வந்து இப் 

படியில் பிறந்தது மற்று இல்லை காரணம் பார்த்திடிலே    	(51)

 	 	

3944  பார்த்தான் அறு சமயங்கள் பதைப்ப இப் பார் முழுதும் 

போர்த்தான் புகழ்கொண்டு புன்மையினேனிடைத் தான் புகுந்து 

தீர்த்தான் இரு வினை தீர்த்து அரங்கன் செய்ய தாள் இணையோடு 

ஆர்த்தான் இவை எம் இராமாநுசன் செய்யும் அற்புதமே    	(52)

 	 	

3945  அற்புதன் செம்மை இராமாநுசன் என்னை ஆள வந்த 

கற்பகம் கற்றவர் காமுறு சீலன் கருது அரிய 

பற்பல் உயிர்களும் பல் உலகு யாவும் பரனது என்னும் 

நற்பொருள் தன்னை இந் நானிலத்தே வந்து நாட்டினனே  	(53)

 	 	

3946  நாட்டிய நீசச் சமயங்கள் மாண்டன நாரணனைக் 

காட்டிய வேதம் களிப்புற்றது தென் குருகை வள்ளல் 

வாட்டம் இலா வண் தமிழ் மறை வாழ்ந்தது மண்ணுலகில் 

ஈட்டிய சீலத்து இராமாநுசன் தன் இயல்வு கண்டே  	(54)

 	 	

3947  கண்டவர் சிந்தை கவரும் கடி பொழில் தென் அரங்கன் 

தொண்டர் குலாவும் இராமாநுசனை தொகை இறந்த 

பண் தரு வேதங்கள் பார்மேல் நிலவிடப் பார்த்தருளும் 

கொண்டலை மேவித்தொழும் குடி ஆம் எங்கள் கோக்குடியே  	(55)

 	 	

3948  கோக் குல மன்னரை மூவெழு கால் ஒரு கூர் மழுவால் 

போக்கிய தேவனைப் போற்றும் புனிதன் புவனம் எங்கும் 

ஆக்கிய கீர்த்தி இராமாநுசனை அடைந்தபின் என் 

வாக்கு உரையாது என் மனம் நினையாது இனி மற்று ஒன்றையே  	(56)

 	 	

3949  மற்று ஒரு பேறு மதியாது அரங்கன் மலர் அடிக்கு ஆள் 

உற்றவரே தனக்கு உற்றவராய்க் கொள்ளும் உத்தமனை 

நல் தவர் போற்றும் இராமாநுசனை இந் நானிலத்தே 

பெற்றனன் பெற்றபின் மற்று அறியேன் ஒரு பேதைமையே  	(57)

 	 	

3950  பேதையர் வேதப் பொருள் இது என்று உன்னி பிரமம் நன்று என்று 

ஓதி மற்று எல்லா உயிரும் அஃது என்று உயிர்கள் மெய்விட்டு 

ஆதிப் பரனோடு ஒன்று ஆம் என்று சொல்லும் அவ் அல்லல் எல்லாம் 

வாதில் வென்றான் எம் இராமாநுசன் மெய்ம் மதிக்கடலே  	(58)

 	 	

3951  கடல் அளவு ஆய திசை எட்டினுள்ளும் கலி இருளே 

மிடைதரு காலத்து இராமாநுசன் மிக்க நான்மறையின் 

சுடர் ஒளியால் அவ் இருளைத் துரந்திலனேல் உயிரை 

உடையவன் நாரணன் என்று அறிவார் இல்லை உற்று உணர்ந்தே  	(59)

 	 	

3952  உணர்ந்த மெய்ஞ்ஞானியர் யோகம்தொறும் திருவாய்மொழியின் 

மணம் தரும் இன் இசை மன்னும் இடம்தொறும் மா மலராள் 

புணர்ந்த பொன் மார்பன் பொருந்தும் பதிதொறும் புக்கு நிற்கும் 

குணம் திகழ் கொண்டல் இராமாநுசன் எம் குலக் கொழுந்தே  	(60)

 	 	

3953  கொழுந்துவிட்டு ஓடிப் படரும் வெம் கோள் வினையால் நிரயத்து 

அழுந்தியிட்டேனை வந்து ஆட்கொண்ட பின்னும் அரு முனிவர் 

தொழும் தவத்தோன் எம் இராமாநுசன் தொல் புகழ் சுடர் மிக்கு 

எழுந்தது அத்தால் நல் அதிசயம் கண்டது இருநிலமே  	(61)

 	 	

3954  இருந்தேன் இரு வினைப் பாசம் கழற்றி இன்று யான் இறையும் 

வருந்தேன் இனி எம் இராமாநுசன் மன்னு மா மலர்த் தாள் 

பொருந்தா நிலை உடைப் புன்மையினோர்க்கு ஒன்றும் நன்மை செய்யாப் 

பெருந் தேவரைப்பரவும் பெரியோர் தம் கழல் பிடித்தே  	(62)

 	 	

3955  பிடியைத் தொடரும் களிறு என்ன யான் உன் பிறங்கிய சீர் 

அடியைத் தொடரும்படி நல்க வேண்டும் அறு சமயச் 

செடியைத் தொடரும் மருள் செறிந்தோர் சிதைந்து ஓட வந்து இப் 

படியைத் தொடரும் இராமாநுச மிக்க பண்டிதனே.  	(63)

 	 	

3956  பண் தரு மாறன் பசுந் தமிழ் ஆனந்தம் பாய் மதமாய் 

விண்டிட எங்கள் இராமாநுசமுனி வேழம் மெய்ம்மை 

கொண்ட நல் வேதக் கொழுந் தண்டம் ஏந்தி குவலயத்தே 

மண்டி வந்து ஏன்றது வாதியர்காள் உங்கள் வாழ்வு அற்றதே  	(64)

 	 	

3957  வாழ்வு அற்றது தொல்லை வாதியர்க்கு என்றும் மறையவர் தம் 

தாழ்வு அற்றது தவம் தாரணி பெற்றது தத்துவ நூல் 

கூழ் அற்றது குற்றம் எல்லாம் பதித்த குணத்தினர்க்கு அந் 

நாழ் அற்றது நம் இராமாநுசன் தந்த ஞானத்திலே  	(65)

 	 	

3958  ஞானம் கனிந்த நலம் கொண்டு நாள்தொறும் நைபவர்க்கு 

வானம் கொடுப்பது மாதவன் வல்வினையேன் மனத்தில் 

ஈனம் கடிந்த இராமாநுசன் தன்னை எய்தினர்க்கு அத் 

தானம் கொடுப்பது தன் தகவு என்னும் சரண் கொடுத்தே  	(66)

 	 	

3959  சரணம் அடைந்த தருமனுக்காப் பண்டு நூற்றுவரை 

மரணம் அடைவித்த மாயவன் தன்னை வணங்க வைத்த 

கரணம் இவை உமக்கு அன்று என்று இராமாநுசன் உயிர்கட்கு 

அரண் அங்கு அமைத்திலனேல் அரண் ஆர் மற்று இவ் ஆர் உயிர்க்கே?  	(67)

 	 	

3960  ஆர் எனக்கு இன்று நிகர் சொல்லில்? மாயன் அன்று ஐவர் தெய்வத் 

தேரினில் செப்பிய கீதையின் செம்மைப் பொருள் தெரிய 

பாரினில் சொன்ன இராமாநுசனைப் பணியும் நல்லோர் 

சீரினில் சென்று பணிந்தது என் ஆவியும் சிந்தையுமே  	(68)

 	 	

3961  சிந்தையினோடு கரணங்கள் யாவும் சிதைந்து முன் நாள் 

அந்தம் உற்று ஆழ்ந்தது கண்டு அவை என் தனக்கு அன்று அருளால் 

தந்த அரங்கனும் தன் சரண் தந்திலன் தான் அது தந்து 

எந்தை இராமாநுசன் வந்து எடுத்தனன் இன்று என்னையே  	(69)

 	 	

3962  என்னையும் பார்த்து என் இயல்வையும் பார்த்து எண் இல் பல் குணத்த 

உன்னையும் பார்க்கில் அருள் செய்வதே நலம் அன்றி என்பால் 

பின்னையும் பார்க்கில் நலம் உளதே? உன் பெருங் கருணை 

தன்னை என் பார்ப்பர் இராமாநுச உன்னைச் சார்ந்தவரே?    	(70)

 	 	

3963  சார்ந்தது என் சிந்தை உன் தாள் இணைக்கீழ் அன்பு தான் மிகவும் 

கூர்ந்தது அத் தாமரைத் தாள்களுக்கு உன் தன் குணங்களுக்கே 

தீர்ந்தது என் செய்கை முன் செய்வினை நீ செய்வினை அதனால் 

பேர்ந்தது வண்மை இராமாநுச எம் பெருந்தகையே  	(71)

 	 	

3964  கைத்தனன் தீய சமயக் கலகரை காசினிக்கே 

உய்த்தனன் தூய மறைநெறி தன்னை என்று உன்னி உள்ளம் 

நெய்த்த அன்போடு இருந்து ஏத்தும் நிறை புகழோருடனே 

வைத்தனன் என்னை இராமாநுசன் மிக்க வண்மை செய்தே    	(72)

 	 	

3965  வண்மையினாலும் தன் மா தகவாலும் மதி புரையும் 

தண்மையினாலும் இத் தாரணியோர்கட்குத் தான் சரணாய் 

உண்மை நல் ஞானம் உரைத்த இராமாநுசனை உன்னும் 

திண்மை அல்லால் எனக்கு இல்லை மற்று ஓர் நிலை தேர்ந்திடிலே  	(73)

 	 	

3966  தேரார் மறையின் திறம் என்று மாயவன் தீயவரைக் 

கூர் ஆழி கொண்டு குறைப்பது கொண்டல் அனைய வண்மை 

ஏர் ஆர் குணத்து எம் இராமாநுசன் அவ் எழில் மறையில் 

சேராதவரைச் சிதைப்பது அப்போது ஒரு சிந்தைசெய்தே  	(74)

 	 	

3967  செய்த்தலைச் சங்கம் செழு முத்தம் ஈனும் திரு அரங்கர் 

கைத்தலத்து ஆழியும் சங்கமும் ஏந்தி நம் கண்முகப்பே 

மொய்த்து அலைத்து உன்னை விடேன் என்று இருக்கிலும் நின் புகழே 

மொய்த்து அலைக்கும் வந்து இராமாநுச என்னை முற்றும் நின்றே  	(75)

 	 	

3968  நின்ற வண் கீர்த்தியும் நீள் புனலும் நிறை வேங்கடப் பொன் 

குன்றமும் வைகுந்த நாடும் குலவிய பாற்கடலும் 

உன் தனக்கு எத்தனை இன்பம் தரும் உன் இணைமலர்த் தாள் 

என் தனக்கும் அது இராமாநுச இவை ஈய்ந்து அருளே  	(76)

 	 	

3969  ஈய்ந்தனன் ஈயாத இன்னருள் எண் இல் மறைக் குறும்பைப் 

பாய்ந்தனன் அம் மறைப் பல் பொருளால் இப்படி அனைத்தும் 

ஏய்ந்தனன் கீர்த்தியினால் என் வினைகளை வேர் பறியக் 

காய்ந்தனன் வண்மை இராமாநுசற்கு என் கருத்து இனியே?    	(77)

 	 	

3970  கருத்தில் புகுந்து உள்ளில் கள்ளம் கழற்றி கருது அரிய 

வருத்தத்தினால் மிக வஞ்சித்து நீ இந்த மண்ணகத்தே 

திருத்தித் திருமகள் கேள்வனுக்கு ஆக்கிய பின் என் நெஞ்சில் 

பொருத்தப்படாது எம் இராமாநுச மற்று ஓர் பொய்ப்பொருளே  	(78)

 	 	

3971  பொய்யைச் சுரக்கும் பொருளைத் துரந்து இந்தப் பூதலத்தே 

மெய்யைப் புரக்கும் இராமாநுசன் நிற்க வேறு நம்மை 

உய்யக் கொள வல்ல தெய்வம் இங்கு யாது என்று உலர்ந்து அவமே 

ஐயப்படா நிற்பர் வையத்துள்ளோர் நல் அறிவு இழந்தே  	(79)

 	 	

3972  நல்லார் பரவும் இராமாநுசன் திருநாமம் நம்ப 

வல்லார் திறத்தை மறவாதவர்கள் எவர் அவர்க்கே 

எல்லா இடத்திலும் என்றும் எப்போதிலும் எத் தொழும்பும் 

சொல்லால் மனத்தால் கருமத்தினால் செய்வன் சோர்வு இன்றியே	(80)

 	 	

3973  சோர்வு இன்றி உன் தன் துணை அடிக்கீழ்த் தொண்டுபட்டவர்பால் 

சார்வு இன்றி நின்ற எனக்கு அரங்கன் செய்ய தாள் இணைகள் 

பேர்வு இன்றி இன்று பெறுத்தும் இராமாநுச இனி உன் 

சீர் ஒன்றிய கருணைக்கு இல்லை மாறு தெரிவுறிலே  	(81)

 	 	

3974  தெரிவு உற்ற ஞானம் செறியப் பெறாது வெம் தீவினையால் 

உரு அற்ற ஞானத்து உழல்கின்ற என்னை ஒரு பொழுதில் 

பொரு அற்ற கேள்வியன் ஆக்கி நின்றான் என்ன புண்ணியனோ 

தெரிவு உற்ற கீர்த்தி இராமாநுசன் என்னும் சீர் முகிலே?   	82

 	 	

3975  சீர் கொண்டு பேர் அறம் செய்து நல் வீடு செறிதும் என்னும் 

பார் கொண்ட மேன்மையர் கூட்டன் அல்லேன் உன் பத யுகம் ஆம் 

ஏர் கொண்ட வீட்டை எளிதினில் எய்துவன் உன்னுடைய 

கார் கொண்ட வண்மை இராமாநுச இது கண்டு கொள்ளே    	(83)

 	 	

3976  கண்டுகொண்டேன் எம் இராமாநுசன் தன்னை காண்டலுமே 

தொண்டுகொண்டேன் அவன் தொண்டர் பொன் தாளில் என் தொல்லை வெம்நோய் 

விண்டுகொண்டேன் அவன் சீர் வெள்ள வாரியை வாய்மடுத்து இன்று 

உண்டுகொண்டேன் இன்னம் உற்றன ஓதில் உலப்பு இல்லையே            	(84)

 	 	

3977  ஓதிய வேதத்தின் உட்பொருளாய் அதன் உச்சி மிக்க 

சோதியை நாதன் என அறியாது உழல்கின்ற தொண்டர் 

பேதைமை தீர்த்த இராமாநுசனைத் தொழும் பெரியோர் 

பாதம் அல்லால் என் தன் ஆர் உயிர்க்கு யாதொன்றும் பற்று இல்லையே  	(85)

 	 	

3978  பற்றா மனிசரைப் பற்றி அப் பற்று விடாதவரே 

உற்றார் என உழன்று ஓடி நையேன் இனி ஒள்ளிய நூல் 

கற்றார் பரவும் இராமாநுசனைக் கருதும் உள்ளம் 

பெற்றார் எவர் அவர் எம்மை நின்று ஆளும் பெரியவரே            	(86)

 	 	

3979  பெரியவர் பேசிலும் பேதையர் பேசிலும் தன் குணங்கட்கு 

உரியசொல் என்றும் உடையவன் என்று என்று உணர்வில் மிக்கோர் 

தெரியும் வண் கீர்த்தி இராமாநுசன் மறை தேர்ந்து உலகில் 

புரியும் நல் ஞானம் பொருந்தாதவரை பொரும் கலியே  	(87)

 	 	

3980  கலி மிக்க செந்நெல் கழனிக் குறையல் கலைப் பெருமான் 

ஒலி மிக்க பாடலை உண்டு தன் உள்ளம் தடித்து அதனால் 

வலி மிக்க சீயம் இராமாநுசன் மறைவாதியர் ஆம் 

புலி மிக்கது என்று இப் புவனத்தில் வந்தமை போற்றுவனே  	(88)

 	 	

3981  போற்று அரும் சீலத்து இராமாநுச நின் புகழ் தெரிந்து 

சாற்றுவனேல் அது தாழ்வு அது தீரில் உன் சீர் தனக்கு ஓர் 

ஏற்றம் என்றே கொண்டு இருக்கிலும் என் மனம் ஏத்தி அன்றி 

ஆற்றகில்லாது இதற்கு என் நினைவாய் என்றிட்டு அஞ்சுவனே  	(89)

 	 	

3982    நினையார் பிறவியை நீக்கும் பிரானை இந் நீள் நிலத்தே 

எனை ஆள வந்த இராமாநுசனை இருங் கவிகள் 

புனையார் புனையும் பெரியவர் தாள்களில் பூந்தொடையல் 

வனையார் பிறப்பில் வருந்துவர் மாந்தர் மருள் சுரந்தே  	(90)

 	 	

3983    மருள் சுரந்து ஆகமவாதியர் கூறும் அவப் பொருள் ஆம் 

இருள் சுரந்து எய்த்த உலகு இருள் நீங்கத் தன் ஈண்டிய சீர் 

அருள் சுரந்து எல்லா உயிர்கட்கும் நாதன் அரங்கன் என்னும் 

பொருள் சுரந்தான் எம் இராமாநுசன் மிக்க புண்ணியனே  	(91)

 	 	

3984    புண்ணிய நோன்பு புரிந்தும் இலேன் அடி போற்றி செய்யும் 

நுண் அரும் கேள்வி நுவன்றும் இலேன் செம்மை நூல் புலவர்க்கு 

எண் அரும் கீர்த்தி இராமாநுச இன்று நீ புகுந்து என் 

கண்ணுள்ளும் நெஞ்சுள்ளும் நின்ற இக் காரணம் கட்டுரையே  	(92)

 	 	

3985    கட்டப் பொருளை மறைப் பொருள் என்று கயவர் சொல்லும் 

பெட்டைக் கெடுக்கும் பிரான் அல்லனே என் பெரு வினையை 

கிட்டி கிழங்கொடு தன் அருள் என்னும் ஒள் வாள் உருவி 

வெட்டிக் களைந்த இராமாநுசன் என்னும் மெய்த்தவனே?    	(93)

 	 	

3986   தவம் தரும் செல்வும் தகவும் தரும் சலியாப் பிறவிப் 

பவம் தரும் தீவினை பாற்றித் தரும் பரந் தாமம் என்னும் 

திவம் தரும் தீது இல் இராமாநுசன் தன்னைச் சார்ந்தவர்கட்கு 

உவந்து அருந்தேன் அவன் சீர் அன்றி யான் ஒன்றும் உள் மகிழ்ந்தே  	(94)

 	 	

3987  உள் நின்று உயிர்களுக்கு உற்றனவே செய்து அவர்க்கு உயவே 

பண்ணும் பரனும் பரிவிலன் ஆம்படி பல் உயிர்க்கும் 

விண்ணின்தலை நின்று வீடு அளிப்பான் எம் இராமாநுசன் 

மண்ணின் தலத்து உதித்து உய்மறை நாலும் வளர்த்தனனே    	(95)

 	 	

3988  வளரும் பிணிகொண்ட வல்வினையால் மிக்க நல்வினையில் 

கிளரும் துணிவு கிடைத்தறியாது முடைத்தலை ஊன் 

தளரும் அளவும் தரித்தும் விழுந்தும் தனி திரிவேற்கு 

உளர் எம் இறைவர் இராமாநுசன் தன்னை உற்றவரே  	(96)

 	 	

3989  தன்னை உற்று ஆட்செய்யும் தன்மையினோர் மன்னு தாமரைத் தாள் 

தன்னை உற்று ஆட்செய்ய என்னை உற்றான் இன்று தன் தகவால் 

தன்னை உற்றார் அன்றி தன்மை உற்றார் இல்லை என்று அறிந்து 

தன்னை உற்றாரை இராமாநுசன் குணம் சாற்றிடுமே    	(97)

 	 	

3990  இடுமே இனிய சுவர்க்கத்தில்? இன்னும் நரகில் இட்டுச் 

சுடுமே? அவற்றைத் தொடர் தரு தொல்லைச் சுழல் பிறப்பில் 

நடுமே? இனி நம் இராமாநுசன் நம்மை நம் வசத்தே 

விடுமே? சரணம் என்றால் மனமே நையல் மேவுதற்கே    	(98)

 	 	

3991  தற்கச் சமணரும் சாக்கியப் பேய்களும் தாழ்சடையோன் 

சொல் கற்ற சோம்பரும் சூனியவாதரும் நான்மறையும் 

நிற்கக் குறும்பு செய் நீசரும் மாண்டனர் நீள் நிலத்தே 

பொன் கற்பகம் எம் இராமாநுச முனி போந்த பின்னே  	(99)

 	 	

3992  போந்தது என் நெஞ்சு என்னும் பொன் வண்டு உனது அடிப்போதில் 

ஒண் சீர் ஆம் தெளி தேன் உண்டு அமர்ந்திட வேண்டி நின்பால் அதுவே 

ஈந்திட வேண்டும் இராமாநுச இது அன்றி ஒன்றும் 

மாந்தகில்லாது இனி மற்று ஒன்று காட்டி மயக்கிடலே    	(100)

 	 	

3993  மயக்கும் இரு வினை வல்லியில் பூண்டு மதி மயங்கித் 

துயக்கும் பிறவியில் தோன்றிய என்னை துயர் அகற்றி 

உயக்கொண்டு நல்கும் இராமாநுச என்றது உன்னை உன்னி 

நயக்கும் அவர்க்கு இது இழுக்கு என்பர் நல்லவர் என்றும் நைந்தே  	(101)

 	 	

3994  நையும் மனம் உன் குணங்களை உன்னி என் நா இருந்து எம் 

ஐயன் இராமாநுசன் என்று அழைக்கும் அருவினையேன் 

கையும் தொழும் கண் கருதிடும் காண கடல் புடை சூழ் 

வையம் இதனில் உன் வண்மை என்பால் என் வளர்ந்ததுவே?  	(102)

 	 	

3995  வளர்ந்த வெம் கோப மடங்கல் ஒன்று ஆய் அன்று வாள் அவுணன் 

கிளர்ந்த பொன் ஆகம் கிழித்தவன் கீர்த்திப் பயிர் எழுந்து 

விளைந்திடும் சிந்தை இராமாநுசன் என் தன் மெய்வினை நோய் 

களைந்து நல் ஞானம் அளித்தனன் கையில் கனி என்னவே  	(103)

 	 	

3996  கையில் கனி என்னக் கண்ணனைக் காட்டித் தரிலும் உன் தன் 

மெய்யில் பிறங்கிய சீர் அன்றி வேண்டிலன் யான் நிரயத் 

தொய்யில் கிடக்கிலும் சோதி விண் சேரிலும் இவ் அருள் நீ 

செய்யில் தரிப்பன் இராமாநுச என் செழுங் கொண்டலே  	(104)

 	 	

3997   செழுந்திரைப் பாற்கடல் கண் துயில் மாயன் திருவடிக்கீழ் 

விழுந்திருப்பார் நெஞ்சில் மேவு நல் ஞானி நல் வேதியர்கள் 

தொழும் திருப் பாதன் இராமாநுசனைத் தொழும் பெரியோர் 

எழுந்து இரைத்து ஆடும் இடம் அடியேனுக்கு இருப்பிடமே  	(105)

 	 	

3998   இருப்பிடம் வைகுந்தம் வேங்கடம் மாலிருஞ்சோலை என்னும் 

பொருப்பிடம் மாயனுக்கு என்பர் நல்லோர் அவை தம்மொடும் வந்து 

இருப்பிடம் மாயன் இராமாநுசன் மனத்து இன்று அவன் வந்து 

இருப்பிடம் என் தன் இதயத்துள்ளே தனக்கு இன்புறவே  	(106)

 	 	

3999  இன்பு உற்ற சீலத்து இராமாநுச என்றும் எவ்விடத்தும் 

என்பு உற்ற நோய் உடல்தோறும் பிறந்து இறந்து எண் அரிய 

துன்பு உற்று வீயினும் சொல்லுவது ஒன்று உண்டு உன் தொண்டர்கட்கே 

அன்பு உற்று இருக்கும்படி என்னை ஆக்கி அங்கு ஆட்படுத்தே  	(107)

 	 	

4000  அம் கயல் பாய் வயல் தென் அரங்கன் அணி ஆகம் மன்னும் 

பங்கய மா மலர்ப் பாவையைப் போற்றுதும் பத்தி எல்லாம் 

தங்கியது என்னத் தழைத்து நெஞ்சே நம் தலைமிசையே 

பொங்கிய கீர்த்தி இராமாநுசன் அடிப் பூ மன்னவே  	(108)




திருவரங்கத்தமுதனார் திருவடிகளே சரணம்

எம்பெருமானார் திருவடிகளே சரணம்

நாலாயிர திவ்வியப் பிரபந்த பாசுரங்கள் முற்றும்.